ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ /// Διώνη Δημητριάδου : « Ο ΦΛΟΙΟΣ ΚΑΙ Ο ΧΥΜΟΣ»

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Διώνη Δημητριάδου

Ο ΦΛΟΙΟΣ ΚΑΙ Ο ΧΥΜΟΣ

Υπέργειες και Υπόγειες Προσεγγίσεις

σε Λογοτεχνικούς Τόπους

Πρόλογος: Ευσταθία Δήμου

Εξώφυλλο: Φωτεινή Χαμιδιελή

Εκδόσεις Κουκκίδα

34 μελετήματα/προσεγγίσεις στο σύγχρονο λογοτεχνικό τοπίο, με αφορμή

το συνολικό έργο Ελλήνων και Ελληνίδων δημιουργών:

Άρης Αλεξάνδρου, Δημήτρης Αρμάος, Γιάννης Βαρβέρης, Κώστας Βάρναλης, Σπύρος Λ. Βρεττός, Θοδωρής Γκόνης, Γιώργος Γώτης, Γιάννης Κοντός, Έλσα Κορνέτη, Θωμάς Κοροβίνης, Παναγιώτης Κουσαθανάς, Μαρία Κυρτζάκη, Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Κωνσταντίνος Χ. Λουκόπουλος, Γιώργος Μαρκόπουλος, Μάρκος Μέσκος, Τόλης Νικηφόρου, Ηρώ Νικοπούλου, Παυλίνα Παμπούδη, Η. Χ. Παπαδημητρακόπουλος, Κωστής Παπακόγκος, Γιάννης Πατίλης, Γιώργης Παυλόπουλος, Γιολάντα Πέγκλη, Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ, Αγγελική Σιδηρά, Λενέτα Στράνη, Θανάσης Τριαρίδης, Θανάσης Χατζόπουλος, Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης, Γιώργος Χρονάς, Δέσποινα Καϊτατζή-Χουλιούμη.

Πρόλογος: Ευσταθία Δήμου.

Εξώφυλλο: Φωτεινή Χαμιδιελή.

Τα κείμενα που συγκεντρώνονται στον παρόντα τόμο συνυφαίνουν την κριτική ματιά με τη λογοτεχνική ευαισθησία. Με δεδομένη την αισθητή πρόκριση της επιστημονικότητας στην ανάγνωση και την ανάλυση, έναντι της πιο ελεύθερης περιήγησης στον χώρο των εντυπώσεων και των ιδεών, ένας δόκιμος ίσως όρος για να χαρακτηρισθούν θα ήταν «Δοκίμια κριτικής ευαισθησίας» ή «Κείμενα λογοτεχνικού στοχασμού». […] Εφαπτόμενα της λογοτεχνίας τα κείμενα του βιβλίου, διαμορφώνουν μιαν αντιπροσωπευτική εικόνα της νεότερης και σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας μέσα από τη στάθμευση σε επιμέρους περιπτώσεις που προσδιόρισαν την ιδιαίτερη φυσιογνωμία και το στίγμα της. Πολύτιμη, στ’ αλήθεια, γνώση για όσους αναζητούν στη λογοτεχνία την εμπειρία της επαφής με το «εγώ» και με ό, τι το ξεπερνά και το υπερβαίνει.

Απόσπασμα από τον Πρόλογο της Ευσταθίας Δήμου

Κατηγορία: Δοκίμιο/Μελέτες

ISBN: 978-618-208-117-4, Εξώφυλλο: Μαλακό, Σχήμα: 13Χ20,5, Σελίδες:

384, Τιμή: 16 Ευρώ)

Χρόνος έκδοσης: Σεπτέμβριος 2024

Εκδόσεις Κουκκίδα

Θεμιστοκλέους 37 106 77 Αθήνα

Τηλέφωνο: 210 3802644

e-mail: koukkida.edit@yahoo.gr

Εναλλακτικό Βιβλιοπωλείο Θεμιστοκλέους 37

106 83 Αθήνα

Τηλ: 210 3802644

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ //// Διώνη Δημητριάδου //// ΘΗΡΙΟ Ή ΘΕΟΣ

Την έκδοση κοσμούν έργα της ζωγράφου  Φωτεινής Χαμιδιελή

ΑΩ Εκδόσεις 

Ο ήρωας της νουβέλας, νιώθοντας μετέωρος, σ’ ένα κόσμο που όλο και περισσότερο μοιάζει ξένος και άγνωστος, αναζητά τον τραγικό ήρωα Οιδίποδα και συνταιριάζει τα βήματά του με τα δικά του. Ποια θα είναι, όμως, η κατάληξη; Στο παιχνίδι της ζωής που καλείται να παίξει, φαίνεται σε κάθε ερώτηση η απάντηση να είναι: ο Άνθρωπος. Ή, μήπως, όχι;

 

ISBN: 978-618-5675-61-5, Εξώφυλλο: Μαλακό, Σχήμα: 13Χ20, Σελίδες: 104, Τιμή: 12.72€ Φ.Π.Α.: 6%  

Χρόνος έκδοσης: Σεπτέμβριος 2023

Νεοελληνική πεζογραφία-Νουβέλα

ΑΩ Εκδόσεις

www.aomegaekdoseis.gr

Αθ. Μιχάλη 19, Καλύβια Αττικής, 19010

Τηλέφωνο: 6932616019

e-mail: aomegaekdoseis@yahoo.gr

 ****

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ Κώστας Θ. Ριζάκης /// Διώνη Δημητριάδου /// ΔΗΜΙΟΥ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥ /// 38 αγχόνες επί χάρτου

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Κώστας Θ. Ριζάκης

Διώνη Δημητριάδου

ΔΗΜΙΟΥ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥ

38 αγχόνες επί χάρτου

Εισαγωγή: Ευσταθία Δήμου

Εικαστική παρέμβαση: Γλύκα Διονυσοπούλου

Εκδόσεις Κουκκίδa

Μια ποιητική συλλογή, με 36 ανέκδοτα ποιήματα σε κοινή θεματική, μοιράζονται οι δύο ποιητές (Κώστας Θ. Ριζάκης: 18 ποιήματα, Σταθμεύων σε ό,τι αντιστάθμισα - Διώνη

Δημητριάδου: Ποιητική σύνθεση σε 18 μέρη, Ιάσονος Κλεάνδρου τέσσερις όψεις οιμωγής). Εισαγωγή: Ευσταθία Δήμου («Η τέχνη τού να είσαι ποιητής»). Εξώφυλλο και σχέδια σελίδων: Γλύκα Διονυσοπούλου

Αποσπάσματα ποιητικά

«κρύβω τον βορρά»

αγκομαχάει η αρετή μα φτάνετ’ η κακία; ‒

στιγμής καν πέτρα πλήγωσε το άοπλον δια-

λόγου κι αύθις μια μούγκα σκότεινη φίνα διπλο-

κλειδώνει το φις μπρος απασφάλιζεν ανόρεχτη

χημεία‒

το «αύριο» σκάει βεγγαλικόν έχεις

ανάγκη φώτα; ποιον λες ότι διπλάρωνε πας

πειρασμός στη βόλτα; θεός ή σκύλος εάν ξανά

πάει κι ασορτί τού πόνου στήνετ’ αυτάκι στου

χιονιά τι πάλλευκος σφαδάζει ο έρως ποίημ’ α-

λυχτά ποίημα και κουρνιάζει

Κώστας Θ. Ριζάκης

«Επιμύθιον χάριν τελευτής»

Αν κάποιος πιει το ποίημα

Φάρμακο τάχα

Δεν θα είσαι εσύ

Από καιρό λησμονημένος

Του Ιάσονα Κλεάνδρου

Λάθος

Μόνον αυτό:

Η διάρκεια μετράει

Μια που η στιγμή

Τα γήινα μαγγανεύει

Στοχεύοντας σε

Μιας ανάσας ίαση

Ατέλειωτη σειρά

Των γελασμένων ποιητών

Εσύ

Ο καταδικασμένος των καιρών

Το ξέρεις πια

Διώνη Δημητριάδου

Απόσπασμα από την Εισαγωγή

[…]εκείνο που αποπειρώνται να περιγράψουν, με την έννοια ακριβώς της χάραξης του περιγράμματος, οι δύο ποιητές, Ριζάκης και Δημητριάδου, είναι ακριβώς η φιγούρα του ποιητή διαχρονικά και διατοπικά, το σχήμα του και όχι οι επιμέρους εκφάνσεις ή εκδοχές με τις οποίες το σχήμα αυτό εκδηλώνεται. Η στόχευση και η μεθόδευση αυτή, πέρα από το γεγονός ότι αποτελεί μια αξιοσημείωτη στα Ελληνικά Γράμματα δοκιμή και δοκιμασία στον καθορισμό των παραμέτρων και των συνιστωσών της ποιητικής φυσιογνωμίας και μορφής […] εμφορείται από μιαν, όχι απλώς και μόνο ενοποιητική, αλλά ξεκάθαρα ενωτική λογική.

Ευσταθία Δήμου

Κατηγορία: Ποίηση

ISBN: 978-618-208-054-2, Εξώφυλλο: Μαλακό, Σχήμα:13Χ20 , Σελίδες: 86, Τιμή: 8 Ευρώ)

Χρόνος έκδοσης: Φεβρουάριος 2023

Εκδόσεις Κουκκίδα

Θεμιστοκλέους 37 106 77 Αθήνα

Τηλέφωνο: 210 3802644

e-mail: koukkida.edit@yahoo.gr

Εναλλακτικό Βιβλιοπωλείο Θεμιστοκλέους 37

106 83 Αθήνα

Τηλ: 210 380264

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ //// ΣΤΑΦΥΛΗ ΜΕΘΗ ΣΤΟΝ ΛΟΓΟ ΤΗ ΣΚΗΝΗ ΤΙΣ ΤΕΧΝΕΣ /// ΤΕΥΧΟΣ 3 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2022

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

 

ΣΤΑΦΥΛΗ

ΜΕΘΗ ΣΤΟΝ ΛΟΓΟ ΤΗ ΣΚΗΝΗ ΤΙΣ ΤΕΧΝΕΣ

ΤΕΥΧΟΣ 3

ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2022

 

 

ΕΚΔΟΣΗ:

Εκδόσεις Κουκκίδα

 

ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ:

Διώνη Δημητριάδου

Κώστας Θ. Ριζάκης

 

ΣΥΜΒΟΥΛΟΙ ΕΚΔΟΣΗΣ:

Γιώργος Γώτης

Δημήτρης Κόκορης

Δήμητρα Μήττα

Μιχ. Γ. Μπακογιάννης

Συμεών Γρ. Σταμπουλού

 

ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ ΥΛΗΣ:  

Γιώργος Δελιόπουλος

Ευσταθία Δήμου

 

ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ:  Μαρίζα Γαλάνη, Αναστασία Γκίτση, Έφη Ζερβού

Βέρα Κονιδάρη, Άννα Κουστινούδη, Ειρήνη Μαργαρίτη, Λίλια Τσούβα

 

ΕΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: Φωτεινή Χαμιδιελή

ΚΟΣΜΗΜΑΤΑ ΤΕΥΧΟΥΣ: Βασίλης Βαφειάδης,  Θανάσης Καραμήτας, Νικόλαος Κυριάκου και Γιάννης Μαβίδης

ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ – ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: Εύη Κώτσου

 

Στο τρίτο τεύχος της η Σταφυλή αφιερώνει σελίδες στον ποιητή Γιώργη Παυλόπουλο και στον πεζογράφο Παναγιώτη Χατζημωυσιάδη. Όπως πάντα φιλοξενείται σύγχρονος ποιητικός και πεζός λόγος, δοκιμιακή, κριτική σκέψη, γόνιμος διάλογος με δημιουργούς μέσα από συνεντεύξεις, μεταφράσεις επιλεγμένων κειμένων από την παγκόσμια λογοτεχνία, και τέλος σ’ αυτό το τεύχος η συνεργασία τεσσάρων εικαστικών καλλιτεχνών. Κατά τον Μαγιακόφσκι η Τέχνη δεν ήταν καθρέφτης για να δούμε μέσα του την αποτύπωση του κόσμου αλλά ένα σφυρί για να του δώσουμε σχήμα. Ευθύνη μεγάλη, χρέος αλλιώς των δημιουργών, που μεγεθύνεται μέσα σε δύσκολες καταστάσεις, όπως οι σημερινές. Η Σταφυλή ανοίγει το τοπίο, διευρύνει τη θεματική της, επικοινωνεί με την εποχή, όχι απλώς για να την αποτυπώσει, αλλά για να συντελέσει σ’ αυτό το αργό μα σταθερό σφυροκόπημα του υπάρχοντος σκηνικού. Οι συνεργάτες του τεύχους αυτού έχουν δώσει τον καλύτερο εαυτό τους, με το δικό του σφυράκι ο καθένας. Και είμαστε αισιόδοξοι, γιατί δεν μπορεί, «κάπου θα βγάζει τούτος ο δρόμος», όπως έγραψε και ο τιμώμενος σ’ αυτό το τεύχος ποιητής Γιώργης Παυλόπουλος.

 

Εκδόσεις Κουκκίδα

Θεμιστοκλέους 37 106 77 Αθήνα

Τηλέφωνο: 210 3802644

e-mail: koukkida.edit@yahoo.gr

Εναλλακτικό Βιβλιοπωλείο Θεμιστοκλέους 37

106 83 Αθήνα

Τηλ: 210 3802644 

notationes ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ 2019-ΧΕΙΜΩΝΑΣ 2020 /// KΡΙΤΙΚΗ ΣΤΑΣΗ /// ΘΕΟΧΑΡΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ ///ΕΙΠΑΜΕ ΨΕΜΜΑΤΑ ΠΟΛΛΑ

ΓΡΑΦΕΙ Η ΔΙΩΝΗ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΥ

Πόσα ψέματα χρειάζεται μια αλήθεια για να ειπωθεί; Και αν μιλάμε για το λογοτεχνικό «ψεύδος», τότε πίσω του κρύβονται αυθεντικές αλήθειες, που επινοούν τον μυθοπλαστικό μανδύα για να βρουν τον καλύτερο τρόπο (ευφυώς παραπλανητικό αλλά στην ουσία ευθύβολο) να συναντήσουν τον αναγνώστη. Τριάντα μικρές ιστορίες που ακροβατούν ανάμεσα στο ψέμα και την αλήθεια προτείνει αυτή τη φορά ο γνωστός για τις ποιητικές του καταθέσεις Θεοχάρης Παπαδόπουλος. Για πρώτη φορά, λοιπόν, η αναμέτρησή του με τον πεζό λόγο. Πόσο απέχει ο αφηγηματικός λόγος από τον ποιητικό; Υπάρχει κοινός τόπος, αν δεχθούμε πως ακόμα και μέσα σε ένα ποίημα βρίσκει τον χώρο να σταθεί μια ιστορία· η διαφορά έγκειται στον τρόπο εκφοράς της, στον βαθμό συμπύκνωσης του λόγου, ώστε να ειπωθεί με την απαραίτητη μεταφορικότητα και υπαινικτικότητα στο ποίημα, και με το ελάχιστο απαραίτητο άπλωμα της πλοκής στο αφήγημα.
Επιχειρώντας ο ποιητής (γιατί κατά βάση ποιητής παραμένει) να μιλήσει αφηγηματικά σε πεζό λόγο, αφήνει για λίγο πίσω του την κρυπτικότητα των ποιημάτων με την πολυσημία τους και ανοίγεται σε ένα χώρο που ζητά επεξηγήσεις, απαιτεί δράση και πλοκή, προκειμένου να μείνει ζωντανό το ενδιαφέρον της ανάγνωσης για το σύντομο διάστημα που διαρκεί μια αφηγημένη ιστορία – γιατί ο Παπαδόπουλος επιλέγει τη μικρή φόρμα για τις ιστορίες του, συχνά μάλιστα την πολύ μικρή· πιθανόν η επίδραση της ποιητικής γραφής γίνεται εδώ εμφανής.
Το χαρακτηριστικό της γραφής του είναι η ειλικρίνεια και η αυθεντικότητα του καθημερινού λόγου. Οι ήρωές του είναι απλοί άνθρωποι που εδώ βρίσκουν το βήμα για να μιλήσουν. Επομένως και η αλήθεια τους, καθοδηγημένη από τον συγγραφέα, μοιάζει πολύ με τη δική μας, δεν ξεχωρίζει με τη διακριτή εκείνη διαφορετικότητα των παράξενων ηρώων, των αποσυνάγωγων ή των σαλών, που συχνά αποτελούν τις λογοτεχνικές φιγούρες των μικρών αφηγημάτων, προκειμένου με την παραδοξότητα του χαρακτήρα τους να τραβήξουν την προσοχή του αναγνώστη. Τι είναι, λοιπόν, αυτό που κεντρίζει το αναγνωστικό ενδιαφέρον στις ιστορίες του βιβλίου;
Οι ιστορίες θεματικά φέρνουν εικόνες οικείες της πόλης αλλά και των κλειστών εσωτερικών χώρων, πολλές αναφορές στη μνήμη και τα δικά της παιχνίδια, τοπία αντιπαράθεσης μιας χαμένης πνευματικότητας μέσα στον κόσμο
των αριθμών, των κωδικών, του διαδικτυακού χάους, εικόνες από τον καθημερινό μόχθο των ανθρώπων που αγωνίζονται για μια γωνιά ευτυχίας που θα έπρεπε να τους αναλογεί, μα δεν τη βρίσκουν πάντοτε. Ενδιαφέρουσα η εισχώρηση ενός χιουμοριστικού τόνου μέσα στην τραγικότητα συχνά των ιστοριών, καθώς λειαίνεται η σκληρότητα της αφήγησης αλλά και καταφαίνεται η γειτνίαση των δύο συνθηκών ζωής: το κωμικό η άλλη όψη του τραγικού – ή αλλιώς ένας τρόπος να γίνεται η ζωή ανεκτή. Αλλού πάλι συναντάμε μια μεταφυσική εκδοχή της πραγματικότητας, που συνιστά έναν ακόμη τρόπο να βιωθεί η ζωή με όσο γίνεται λιγότερο πόνο – η εκλογίκευση έχει το κόστος της, η ορθολογική ερμηνεία του κόσμου μπορεί να είναι αποτελεσματική στα πρακτικά ζητήματα, ωστόσο αυξάνει το άχθος της ζωής. Η λογοτεχνία γνωρίζει τον τρόπο της διαφυγής και ο συγγραφέας εδώ φαίνεται να κατανοεί και τη σωστή δόση του μεταφυσικού που εισχωρεί στο ρεαλιστικό τοπίο της αφήγησης – ο ρεαλισμός ωστόσο αποτελεί τη βασική επιλογή του συγγραφέα.
Από τα τριάντα διηγήματα ξεχωρίζω το Έκτακτο Δελτίο για τον ευφυή τρόπο που συνδέεται η παραβατικότητα του κοινού ποινικού δικαίου με την ποιητική δημιουργία:
[…] Σκεφτόμουν να αλλάξω κανάλι όταν, ξαφνικά, είδα να εμφανίζεται με μεγάλα γράμματα το γνωστό: «ΕΚΤΑΚΤΟ ΔΕΛΤΙΟ ΕΙΔΗΣΕΩΝ». Η δημοσιογράφος, εμφανώς αγχωμένη και με την αγωνία ζωγραφισμένη στο τέλεια μακιγιαρισμένο πρόσωπό της, ανακοίνωσε: «Νεαρός συνελήφθη με μικροποσότητα ποιημάτων. Θα δικαστεί με τη διαδικασία του αυτόφωρου. Υπενθυμίζουμε ότι η ποινή που επιβάλλεται συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις είναι ισόβια αποχή από το διάβασμα».
Μόνο που στην περίπτωση του ήρωα, που έντρομος ακούει την είδηση, δεν υπάρχει στην κατοχή του μικροποσότητα ποιητικής/παράνομης ουσίας αλλά έχει γεμάτα τα συρτάρια του από γραφές ανέκδοτες, καθόσον δεν προτίθεται να εμπορευθεί το πνευματικό του προϊόν, ωστόσο λόγω ποσότητας θα θεωρηθεί το αδίκημα εμπορία και όχι κατοχή. Είναι χαμένος ο ποιητής μέσα σε μια κοινωνία που τον διώκει. Η δισημία του διηγήματος χαρακτηριστικά εύγλωττη.
[…] Ήταν ολοφάνερο. Είχαν έρθει για μένα. Τα συρτάρια μου ήταν γεμάτα ποιήματα. Δεν έπρεπε να τα βρουν. Άρχισα να τα βγάζω από τα συρτάρια, μην έχοντας σκεφτεί ακόμα πού θα μπορούσα να τα κρύψω, αλλά δεν πρόλαβα. Το κουδούνι χτύπησε δυνατά τρεις φορές και μια αυστηρή φωνή ακούστηκε:
-Αστυνομία, ανοίξτε, αλλιώς θα σπάσουμε την πόρτα.
Βγήκα πάλι στο μπαλκόνι, ενώ ακουγόταν η πόρτα που έσπαγε. Μπροστά μου υπήρχε μόνο το κενό…
Το παραπάνω διήγημα αλλά και το πρώτο της συλλογής, το Είπαμε ψέματα πολλά, με το ανατρεπτικό σκηνικό και το παιχνίδι με τον χρόνο, που στεγάζει
κάτω από τον τίτλο του και τα υπόλοιπα, θα αρκούσαν για να προσέξουμε την αξία του Θεοχάρη Παπαδόπουλου στην αφήγηση της μικρής φόρμας. Ωστόσο και στα υπόλοιπα της συλλογής ανακαλύπτει ο αναγνώστης ενδιαφέροντα αφηγήματα, αφορμές για σκέψη και (γιατί όχι) για συμπόρευση και ταύτιση με τους ήρωές τους – ικανή συνθήκη για να αξιολογηθεί θετικά μια λογοτεχνική κατάθεση.

notationes/// ΑΝΟΙΞΗ-ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2019 /// ΔΙΩΝΗ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΥ /// 'Ατιτλο (μιλώ γι' αυτους που από κοινού ...)

μιλώ γι' αυτούς που από κοινού
μετάλαβαν τον χρόνο
τους γεννημένους λίγο πριν λίγο μετά
ή και ταυτόχρονα ακόμα

αυτούς που άνοιξαν
στα πράσινα τα σχολικά θρανία
τα ίδια αναγνώσματα
και παίξανε στις ίδιες τις αυλές
σε κτήρια ετοιμόρροπα 


αυτούς που άκουσαν πρώτη φορά
τραγούδια από πειρατικούς σταθμούς
και αδειάσανε κυνηγημένοι
το αίμα τους στους δρόμους 
για κάποιο σύνθημα φρικτά καταργημένο

κάποιους που αράξανε ανένταχτοι
κι άλλους που μέσα σε εκούσιες φυλακές
ποδοπατήθηκαν με τίποτα δεν αρνήθηκαν

που είδαν απρόσμενα τον ίδιο κόσμο
ν' αλλάζει τα παλιά πουκάμισα
που κάνανε παιδιά που δεν τους μοιάζουν 
και άλλους που δεν γεννήσανε συνέχειες 

μιλώ γι' αυτούς που γράφουνε
το ξόρκι του καιρού
μιλώ γι' αυτούς που το διαβάζουνε
σαν να κοιτάζουνε παλιές φωτογραφίες

Από τη συλλογή Ο Ευτυχισμένος Σίσυφος, 2019


*Ο πίνακας του Ρέμπραντ είναι παρμένος από εδώ

NEA KYKΛΟΦΟΡΙΑ /// ΔΙΩΝΗ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΥ /// Ο Ευτυχισμένος Σίσυφος από τις ΑΩ Εκδόσεις

τοπίο ξερό ξαναγιεννιέται
φτύνει κατάμαυρο κουκούτσι
και ξεγελά με χρώματα γαλαζια
σε σκοτεινούς καιρούς ομνύει
σταυροκοπιέται ο νους θολώνει

στο’ πα πως θάμπωσε ο κόσμος
γυαλί που μαύρισε η φλόγα
τι λίγοι που απομείναμε
στο κέλυφος της γης



*


Ποιητικό κενό

σαν που ομοιώθηκες με Άγγελο
πρέπει και λόγο να αρθρώσεις
την αγγελία τη σωστή να φέρεις
σ΄αυτούς που πάνω σου κάτι θεόσταλτο είδανε
τους βλέπεις να σε καρτερούν
σκυμμένο το κεφάλι και απόγνωση στα μάτια
κρύψε το βλέμμα σου
κενό να μην το δουν
αυτό δεν το αντέχουν

«και τι να πω μέσα απ΄τα αδεια του μυαλού μου;»

«τότε, να εφεύρεις, ποιητή μου, να εφεύρεις!»


*



Των άλλων τα γραφτά
πάντα εκεί
πάντα αξημέρωτα
να μπαίνουν και να βγαίνουν
στ΄ανείπωτα δικά μου

 *

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗΣ /// Ο ΒΙΩΜΕΝΟΣ ΧΡΟΝΟΣ

Οι εκδόσεις ΑΩ και η συγγραφέας Διώνη Δημητριάδου έχουν τη χαρά να σας προσκαλέσουν στην παρουσίαση του βιβλίου:

«Ο Βιωμένος Χρόνος – μικρές ιστορίες». 

Tην Παρασκευή, 23 Φεβρουαρίου 2018, στις 19:30 το βράδυ, 

στο φιλόξενο Polis Art Café.

ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΘΑ ΜΙΛΗΣΟΥΝ:

Ελένη Γκίκα, δημοσιογράφος, συγγραφέας, κριτικός λογοτεχνίας
Χρύσα Φάντη, συγγραφέας
Γιώργος Ρούσκας, ποιητής, κριτικός λογοτεχνίας

Αποσπάσματα από το βιβλίο θα διαβάσει η 
Βίκυ Δερμάνη, ποιήτρια

Την εκδήλωση θα συντονίσει ο 
Δημήτρης Φύσσας, δημοσιογράφος, συγγραφέας

Η παρουσία σας θα είναι για όλους εμάς ιδιαίτερη τιμή

******

ΛΙΓΗ ΦΘΟΡΑ ΓΙΑ ΓΟΥΡΙ /// ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΙΩΝΗ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΥ

(πίνακας: K. Tsoklis, "Flaming Watermelon", 1987

Γράφει η Διώνη Δημητριάδου
Από το Blog της Με ανοιχτά βιβλία

Ο λόγος της Ασημίνας Ξηρογιάννη στάζει αίμα, έχει χρώμα κόκκινο της φωτιάς και αναβλύζει χυμούς που την ταράζουν. Ίσως μόνον έτσι να γράφεται ερωτικός λόγος, μόνον έτσι. Να μη δηλώνει, μόνον να υπαινίσσεται όλο αυτό που υπάρχει κάτω από την επιφάνεια των λέξεων. Και αυτό δεν μπορεί παρά να είναι 

η ασπαίρουσα ζωή. 

 Νομίζω πως όλη η αίσθηση που σου αφήνει η ποίησή της συμπυκνώνεται σ’ αυτό το ελάχιστο αλλά εξαιρετικό θραύσμα ερωτικού λόγου, κατασταλάγματος ζωής και εμπειρίας βιωμένης

 

Λυσσομανούσε ο άνεμος

Η θάλασσα ανταριασμένη

Η γοργόνα πάλευε με τα κύματα

Η τρίαινά της έσπασε στα βράχια,

την ώρα που η ψυχή της γκρεμιζόταν στον Άδη.

Κι ο βασιλιάς ποιήματα έγραφε πλάι στο αναμμένο τζάκι

για γοργόνες που μάγευαν ναύτες γοργοτάξιδων καραβιών

και τους μάθαιναν τραγούδια για τον Έρωτα. 

 

(Ασημίνα Ξηρογιάννη, "Η γοργόνα και ο βασιλιάς", από τη συλλογή "Λίγη φθορά για γούρι", Γαβριηλίδης) 

********************************

notationes /// ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2017/// ΔΙΩΝΗ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΥ /// ΤΡΙΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Λέξεις απόκρημνες

Διώνη Δημητριάδου
μετάφραση: Robert Crist, Δέσποινα Λαλά - Crist

Μικρές εκδόσεις, 2017
112 σελ.

**** 

Πώς γράφονται 

'Οσο βαθαίνει η απόγνωση
τόσο τα μέγιστα η ποίηση επινοεί.
Ψάχνει και ανασύρει
τις πιο κρυφές πτυχές απελπισίας,
εκεί που σταματάει ο νους
και παραλύει η υπομονή.
Οδυνηρή η παραίτηση.
Μα ο στίχος επιμένει
και σαν το βρει το νήμα
αιχμαλωτίζει τη στιγμή
αφήνοντας να λιώσει στο χαρτί
κάθε υποψία δραπέτευσης.
Αρχή δημιουργίας. 

*** 

Ποιητική

Να μην τις στρίβουμε τις λέξεις
μην τις γυρνάμε τα μέσα έξω.
Καλύτερα ο αέρας να περνάει
να αναπνέει ο στίχος
να απλώνεται στον χώρο του 
ελεύθερος και πλήρης.
Γιατί με τόσο στρίμωγμα
με τόση μασκαράτα
ασφυκτιά το ποίημα.
Πνίγεται. 

***

H  Θεωρία του Παιγνίου

Η παρτίδα είναι στημένη
και οι παίκτες ανυποψίαστοι.
Ακόμα κι αυτοί οι λίγοι που
-από τη φύση τους ανήσυχοι-
κάτι ψυχανεμίζονται
μπαίνουν στο παιγνίδι σαν ανίδεοι τάχα.
Στην υπηρεσία των προφάσεων
καθένας άριστος στον ρόλο του.
Το θέμα είναι να σωθεί ο θίασος.
Όσο για τους θεατές
αυτοί έτσι κι αλλιώς κλινήρεις επαναστατούν. 

***


 

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΑΡΧΕΙΟ //// ΔΙΩΝΗ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΥ /// ΑΠΟΚΡΗΜΝΕΣ ΛΕΞΕΙΣ

Λέξεις απόκρημνες


Διώνη Δημητριάδου
μετάφραση: Robert Crist, Δέσποινα Λαλά - Crist

Μικρές εκδόσεις, 2017
112 σελ.


*****


 Η Διώνη Δημητριάδου συνομιλεί με την Ασημίνα Ξηρογιάννη σχετικά με το βιβλίο και όχι μόνο!


 κ. Δημητριάδου, σας καλωσορίζω στο Λογοτεχνικό Αρχείο του Varelaki! Με αφορμή τις «Απόκρημνες λέξεις» και όχι μόνο. 
Θα σας πάω λίγο πίσω, να ρωτήσω πώς ξεκίνησε αυτή η ιστορία με την ποίηση; Επιρροές, ερεθίσματα, λογοτεχνικά πρότυπα ίσως. 

Διαβάσματα πολλά θα βρείτε πίσω από όποιον με σοβαρότητα καταθέτει στο χαρτί τη γραφή του. Στην περίπτωσή μου αυτό ισχύει. Όχι, δεν έγραφα πάντοτε, και οπωσδήποτε δεν έγραφα ποίηση πάντοτε. Δεν μιλώ, όπως καταλαβαίνετε, για στιχάκια που όλοι κάποτε σκαρώσαμε. Αυτά ήταν παιχνίδια και μόνον. Κάποια στιγμή οι λέξεις προτιμούν τη μεταφορικότητά τους και τη συμπύκνωση νοημάτων. Έτσι από τον πεζό μεταβαίνεις στον ποιητικό λόγο. Διαβάσματα όμως πολλά. Ελληνικά και ξένα. Και πολύ διαφορετικά μεταξύ τους. Είναι ίσως αναπόφευκτο να αγαπάς κάποιους ποιητές περισσότερο, και αγαπώντας τους κάποτε να πατάς πάνω στον δρόμο τους. Πρότυπα, όμως, όχι. Γιατί ο καθένας απέναντι σ’ αυτό που γράφει είναι μόνος του. Συχνά απελπιστικά μόνος του. 


Στις «Απόκρημνες λέξεις» μού δίνετε την αίσθηση ότι προσπαθείτε να ανιχνεύσετε από τι υλικά είναι φτιαγμένα τα ποιήματα, καθώς και να δώσετε το στίγμα μιας Ποιητικής… Διακρίνω κιόλας έναν δοκιμιακό χαρακτήρα στα ποιήματα... 


Ενδιαφέρουσα η παρατήρησή σας και εύστοχη. Αγαπώ πολύ τον δοκιμιακό λόγο και φοβάμαι ότι πολλά από τα γραπτά μου καταλήγουν να τον θυμίζουν. Αυτό κυρίως μου συμβαίνει στα πεζά που γράφω, ίσως όμως να ανιχνεύεται δοκιμιακός λόγος και στα ποιήματα. Δεν έχει όρια η γραφή μάλλον. Ο κάθε ποιητής μιλά για την ποιητική του με άμεσο, όπως εγώ, ή με έμμεσο τρόπο. Και όταν γίνεται αυτή η προσέγγιση στο «πώς» και το «γιατί» της ποίησης, όλο αυτό θα μπορούσε να έχει στοιχεία δοκιμιακά. Ο ρυθμός όμως και η εσωτερική μουσική των στίχων ξεχωρίζουν τα δύο είδη. Όσο για τα υλικά των ποιημάτων, αυτά δεν μπορεί παρά να είναι, τουλάχιστον για μένα, γήινες αφορμές, αυθεντικές συγκινήσεις, χαμηλοί τόνοι και μια μελαγχολία, που δεν βγαίνει από καμιά ρομαντική διάθεση αλλά από
τη σκέψη και τις αισθήσεις ζώντας μέσα σε κόσμο πολύπαθο (εννοώ εξωτερικό και εσωτερικό κόσμο). 


 Είναι ένα βιβλίο για την αγωνία της γραφής και το ήθος του ποιητή! 

Αυτά τα δύο πάνε μαζί. Καλύτερα να πούμε ότι το ήθος του ποιητή φαίνεται μέσα στην αγωνία του. Δεν μπορείς να τα ξεχωρίσεις. Η αγωνία αυτή ξεκινά από την αρχική ιδέα και φθάνει ως την ολοκλήρωσή της. Γράφεις και σκίζεις, διαγράφεις και διασώζεις κομμάτια κι αποσπάσματα. Και όταν όλα αυτά κάποτε δέσουν σε ένα όλον, τότε αρχίζει η άλλη αγωνία, της έκθεσης προς τα έξω. Ο ποιητής εκτίθεται. Εκεί το μόνο που μπορείς να πεις είναι ότι αυτό που έγραψες είναι κομμάτι του εαυτού σου, κι ας μην το κατανοήσει κανείς. Άλλωστε για τον κάθε αναγνώστη υπάρχει και διαφορετική προσέγγιση του ποιήματος. Μια «πρόταση» κάνει ο ποιητής, και ίσως κι αυτό να υποδεικνύει το ήθος του. 

Η έκδοση είναι δίγλωσση. Πείτε μου λίγο σχετικά με τους μεταφραστές και την εργασία τους.
 
Ένα ερώτημα διαχρονικό είναι αν η ποίηση μεταφράζεται. Πώς, δηλαδή, θα μεταφερθεί σε μια άλλη γλώσσα που έχει τους δικούς της ρυθμούς, έχει τις δικές της ανάσες. Θεωρώ, λοιπόν, πως γίνεται, αρκεί αυτός που μεταφράζει να είναι ποιητής ο ίδιος, ώστε να δώσει την αίσθηση της ποίησης στο κείμενο. Έτσι προκύπτει ένα νέο ποίημα που θυμίζει το αρχικό, όμως είναι καινούργιο. Ευτύχησα ως προς αυτό, γιατί οι δύο εξαιρετικοί μεταφραστές μου βλέπουν έτσι την ποίηση και τη μετάφρασή της. Ο καθηγητής Robert Crist, θεωρητικός της λογοτεχνίας, κριτικός και ποιητής ο ίδιος, έχοντας μεταφράσει Γιώργο Χειμωνά και Άρη Αλεξάνδρου, μου έκανε τη μεγάλη τιμή να ασχοληθεί με τα δικά μου ποιήματα. Δίπλα του η Δέσποινα Λαλά – Crist, λογοτέχνις, και λάτρης της ποίησης. Και οι δύο ξεκίνησαν να μεταφράζουν για το κέφι τους, και όταν είδαμε το αποτέλεσμα, είπαμε: γιατί όχι; Έτσι προέκυψε αυτή η πολύ προσεγμένη αισθητικά δίγλωσση έκδοση από τις Μικρές εκδόσεις του Σταμάτη Πάρχα. 

Μπορεί να είναι επικίνδυνες οι λέξεις;

Κάθε λέξη εμπεριέχει τον κίνδυνο της κατανόησής της πέρα από συμβατικότητες και ελάχιστες συμφωνημένες ερμηνείες. Άρα μπορείς να τις χαρακτηρίσεις «Απόκρημνες». Για παράδειγμα, ποιον κίνδυνο μπορεί ποτέ να έχει η λέξη τραπέζι; Απολύτως χρηστικού χαρακτήρα λέξη. Ωστόσο ο κώδικας επικοινωνίας κατορθώνει να σπάσει τα πλαίσια της χρήσης του στα χέρια ενός ποιητή, και τότε η λέξη απογειώνεται:
«Το ψωμί είναι στο τραπέζι
το νερό είναι στο σταμνί
το σταμνί στο σκαλοπάτι
δώσε του ληστή να πιει»

θα πει ο Ιάκωβος Καμπανέλης και αμέσως άλλο το νόημα που βγάζει η λέξη, άλλη η προέκτασή του. Οι λέξεις είναι όμορφες με τον κίνδυνο που έχουν. 

Xρειάζεται ο δημιουργός στην ποίηση να μπαίνει με βλέμμα καθαρό και αθώο; 

Βασική προϋπόθεση αυτή, ώστε να βρίσκει τον αποδέκτη του. Νομίζω ότι το ψέμα στο ποίημα αποκαλύπτεται, φαίνονται οι μιμήσεις, οι αντιγραφές και τα προσποιητά αισθήματα. Ο ποιητής δεν κάνει χειρωναξία, δεν δείχνει τεχνικές. Θα μου πείτε, βέβαια, ότι έχουμε και βραβευμένη τέτοια ποίηση και μάλιστα με μεγάλες τιμές. Ε, ναι. Τι να κάνουμε; Ίσως το ψέμα, το καλοδουλεμένο, να είναι καμιά φορά ισχυρότερο της αθωότητας. 

 Σε ποιους ανήκει η ποίηση; 

Σε όλους αυτούς που δέχονται την πρόκληση/πρόσκλησή της. Δεν θα έλεγα ότι ανήκει στον ποιητή της, μια που το κάθε έργο από τη στιγμή της δημιουργίας του αποκόπτεται από τον δημιουργό του (άρα και τη θνητή του αφορμή) και ανοίγεται αυτόνομο σε κάθε πιθανή συνάντηση με μια διαφορετική ερμηνεία. Από τη στιγμή που θα διαβάσεις ένα ποίημα και κάτι θα σου πει εσένα προσωπικά, είναι πλέον κτήμα σου, προσωπική σου υπόθεση που αντιστοιχεί στα δικά σου βιώματα. Η μαγεία της ποίησης είναι αυτή. 

 Θα ήθελα ένα σχόλιό σας για το ελληνικό λογοτεχνικό τοπίο. 

Πληθωρική παραγωγή και από παλαιότερους και από νεοεμφανιζόμενους. Δύσκολη η επιλογή, αν δεν έχεις τα κριτήρια τα αισθητικά. Νομίζω, όμως, ότι μετά από μια περίοδο σύγχυσης που έδωσε την ευκαιρία στην παραλογοτεχνία να έρθει στην επιφάνεια και να επιπλεύσει με ψεύτικο μανδύα λογοτεχνικό, ξεκαθαρίζει το τοπίο. Βλέπω πολλά αξιόλογα βιβλία και σε ποίηση και σε πεζογραφία. Ο χρόνος θα δώσει σε κάποια το βάρος που τους αναλογεί. Αξιοσημείωτο επίσης είναι ότι όλη αυτή η δραστηριότητα προκύπτει εν μέσω γενικότερης κρίσης. Και ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα η λογοτεχνική παραγωγή από μικρούς εκδότες που προσέχουν πολύ τις επιλογές τους αλλά και την αισθητική των εκδόσεών τους. Ένα εξώφυλλο, για παράδειγμα, μπορεί να συνοψίσει όλο το βιβλίο. Δείτε την εξαιρετική φωτογραφία της Χριστίνας Καραντώνη. Μια «απόκρημνη» εικόνα στις «Λέξεις απόκρημνες». 


Ποιο το μέλλον της ποίησης; 


Πάντα θα υπάρχουν καλοί ποιητές μέσα στην ειλικρίνειά τους, ταυτόχρονα όμως πάντα θα γράφονται στιχάκια που καμία σχέση δεν θα έχουν με τον ποιητικό λόγο και άλλα πάλι ευπώλητα και σκοπίμως δυσνόητα. Αντίστοιχα πάντα θα υπάρχουν αναγνώστες της ποίησης που θα ανιχνεύουν την ιδιαίτερα αξιόλογη φωνή, αλλά και πάντα κάποιοι που θα πέφτουν στην παγίδα του ευτελούς σπουδαίου. Μέσα σ’ αυτό το τοπίο η ποίηση θα υπάρχει και θα προκαλεί. Ως λόγος ιδιαίτερων αξιώσεων στις καλές της στιγμές θα προσφέρει μοναδικές συγκινήσεις. Ίσως για λίγους. Αλλά, πότε τα ξεχωριστά πράγματα χαρακτηρίζονταν από μαζικότητα; 

 Tι είναι Ποίηση εν τέλει; 

Ξέρετε, κάποιοι διαφωνούν με αυτό το κεφαλαίο γράμμα στην ποίηση. Θεωρώ ότι εννοείτε μια ποίηση αυθόρμητη ως αρχική ιδέα, κοπιαστική πολύ ως καταγραφή και αθώα ως τελική κατάθεση. Με αυτή την ποίηση συντάσσομαι, και λέω πως με τα χαρακτηριστικά αυτά δίνει τις καλύτερες στιγμές της. Γιατί, αν εννοούμε μια προσχεδιασμένη ευκολία ενδεδυμένη με την πονηρή σκοπιμότητα,τότε καλύτερα να απέχουμε απ’ αυτήν. 


 Ποια η γνώμη σας για τα λογοτεχνικά βραβεία; 

Αναπόφευκτα λειτουργούν διαφημιστικά για τα βιβλία και τους συγγραφείς, με τη λογική συχνά του marketing, και αυτό οπωσδήποτε έχει την αρνητική του πλευρά. Κυρίως αν πίσω απ’ αυτά διαφαίνεται η σκιά ενός κυκλώματος οικείων και ευνοουμένων. Αν πάρουμε την πιο αθώα εκδοχή τους, δεν είναι κακό να επιβραβεύεται μια λογοτεχνική προσπάθεια, ιδιαίτερα αν πρόκειται για νέα πρόσωπα που έχουν την ανάγκη μιας ώθησης. Σε κάθε περίπτωση πάντως ο αληθινός κριτής της αξίας είναι ο αναγνώστης, όσο βέβαια καταφέρνει να μην επηρεάζεται από την ιδιότυπη «τρομοκρατία» των επωνύμων. 

 To νόημα της Κριτικής! 

Θίγετε, φοβάμαι, ένα πολύ ευαίσθητο θέμα. Γράφοντας εγώ η ίδια κριτικές βιβλίου, γνωρίζω και τη δυσκολία της καλής κριτικής αλλά και τις πολλές παγίδες που κρύβει. Με τον όρο «καλή κριτική» δεν εννοώ την ευνοϊκή σε καμία περίπτωση. Ούτε όμως και την εμπαθή και χαιρέκακη, την υπερφίαλη και εγωπαθή. Πιστεύω ότι ένας καλός κριτικός έχει δύο χαρακτηριστικά: γνώση του αντικειμένου και αγάπη για τη λογοτεχνία. Έτσι μπορεί να δώσει τη θέση του ξεκάθαρη, να εμπλουτίσει το γνωστικό πεδίο του αναγνώστη, να λειτουργήσει ως δρόμος μεσολαβητικός ανάμεσα σ’ αυτόν και στο βιβλίο. Άλλωστε μια κοινή αγάπη τους ενώνει, αναγνώστη, συγγραφέα και κριτικό. 

 Θα σας δίνω λέξεις, θα μου δίνετε σκέψεις: 


Θάλασσα:
Ολόκληρη μέσα μας. 

Φωτιά:
Ίσως η αρχή και το τέλος των πάντων. 

Φύση:
Μέσα της μικραίνουμε όμορφα. 

Kαβάφης:
Το σύμπαν των λέξεων και των πράξεων. Μια «σωματική» ποίηση. 

Δρόμος:
Ανοιχτή πορεία, απρόβλεπτη στις στροφές. 

Παιδί:
Ο εαυτός μας κάποτε. Τον αγνοούμε στο μεγαλύτερο κομμάτι του. 

Παίγνιο:
Ένα παιχνίδι που μας εμπαίζει. 

Eλλάδα:
Το άφευκτο ένδυμά μας σε ό,τι κάνουμε και σε ό,τι είμαστε. 

Γλώσσα:
Πολύμορφος κώδικας, εύπλαστος όσο και δεσμευτικός. 

Kόκκινο:
Επικίνδυνο όσο και όμορφο. 

Λύπη:
Αναπόφευκτη αίσθηση, ωστόσο συχνά γενεσιουργός δύναμη, αφορμή δημιουργίας. 

Eλύτης:
Θα μπορούσε η ποίηση και χωρίς αυτόν, η Ποίηση όμως όχι. 

Mάσκα:
Η ποικιλία των μορφών μας σε μια συμβατική εναλλαγή. Όταν απελευθερωθούμε από αυτές γινόμαστε αληθινοί. 

Θέατρο:
Η ενδιαφέρουσα όψη των πραγμάτων. Υποδυόμαστε ποιούντες
ήθος. 


 Λογοτεχνία και Διαδίκτυο... 

Αμφιλεγόμενος ο ρόλος του διαδικτύου στην υπόθεση της λογοτεχνίας. Ελεύθερη καθώς είναι η δημοσίευση, κυκλοφορούν τα πάντα, από τα πιο σπουδαία πράγματα ως τα ευτελή. Μπορείς να έρθεις σε επαφή με τη λογοτεχνική πληροφορία (ας μου επιτραπεί ο όρος) απρόσκοπτα και δωρεάν. Από κει και πέρα επιστρατεύονται τα κριτήρια αισθητικής προκειμένου να ξεδιαλύνεις το αξιοπρόσεκτο. Θα έλεγα ότι η πληθώρα των κειμένων αλλά και η εύκολη πρόσβαση σ’ αυτά δίνουν το θετικό πρόσημο, κατά τη γνώμη μου, στη σχέση της λογοτεχνίας με το διαδίκτυο. 

 Διαβάζονται αλήθεια από τον κόσμο όλα αυτά τα λογοτεχνικά περιοδικά σήμερα; 

Μιλάτε, υποθέτω και για τα ηλεκτρονικά και για τα έντυπα. Από όλους σίγουρα όχι. Αυτό ίσχυε πάντα. Γνωρίζουμε ότι το κοινό της λογοτεχνίας έχει τους δικούς του ρυθμούς και τις δικές του συνήθειες, συχνά εμμονικές. Τα έντυπα περιοδικά εξακολουθούν να έχουν τους πιστούς αναγνώστες τους, που τα αναζητούν κάθε δυο ή τρεις μήνες στα βιβλιοπωλεία. Όσο για τα ηλεκτρονικά, αυτά διαβάζονται περισσότερο ευκαιριακά, έχουν περιστασιακούς αναγνώστες και οπωσδήποτε λιγότερους πιστούς ακολούθους. Δεν πειράζει, όμως, καθόλου αυτό. Το διαδίκτυο υπακούει σε μια άλλη ταχύτητα πρόσληψης της πληροφορίας. Πιστεύω ότι εν τέλει κάτι μένει. 

 Θα ήθελα να θέσετε η ίδια ένα ερώτημα και να το απαντήσετε με τον δικό σας τρόπο! 

Ζώντας πάντα μέσα σε πόλη, ιδιαίτερο χώρο πολυσύχναστο και γι’ αυτό αγαπημένο, και αντλώντας από εικόνες δικές της, θέτω ένα ερώτημα που αφορά τις πόλεις και τον «κόσμο» τους: 

Χαμογελούνε άραγε οι πόλεις; / Συνήθως θλίβονται σαν τις θυμόμαστε. / Γεμάτες οι βαλίτσες τους λιγάκι κοντοστέκονται / διστάζοντας πλάι σε γκρίζα παροπλισμένα τραίνα. / Κι οι δρόμοι τους γεμάτοι από πατημασιές / ανθρώπων που απόκαμαν / χαζεύοντας του χρόνου τη ροή. / Μα σαν ανοίγονται στο φως τα παιδικά τα μάτια / αχόρταστα ακόμη από εικόνες / σ’ ένα μικρό μειδίαμα αφήνονται οι πόλεις. / Ίσως αυτός να είναι ο ρόλος τους. / Την εκλεκτή συγγένεια να θυμίζουν / ανάμεσα στην προσμονή και στη φυγή.