Translate

Πέμπτη 9 Ιουλίου 2015

notationes /// KAΛΟΚΑΙΡΙ - ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ 2015




                                                             




Αγαπητοί φίλοι και αναγνώστες,

μέσα στο δύσκολο αυτό καλοκαίρι δίνουμε το παρόν  με νέες σημειώσεις γύρω από τη λογοτεχνία.Κάντε τον κόπο να τις ξεφυλλίσετε,θα βρείτε κάτι πιστεύουμε που να σημαδέψει την καρδιά σας.Mαζί και ένα τραγούδι ...για τον δρόμο:

https://www.youtube.com/watch?v=xyWHRC8A_uU

Καλή ανάγνωση



*****

 Σε αυτό το notationes θα βρείτε:


ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΩΝ :

MAΡΙΑΣ ΠΙΣΙΩΤΗ

ΜΑΡΙΑΣ ΤΖΙΚΑ

ΕΛΠΙΔΟΦΟΡΟΥ ΙΝΤΖΕΜΠΕΛΗ 

 ΝΙΟΒΗΣ ΙΩΑΝΝΟΥ


ΛΙΑΣ ΜΕΓΑΛΟΥ -ΣΕΦΕΡΙΑΔΗ 

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΟΜΙΑΝΟΥ 

ΑΝΤΩΝΗΣ Θ.ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ 

 ΜΑΡΙΑΣ ΤΣΟΛΙΑ

 ΜΑΡΙΑΣ ΡΟΔΟΠΟΥΛΟΥ

ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΣ ΚΑΡΑΟΓΛΑΝΗ

AXIΛΛΕΑ ΚΑΤΣΑΡΟΥ

 και 

ΤΕΝΤ ΧΙΟΥΖ [ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ :AΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ]
ΑΚΟΜΑ ,ΘΑ ΒΡΕΙΤΕ  ANAΓΝΩΣΕΙΣ  ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΒΙΒΛΙΑ:



«Ξεκλειδώνοντας το κείμενο» του Τζέρεμυ Χώθορν.

ΤΟ ΑΙΜΑ ΝΕΡΟ του Χάρη Βλαβιανού

''23 μέρες'' της Ασημίνας Ξηρογιάννη

ΤΟ ΜΠΛΕ ΒΙΒΛΙΟ της Μαριγώς Αλεξοπούλου


ΕΝΗΜΕΡΩΘΕΙΤΕ ΓΙΑ ΝΕΕΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΕΣ  :

 Σπύρος Βρεττός: Κ.Π. ΚΑΒΑΦΗΣ‏ από τις εκδόσεις (.poema..) 


Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΗΣ ΜΠΕΡΝΑΡΝΤΑ ΑΛΜΠΑ από τις εκδόσεις Vakxikon.gr 


  ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ /// ΟΝΤΙΣΙΟΝ (ΕΚΔ. Vakxikon .gr)


 TEΛΟΣ ,ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΔΗΜΟΦΙΛΕΙΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ ΣΤΟ VARELAKI MΕΣΑ ΣΤΟ 2015 :

 ΔΙΑΒΑΣΤΗΚΑΝ ΠΟΛΥ 


Τα προηγούμενα τεύχη μπορείτε να τα διαβάσετε στον παρακάτω σύνδεσμο :
http://varelaki.blogspot.gr/p/blog-page_10.html  



notationes /// KAΛΟΚΑΙΡΙ - ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ 2015, /// ΜΑΡΙΑ ΠΙΣΙΩΤΗ /// ΔΥΟ ΠΟΙΗΜΑΤΑ



    

                                                      




Εκδόσεις Πανεπιστημίου Μακεδονίας
Ποιήματα 2001-2008
Επιμέλεια έκδοσης:Mαρίνα Κοκκινίδου



Αρχαιοελληνική διαδρομή


Kαμπυλόγραμμα χρώματα θα διέτρεχαν,
την εποχή των Ανακτόρων,
το μελανό σου φόντο.
Στην Αττική του 5ου αι.θα εξιδανίκευε ο Μύρων
ή κι ο Πολύκλειτος τη μορφή σου,
λίγο πριν ή λίγο μετά τον αγώνα.
Μα υπερισχύει στο μυαλό το μελανό των Ανακτόρων.
Χωρίς καμπυλόγραμμα χρώματα.
Μονάχα ένα βλέμμα υγρό-διάφανο
να αποτυπώνει την αλήθεια της μορφής σου.
Ωστόσο,για τον χαλκουργό Λύσιππο
θα ήσουν μια ακόμη αλληγορία!


******


Μήδεια


Θα πω πως ήταν όνειρο
διδακτικό
όχι προς αποφυγή
ούτε προς μίμηση.
Ναι ,Μήδεια.
Θα πω πως ήταν όνειρο
-ούτε καλό ούτε κακό-
και θα το φυλάξω σε μια ονειροπαγίδα. 

Σε είπαν Μάγισσα!
Γιατί πίστεψες στα ιερά δεσμά του 'Ερωτα.
Ψυχή και σώμα δώρισες
σε κείνον τον ημίθεο ήρωα
-δεν θα πω το όνομά του,
ξέρω πως σε πληγώνει
ακόμα-
ο ημίθεος και η ομήγυρή του.   
Ανίκανοι όλοι τους να νιώσουν
το μεγαλείο της καρδιάς σου.
Το δηλητήριο ,που έρρεε άφθονο
από τα χείλη τους,
γίνηκε μαχαίρι στα  χέρια σου.
Θυσίασες το όμαιμον
ή πιο σωστά:
'Eκοψες τον ομφάλιο λώρο του
Έρωτα!

Μήδεια,
του Ευριπίδη τραγική ηρωίδα!
Θα πω πως ήταν όνειρο
και θα το φυλάξω  σε μια ονειροπαγίδα. 
Ξέπλεκα τα δακτυλίδια της κώμης σου
ανεμίζουν αιώνες τώρα
και το δάκρυ σου φωλιάζει στις καρδιές μας.

Μήδεια,
άραγε στο όνομά σου να συνυφαίνεται
χαμόγελο,τόλμη,ή πάθος;
για ό,τι μεγάλο διαλέχτηκες
για ό,τι ύψιστο γεύτηκες
Εσύ η 
Αιώνια Γυναίκα!    



    
     



notationes /// KAΛΟΚΑΙΡΙ - ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ 2015 /// ΤΟ ΑΙΜΑ ΝΕΡΟ : ANAΓΝΩΣΗ ΑΠΌ ΤΗ ΜΑΡΙΑ ΙΩΑΝΝΙΔΟΥ




                                                                    

                                        


 
                       Το αίμα νερό, μυθιστόρημα, Χάρης Βλαβιανός, εκδόσεις Πατάκης 2014


Ο Χάρης Βλαβιανός υπογράφει «Το Αίμα Νερό» ως «μυθιστόρημα» της ζωής του, με το  χωρισμό του «σε σαράντα πέντε πράξεις» να παραπέμπει σε δράμα. Όπου πλήθος από άστοχες πράξεις και φαρμακωμένα λόγια των ανθρώπων που έφεραν στη ζωή τον συγγραφέα διασταυρώνονται με την προσωπικότητά του, μια οντότητα στην οποία απευθύνεται στο δεύτερο ενικό πρόσωπο. Σαν να διατυπώνεται η απάντηση  σε ένα άγραφο αλλά παρόν ερώτημα : «Να συγχωρέσω, να συμφιλιωθώ, αλλά πώς;». Ο συγγραφέας συνδιαλέγεται με τον εαυτό του, καθώς εξιστορεί και μοιάζει να αναρωτιέται:
  Πώς να κάνεις σχέση με μια μητέρα που σε αφήνει, νήπιο, να πλανιέσαι σε καράβι που διασχίζει θάλασσα, που κλείνεται στη φυλακή για χάρη των κοσμημάτων της, που παίζει αέναα παιχνίδια γοητείας με εναλλασσόμενους συντρόφους μεταξύ των οποίων και τον πρώην άντρα της, τον πατέρα σου;
  Πώς να σχετιστείς με έναν πατέρα που κάνει κι άλλη μία οικογένεια, που διατηρεί μία αυλή από αφοσιωμένους φίλους /συντρόφους στα γλέντια του που εσύ παρακολουθείς χωρίς να συμμετέχεις;  Που σε εναποθέτει σε ανοίκειά σου πρόσωπα όταν  εσύ περιμένεις να τον συναντήσεις. Ειδικά αφού οι συναντήσεις σας είναι σπάνιες, όταν μεσολαβεί ένας ωκεανός (αποξένωσης) μεταξύ σας, εκτός από τη γεωγραφική απόσταση διαφορετικών χωρών Ευρώπης – Αμερικής;
  Πώς να συγχωρήσεις μια  μητέρα που απομυζά το άφθονο χρήμα του πατέρα με πρόσχημα εσένα, ενώ το ίδιο χρήμα στοιβάζεται μέσα σου, χωρίς καν να το νέμεσαι, που παράλληλα το αντιλαμβάνεσαι σαν ένοχη προοπτική που φιμώνει την –έγκαιρη- έκφραση; Μήπως το χρήμα δεν ήταν το συνεχές ζητούμενο, δεν ήταν το πρόσχημα που οι δύο διαζευγμένοι σου γονείς σχετίζονταν αντί να διεκδικούν εσένα;
  Όσο μεγάλωνες έστρεφες το εύγλωττο, γεμάτο προσδοκία, βλέμμα προς τον πατέρα που βλέπουμε στο εξώφυλλο. Όταν κατέφυγες σε άλλους τόπους για να μην πρωταγωνιστείς στο «δράμα» που σκηνοθετούσαν άλλοι, μάταια τον περίμενες να χαρεί για οτιδήποτε κατάφερνες. Ο άθλος να προχωράς με τόση μοναξιά, χωρίς καθοδήγηση και οικογενειακή εστία για να επιστρέψεις ερχόταν πάντα αντιμέτωπος με τη σιωπή, την μη παρουσία μιας πατρικής φιγούρας. Τον θυμάσαι να παίζει μια ατέλειωτη παρτίδα σκάκι αντί να παίξει μαζί σου, αντί να σχεδιάσει τη στρατηγική της δικής σου ζωής σ΄ εκείνες τις κρίσιμες καμπές της.
  Μέχρι το τέλος των γονιών σου, περιπλανιόσουν συμβολικά στους δαιδαλώδεις διαδρόμους σκάφους που ταξιδεύει, όπως ακριβώς το ανασύρεις από την νηπιακή σου μνήμη στη πρώτη πράξη.  Πάντα ελπίζοντας και πάντα αναμένοντάς τους, να αναλάβουν έστω και αργά –και καλύτερα- το ρόλο που τους αναλογούσε. Ο πατέρας όμως παρέμεινε αδιάφορος και πολύ απασχολημένος με την εικόνα του, την άνοδο, τη γοητεία του. Παρόμοια η μητέρα, μια κοσμική χωρίς ουσιαστικό αντίκρισμα στην κοινωνία, μία ματαιόδοξη καλλονή, να καθρεφτίζεται πανέμορφη στα μάτια άλλων παιδιών και να παραμένει απρόσιτη και εγωκεντρική στη σχέση της με τα δικά της. Να μην  καταφέρνει  να αγαπήσει ούτε και την κόρη που αποκτά στη συνέχεια, την αδελφή σου. Στα δύσκολα θα σε θυμηθεί και θα προστρέξει σ΄ εσένα, θα σε φορτώσει ακόμα μία ενοχή και άπειρες ευθύνες για τις κακοτοπιές της ζωή της που είχε η ίδια προκαλέσει.
  Και οι δύο γονείς του αφηγητή απέκτησαν κι άλλα, εξ ίσου άτυχα παιδιά, αλλά το θέμα που τους κατέστησε «γονείς των άλλων» - θά έλεγα- δεν ήταν αυτό το γεγονός, το βιολογικό και αδιαμφισβήτητο. Η συναισθηματική του ακτημοσύνη δηλώνεται  και από τη φόρμα που επέλεξε, με τη κτητική αντωνυμία «μου» να μην συνάπτεται ούτε με τους γονείς ούτε με κανέναν άλλον  από τους ομοαίματούς του.
  Βέβαια τις λογοτεχνικές αυτοβιογραφικές μαρτυρίες που αναφέρονται σε τραύματα δεν είναι δυνατόν να της προσεγγίσει κανείς παρά με τον άπλετο σεβασμό που δικαιούνται. Τον κερδίζουν με την τόλμη που προϋποθέτει η ανατομία της κακοποίησης, η ανάκληση στη μνήμη και η μεταγραφή σε λογοτεχνικό έργο. Ίσως το πιο επώδυνο και αξιοσέβαστο στο συγκεκριμένο, είναι η τεκμηρίωση της μη συγχώρεσης. Εκκρεμής όσο και σαφής η αφήγηση: Η κάθαρση του δράματος συνίσταται στην ίδια τη διατύπωση και τη καταγραφή του.
  Στο «μυθιστόρημα», αποκαλύπτεται ό,τι συνέβαινε πίσω από τις κλειστές πόρτες με τους συντελεστές της ψυχικής κακοποίησης να φορούν στη δημόσια εικόνα τους, μάσκες. Ο φυσικός χώρος, τα σκηνικά του οικογενειακού δράματος, το κοσμοπολίτικο περιβάλλον και τα φανταχτερά ενδιαιτήματα, αντιδιαστέλλονται με την ψυχική φτώχεια, την ανέχεια συναισθημάτων αγάπης και στοργής στα πρώτα χρόνια∙  κατανόησης, καθοδήγησης και επικοινωνίας στα εφηβικά και πρώτα νεανικά που ακολούθησαν.
  Ο λόγος, λιτός -με χαρακτηριστικά ποιητικού- αποδίδει με επιτυχία την απόδοση του συναισθηματικού κλίματος. Φαίνεται να είναι αποτέλεσμα και της προηγούμενης άσκησης του Χ.Β. στη μετάφραση της ποίησης, τη τέχνη της μεταγραφής από μια γλώσσα σε μιαν άλλη (από τη γλώσσα της οδύνης, στη γλώσσα της αφήγησης). Και στην άσκησή του σε ένα  ζύγι ακριβείας  τόσο για το βάρος, όσο και για το ειδικό -συναισθηματικό- βάρος της κάθε λέξης.
  Καθώς ο συγγραφέας επιλέγει εικόνες από τους σταθμούς της ζωής που τον σημάδεψαν, εκείνες που διατηρούνται στη μνήμη χωρίς «ξέφτια» από τα προηγούμενα και επόμενα γεγονότα, η κάθε λέξη παίζει το ρόλο της και προδιαγράφει, γεφυρώνοντας, τα χρονικά κενά που μεσολαβούν. Είτε ως διάλογος, είτε ως εσωτερικός, ο λόγος λειτουργεί σαν ραχοκοκαλιά που συγκρατεί αυτά τα αποσπάσματα ζωής και τα ενώνει. Ενσωματώνοντας ενδεικτικούς διαλόγους, αιχμηρές καταστάσεις, ακόμα και άψυχα αντικείμενα με συμβολική δύναμη.
-«Ο Αμερικανός έφυγε από το σπίτι σας κακήν κακώς, άφησε όμως πίσω του το σπαθί».
-«κάθε φορά που έγραφες το ο, σκεφτόσουν πάντα ένα πρησμένο μάγουλο»
-«Κι έτσι η παιδική σου ηλικία χάθηκε για πάντα, μ’  εσένα να παρακολουθείς από μακριά άλογα να τρώνε αξιωματικούς και πύργους να σωριάζονται στο χώμα για χάρη μιας βασίλισσας».
-«Γι΄ αυτήν εσύ ήσουν προδότης.»
-«Τετρακόσιες τριάντα έξι επιστολές που έσταζαν οργή και απόγνωση.»
  Η οικονομία, η ακρίβεια και η δύναμη συμπύκνωσης της ποιητικής διατύπωσης φαίνεται να ακόνισαν την πένα και συνέλεξαν το κατάλληλο ψυχικό μελάνι προκειμένου να ξεδιπλωθεί πιστά, αποστασιοποιημένα αλλά και έντονα το κεκκαθαρμένο - ή μη- δράμα. Τα συναισθήματα δεν αναλύονται ούτε αναπτύσσονται. Η παράθεση των γεγονότων αρκεί. Οι έριδες, οι εσωτερικές συγκρούσεις αλλά και τα πικρά ερωτηματικά που κληροδότησαν αποκρυσταλλώνονται σε μια καλοδεμένη συλλογή από μαύρα μαργαριτάρια.
  Κάπως σαν  «τα λόγια που δεν ειπώθηκαν, τα δάκρυα που δεν κύλησαν, τραγούδια που δεν τραγουδήθηκαν». (από το λιμπρέτο της όπερας «Τανχόϊζερ» του Ρ. Βάγκνερ)


Μαρία Ιωαννίδου
Αναδημοσίευση από  vakxikon.gr

notationes /// KAΛΟΚΑΙΡΙ - ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ 2015// ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ /// 23 ΜΕΡΕΣ /// ΑΝΑΓΝΩΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ


Αναδημοσίευση από το frear.gr

                                                          


Ασημίνα Ξηρογιάννη, 23 μέρες
Γαβριηλίδης, 2015



 ΓΡΑΦΕΙ Ο ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ



Τα λογοτεχνικά γένη και είδη, αν ένα έργο δηλαδή είναι πεζό ή ποιητικό, αν είναι διήγημα ή μυθιστόρημα, είναι κατηγορίες ταξινόμησης που μας επιτρέπουν να διακρίνουμε και να ομαδοποιούμε τα λογοτεχνικά έργα ανάλογα με τα κοινά τους χαρακτηριστικά και τις κοινές τους ιδιότητες. Ο αναγνώστης, σαν να λέμε, αλλά και ο ίδιος ο συγγραφέας πριν απ’ αυτόν, αντιμετωπίζει διαφορετικά ένα πεζό κείμενο από ένα ποιητικό – άλλες προσδοκίες και άλλες υποχρεώσεις αισθάνεται· διαφορετικά ένα δοκίμιο από ένα μυθιστόρημα· διαφορετικά έναν θεατρικό μονόλογο από ένα σύντομο λυρικό ποίημα. Πρόκειται φυσικά για συμβατικές ταξινομήσεις που μοναδικό σκοπό έχουν να διευκολύνουν τη μελέτη της λογοτεχνίας, και όχι βέβαια να περιορίσουν τη δημιουργική ελευθερία ή την αναγνωστική απόλαυση. Επειδή όμως πάνε τόσο πίσω στον χρόνο, θεωρούνται απ’ όλους μας αυτονόητες και υποχρεωτικές. Πόσο εύκολο μάς είναι, ας πούμε, σήμερα να σκεφτούμε την ποίηση εκτός του πλαισίου της αρχαιοελληνικής διάκρισης σε επική, δραματική και λυρική; Μπορούμε να φανταστούμε κάποιο άλλο είδος ποίησης; Όταν μάλιστα αυτή ακριβώς η ταξινόμηση έχει, στη σύγχρονη εποχή, την ισχυρή νομιμοποίηση ενός Γκαίτε και εκατοντάδων συγγραφέων μετά απ’ αυτόν.

Η αλήθεια είναι βέβαια πως πολλά από τα λογοτεχνικά έργα που έχει γνωρίσει η ανθρωπότητα (τα σημαντικότερα συνήθως) αποκλίνουν από αυτά τα πρότυπα, υπερβαίνουν αυτές τις κατηγορίες, τροποποιούν τα γνωστά μας είδη και, έτσι, επιτρέπουν στον αναγνώστη να τα διαβάσει, με τη σειρά του κι αυτός, αδέσμευτος από τέτοιους ειδολογικούς περιορισμούς και πλουτίζοντας με αυτό τον τρόπο την αναγνωστική εμπειρία. Έτσι μπορούμε, ας πούμε, να διαβάσουμε την Ιλιάδα σαν να είναι μυθιστόρημα και τα διηγήματα του Παπαδιαμάντη όπως διαβάζουμε την ποίηση· τα δοκίμια του Μπόρχες σαν διηγήματα, όπως και τα ποιήματα του Μπουκόφσκι. Έτσι, επίσης, ο Ρέιμοντ Κάρβερ έβαλε σε στίχους αποσπάσματα από τα διηγήματα του Τσέχοφ και τα περιέλαβε στην τελευταία του ποιητική συλλογή.

Η Ασημίνα Ξηρογιάννη, που έχει δοκιμαστεί στο παρελθόν και στην ποίηση (με τρεις ώς τώρα ποιητικές συλλογές στο ενεργητικό της) και στον πεζό λόγο (με μία δημοσιευμένη νουβέλα), έρχεται τώρα με τις «23 μέρες» να αναμείξει τα είδη γράφοντας μια ποιητική νουβέλα αυτή τη φορά, όπως σε κάποιο σημείο του βιβλίου της αναφέρει. Αν και αλλού φαίνεται και η ίδια να μην είναι βέβαιη για τον ειδολογικό χαρακτηρισμό που ταιριάζει στο βιβλίο της: «…μπορεί να γεννηθεί», διαβάζουμε, «ένα ποίημα / ή πολλά ποιήματα / ή ένα πεζό… / ή…». Πρόκειται δηλαδή για ένα βιβλίο που περιλαμβάνει και ποιητικά μέρη και πεζά, και αφήγηση και λυρισμό, καθώς και μερικά ενδιάμεσα. Γιατί ακόμα κι αν ξεφυλλίζοντας τις «23 μέρες» μπορούμε, σε γενικές γραμμές, να διακρίνουμε τα ποιητικά μέρη της αφήγησης από τα πεζά, πού θα κατατάξουμε άραγε τη φράση «Της λείπει ο λαιμός του»; Το ερώτημα δεν είναι, νομίζω, εκ του περισσού, καθώς αλλιώς προσλαμβάνεται από τον αναγνώστη μια τέτοια φράση αν τη θεωρήσει στίχο και αλλιώς αν την εκλάβει ως μέρος πεζού κειμένου – διαφορετικοί είναι οι συνειρμοί και διαφορετικές οι προεκτάσεις που κάθε λογοτεχνικό είδος μάς επιτρέπει να δοκιμάσουμε και μας καλεί να τολμήσουμε.

Τέτοιου είδους ερωτήματα, που κανονικά εμπίπτουν στη θεωρία της λογοτεχνίας, εγείρει στο σύνολό του το βιβλίο της Ξηρογιάννη, μια σύνθεση πεζών και ποιητικών μερών που με αφορμή μια ερωτική ιστορία, ένα ερωτικό τρίγωνο, διερευνά, μεταξύ άλλων, το μυστήριο της δημιουργίας, πώς δηλαδή γεννιούνται τα ποιήματα, ποιες είναι –κι αν υπάρχουν– οι ιδανικές συνθήκες για να συμβεί αυτό, πώς λειτουργεί η διακειμενικότητα στη ζωή του δημιουργού και στην τέχνη του και πόσες ζωές ζει τελικά ο ποιητής.

Επιτρέψτε μου να σας θυμίσω ένα σύντομο παλαιότερο ποίημα της Ξηρογιάννη, από τις «Πληγές», ποιητική συλλογή του 2011, γιατί, κατά κάποιον τρόπο, μας εισάγει στο θέμα και του τωρινού βιβλίου. Ο τίτλος του είναι «Επιστροφή»:

Ξαναγυρίζω στα παλιά λημέρια μου,
στο χώρο της ποίησης.
Οικεία και αγαπημένη περιοχή.
Εσύ με έφερες εδώ χωρίς να ξέρεις.
Είπα μήπως και αναπληρώσω γράφοντας
το κενό της απουσίας σου.

Παρόμοια μοιάζει να είναι η διάθεση και της πρωταγωνίστριας των «23 ημερών». Η Σοφί, όπως είναι το όνομά της, είναι μια νεαρή γυναίκα, ποιήτρια κι η ίδια, η οποία κλεισμένη σε ένα δωμάτιο για είκοσι τρεις μέρες περιμένει να γυρίσει κοντά της ο εραστής της, χωρίς, εννοείται, να είναι βέβαιη για την απόφαση που εκείνος θα πάρει, καθώς υπάρχει και άλλη μία γυναίκα στη ζωή του. Αμέσως μετά την αναχώρησή του η Σοφί ανοίγει το σημειωματάριό της και αρχίζει να γράφει με λύσσα, μια ποιητική νουβέλα in progress, καθώς σημειώνει, την ιστορία της καθώς τη βιώνει δηλαδή, όσο ακόμα είναι θερμή. Γιατί «είναι εσωτερική επιτακτική ανάγκη», σημειώνει η ποιήτρια, «να είναι κανείς θερμός –αν όχι καυτός– απέναντι στο αντικείμενο της γραφής του. Σε βαθμό που να ερωτοτροπεί άγρια μαζί του, σε κάθε εκδοχή, σε κάθε σχεδίασμα. Χρειάζεται να καίγεται κανείς μέσα του». Έτσι γράφει η Σοφί, άλλοτε ποιήματα, άλλοτε πεζά, κάποτε πρόχειρες μόνο σημειώσεις.

Όλα είναι στο μυαλό μου
εδώ
μέσα σ’ αυτόν τον μικρό χώρο
με ακούω
με αφουγκράζομαι
στη σιωπή.
Με ανιχνεύω.
Με καλλιεργώ.
Με αποσυναρμολογώ
για να με συναρμολογήσω πάλι,
αλλά με άλλον τρόπο
έτσι ώστε
όταν θα βρεθώ
μπροστά στη λευκή κόλα
να ‘μαι απολύτως έτοιμη να γράψω
να ‘χω τη σωστή θερμοκρασία
να ‘χω τις σωστές προϋποθέσεις
να αποτυπωθώ.

Σύντροφοι της ποιήτριας, αυτές τις είκοσι τρεις μέρες της μοναχικής και δημιουργικής αναμονής της, είναι ένα μπουκαλάκι χάπια σθεντόν, που δια παν ενδεχόμενο έσπευσε να τα τοποθετήσει πάνω στο κομοδίνο της, ο πίνακας του Έντβαρντ Μουνκ «Το φιλί», που δεσπόζει πάνω από το κρεβάτι της, και οι «διακειμενικοί άλλοι», όπως τους ονομάζει, συγγραφείς και ήρωες βιβλίων με τους οποίους η ερωτευμένη ποιήτρια διαρκώς συναντιέται και συνομιλεί: κυρίως η Σύλβια Πλαθ (και ο Τεντ Χιουζ), η Αναΐς Νιν (και ο Χένρι Μίλερ). Αυτοί οι συνομιλητές τη βοηθάνε να σκεφτεί τη ζωή της και την τέχνη της, καθώς ζει ταυτόχρονα και τη δική της και τη δική τους ζωή, και συχνά από τα λόγια τους γεννιούνται νέοι στίχοι: «Συχνά με ερεθίζουν οι άλλες λέξεις. Κείμενα άλλων που διαβάζω και μου μιλάνε δημιουργούν μια διάθεση μέσα μου που μπορεί να αποτελέσει τον οδηγό για τη δική μου γραφή… γίνεται μια μυστική γοητευτική ζύμωση», όπως διαβάζουμε στην εισαγωγική εγγραφή του βιβλίου της Ασημίνας Ξηρογιάννη.

Και η Σοφί γράφει. Αφετηρία του ποιήματός της ο έρωτας και η απουσία του, ο φόβος του τέλους και η μοναξιά: «Μέσα στο σώμα της είχαν φωλιάσει όλοι οι λυγμοί του κόσμου». Οδηγός της «αυτή η ατέρμονη εσωτερική ένταση / που προκαλεί το αίσθημα του ανικανοποίητου και η επίγνωσή του». Το τελικό αποτέλεσμα ωστόσο, όπως πάντα συμβαίνει στην ποίηση και στη ζωή, δεν είναι βέβαιο: «Η βεβαιότητα και η ποίηση είναι δύο πράγματα ασυμβίβαστα». Αυτή είναι εξάλλου η καταδίκη κάθε δημιουργού· δημιουργεί εκ του μηδενός ένα έργο, φέρνει, στην πραγματικότητα, στον κόσμο μια νέα ζωή, βιώνοντας όλες τις ωδίνες της γέννησης, χωρίς όμως να γνωρίζει αν το δημιούργημά του θα ζήσει (αν θα αξίζει ευθύς εξαρχής να ζήσει) και αν θα συναντήσει τους αναγνώστες. Χωρίς να γνωρίζει καν αν αυτή η δύσκολη γέννηση θα λυτρώσει τον ίδιο από τη θλίψη και τους εφιάλτες του.

Η Ασημίνα Ξηρογιάννη έγραψε ένα βιβλίο που μας μπάζει στην κουζίνα, καθώς λέμε, του ποιητή, στην κουζίνα της ερωτευμένης ποιήτριας, ίσως έπρεπε να πω, εκεί που αναμειγνύει τα υλικά της και δημιουργεί το έργο της. Κι ο αναγνώστης βλέπει μπροστά του, ταυτόχρονα, να βιώνεται η ερωτική ματαίωση και να χτίζεται, σελίδα τη σελίδα, το ποίημα. Κάποτε αντικρίζει γυμνά τα υλικά του ποιήματος, όπως στο «Ποίημα κολάζ», με το οποίο θα κλείσω:


Αν η ποίηση είχε χρώμα…
Οι φιγούρες του Σαγκάλ (που πετάνε)
«Ο καθρέφτης» του Φοίβου Δεληβοριά
Βότανο λουίζα (για το αδυνάτισμα)
23 μέρες μόνο (;)
Ιδανικοί αυτόχειρες
Λευτέρης Βογιατζής: Θέατρο σαν ποίηση
Το κολάζ μου «Η ιστορία της γυναίκας μέσα στους αιώνες»
Οι ώρες (κινηματογραφική ταινία)
Σύλβια Πλαθ και Μάτση for ever
Αμοργός, του Γκάτσου
Διακοπές στην πραγματικότητα του Χάρη Βλαβιανού
Παραμύθια για παιδιά και μεγάλους
Το ποδήλατό μου
Χοσέ (όνομα που μου αρέσει)
Μέριλυν (η γνωστή)
Όλα τα «αν» και τα «γιατί»
Τα ηδονικά του Καβάφη
«Περιέχουμε τα πρόσωπα που αγαπήσαμε» (Μάνος Χατζιδάκις)
Το φιλί του Μουνκ.


notationes /// ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ - ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ 2015 /// ΜΑΡΙΑ ΤΖΙΚΑ /// ΔΥΟ ΠΟΙΗΜΑΤΑ










Ελαττωματικό χώμα



Μαρία Τζίκα
επιμέλεια σειράς: Ιορδάνης Κουμασίδης

Το Κεντρί, 2015
54 σελ.



****


Ο γιος μου δεν είναι πολεμιστής 


Ο γιος μου δεν είναι πολεμιστής,
τα δάχτυλά του δεν είναι σπαθιά
τα νύχια του δεν είναι μαχαίρια,
στους μικρούς ώμους του
δεν εξογκώνεται ο όλεθρος.
Ο γιος μου μάχεται τον ήλιο του μεσημεριού
ασκέπαστος
ξυπόλυτος συντάσσεται με το γυμνό καλοκαίρι
απλωτός στρατεύεται με την πυκνή βροχή
κηρύττοντας πόλεμο μόνο στις άγονες στεριές.
Στη θάλασσα αποπλέει με αθώες αναζητήσεις,
σε βουνά στη κάθοδο αντιστέκεται,
κορφές των βράχων κυριεύει.
Ο γιος μου δεν είναι κυνηγός
δεν σφίγγει ξένους χτύπους
δεν καταπατά  υψωμένα σώματα,
η ανέμελη προώθηση του βέλους του
στοχεύει στο απρόσβατο χώμα.
Με μιαν απόχη μεταφέρει ωραίες  εντυπώσεις,
τις αποθέτει πλούσιες
επάνω σε φιλέριδες εκφράσεις,
και τις χαλά. 



****



Σαρκοβόρες λέξεις


Δεν θα χρίσω με αίμα τον λόγο  μου
άλλοι γιορτάζουν τις πληγές με τέχνη
άλλοι διδάσκουν πόνο.
Εγώ τις λέξεις μου 
θα τις χαμογελάσω στο θεό,
με τις βελούδινές τους κόχες
θα αμβλύνουμε τις άκριες της γης
να παχνιστεί με αβρά ξυπνήματα
το πρωινό αντάμωμα των οδυρμών μας .
''Δεν θα δαγκώσω ξένη φλέβα ή δική μου
για να χορτάσω το ποίημα,όχι '',
είπα
ενόσω κατασπάραζα θλιμμένη
εποχικά ψοφίμια
και δερμάτινες ψυχές.



notationes /// KAΛΟΚΑΙΡΙ - ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ 2015 /// ΕΛΠΙΔΟΦΟΡΟΣ ΙΝΤΖΕΜΠΕΛΗΣ /// TO HMEΡΟΛΟΓΙΟ ΜΙΑΣ ΜΙΚΡΗΣ ΑΠΟΥΣΙΑΣ




                                                              





Το ημερολόγιο μιας μικρής απουσίας



Ελπιδοφόρος Ιντζέμπελης

Στοχαστής, 2015
48 σελ.



******


ΚΑΙ ΤΑ ΌΝΕΙΡΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ

Με το μολύβι χαράζω πορείες,με το χέρι ορίζω σημεία.
        Του μακρινού ταξιδιού που ονειρεύομαι να ζήσω
        μαζί σου.


******


'ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΜΕΡΑ



'Αλλη μια μέρα χωρίς νόημα.Πρησμένα μάτια, 
        χρώματα κούρασης,σώμα μολύβι,πνεύμα που
        προσπαθεί να δραπετεύσει .



******



'ΑΦΕΣΗ



Συγχωρήστε με για τα λάθη μου και χρεώστε
          το ακαταλόγιστο ,να ανακαλύπτω πράγματα εκεί
          που οι άλλοι έχουν πετάξει. 


 
 ******


ΚΩΔΙΚΟΠΟΙΗΤΗΣ



Δεν ξέρω γράμματα.Τα αισθήματά μου τα κωδικοποιώ
                                με τους παλμούς της καρδιάς μου.
 



 ******


ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ 



Προσπαθώ να σβήσω τις λέξεις που κρύβονται πίσω από
χιλιετίες χρόνων.Λέξεις απόρθητες,βουνών κορυφές,
αντιστέκονται στη θάλασσα που έχει χαμηλή στάθμη.

 Υ.Γ. Δυσκολεύομαι να πιστέψω πως είμαι πάλι στην Αγγλία.Νομίζω ότι έχω κάνει ταξίδι πέρα από το παρελθόν.

notationes /// KAΛΟΚΑΙΡΙ - ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ 2015 /// ΝΙΟΒΗ ΙΩΑΝΝΟΥ /// ΠΟΙΗΜΑΤΑ - ΠΟΥΛΙΑ










Tα πουλιά που πετούν χαμηλά
     ποιήματα γίνονται
  μικρές κραυγές από φλόγα
στ' ανθρώπινα συνθλίβονται


Μ' ό,τι σε επινόησε συντάσσομαι
   σ' ό,τι σε ξόδεψε ξοδεύομαι
     μια ώρα ένα φύλλο είναι
       καρφωμένο στη βροχή
         στις φλέβες του
      λέξεις βελόνες ανασαίνω

        Κι εσύ  προσπέρασες



*****



Σε στΗχο πλάγιο και μόνο


Νιόβη Ιωάννου

Οσελότος, 2014
102 σελ.

notationes /// KAΛΟΚΑΙΡΙ - ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ 2015 /// ΝΕΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑ /// ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ /// ΟΝΤΙΣΙΟΝ (ΕΚΔ. Vakxikon .gr)




                                                                                  







Αναζητήστε την έντυπη έκδοση εδώ
 

Για να αγοράσετε και να διαβάσετε την ψηφιακή έκδοση ανατρέξτε στα βιβλιοπωλεία: cosmotebooks.gr, myebooks.gr και readpoint.com


Ένας πρώην τραπεζικός υπάλληλος από απόλυτος σταρ αναχωρητής. Μια κοκκινομυλιώτισσα χαρτορίχτρα προβλέπει το μέλλον του ηθοποιού. Η φωνή της συνείδησης επίσημη προσκεκλημένη σε πρεμιέρα και κάποιος που κυνηγά μάταια την… θεά Άρτεμη.

Οι ήρωες αυτού του σπονδυλωτού μονόπρακτου της Ασημίνας Ξηρογιάννη κεντάνε μυστικές ιστορίες και προσωπικές εξομολογήσεις σε μια Οντισιόν για το μεγαλύτερο ρόλο της ζωής τους.

Διαδρομές από την αγάπη στο μίσος. Από την καψούρα στην απόρριψη και από τον πρώτο ενθουσιασμό στην ανία. Διαδρομές που μας πάνε χεράκι – χεράκι στο… τέλος του θεάτρου ή αλλιώς στην οργισμένη δήλωση «θέατρο τέλος!» του κουρασμένου και παθητικού θεατή. Του κυνηγού του χαμένου ονείρου.


Η Ασημίνα Ξηρογιάννη γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε Kλασσική Φιλολογία και Θεατρολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και Υποκριτική στο Θέατρο-Εργαστήριο. Διδάσκει Θεατρική Αγωγή στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση και εργάζεται ως εμψυχώτρια θεατρικού παιχνιδιού. Παράλληλα παραδίδει μαθήματα Γλώσσας και Λογοτεχνίας καθώς και Θεωρίας και Ιστορίας Θεάτρου. Έχει παρακολουθήσει διάφορα θεατρικά σεμινάρια, υποκριτικής, σκηνοθεσίας και θεατρικού παιχνιδιού. Έχει σκηνοθετήσει και ανεβάσει με τους μαθητές της αρκετά έργα, δικά της και ξένα. Το 2009 δημιούργησε το ιστολόγιο Varelaki – Σελίδες Τέχνης και Πολιτισμού. Έχει εκδώσει τρεις ποιητικές συλλογές: Η προφητεία του ανέμου (εκδόσεις Δωδώνη 2009), Πληγές (εκδόσεις Γαβριηλίδης 2011), Εποχή μου είναι η ποίηση (εκδόσεις Γαβριηλίδης 2013), ενώ κυκλοφορεί δωρεάν στο διαδίκτυο το e-book Ποιήματα από τις εκδόσεις Ενδυμίων (2014). Το 2010 κυκλοφόρησε η νουβέλα της Το σώμα του έγινε σκιά από τις εκδόσεις Ανατολικός (έπαινος από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών και Α’ Βραβείο Βιβλίου στα Σικελιανά 2011). Το 2015 κυκλοφόρησαν το βιβλίο της 23 μέρες από τις εκδόσεις Γαβριηλίδης και το θεατρικό μονόπρακτο Οντισιόν από τις εκδόσεις Vakxikon.gr (έπαινος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών – 2013). Με ποιήματά της έχει συμμετάσχει σε πέντε συλλογικές εκδόσεις. Ποιήματά, διηγήματά, κριτικές και άρθρα της δημοσιεύονται σε διάφορα έντυπα, ηλεκτρονικά περιοδικά και ιστολόγια. Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί στα Αγγλικά, τα Γαλλικά και τα Ισπανικά.


http://www.biblionet.gr/book/203189/%CE%9E%CE%B7%CF%81%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7,_%CE%91%CF%83%CE%B7%CE%BC%CE%AF%CE%BD%CE%B1/%CE%9F%CE%BD%CF%84%CE%B9%CF%83%CE%B9%CF%8C%CE%BD 


 *****


ΤΟ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟ ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ  ΕΚΑΝΕ Ο ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΓΟΥΝΕΛΑΣ

Ο Κυριάκος Γουνελάς γεννήθηκε το 1974 στην Αθήνα, όπου ζει και εργάζεται μέχρι σήμερα. Σπούδασε σκίτσο, εικονογράφηση και κινούμενο σχέδιο στο Εργαστήριο Ελευθέρων Σπουδών του Σπύρου Ορνεράκη.
Άρχισε την επαγγελματική του πορεία το 1995 από το χώρο του κινουμένου σχεδίου, ενώ παράλληλα ξεκίνησε και τα πρώτα του βήματα στην εικονογράφηση.
Εργάστηκε για αρκετά χρόνια με το ενδιαφέρον του στραμμένο προς όλες σχεδόν τις εφαρμογές του σκίτσου. Η αγαπημένη του όμως ενασχόληση ήταν πάντα να ζωγραφίζει για τα παιδιά.
Έτσι, από το 2003 έχει τη χαρά να δραστηριοποιείται κυρίως στο χώρο του παιδικού βιβλίου, εικονογραφώντας εκπαιδευτικά και άλλα βιβλία για παιδιά σε συνεργασία με διάφορους εκδοτικούς οίκους. 


http://www.biblionet.gr/author/3367/%CE%9A%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%AC%CE%BA%CE%BF%CF%82_%CE%93%CE%BF%CF%85%CE%BD%CE%B5%CE%BB%CE%AC%CF%82 

notationes /// KAΛΟΚΑΙΡΙ - ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ 2015 // ΛΙΑ ΜΕΓΑΛΟΥ - ΣΕΦΕΡΙΑΔΗ /// ΠΕΝΤΕ ΠΟΙΗΜΑΤΑ





                                                






Στις κρύπτες του χρόνου


Ποιήματα

Λία Μεγάλου - Σεφεριάδη

Εκδόσεις Καστανιώτη, 1997
94 σελ.


****

 Ο ΓΥΡΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Να ταξιδεύω με το κορμίσου
σ' ένα τοπίο υπερφωτισμένο
μέσα σε ηδονές
που κυλούν
σαν παχύρρευστα μέταλλα:
αργά
        και βαριά
                       κι αθεράπευτα.



****

ΚΥΘΗΡΑ

Το χέρι του
σημαδεμένο,τρυφερό,αμείλικτο
όριζε τη νύχτα
όριζε το καλοκαίρι'
ήταν για να φυτεύει ευχές
για να φυτεύει φωτιές
το χέρι του.


****

ΕΚΔΟΧΗ

Καθώς κοιμόταν ξεσκέπαστη
της κατέβασε
στη γυμνή πλάτη 
τρεις κάθετες
προς τη σπονδυλική στήλη
τσεκουριές'
έπειτα φόρεσε
τις πιτζάμες του
κι αποκοιμήθηκε
ονειρευόμενος
ένα πανύψηλο δέντρο
ευθυτενές
κι εκείνην
καθισμένη
στη σκιά του 
να κεντάει 
και να λέει... 
 


 ****

 Ο 'ΗΧΟΣ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ

Όποιος τολμάει
την ερώτηση
ακούει τη σιωπή
σαν ένα πέτρινο μαστό
μες στην παλάμη.  


 
 ****

ΣΤΟ ΓΥΜΝΑΣΤΗΡΙΟ


Κάθε πρωί ο επιστάτης
πλένει με το λάστιχο τους διαδρόμους
το γήπεδο και τον κισσό του τοίχου.
Ένας έφηβος
με πρόσωπο παιδικό
κι αντρίκιο κορμί
ασκείται στο μονόζυγο.
Ένας ωραίος κένταυρος.
Κάθε πρωί ο θάνατος 
φαίνεται αδύνατος.    


notationes /// KAΛΟΚΑΙΡΙ - ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ 2015 /// ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΟΜΙΑΝΟΣ /// ΤΡΙΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ






                                                                    
ΚΟΛΑΖ: AΣΗΜΙΝΑ  ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ


ΠΕΡΙΟΠΤΗ ΑΠΟΥΣΙΑ

Χάθηκες στη φωταύγεια της νιότης
αγριοπερίστερο' στο σύννεφο
της νοητής μου ευτυχίας-μεθυσμένη
ανάγκη-άθικτη οπτασία

'Ενας βάτος η χαρά μου
και πέντε κλάδοι λυγαριάς
ο χορός των αρετών σου ανοίγει
των ονείρων μου την αυλαία


****

ΣΤΑΣΕΙΣ ΑΞΙΩΝ

Πόσο γοητευτική η ακινησία των πραγμάτων
περιγράφει στέρεα την έμπιστη φύση τους
Παραμένουν ακίνητα όχι από δειλία ή συστολή
αλλ 'από αταλάντευτη αυτοπεποίθηση
ακλόνητη στ' αστραπόβροντα της δίνης
των συναισθηματικών και πνευματικών
μετακινήσεων που επιλεκτικά τα έμβια όντα
επιδεικνύουν ως προσαρμογές  ρευστότητας
αντιλήψεων,για να δικαιολογήσουν
τη δική τους ροπή στην αστάθεια


****

'ΕΝΩΣΗ

Μια πόρτα ανοίγει
τρίζοντας

'Ενας επισκέπτης της βροχής

Κι ένα διά-κενο 
γεμίζει


[Από το βιβλίο ''Μαχόμενος 'Ερως'',Γαβριηλίης 2015] 

notationes /// KAΛΟΚΑΙΡΙ - ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ 2015 // ΝΕΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑ /// ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΗΣ ΜΠΕΡΝΑΡΝΤΑ ΑΛΜΠΑ







ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΗΣ ΜΠΕΡΝΑΡΝΤΑ ΑΛΜΠΑ

Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα
μετάφραση: Μαρία Σκαφτούρα
επίμετρο: Ασημίνα Ξηρογιάννη
Σημειώματα: Ένκε Φεζολάρι, Κατερίνα Καντσού

εξώφυλλο: φωτογραφία της Κικής Παπαδοπούλου

θέατρο
978-618-5144-35-7
21χ14, 78 σελίδες,
10,65 ευρώ, e-book: 5,49 ευρώ 

 





Η έκδοση του ιστορικού έργου του Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα κυκλοφορεί, με νέα μετάφραση από τη Μαρία Σκαφτούρα, εξ αφορμής του ανεβάσματός του από τον σκηνοθέτη Ένκε Φεζολλάρι στο θέατρο Βρυσσάκι στην Πλάκα, από την Τετάρτη 1 Ιουλίου 2015 και για όλο το καλοκαίρι.

Ανδαλουσία. Μετά την κηδεία του άνδρα της, η 60χρονη Μπερνάρντα Άλμπα, επιβάλλει στις πέντε κόρες της πολύχρονο κατ'οίκον εγκλεισμό λόγω πένθους. Σε ένα σπίτι, χωρίς αντρική παρουσία, εισβάλλει ο Έρωτας και τα ανατρέπει όλα.

Η Μπερνάρντα, η Αντέλα, η Πόνθια, η Μαρτίριο, η Ανγκούστιας, η Αμέλια, η Μαγκνταλένα, η Προυντένσια κι ο πανταχού παρών, και γι' αυτό απών, Πέπε, είναι σάρκα από τη σάρκα μας. Μιλούν τη λογοκριμένη γλώσσα μας, ενώ η στεγνή, από τη στέρηση και τον εγκλεισμό, όψη τους καταμαρτυρά όσα οι λέξεις κρύβουν.

Από τη μια κοινωνία σε κρίση, ας πούμε, την ισπανική, τις μέρες του 1936 λίγο πριν το πραξικόπημα, στην ελληνική κοινωνία του 2015. Από το δυτικό άκρο της Μεσογείου, έως τις απότομες ακτές της Αδριατικής και της Μαύρης Θάλασσας, από τις ορκισμένες παρθένες της Αλβανίας έως τις ηρωΐδες του Αλμοδόβαρ, οι ίδιες ακούραστες νότες, οι ίδιες υγρές και μεστές φωνές, οι ίδιες υποσχέσεις και το ίδιο σκληρό παιχνίδι με το θάνατο.

Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα είναι μια ανδαλουσιανή τραγωδία, με άλλα λόγια μια βαλκανική τραγωδία, που λαμβάνει χώρα στις εσχατιές του πολιτισμένου κόσμου.


Preview του βιβλίου: http://www.vakxikon.gr/content/view/2272/4678/.

Κεντρική διάθεση: Βιβλιοπωλείο του Βακχικόν, Ασκληπιού 17 Αθήνα.
Διακίνηση: Eν Αθήναις, Αχιλλέας Σίμος, Μαυροκορδάτου 9 Αθήνα.
Και σε όλα τα ενημερωμένα βιβλιοπωλεία.

*Για περαιτέρω πληροφορίες και αποστολή αντιτύπων για δημοσιογραφική χρήση επικοινωνείτε με τις εκδόσεις, στο τηλέφωνο 210 3637867.