H ποιητρια Μαρία Κατσοπούλου για την ποιητική συλλογή''ΕΠΟΧΗ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΠΟΙΗΣΗ''

http://www.vakxikon.gr/content/view/1547/604/lang,el/

Εποχή μου είναι η ποίηση, Ασημίνα Ξηρογιάννη, Εκδόσεις Γαβριηλίδης 2013

Από τον ερωτισμό της Προφητείας του Ανέμου και την νοσταλγία των Πληγών, η Ασημίνα Ξηρογιάννη εξελίσσεται, μεταφέρεται στο «εδώ και τώρα» και μας παρουσιάζει ένα βιβλίο - κραυγή μιας «εποχής που μας απαρνιέται», μιας εποχής δύσκολης, σκιαγραφώντας τον πόνο του κοινωνικού δαρβινισμού και της βίαιης ισοπέδωσης ανθρώπινων ζωών. Η ποίηση συναντά την αντι-ποίηση σε ένα χορό ωμού ρεαλισμού, δημιουργώντας μια «νέα ποιητική», αυτή της παράδοξης αποστασιο-ποίησης.

Σε δύσκολους καιρούς/ δεν αναζητούμε/ τη μεγάλη ποίηση/ αλλά την επείγουσα

Εποχή μου είναι η Ποίηση λοιπόν, μας λέει η Ασημίνα. Πέρα από την καθαρή αποτύπωση του καιρού της κρίσης, από τα ποιήματα της δεν λείπει η ειρωνεία της υπόθεσης:

Άνθρωποι μένουν μόνοι/ κι εσύ γράφεις βιβλία

 

Και πράγματι, εδώ τίθεται το εξής ερώτημα: Ποιά είναι η θέση ενός ποιητή στις μέρες μας; Να ψάχνει εκδότη ή να εκφωνεί λόγους στο δρόμο; Να γράφει ποιήματα για τη ζωή ή να ζει ποιητικά; Τελικά, οι ποιητές αποποιούνται τις ευθύνες τους; Μα ποιά είναι τελοσπάντων η εποχή της ποίησης; Ζουν κι εκείνοι στην ίδια σκληρή πραγματικότητα, έχουν κι αυτοί  στόματα να ταΐσουν, λογαριασμούς να πληρώσουν, να διαδηλώσουν για έναν καλύτερο κόσμο. Όχι, οι ποιητές δεν είναι θεατές. Θεατές θα ήταν εάν δεν έγραφαν. Η ποίηση είναι το δικό τους όπλο για να…

κάνουν φως/ τα σκοτάδια του σήμερα

 

Όπως και το καταπληκτικό κολλάζ του εξωφύλλου, έτσι και η ποίηση της Ασημίνας Ξηρογιάννη γράφεται «σε μαύρο φόντο»• ματώνει τις λέξεις, σκίζει τους έρωτες, «πυροβολεί τα όνειρα». Μας προκαλεί, αναπόφευκτα, ένα σφίξιμο στο στομάχι, μας κάνει να αναλογιζόμαστε πως «κάποτε είχαμε πατρίδα». Μα πόση ποίηση χωράει αυτός ο αιώνας μίσους; Απάντηση: Άπειρη.

Μαρία Κατσοπούλου