Θεατρική Κριτική -ΒΑΚΧΕΣ 2005

Οκτώβριος 2005
Αρ.50
ΠΕΡΙ ΒΑΚΧΩΝ Ο ΛΟΓΟΣ


Φέτος οι<<Βάκχες>> ήταν το έργο που με πήγε στην Επίδαυρο.Αφενός μεν,επειδή συγκαταλέγεται ανάμεσα στ΄αγαπημένα μου αρχαία δράματα,αφετέρου,γιατί αδημονούσα να παρακολουθήσω ακόμα μια σκηνοθετική δουλειά του Σωτήρη Χατζάκη.Μετά την έξοχη<<Φόνισσά>> του πριν κάποια χρόνια και τα πιο πρόσφατα <<Νύχτα του Τράγου>> στο Θέατρο Πολιτεία ,καθώς και τον<<Τελευταίο Πειρασμό>> στο Εθνικό,μας ξάφνιασε πάλι ευχάριστα τούτο το καλοκαίρι με τις <<Βάκχες>>.
Σε ένα εργο που ο χορός διαδραματίζει σπουδαίο ρόλο,χρησιμοποιεί την χορευτικό ομάδα SINE QUA NON(με την οποία έχει ξανασυνεργαστεί) και την Σαββίνα Γιαννάτου που στιγματίζει ηχητικά την παράσταση.Ο χορός είναι πραγματικά καλοστημένος,καλοδουλεμένος,και συμβαδίζει με το κλίμα του έργου,υπηρετώντας στο έπακρο τις δραματουργικές ανάγκες αυτού.
Στους βασικούς ρόλους...Ο Λάζαρος Γεωργακόπουλος-Διόνυσος φέρει την αλήθεια του ρόλου.Η Λυδία Φωτοπούλου-Αγαύη δίνει μια ιδιαίτερη ερμηνεία γεμάτη λυρισμό.Ο Ιερώνυμος Καλετσάνος όμως,στο ρόλο του μεγαλοαστού Πενθέα που τελικά παραδίνεται στον πειρασμό της Βακχείας,στάθηκε,νομίζω,κατώτερος των προσδοκιών μας και συχνά έμοιαζε υποκριτικά παράταιρος.
Ευχάριστη έκπληξη και με μεγάλη ανταπόκριση στο κοινό,ήταν ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος που έχει καθιερωθεί στον κόσμο μέσα από τους τηλεοπτικούς του ρόλους.Εδώ,στο ρόλο του τραγικού αγγελιαφόρου,εξιστόρησε γλαφυρά την κατακρεούργηση του Πενθέα,με αμεσότητα και ανθρωπιά.Ακόμα,ο Μανώλης Μαυρομματάκης δημιούργησε έναν κωμικό Τειρεσία-μαριονέττα,που περιφέρεται ελαφρύς,διαποτισμένος από την γλυκιά βακχική μέθη.
Γενικά,αν και υπήρχε εμφανής σκηνοθετικός οίστρος,δεν υποστήριξαν τους ρόλους τους στον ίδιο βαθμό όλοι οι ηθοποιοί,οπότε αναπόφευκτα δημιουργήθηκαν ερμηνευτικές ανισότητες και παραφωνίες.Συνολικά,η σκηνογραφική προσέγγιση ήταν ενδιαφέρουσα και λειτουργική.Κάτι ανάλογο θα λέγαμε και για την ενδυματολογική πρόταση.
Χαρακτηριστικό ήταν το στιγμιότυπο-τελετουργικό της μεταμόρφωσης του λογικού,αυταρχικού και κοινωνικά συμβιβασμένου Πενθέα σε βακχευόμενο οπαδό του Διονύσου.Δυνατό το φινάλε του έργου-η περισυλλογή ερειπίων με το καροτσάκι.Στιγμές πένθους,σιωπής,αλλά και βαθύτατης σκέψης.ΜΕΤΑ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ...ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ ΞΑΝΑ ΤΟ ΦΩΣ;