Aφιέρωμα | Eρωτικά ποιήματα: σήμερα και πάντα /// Ανθολόγηση: Ασημίνα Ξηρογιάννη //

πηγή: https://www.fractalart.gr/erotika-poiimata/

 Ελάχιστο χρονικό του έρωτα, του Γιάννη Ρίτσου

Ελάχιστο χρονικό του έρωτα

Βιάζονταν πολύ να φιληθούν. Μπήκαν στο σπίτι. Κλείδωσαν.

Τις δυο καρέκλες τις άφησαν στον κήπο. Όσο έλειπαν

τα πουλιά οικειοποιήθηκαν τις καρέκλες τους, τις έκαναν

σκάλες για τα δωμάτια τους. Όταν βράδιασε,

όλα τα κατάπιανε τα φύλλα, χτυπώντας ηδονικά τις γλώσσες τους.

Οι δυο καρέκλες περίμεναν ακόμη σα δυο μικρά ικριώματα

στο χείλος μιας πράσινης μοναξιάς μπροστά στο φεγγάρι.

Τα ερωτικά, Κέδρος, Μάιος 2010

Το σώμα σου κι εγώ, του Γιάννη Βαρβέρη

Το σώμα σου κι εγώ

Έχουμε πολύ ταξιδέψει
το σώμα σου κι εγώ
έχουμε φανταστεί
όσα ένα σώμα κι ένα εγώ
μπορούν να φανταστούν.

Το σώμα μου κι εγώ
έχουμε ονειρευτεί
το σώμα σου σε στάσεις
πού ποτέ σου δε φαντάστηκες.

Δεν έχεις θέση τώρα
τί ζητάς
ανάμεσα σε μένα

και στο σώμα σου.

Πηγή:https://www.catisart.gr

Δύο ποιήματα της Γουέντι Κόουπ

 

Βαλεντίνος

Η καρδιά μου έχει αποφασίσει.
Και φοβάμαι πως είσαι Eσύ.
Ό,τι εμπόδιο κι αν έχεις βάλει,
η καρδιά μου έχει αποφασίσει.
Κι αν δεν μπορείς να εγγραφείς αυτή τη χρονιά,
την επόμενη θα το κάνεις.
Η καρδιά μου έχει αποφασίσει
και φοβάμαι πως είσαι κι Εσύ.

 

**

 

Άλλος Βαλεντίνος

 

Σήμερα είμαστε υποχρεωμένοι να είμαστε ρομαντικοί
Και σκέψου ακόμα έναν άλλο Βαλεντίνο.
Γνωρίζουμε τους κανόνες και είμαστε και οι δύο τυπικοί:
Σήμερα είναι η μέρα που πρέπει να είμαστε ρομαντικοί.
Η αγάπη μας είναι παλιά και σίγουρη, όχι νέα και ξέφρενη.
Ξέρεις ότι είμαι δική σου και ξέρω ότι είσαι δικός μου.
Και με τούτα τα λόγια με έκανε να νιώσω ρομαντικά:
«Πολυαγαπημένε μου, λατρεμένε μου βαλεντίνε.»

Μετάφραση των ποιημάτων: Ασημίνα Ξηρογιάννη

Πηγή: https://www.vakxikon.gr/wendy-cope/

 

Πρώτος έρωτας, του Μπορίς Βιαν

Πρώτος έρωτας

Όταν ένας άντρας αγαπάει μια γυναίκα
Την παίρνει καταρχή στα γόνατά του
Φροντίζει να της βγάλει τη φουστίτσα
Ώστε το πανταλόνι του να μην καταστραφεί
Γιατί το ύφασμα πάνω στο ύφασμα
Φθείρει το ύφασμα.
Κατόπι με τη γλώσσα του κοιτάει αν της έγινε
Σωστά η αφαίρεση αμυγδαλών
Αλλιώτικα υπάρχει φόβος μόλυνσης.
Μετά, για να μη μένουνε τα χέρια του αδρανή
Ψάχνει βαθιά, όσο μπορεί βαθύτερα
Ωσότου ανακαλύπτει την ουρά
Από ‘ναν άσπρο ποντικό
Που ‘χει βαφτεί στο αίμα
Και μαλακά τραβάει την κλωστή
Να φτάσει ως το ταμπάξ.

Ποιήματα, Μπορίς Βιαν, μετάφραση: Αντώνης Φωστιέρης και Θανάσης Θ. Νιάρχος, εκδόσεις Γνώση

   Σάρκινος λόγος, του Γιάννη Ρίτσου

 

 Σάρκινος λόγος

“Τι όμορφη που είσαι. Με τρομάζει η ομορφιά σου. Σε πεινάω. Σε διψάω.
Σου δέομαι: κρύψου· γίνε αόρατη για όλους· ορατή μόνο σ’ εμένα· καλυμμένη
απ’ τα μαλλιά ως τα νύχια των ποδιών με σκοτεινό διάφανο πέπλο
διάστικτο απ’ τους ασημένιους στεναγμούς εαρινών φεγγαριών.

Οι πόροι σου εκπέμπουν φωνήεντα, σύμφωνα ιμερόεντα·
αρθρώνονται απόρρητες λέξεις· τριανταφυλλιές εκρήξεις απ’ την πράξη του έρωτα.”

Απόσπασμα από το ποίημα Σάρκινος λόγος του Γιάννη Ρίτσου, το οποίο γράφτηκε το 1981 και αναφέρεται στον σαρκικό πόθο, ο οποίος αψηφά κάθε λογική./ Τα ερωτικά, Κέδρος, Μάιος 2010

Ο έρωτας κι ο πόλεμος, του Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι (απόσπασμα)

Ο έρωτας κι ο πόλεμος

Κάθε τριχούλα σου
σγουρή,
χρυσωμένη,
τη γεμίζω με χάδια.
Ω, τι άνεμοι,
από ποιο νότο
θαυματουργήσανε
με τη θαμμένη αυτή καρδιά;
Τα μάτια σου ανθίζουν
δυο ξέφωτα!
Σ’ αυτά τα ξέφωτα χοροπηδάω
σάμπως χαρούμενο παιδί.

Απόδοση: Γιάννης Ρίτσος

Πηγή: https://www.catisart.gr/

Τζόις Μανσούρ 

Άσε με να σ’ αγαπώ
αγαπώ τη γεύση απ’ το παχύ σου αίμα
το κρατώ καιρό μέσα στο δίχως δόντια στόμα μου
η πυράδα του μου καίει το λαρύγγι
αγαπώ τον ιδρώτα σου
μ’ αρέσει να χαϊδεύω τις μασχάλες σου
περίρρυτες από χαρά
άσε με να σ’ αγαπώ
άσε με να γλείφω τα κλειστά σου μάτια
άσε με να τα τρυπήσω με τη σουβλερή μου γλώσσα
και τη γούβα τους να γεμίσω με το θριαμβευτικό μου
σάλιο
άσε με να σε τυφλώσω.

Kραυγές, Σπαράγματα.’Ορνια.Μτφ: ‘Eκτωρ Κακναβάτος ‘Αγρα, 1994

Επέστρεφε, Κωνσταντίνος Καβάφης 

Επέστρεφε

Επέστρεφε συχνά και παίρνε με,
αγαπημένη αίσθησις επέστρεφε και παίρνε με—
όταν ξυπνά του σώματος η μνήμη,
κ’ επιθυμία παληά ξαναπερνά στο αίμα·
όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται,
κ’ αισθάνονται τα χέρια σαν ν’ αγγίζουν πάλι.

Επέστρεφε συχνά και παίρνε με την νύχτα,
όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται…

Τα ποιήματα, ‘Υψιλον/Βιβλία, Αθήνα 1990

 

Σαπφώ

Ο έρωτας συγκλόνισε
την καρδιά μου όπως ο άνεμος που κατεβαίνει από το βουνό
τραντάζει τις βελανιδιές.

Ανθολογία ερωτικής ποίησης, Μτφ.: Χάρης Βλαβιανός, Πατάκης 2013

Αντίστροφη Αφιέρωση (απόσπασμα), Μάτση Χατζηλαζάρου

εσένα σ’ έχω Δεινόσαυρο από τους πιο εκπληκτικούς
εσένα σ’ έχω βότσαλο φρούτο απαλό που τ’ ωρίμασε η θάλασσα
σ’ ερωτεύω
σε ζηλεύω
σε γιασεμί
σε καλπασμό αλόγου μες στο δάσος το φθινόπωρο
με φοράω νέγρικο προσωπείο για να μας θέλεις εσύ
με κεντρίζεις μεταξένια άσπρο μου κουκούλι
με κοιτάζεις πολύ προσεκτικά
tu m’ abysses
tu m’ oasis
je te gougouch
je me tombeau bientôt
εσένα σ’ έχω δέκα ανθρώπους του Giacometti
σ’ έχω κόνδορα καθώς απλώνεσαι πάνω από τις Άνδεις
σ’ έχω θάλασσα γύρω τριγύρω από τα νησιά του Πάσχα
εσύ σπλάχνο μου πως με γεννάς
σε μίσχος
σε φόρμιγξ
με φλοισβίζεις
σε ζαργάνα α μ’ αρέσει
δυο κροταλίες όρθιοι στρίβουν και ξαναστρίβουν γλιστρώντας ο ένας γύρω
απ’ τον άλλο όταν σταματήσουν η περίπτυξή τους είναι το μονό-
γραμμά σου
tu m’ es Mallarmé Rimbaud Apollinaire
je te Wellingtonia
je t’ocarina
εγώ σε Τσεπέλοβο Πάπιγκο Ελαφότοπο
εγώ σε Βίκο με τα γιοφύρια του κει που διαβαίνει ο χρόνος
σ’ έχω πει και ψέματα για να τους ξεγελάσουμε
εγώ σ’ έχω άρωμα έρωτα
σ’ έχω μαύρο λιοντάρι
σε ονειροβάτησα μαζί μου ως το γκρεμό
εσέ ασύλληπτο θυμάμαι και τον ύπνο μου χάνω
εσύ μάχες και ένσαρκα άλογα του Uccello
εσύ δωρητής (δεξιά κάτω της εικόνας) εκείνου του μικρού κίτρινου αγριο-
λούλουδου
εσύ κένταυρου ζέση
εσύ συντεχνία ολάκερη που έργα ποιείς διαβαίνοντας εν τη ανωνυμία
je te ouf quelle chaleur
tu m’ accèdes partout presque
je te glycine
εσύ φεγγάρι που ένα σύννεφο αναβοσβήνει
εσύ δε βαριέσαι παράτα το το σύμπαν έτσι που το’ χουμε αλαζονήσει
και δαύτο πώς να συναντηθούμε ποτέ
εσύ σε τρυφερό λόγο με το λόγο έτσι δεν είναι πες
εσύ σελίδα μου
εσύ μολύβι μου ερμηνευτή μου
σε ανοίγω συρτάρια
πώς γιατί δεν ήρθες τόσες φορές
σε ξεμάκρυνα εγώ λέω τώρα
δίχως τέλος λυπάμαι
σε κρυάδα γνώρισες ποτέ την καρδιά μου
σε μιαν έκπαγλη χρονιά ανταμώσαμε
σε ληστεύω από αλλουνού τα χέρια
σε ακούω από δω από κει
σε σιωπώ μες στην απέραντη τρυφερότητα
σιγά σιγά να καταλαγιάσουμε
όλα δεν τα’ χω πει

 

ΜΕ ΕΚΡΙΖΩΝΕΙΣ

Ποιήματα( 1944-1985), Ίκαρος 1989

 Ένας Εραστής,  Έιμι Λόουελ

Αν μπορούσα να εγκλωβίσω
το πράσινο φως της πυγολαμπίδας
θα έβλεπα για να σου γράψω ένα γράμμα.

Μετάφραση, Ασημίνα Ξηρογιάννη

Πηγή:https://frear.gr/

 Ο γάμος, Μαρκ Στράντ

O άνεμος έρχεται από αντίθετες πλευρές
ταξιδεύοντας αργά
Αυτή κάνει στροφή στον βαθύ αέρα.
Αυτός περπατά στα σύννεφα.

Αυτή ετοιμάζεται,
τινάζει τα μαλλιά της,

μακιγιάρει τα μάτια της,
χαμογελά.

O ήλιος ζεσταίνει τα δόντια της,
η άκρη της γλώσσα της τα υγραίνει.

Αυτός βουρτσίζει τη σκόνη από το σακάκι του
και ισιώνει την γραβάτα του.

Αυτός καπνίζει.
Σύντομα θα συναντηθούν.

Ο άνεμος τους φέρνει πιο κοντά.
Xαιρετιούνται.

Πιο κοντά, πιο κοντά.
Αγκαλιάζονται.

Αυτή φτιάχνει το κρεβάτι.
Αυτός κατεβάζει το παντελόνι του.

Παντρεύονται
και κάνουν ένα παιδί.

Ο άνεμος τους οδηγεί
σε διαφορετικές κατευθύνσεις.

Ο άνεμος είναι δυνατός, σκέφτεται αυτός
καθώς ισιώνει τη γραβάτα του.

Μου αρέσει αυτός ο άνεμος, λέει αυτή
καθώς φορά το φόρεμά της.

O άνεμος ξεδιπλώνεται.
Ο άνεμος είναι το παν γι’ αυτούς.

Προσωρινή αιωνιότητα, Βακχικόν 2019. Ανθολόγηση-Μετάφραση: Ασημίνα Ξηρογιάννη

 Η πιο όμορφη θάλασσα, Ναζίμ Χικμέτ

Να γελάσεις απ’ τα βάθη των χρυσών σου ματιών
είμαστε μες στο δικό μας κόσμο

Η πιο όμορφη θάλασσα
είναι αυτή που δεν έχουμε ακόμα ταξιδέψει
Τα πιο όμορφα παιδιά δεν έχουν μεγαλώσει ακόμα
Τις πιο όμορφες μέρες μας
δεν τις έχουμε ζήσει ακόμα

Κι αυτό που θέλω να σου πω
το πιο όμορφο απ’ όλα,
δε στο `χω πει ακόμα.

Μετάφραση Γιάννης Ρίτσος

Πηγή:https://www.apotipomata.com/

Ανοησίες, του Ρίτσαρντ Μέρφι

Aνοησίες

Για να σε σκέφτομαι
πρέπει να μένω μόνος.
Για να σ’ αγαπώ
πρέπει να είμαστε μαζί.

Νομίζω πως σ’ αγαπώ
όταν είμαι μόνος
περισσότερο απ’ ό,τι σε σκέφτομαι
όταν βρισκόμαστε.

Δεν μπορώ να σκέφτομαι
χωρίς ν’ αγαπώ
ούτε ν’ αγαπώ
χωρίς να σκέφτομαι.

Μόνος μου όταν είμαι, μου αρέσει
να μας σκέφτομαι μαζί.
Μαζί όταν είμαστε, νομίζω πως
θα προτιμούσα να είμαι μόνος.

 Μετάφραση: Ασημίνα Ξηρογιάννη

Πρώτη δημοσίευση της μετάφρασης στο ηλεκτρονικό Φρέαρ

ΓΥΝΑΙΚΕΙΕΣ ΦΩΝΕΣ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ /// ΑΝΘΟΛΟΓΗΣΗ: NTINA ΓΕΩΡΓΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ

ΚΟΥΛΑ  ΑΔΑΛΟΓΛΟΥ

διαφυγή – μια απόπειρα

Νύχτα σημαδιακή.

Η άμμος υγρή

έβγαλε τα παπούτσια και περπάτησε, αναρρίγησε.

Στην προκυμαία βρήκε μια βάρκα φιλόξενη

μπήκε κι ανοίχτηκε, πέρα απ’ το μάτι.

Στο σπίτι εκείνος ανησύχησε

οι άλλοι στο μέσεντζερ περίμεναν το χαμόγελό της

σίγησαν οι ευχές  φωνές και τα τραγούδια.

Ο δρόμος του φεγγαριού στάθηκε βολικός

πάτησα πάνω του

τη βρήκα

γύρισα την πλώρη

κάθισα μέσα

την οδήγησα στον γιαλό

τη συνόδεψα ως την είσοδο.

Μέσα είχε ζέστη

Αλλά το δέντρο είχε γύρει το κεφάλι του στη θλίψη.

Ωστόσο έξω αναβόσβηναν φωτάκια.

Έπηζε η αρμύρα στα μαλλιά και στο σώμα της.

Με κράτησε σφιχτά στην παγωμένη χούφτα της και μου ’πε

δεν γυρεύω πλέον τη φυγή

είναι καιρός να αναμετρηθώ με το δικό μου βάθος.

(Από την υπό έκδοση συλλογή «Ο δρόμος της επιστροφής είναι απόκρημνος»)

****

ΠΟΛΑ ΒΑΚΙΡΛΗ

Η γέννηση

Χαρά που γεννιέται απ'της ζωής το κέλυφος

καθώς όταν σπάει κι έρχονται στο φως

τα πρώτα σκιρτήματα

Σπαργανωμένη σε δέχτηκε η αγάπη της μάνας σου

άδολη αγάπη ,αληθινή όσο καμμιά άλλη

Φωτίστηκε το πρόσωπό της από το φως

του αστεριού που στάθηκε σηματωρός

πάνω απ’ τον φτωχό το σταύλο

Κι έλαμψε το δάκρυ στην άκρη των βλεφάρων

καθώς η αγκαλιά της γέμισε απ' το μικρό σου σώμα

Και τα χέρια της με τις αδέξιες κινήσεις της πρωτότοκης ,

στοργικά σε τυλίγαν

Λύτρωση είπανε τον ερχομό σου απ' το προαιώνιο κακό

που το γένος των ανθρώπων εβάραινε

Κι ο βασιλιάς σκιάχτηκε για το σκήπτρο του

και τον αφανισμό σου διέταξε

Όμως εσύ ερχόσουν μόνο την ελπίδα να φέρεις,

την αγάπη να φυτέψεις όπως το λουλούδι στο χώμα,

στις καρδιές των ανθρώπων, δίχως σήματα εξουσίας,

μεγαλόσχημες υποσχέσεις και λόγια φουσκωμένα

Απλά, λιτά κι απέριττα όπως το χιόνι

κύλησες στην αγκαλιά της μάνας

και τα άχυρα γίναν χρυσάφι τους φτωχούς να χορτάσουν!

****

ΝΤΙΝΑ ΓΕΩΡΓΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ

Από το τέλος στην Αρχή

Το τέλος του χρόνου είναι αυτοσχέδια ρολόγια
που μετρούν πολύτιμα αποθηκευμένα,
η αμέριμνη μέτρηση του χρόνου σε κοινή θεα
τα αλμυρισμένα λεπτά με τα διττά συναισθήματα
τα μελαγχολικά μάτια της υδρογείου
τα παιχνίδια που δεν ξόφλησαν
η άγνοια αν έχουν τελευταίο σταθμό
τα χέρια με φαντασία που δούλεψαν παραμύθια,
ο αέναος έρωτας που τα καταδιώκει
οι συνταξιδιώτες με τους γήινους αγγέλους
η αμηχανία του άγνωστου
οι ναυαγισμένες διαδρομές .
Το τέλος του χρόνου είναι η ποίηση
που χτυπά ρυθμικά τις ρυτιδες των ονείρων .
Οι αθόρυβοι μύθοι του παρελθόντος και του παρόντος
που αδιαφορούν στη μυρωδιά νέων άοσμων θεωριών
και με δυσάρεστο τρόπο επιθυμούν να γίνουν
βιομηχανία μνήμης του μέλλοντος.
Το κρύο που ζεσταίνεται από τη μουσική
σαν εύχεται στην ομορφιά του κόσμου.
Μια Τετάρτη και μια ώρα τα πολλά ερωτεύσιμα ταξίδια
χωρίς το μικρόφωνο να κάνει βόλτα σε φίλτρα
τραγουδά με πάθος την αιωνιότητα της στιγμής.

***

ΞΑΝΘΙΠΠΗ  ZΑXΟΠΟΥΛΟΥ

Μακρινά Χριστούγεννα

Γυρεύεις ένα χέρι

σώθηκαν πια τα Χριστούγεννα

στολίδια χέρια μαραίνονται στα δέντρα

και τα λαμπάκια αυξάνουν με τα χρόνια

λες κι η Ζωή είναι θέμα ηλεκτρικού ρεύματος

και το νιογέννητο ρομπότ με καλώδια

Κράτα την καρδιά

ν΄αντέξει να δει τη φυλακή της

μη στις γιρλάντες δει την αυτοχειρία της

και δεν υψωθεί να βρει τον ουρανό της.

***

ΝΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ

Χριστούγεννα στο καφενείο

Χριστούγεννα στο καφενείο 

Έπεσε βαρύς ο στολισμός

Πικρό το καφενείο

Ο ένας παίζει την τύχη στα χαρτιά

Ο άλλος μόνος ξενυχτά

Ο τρίτος παρακολουθεί περαστικούς

Κι ο τέταρτος τις λέξεις του καπνίζει

Έπεσε βαρύς ο στολισμός

Λαμπιόνια αστέρια και κορδέλες

Μοιάζουν στα μάτια τους μικρές φωτιές

Του χρόνου του παλιού μετρούν

Τις άδειες τους τις μέρες.

 ( πρώτη δημοσίευση)

****

ΚΑΤΕΡΙΝΑ  ΛΙΑΤΖΟΥΡΑ 

Η παράλειψη ή Το εορταστικό τραπέζι

Καλά, βρε Τζον, να μην αναφερθείς καθόλου στο εορταστικό τραπέζι χρονιάρες μέρες; Σ’ εσάς στο Αμέρικα δεν είναι υψίστης σημασίας; Γιατί εδώ, στας Ευρώπας, είναι έθιμο χριστουγεννιάτικο να τρέχεις στα supermarket και να τρέχεις στις αγορές και να γεμίζεις καλάθια και να κουβαλάς σακούλες και να φορτώνεις το πορτμπαγκάζ και να ξεφορτώνεις το πορτμπαγκάζ και ν’ αποθηκεύεις τρόφιμα σε ράφια και ντουλάπια και να μπουκώνεις ψυγεία και καταψύκτες και να μαγειρεύεις αποβραδίς και να βγάζεις κατσαρόλες και κατσαρολάκια, ταψιά και λαμαρίνες και να ανακατεύεις και να δοκιμάζεις και να βλέπεις με την άκρη του ματιού σου τον νεροχύτη να ξεχειλίζει και να τρέχεις να στρώσεις το εορταστικό τραπέζι και να αναθεματίζεις που ξέχασες μέσα στον πανικό να πάρεις χαρτοπετσέτες με καμπανάκια και γκι (δεν πειράζει, όμως, κανείς δεν θα το προσέξει) και να στρώνεις το εορταστικό τραπέζι και να απλώνεις τα μαγειρεμένα εκθέματά σου και να ξεστρώνεις το εορταστικό τραπέζι και να πέφτεις κατάκοπος στον καναπέ με φρικτό φούσκωμα και φρικτές καούρες και δυσπεψία και δυσεντερία και να θυμάσαι που σου το είχε πει ο γιατρός, να μην το παρακάνεις φέτος στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι, και, με τελευταία σου τη σκέψη πως κάποιος θα πρέπει να κατεβάσει τα πολλά σκουπίδια, να γέρνεις στη λεκάνη για αναπάντεχες εξαγωγές.

Κατερίνα Λιάτζουρα, Οι δώδεκα φρίκες των Χριστουγέννων και μια παράλειψη [μια

black humor συνομιλία], Χαλκίδα, 2021

Οι δώδεκα φρίκες των Χριστουγέννων συνομιλούν με το βιβλίο του John Updike «The

twelve terrors of christmas» που εκδόθηκε το 1993 από τις εκδόσεις Gotham Book

Mart, New York.

***

ΑΣΗMΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ

Προσευχή και είναι Χριστούγεννα

Θέλω τα μάτια σου

Θέλω τα χείλη σου

Την υπόσχεση

Τώρα

Πως μπροστά υπάρχει  δρόμος

Πως μια γέφυρα εκεί υπάρχει

Ολόκληρη δική μας.

Είναι οι εικόνες γιορτινές

Του κόσμου

Τα τραγούδια

Περιμένουν τη φωνή μας

Ακούς που σου μιλώ;

Αισθάνεσαι τη σκέψη μου

τρυφερά να σε ανιχνεύει;

Mέσα στη δική μου καρδιά

υπάρχει ένα δωμάτιο για σένα

γεμάτο ευχές, φωτάκια και μπαλόνια

κι ένα σύννεφο-καράβι-κόκκινο-

που είναι έτοιμο

στον κόσμο να μας ξεναγήσει

Γι΄ αυτό και γω

-γνωρίζοντας πόσο έχεις αργήσει-

Ψιθυριστά σου λέω:

«’Ελα».

                  «’Ελα»

[Πρώτη δημοσίευση]

***

MAΡΙΑ ΣΤΡΙΓΚΟΥ

 Χριστούγεννα

Κάθε πέρσι είναι Χριστούγεννα.

Το σπίτι ετοιμάζεται, τα παραθυρόφυλλα του κοκκινίζουν.

Υπάρχει ένα όνειρο που τριγυρνά στο μπαλκόνι με χιλιάδες φωτάκια.

Δεν ξέρει αν θα έρθει ο Αϊ Βασίλης, ξέρει μόνο να περιμένει.

Ανάβει το τζάκι, ζεσταίνει το μέλι, γλυκαίνεται.

Πίσω από το βουνό γεννιέται ένας μικρός Χριστός, που πεινάει και κρυώνει.

Ο ήλιος είναι λίγος και δεν φτάνει.

Ξεφλουδίζει την σάρκα του για να τον ζεστάνει,

δεν πίνει γάλα, δεν τρώει ψωμί.

Ταΐζει ό,τι πείνασε κι ό,τι πόνεσε πολύ.

Στρώνει φιλόξενο κρεβάτι,

βγάζει την καρδιά του και τη χαρίζει απερίσκεπτα για χάρη της γιορτής.

Ύστερα νυχτώνει και τ' άστρα είναι ρεζερβέ.

Το ίδιο είναι και το φεγγάρι ή έστω ό,τι απόμεινε απ' αυτό.

Ανακατεύει τις στάχτες και ξαπλώνει στη γωνιά.

Αρχίζει να μετράει απ'  την αρχή.

364 μέρες απ' τα Χριστούγεννα.

Του τάξανε κάποτε ένα παραμύθι και μια γιορτή.

Κάθε χρόνο περιμένει υπομονετικά ενώ φροντίζει τους άλλους.

Χριστός γεννάται πάντα.

Μα εκείνος κάθε μέρα λύπη

*Oι φωτογραφίες είναι παρμένες από το pixabay.