Είναι κυρίως μια επιλογή από βιβλία που έφτασαν στο varelaki μέσα στο 2018.Πρώτη δημοσίευση του μεγαλύτερου μέρους της συνοπτικής αυτής ανθολογίας έγινε στο ηλεκτρονικό ΦΡΑΚΤΑΛ.Στόχος αυτής της δημοσίευσης είναι να δοθεί στους αναγνώστες μια γεύση από την ποιητική παραγωγή του 2018.
Επιμέλεια -Ανθολόγηση :Aσημίνα Ξηρογιάννη
KOYΛΑ ΑΔΑΛΟΓΛΟΥ
ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΕΣΤΑΖΕ
Μύριζε το σπίτι φρεσκοψημένο ψωμί
άρχισε να βρέχει
κουρτίνα νερού μπροστά στο τζάμι.
Το φως στη γωνία του δρόμου έλιωνε
ώσπου έπεσε μεγάλη σταγόνα πορτοκαλιά στο πεζοδρόμιο.
Μια γυναίκα βγήκε στο απέναντι μπαλκόνι
μούσκευε στη βροχή
έσταζε στο φροντισμένο γρασίδι
έγινε μαργαρίτα
daisy τη λένε
*
ΑΝΑΠΑΝΤΕΧΑ
'Επεφταν κεραυνοί στο κεφάλι μας
το σκοτάδι είχε αρχίσει να πήζει στα μάτια μας
ενώ στο δωμάτιο ακούγονταν λέξεις βαμβακερές
και μύριζε γλυκιά κολόνια.
Ή αλλιώς,
αυτός είναι ένας τρόπος για να πεις
πόσο αναπάντεχα σε βρίσκει το κακό.
Γιατί το μέλλον μια μικρή κουκίδα, Σαιξπηρικόν 2018
***
KΩΣΤΑΣ ΚΑΝΑΒΟΥΡΗΣ
Εξελκυσμός του βραχιόνιου πλέγματος
Οι κούκλες της βιτρίνας με τα ξεριζωμένα χέρια∙
Αυτό βέβαια δεν επηρεάζει τον νωτιαίο μυελό τους
Γιατί οι κούκλες της βιτρίνας δεν έχουν νωτιαίο μυελό.
Ακριβέστερα: Οι κούκλες της βιτρίνας δεν έχουν τίποτα,
Δεν έχουν ενδιαφέρον προπαντός.
Κι έτσι, επειδή κι εμείς γερνάμε
Και περνάει η μόδα μας
Γερνούν κι αυτές.
Ωστόσο, τότε ακριβώς αποκτούν ενδιαφέρον:
Όταν κάποιος τους ξεριζώσει τα χέρια
Που δεν χωρούν στον κάδο των απορριμμάτων.
Τότε οι κούκλες της βιτρίνας
Φανερώνουν πως έχουνε ζήσει
Πως είχαν νωτιαίο μυελό
Φτιαγμένο απ’ όλα τα βλέμματα που δεν τις κοίταξαν.
Έτσι πεταμένες στα σκουπίδια, χωρίς χέρια
(Λίγο πιο πέρα τα χέρια τους που δεν χρειάστηκαν ποτέ),
Πεταμένες σε μια εικασία σπατάλης
Σε μιαν αναπόδεικτη Μαρμώ,
Γίνονται το απέραντο έργο της αγάπης
Το έργο μιας χειρονομίας που δεν έγινε ποτέ.
*
Κάταγμα κοπώσεως
Στο μετατάρσιο της προσευχής πέφτει το βάρος
Όταν τα γεγονότα είναι σκληρά∙
Ύστερα όμως σπάζουνε τα γόνατα της προσευχής
Γιατί τα γεγονότα είναι πάντοτε σκληρά.
Αλλιώς δεν βγαίνει νόημα από τις Καρυάτιδες
Και ούτε που θα γινόταν το σπίτι μας Ερέχθειο._
Κατεβαίνει η μητέρα μου και κλαίει.
Δεν λέει τίποτα.
Μαζεύει τα σπασμένα αγάλματα και αποσύρεται
Έχει πεθάνει κι ακόμα κλαίει
Ακόμα μαζεύει τα λυγισμένα γόνατα της προσευχής
Αποθήκη καταλοίπων ηδονής,Μελάνι 2018 ***
ΕΥΣΕΒΕΙΑ ΧΑΤΖΗΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ
ΜΥΣΤΙΚΗ ΚΑΤΑΓΩΓΗ
Θα έρθουν οι λέξεις σε μένα
τα βαπτιστικά και τα επώνυμα
γενέθλιων τόπων
κρυφών
και φριχτών
ανολοκλήρωτων οδών
λεωφόρων οδύνης
μα και δρόμων
που ποτέ δεν υπήρξαν
ούτε
θα υπάρξουν ποτέ
*
EΠΙΚΛΗΣΗ
από την πολλή ευγένεια
μην πεθάνουμε μόνοι
μόνοι ,βέβαια, θα πεθάνουμε
όχι όμως
και έρημοι...
Βιογραφικό σημείωμα,Θράκα,2018
***
ΟΛΓΑ ΠΑΠΑΚΩΣΤΑ
SCIENCE FICTION
Μερικές ταξιδεύουν καθέτως
Προς το κέντρο του κόσμου
Προσπερνώντας θαλάσσιες λάβες
Ίχνη της πλειστοκαίνου
Ανενεργά ηφαίστεια
Φωσφορίζοντα ζώα
Και κυρίως τα τεράστια εκείνα
Σαρκοβόρα λουλούδια
Ίσως γιατί ο οδηγός τους, ο Χανς
Από μικρός φοβόταν τα άλογα
*
LA GLARA
Κλείστηκα μέσα στο πιθάρι
Που η ίδια κόλλησα
Όταν έσπασε
Αστείο θέαμα
Η μεταφορά
Από τον έναν κόσμο
Στον άλλο
Με είχε κουράσει
Το μπες βγες
Μεταμορφώ[θ]εις,Πατάκη,2018
***
NIKΟΣ ΠΟΥΛΙΝΑΚΗΣ
Χαϊκού
1.
Φλεβαριάτικη
εσπέρα συγκύπτουσα
ποθοπλαντάζει
2.
Πάσχουσες φλέβες
αυτοπυρπολήθηκαν
ρουφώντας ήλιο.
3.
Μεσοπέλαγα
συννεφούλα με γόβες
νίβει άρμενα.
4.
Ξέρει να θρηνεί
σαν ανήλικη τέφρα
στέρφα φλογίτσα.
5.
Φθαρτό νεράκι
με το υστέρημά του
εμφιαλώνεται.
6.
Ε φθογγόσημο!
ξεθάβεις με οδύνη
τις σοδιές ουλών.
Η εθελούσια ερυθρότητα των λέξεων, ΑΩ Εκδόσεις 2018
***
ΚΛΕΟΠΑΤΡΑ ΛΥΜΠΕΡΗ
ΟΠΩΣ ΘΑ ΕΛΕΓΕ Η ΣΥΛΒΙΑ ΠΛΑΘ
Ο εραστής μου έρχεται σε ίππο ιπτάμενο
Σε ιπτάμενα φιλιά και μαύρα χαλινάρια.
Οι λέξεις τότε ψόφια άλογα
ψόφια και τα τακούνια μου όταν δεν
τρυπούν τα πλα ινά του αλόγου
(το μοκασίνι φτηναίνει χωρίς το πάθος’
μετά θα πει η Σύλβια
δεν κάνεις πια δεν κάνεις).
Οι Ναζί είναι γυναίκες που δεν ξέρουν την αγάπη
Καταλήγουν φθινόπωρο χειμώνας ενοχή.
Η εμπνεόμενη στις αγκαλιές
βρίσκω ένα θέρος αισθηματικό χωρίς την
εποχή του. Φτιάχνω κι ένα χρυσάνθεμο σαν άντρα
(την ώρα που ο άντρας σε σέρνει στα φιλιά
κάτι συμβαίνει μέσα στο Σύμπαν).
Γράφω τώρα τα σώματα το πάθος τον εραστή
να πέσω στα φιλιά τα χρυσάνθεμα.
Πώς θα γίνει η ψυχή
απλή ενιαία και γυμνή;
*
ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ
Έρχεται η ψυχή μου απ’ το βουνό σαν γυναίκα με τον άντρα της ‘η αυτάρκης
διασχίζει την ομορφιά’ η ψυχή ξημερώνει η ψυχή νυχτώνει
-έρχεται-
δεν είναι αδιαφανής πύργος των παθημάτων μου ό ,τι συμ
ψηφίζει το φως με το θάνατο.
Οι ψυχές ,χώρες υλικές ή καταλύματα μυστηρίων;
(η προτίμησή μου στο ερώτημα είναι τέχνασμα
για να μη θεωρούμαι υπερόπτης).
Κυλά η παιδικότητά μου, φοβάται, τρέμει ,ψάχνει στιβαρό
Λόγο
στιβαρός ο ανδρόγυνος της φωνής- το άπειρό μου ηχεί -ηχώ
(τέσσερα πόδια, τέσσερα χέρια ,δύο στόματα
Άντρας-γυναίκα ο ποιητής, ως ανδρόγυνος θαυματοποιεί)
το μηδέν σε φωλιά, Γαβριηλίδης 2018
***
ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΩΤΗΣ
ΘΑΛΑΣΣΑ
Τα ψάρια έρχονται τυφλά, κολυμπούν
ενάντια στο ρεύμα και φτάνουν στη θάλασσα
που αλλάζει χρώματα, το σεντόνι μου.
Ακούω το αστραφτερό τους βουητό
και όλα τα λέπια τους μικροί καθρέφτες
αντανακλούν του ύπνου μου το σκοτεινό νερό
ανάμεσα στα κύματα μοιάζουν λάμψεις.
Στα όνειρά μας βλέπουμε το λαμπρότερο φως
και το πιο μαύρο σκοτάδι.
Νύχτα καρπίζει το φως, το σπόρο του φυλά
στον κόρφο της, στις παλάμες της τον ζεσταίνει.
Στη σκοτεινιά τα χρώματα ανθίζουν
τα σώματα γεννιούνται και πεθαίνουν.
Αντίθετα στο ρεύμα κολυμπούν
και από του ύπνου μπαίνουν την καταπακτή.
Με την αρμύρα ξυπνάμε στο στόμα.
Αρχίζει τότε να χαράζει και γαληνεύει
η θάλασσα απαλά το κύμα της για να περάσει
η φωνή σου σαν ηχώ
επάνω από της ζωής τους βράχους.
*
ΣΤΑΓΟΝΕΣ
Η καλοκαιρινή βροχή φέρνει στο νου
την ξεχασμένη φωνή του χειμώνα
τις ανεκπλήρωτες υποσχέσεις της άνοιξης
καθώς οι σταγόνες χρυσή βροχή φωτίζουν
κάθε επιθυμία σα να έφτασε η ώρα τους τώρα.
Κάθε σταγόνα ίδια υδρόγειος σφαίρα
που μας περιέχει όπως σε σκέφτομαι μακριά
και η εικόνα γίνεται πράξη όλος ο κόσμος
του σύμπαντός μας δορυφόρος, μικρός πλανήτης
στο παράλληλο της αγάπης μας σύμπαν.
Υποκλινόμαστε στον σταματημένο χρόνο μετρώντας
Απ΄ την αρχή της ύπαρξης, απαριθμώντας
Το απολεσθέν κέρδος που άλλοι θα ΄λεγαν πλούτο.
Στο πλατάγισμα αυτής της βροχής που δίνει
ρυθμό στο κατά μόνας, τη ζωή μας κάνοντας
του σύμπαντος βηματοδότη να αναζητά πνοή
λίγες σταγόνες στου κόσμου τον ωκεανό.
Και εμείς δύο σταγόνες που θα πέσουν
για να ξαναγίνουν βροχή.
Συγκλίνοντες άνεμοι,στιγμή,2018
***
ΧΑΡΗΣ ΒΛΑΒΙΑΝΟΣ
KYKΛΑΔΙΚΟ ΕΙΔΥΛΛΙΟ
Χαμήλωσε το βλέμμα.
Όταν η ομορφιά
εισβάλλει με τόση ορμή στη ζωή σου
μπορεί να σε καταστρέψει.
Τα δύο μυρμήγκια
που τώρα τρέχουν βιαστικά
δίπλα στα γυμνά σου πέλματα
θάβουν τα καλοκαιρινά τους όνειρα
βαθιά στο χώμα.
Το φορτίο που κουβαλάνε
δεν πρόκειται να τα συνθλίψει.
Έχουν μετρήσει καλά τις δυνάμεις τους.
Η σκιά σου σβήνει μέσα στη σκιά του δέντρου.
Μαύρο στο μαύρο.
Ενοχή που πρέπει να μείνει στο σκοτάδι
για να συνεχίσει να σε ορίζει.
Το θάμβος όμως αυτών των θραυσμάτων
μπορεί ακόμη να σε κρατήσει.
Δεν έχεις ανάγκη από επίθετα.
Από ανούσιες υπεκφυγές.
Κάθε ερώτηση είναι μια επιθυμία.
Κάθε απάντηση (το ξέρεις πια) μια απώλεια.
Μείνε εκεί που στέκεσαι,
Σε λίγο θα σε προσπεράσει.
Τα σύννεφα δεν ρωτούν που.
Απλώς συνεχίζουν την πορεία τους.
***
H ΦΥΣΗ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ
Το δείπνο κύλησε ήσυχα, χωρίς απρόοπτα.
Όπως ήταν φυσικό
αντάλλαξαν μεταξύ τους ελάχιστες κουβέντες.
Σήκωναν τα κεφάλια τους,
αραιά και που,
μόνο για να δοκιμάσουν
το σούσι που είχαν παραγγείλει
και για να πιουν λίγο λευκό κρασί.
Αντί να μιλάνε,
προτιμούσαν να κοιτάζουν φωτογραφίες,
δικές τους ή άλλων, στο Instagram.
H πραγματικότητα είναι προφανώς πολύ πληκτική
-προβλέψιμη θα διόρθωνε
ο «διανοούμενος» της παρέας-
όταν γίνεται υπερβολικά απτή.
Καλύτερα να κρατάς κάποιες αποστάσεις
(Αποτρέπουν ως γνωστόν τις ματαιώσεις.)
Εξάλλου τι ακριβώς σημαίνει «φίλος»;
Μπορείς να εμπιστευτείς περισσότερο
αυτόν που κάθεται τώρα απέναντί σου
και τρώει ωμό σολομό
επειδή υπήρξατε κάποτε συμμαθητές,
από τον άγνωστο μυώδη άντρα
που σου στέλνει «καυτά φιλιά»
από την Κίμωλο;
(Ή μήπως είπε Αμοργό;)
Το νόημα επιστρέφει σπίτι
σκοντάφτοντας πάνω στις κοφτερές
πέτρες του καλντεριμιού,
αδιαφορώντας για την εξέλιξη της βραδιάs.
Θέλει απλώς να φτάσει πριν νυχτώσει.
Αύριο ποιος αλήθεια θα θυμάται πόσα like
απέσπασε η γνωστή ατάκα του Oυάιλντ
που ανέβασες λίγο πριν κλείσεις τα μάτια στο προφίλ σου
(ήταν του Τσέστερτον για την ακρίβεια)
όταν μια νέα μέρα
γεμάτη απαστράπτοντα δόντια
και ηλιοκαμένα κορμιά,
θ’ ανατείλει στον ορίζοντα της οθόνης
εκατοντάδων, χιλιάδων υπολογιστών;
Θα ήθελα να σε ρωτήσω
πότε ήταν η τελευταία φορά
που έγειρες στον ώμο ενός δειλινού
και το άφησες να σε οδηγήσει
στο δεντρόσπιτο των παιδικών σου χρόνων,
αλλά ξέρω την απάντηση.
Το μαγιώ σου πάντως έχει αρχίσει
να ξεχειλώνει στο πλάι
και δεν σε κολακεύει
στη selfie που μας έστειλες.
Σα φίλος σ’ το λέω.
Αυτοπροσωπογραφία του λευκού, Πατάκης 2018
***
ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ
Χαϊκού
Aπ’ τα όνειρά
σου είσαι αντιστρόφως
ανάλογη, λες.
***
Σαν ορίζοντας
μοιάζεις. Και σαν θάλασσα
είσαι ανοιχτή.
***
Κάνοντας τέχνη
την αθανασία να
φλερτάρεις τολμάς.
***
To βάθος είναι
στην ζωή και την τέχνη
το ζητούμενο.
***
Λες με αγαπάς
και βουλιάζω ήσυχα
στην ευτυχία
***
Μ΄ αγαπάς εσύ
γι΄ αυτό κι εγώ ποτέ
δεν θα πεθάνω.
Δεύτερη Φύση ,ΑΩ εκδόσεις 2018
***
ΕΛΕΝΗ ΤΖΑΤΖΙΜΑΚΗ
Ο.Α.
Ο κόσμος να γίνει εικόνα. Αυτή θα είναι η τελευταία ζωή των ανθρώπων. Να τους σκεπάσει μια εικόνα
«Οι κτίστες»
Until only infinity remained of beauty
John Ashbery, Some trees
Το τέλος θα έρθει
Με την απόλυτη βία της ομορφιάς.
Εικόνα βουβή
Θα ρουφήξει μέσα της
Το αίμα της πληγής των ανθρώπων
αφού πρώτα
Χαράξει πάνω τους
Τα αρχικά:
«Ο.Α.»
Ομορφιά Ασχήμια
Ομορφιά Ασχημονούσα
Ομορφιά Άσχημη
*
ΔΙΑΘΛΑΣΕΙΣ
Εκείνη την ώρα είχε μιαν επικίνδυνη ομορφιά σα μολυσμένη
«Ο αδελφός»
Η κοπέλα καθότανε γυμνή
Μπροστά στο στρογγυλό καθρέφτη
Μετακινούνταν με τη φορά του φωτός
Υπολογίζοντας με το ανάστημα το ύψος των διαθλάσεων
Τότε ακουμπούσε πάνω του τα χέρια της
Κι ευθυγραμμιζόταν
Με τη μία βρεγμένη της παλάμη
Η ομορφιά της θα παρέμενε στέρεη
ωσότου
να αποδειχθεί ψευδές το είδωλο
«Είδες τελικά που τα άκρα μας συγγενεύουν κάπως;»
Της είπε ο καθρέφτης
Και θρυμματίστηκε
Μπροστά στα μάτια της
Το παράδοξο των διδύμων, Μελάνι 2019
***
ΑΝΤΩΝΗΣ Δ. ΣΚΙΑΘΑΣ
Η Έμπιστος Συκιά
Έτσι τελείωσε κι αυτό το καλοκαίρι
με κεντημένους απήγανους
μια Κυριακή απόγευμα
στην Αστυπαλιά
Αστυπαλιά,
σ’ ό,τι λευκό
στου ήλιου τη λαμαρίνα υπήρχε.
Ανυποψίαστοι εμείς φύγαμε,
αφήσαμε όμως μια συκιά
τα ξώθυρα να ψαχουλεύει
ή να σκαρφίζεται το θέρος μαραμένο
για ξεχειμώνιασμα το μάνταλο να ψάχνει.
Την εμπιστευτήκαμε
ότι δεν θα ξεμπουντουλώσει το σπίτι.
Έτσ’ η συκιά χειμώνες–καλοκαίρια
ν’ ακούει γκιώνηδες και κλάματα πνιχτά
βράδια έμεινε
στη σάλα προς της στέρνας τη μεριά
ο μόνος πιστός ένοικος.
*
* Ανάφη
της Ε.Γ.Θ.
Στον ώμο ολόγυμνος
του φεγγαριού ο Αύγουστος.
Εκεί μας βρήκε η θάλασσα
στα λαξεμένα αρμυρίκια, ψηλά στα βράχια
να σπάμε τις σκιές των σύννεφων,
με δίκταμο και μέντα.
Εκεί το τέλος του καλοκαιριού μάς βρήκε
να ψάχνουμε στις γειτονιές
με τις ωραίες κοιμωμένες
τις φύτρες της αγάπης μας.
Εσύ μ’ ένα κραγιόν του Βερμιγιόν
να κάνεις ένα κύκλο στα κύματα μεγάλο
μεταξύ Αμοργού και Ανάφης.
Κι εγώ στην πλάτη της Μονής
του Προφήτη, έρωτα
να ζωγραφίζω τη ζωή
με κιμωλία ποίηση.
Ο Μόνος Πιστός Ένοικος: Με δεκαέξι υδατογραφίες της Κατερίνας Καρούλια, Πάτρα: Εκδόσεις «Πικραμένος», 2018
***
TΣΑΜΠΙΚΑ ΧΑΤΖΗΝΙΚΟΛΑ
ΧΡΩΜΑΤΑ
Παίζοντας με τα χρώματα
της άρεσε να σκέφτεται
ότι ο έρωτας είναι το κόκκινο
στα μάγουλα των κοριτσιών
τα βράδια,
στην αγκαλιά του αγαπημένου.
Στο μίσος έδωσε το λευκό του θανάτου.
Και η αδιαφορία;Aναρωτήθηκε.
Αυτή είναι χειρότερη κι απ’ το θάνατο.
*
ΦΡΥΝΗ
Τα σώματα που αγάπησα
μια ουτοπία.
Το σώμα μου
βωμός και προσφορά
σε τόπους
που χαθήκαν.
Ακροδάχτυλα, Πόλις 2018
***
ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΟΥΑΤΖΗΣ
Ι.
Μέρα γενέθλιος
και συνεχίζω το δρόμο μου ήσυχα
όπως σε εκείνες τις γόνιμες σιωπές
που σου αποκαλύπτουν τον κόσμο
πατώ τα φθινοπωρινά φύλλα
με μια πρωτάκουστη ηρεμία
χωρίς σιγουριά, δίχως αβεβαιότητα
απλώς ήσυχα ήσυχα περπατώ
με την ωριμότητα εκείνων
που δεν έχουν να χάσουν τίποτα
ούτε τους μέλει να κερδίσουν κάτι
με τα δάχτυλά της πλεγμένα στα δικά μου
λες και την οδηγώ εκεί που τα βλέμματα
παίρνουν την ύψιστη αξία του ανεπανάληπτου
και νιώθω τις λέξεις να σωριάζονται
όπως όταν γλιστρά άμμος απ΄ τις παλάμες
και φτιάχνει έναν μικρό αμμόλοφο
γεμάτο τη σοφία μίας ολόκληρης στιγμής
[…]
Χρόνου σκιά, στίξις, 2018
***
ΧΛΟΗ ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΕΛΗ
ΑΣΚΗΣΗ
Ζωγραφίστε μια οικογένεια.
Έναν πατέρα αν είναι απαραίτητο.
Με στρατιωτική στολή αν το κρίνετε σωστό.
Δίπλα του να καταρρέει μια μητέρα, ίσως με κότσο
‘Ένα έως δύο αδέλφια.
‘Ισως και τρία αν είστε σε γενναιόδωρη διάθεση.
Και ναι, ας κρατούν μπαλόνια.
‘Η ένα αρκουδάκι ή οτιδήποτε εξίσου μαλλιαρό.
Σκηνοθετήστε ένα γεύμα
Σε κυριακάτικο τραπέζι.
Χωρίς δάκρυα στην κρεμμυδόσουπα
και γαλοπούλες να αιωρούνται στο ταβάνι.
Με πρόσωπα χαμογελαστά που κινούν χαρούμενα
τα πόδια και τα χέρια.
Και τώρα ένα σπίτι.
‘Όχι, δεν επιτρέπεται παπούτσι.
Ούτε δοκιμαστικός σωλήνας.
‘Ένα συμβατικό κατάλυμα με σκεπή θα βοηθούσε.
Αρκεί.
Τώρα επαναλάβετε πολλές φορές:
Eίχα κι εγώ μια οικογένεια όπως όλοι.
*
ΑΛΚΗΣΤΙΣ
Είπε αυτός μπορεί να το ρυθμίσει
Να διασωθεί ο ‘Αδμητος.
Μια μικρή μίζα στον βαρκάρη,
ένα ασημένιο νόμισμα στο στόμα.
Ο Κέρβερος θα αναισθητοποιηθεί με βαρβιτουρικά.
Η απόδραση θα γίνει τη νύχτα στο σκοτάδι.
Αρνήθηκα.
Οι νεκροί έρωτες δεν ανασταίνονται ποτέ.
Το σημείωμα της οδού Ντεσπερέ, Μελάνι 2018
***
NIKOΣ ΚΑΡΑΒΟΚΥΡΗΣ
ΑΝΕΒΗΚΕ ΕΝΑ ΣΚΑΛΙ Η ΝΥΧΤΑ ΜΕΣΑ ΜΟΥ
Ανέβηκε ένα σκαλί η νύχτα μέσα μου θα πει: πως βάρυνα
απ΄ την πλευρά του
Σκοτεινού και αλάφρυνα απ΄ την μεριά της μέρας.
Βαθαίνει γύρω ο ίσκιος των κλαδιών, το θρόισμα είναι
μάλλον αγωνία παρά δροσιά, δεν
Γαληνεύουνε στιγμή τα φύλλα και η μνήμη.
Θυμάμαι, είπε, ότι βυθίζομαι σ΄ ένα σκοπό που πλέον δεν
Υπάρχει.
*
ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΣΚΑΡΙ
Έχω ανάγκη μια καλή εικόνα
Και ένα όνομα για το ταξίδι μου ,ένα μικρό σκαρί
Να μπαινοβγαίνει μες στα κύματα του χρόνου
Λάμποντας ,όπως των δελφινιών οι ράχες κάτω
Από τ ΄άστρα. Καινούργιο δρόμο αναζητάω, νέα σχήματα,
η άλλη λέξη μου
Ζυμώνεται, όμως ό, τι γεννιέται ευθύς βαραίνει και
βουλιάζει στο βυθό,
Η άμμος το σκεπάζει και η λήθη.
Η γεωγραφία της σιωπής,Περισπωμένη,2018
***
ΜΑΡΙΚΑ ΣΥΜΕΩΝΙΔΟΥ
ΑΡΩΜΑΤΑ
Χθες πέρασα
Από το νησί σου
Μύριζε μύρο και λιβάνι
Μετά από το σπίτι σου
Μύριζε παλιά βιβλία
Προχώρησα στη σκέψη σου
Μύριζε ρόδο και σοκολάτα
Συνέχισα πιο κει
Στην καρδιά σου
Μύριζε το άρωμά μου
Τρόμαξα
*
ΚΑΘΡΕΦΤΕ Σ [ in progress ]
Ο πρώτος καθρέφτης έσπασε στην Πάτρα
Μάσκες πολλές είδε
Ο δεύτερος καθρέφτης στο Λονδίνο
Ήταν το χιόνι που γίνεται κρύσταλλο
Βαθαίνει η πληγή.
Ο τρίτος καθρέφτης έσπασε σ’ ένα φτηνό ξενοδοχείο
Τα μάτια του ήταν κόκκινα
Από ηδονή και πόνο.
Παράξενη εξήγηση 22,Γαβριηλίδης 2018
***
ΣΟΦΙΑ ΠΑΠΑΧΡΙΣΤΟΦΙΛΟΥ
ΜΑΤΩΜΕΝΟΣ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗΣ
Στην Πόλη,6 και 7 Σεπτέμβρη του ’55.
Αντάρα και καταστροφή…
«Πογκρόμ» το είπαν.
Δεν το χωρά η λέξη,
ατέλειωτη απώλεια,
η πληγή στην καρδιά ανεπούλωτη.
Ξανά της Πόλης οι Ρωμιοί
μαζεύουν τα κομμάτια τους,
το βιος τους συναρμολογούν
λατρεύοντας τον τόπο τους.
*
ΧΙΜΑΙΡΑ
Μονόπρακτο μοναδικό
η σχέση μου με σένα,
καρπός που απαγορεύεται
κάποτε να γευτώ,
χίμαιρα σαγηνευτική,
αέναη ωδίνη,
λαχτάρα ανεκπλήρωτη,
μέγγενη του μυαλού.
Νοσταλγός κατά συρροήν, Γαβριηλίδης 2018
***
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΟΥΣΟΥΛΑ
Επίγραμμα
Έπεσε έσπασε το φως
(μαύρες γυμνές ειδήσεις)
αντικαταστάθηκε
*
καταφύγιος κόσμος
στα χαρακώματα ξεχνά
ο κόσμος μου τον άλλο κόσμο
μέσα στη σκόνη που σκοτώνει
γλυφό κάτω νερό
δίπλα οι νεκροί κοιτούν συχνά
ή κι οι φωτογραφίες τους.
θαυματουργή πλην έρημος, Κουκίδα, 2018
***
ΜΑΡΙΑ ΠΑΤΑΚΙΑ
ΤΡΙΠΤΥΧΟ-ΤΡΙΓΛΥΠΤΟ-ΤΡΙΠΛΗΓΟ
Είναι ένα τρίπτυχο που σε κατέχει:
το πριν ,το τώρα, το μετά.
Είναι ένα τρίγλυπτο που σε διαβρώνει:
τo σαν ,το μήπως, το επειδή.
Είναι ένα τρίπληγο που σε σκοτώνει:
Το εάν, το μη, το ίσως.
Τρεις πτυχές που γλείφουν την πληγή.
*
ΚΑΤΑΔΥΣΗ
Ανελλιπώς το φορούσα
όλα αυτά τα χρόνια
τούτο το σωσίβιο.
Μην κοιτάς
που άρχισε
να τρυπάει…
καμιά εγγύηση
δεν διαρκεί αιώνια.
Απέσυρε
-αυτονοήτως;-
την εύνοιά της
και η άνωση.
Ανασυντάσσει
τα σκοτεινά του
χρώματα
κι ο βυθός.
Παίρνω λοιπόν
Βαθιά αναπνοή και…
Θα μου κρατάς το χέρι
στην κατάδυση;
Ζυγός ψυχοστασίας, Μελάνι 2018
***
ΖΩΗ ΓΚΑ Ι ΔΑΤΖΗ
ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ
Οι λέξεις είναι βότσαλα
σε μολυσμένη παραλία.
Ξεβράζονται κάθε τόσο
μ΄ ένα πηχτό αφρό
χαλασμένου σπέρματος.
Επανασυντάσσονται και ορμάνε
στη βαρβαρότητα της ασφάλτου.
Γαντζώνονται
κάτω από τις ρόδες των μεταγωγικών.
Γεννάνε τα αυγά τους
στα νταμάρια των Πανεπιστημίων
και στα ναρκοπέδια των Πόλεων.
Μόλις γίνουν ένα
με τις σόλες των παπουτσιών
έχουν κάνει ήδη
εισβολή στα σπίτια
Βγάζουν τα αυτόματα και πυροβολούν
χωρίς έλεος.
*
ΑΙΣΧΡΟ
Είναι τόσο αισχρό
να καμώνομαι
πως δεν με νοιάζει
να μοιράζω
επίχρυσες μάσκες
στα λασπόλουτρα
που δε θεραπεύουν
ούτε καν την υγεία.
Λοβοτομές τελευταίας τεχνολογίας, κύμα ,2018
***
ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ ΝΤΟΥΜΗ
CAN’ T BUY ME LOVE
Κουρνιασμένο ανάμεσα στα πόδια μου
το δώρο μου για σένα.
Το κρατούν ζεστό τα δάχτυλά μου,
Του ψιθυρίζω τ ΄όνομά σου κι ανασταίνεται.
Οπότε να τι άνθος σου προσφέρω.
‘Ολο δικό σου και πάντα διαθέσιμο
Κι ας πουν πως είναι απλο ική χειρονομία’
Είναι η αλήθεια’
μια καλή, μια ανάποδη.
*
ΝΥΧΤΕΡΙΝΟ
Η Θάλασσα μαζί σου δεν είναι θάλασσα
Είναι η θάλασσα μαζί σου’
Ο βράχος στ΄ ανοιχτά η πρόσκληση για απόψε
(να γίνει ήρωας ο ένας για τον άλλο).
Το έπαθλο:
Πρώτα χα ι δεύει ένα βότσαλο τα δάχτυλα
Περνώντας απ΄ το ένα στο άλλο,
Σαν το γράμμα που ξέρεις τι γράφει προτού το ανοίξεις.
Μασάω τα μαλλιά σου-γεύση αχινού’
ώρα να πηγαίνω.
Love me tender, Σαιξπηρικόν 2018
***
ΜΑΡΙΑ ΣΚΟΥΡΛΑ
ΟΔΗΓΙΕΣ ΨΗΣΙΜΑΤΟΣ
Υλικά μαγειρικής σε αφθονία
τηλεοπτικό τοπίο χορηγίας
στρωμένα τραπέζια με μαχαίρια κοφτερά
άκρα σπασμένα βιτρίνες στολίζουν
καμένα λίπη καμένων εγκεφάλων
αστραφτερά πιάτα με πτώματα πριν τη σήψη
παραγεμισμένα πουλερικά
κοκκινιστά αεικίνητα κατσίκια
θραύσματα ζωών
η ζωή στο γκριλ
οδηγίες ψησίματος.
Πεινάει και πάλι το τέρας.
*
ΜΙΚΡΟ ΑΣΗΜΟ ΝΗΣΙ
Βράχος καρφωμένος στη θάλασσα
πέτρες πάνοπλοι φρουροί
ματώνουν τα πόδια
θάμνοι φορτωμένοι καπαρόφυλλα
κοχύλια μπερδεμένα στο χώμα
κοχύλια που φυτρώνουν στα δέντρα
δύο γλάροι πλησιάζουν μια βάρκα.
Βράχος καρφωμένος στη θάλασσα
ακόμα κι ο αέρας σιωπά
κάστρο χωρίς ιππότες ο φάρος του νησιού
το φως του λούζει το Αιγαίο
«Πρασούδα», έτσι το λένε οι ντόπιοι.
Ένα μικρό άσημο νησί για νέους ταξιδιώτες.
Ονόματα στις λεύκες ,Γαβριηλίδης, 2018
***
ΕΒΕΛΙΝΑ ΠΡΕΒΕΝΤΗ
Μια συλλαβή
Οι λέξεις σε καθοδηγούν.
Αυτές σε παν,
αυτές σε φέρνουν.
Ξεπροβάλλουν σαν ατίθασα νιάτα,
αποκρίνοντας κάπου κάπου την αλήθεια.
Αυτές συνθέτουν,
αγαπούν,
αυτές το εκδηλώνουν.
Τονίζουν το χθες,
προσχεδιάζουν το μέλλον.
Φως!
Αυτές και το σκοτάδι.
Πειραματόζωα και σπίθες.
Αυτές οι λέξεις ξέρουν ολόκληρες προτάσεις,
ξέρουν ολόκληρες ζωές.
*
Υποθετικά
Σου γράφω για όλα
ια να σου αποκριθώ.
Σου γράφω απροσδιόριστα
ώστε να συμβαδίζουν στον χρόνο.
Ερωτικά, για να καλύπτει το συναίσθημα.
Αρκούμαι στη γραφή, την άγνωστη αυτή.
Μπορεί να τα διαβάζεις όλα αυτά
που σου γνέφει το μελάνι
μα ποτέ δεν είσαι σίγουρος
ότι τούτο ζωγραφίζει ζωηρά τα αρχικά σου.
Υποθέσεις μόνον είναι η ποίηση,
γι΄ αυτό χάθηκες μέσα της.
Εγώ, από την άλλη,
θαρραλέα τις γράφω,
για να τις ξορκίσω.
Σκιές στον ενικό, Γαβριηλίδης 2018
***
ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΘΥΜΙΑΔΗΣ
[…]
Η πατρίδα με φωνάζει
Και μου τάζει
Σαν την πόρνη που δεν χόρτασε χαμό
Παίρνω δρόμο σκοτεινό, μιαν ακύμαντη ερημιά
Σαν τον ξένο προχωρώ
Στο χορό, να ποτίσω με το σπέρμα μου το χώμα
Ποιος με βλέπει; Ποιος γελά;
Ποιος την άμοιρή μου μοίρα δεν ζηλεύει;
Ποιος χαι δεύει την πιο άπιαστη χαρά, και τα φτερά
Τα φτερά μου ποιος πετώντας κοροιδεύει;
Θέλω να σε κοιμηθώ
Σε παντοτινό βυθό
Μα με διώχνεις ,με ματώνεις, με φιλάς σαν την οχιά
Σπέρνεις πόλεμο, κρατάς αναβροχιά ,λιώνεις μέταλλο επάνω
Στην παλάμη
Κλείσε μια στιγμή τα μάτια, δες το χρώμα της φωνής μου το απαλό
Σε καλώ
Να γδυθείς, ν ΄αποθέσεις τα κομμάτια
Στην αγάπη ,και να δεις μές απ΄ τα δικά μου μάτια
Όσα σου έκρυψε η ζωή
Κι όσα χάραξε το σώμα σου με βάρβαρο φαλλό.
Πιο κι από στέπα χώρα έρημη
Πέτρα αλάξευτη, πατρίδα, προσπέρασα κι όμως σε είδα…
Τόσα και τόσα απόβραδα, πώς καταλήγουν νύχτα;
Tώρα σιωπή μες στο τραγούδι
Τώρα το ελάχιστο λουλούδι
Κρυφά αντρειεύεται.
[…]
Καμιά φορά
Ούτε το πιο βαρύ σκοτάδι
Δεν ξημερώνει
Κι όμως το φως
Αήττητο κρυφά αναμένει
Σε κάποιου χρόνου μας τη σιωπηλή ρωγμή
Γι αυτό πατρίδα μου θα πω
Την πιο βαθιά της δύναμης αγάπη.
Πατρείδα, Ικαρος 2018
***
ΧΑΡΗΣ ΜΕΛΙΤΑΣ
ΠΕΡΣΕΦΟΝΗ
Μνήμη Δήμητρας Καραφύλλη
Σκηνοθέτησα την επιστροφή σου.
έβαλα το καλό τραπεζομάντηλο
τα πιάτα, τα ποτήρια, το κρασί
και μια φωτογραφία σου απέναντι
να δούμε σε ριπλέι τη γιορτή σου.
Απόκοσμη φιγούρα στο τραπέζι
δεν μπόρεσα κουβέντα να σου πάρω.
Ως τη σκηνή που πέταξες
τη βέρα του θανάτου
κι άδειασες μονορούφι το ποτήρι.
*
ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ
Λίγο μετά το πέρας της κηδείας
είδα τον Γιώργο με κοστούμι και γραβάτα.
Σκαρφαλωμένος στην παλιά μοτοσυκλέτα
κατευθυνόταν με ταχύτητα φωτός
στις σκοτεινές στοές της Ουρανούπολης.
«Πώς τρέχεις έτσι ρε μπαγάσα »,τον επέπληξα
«Πάλι τα ίδια;»
Εξαιρέσεις, Μανδραγόρας 2018
***
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΜΠΟΥΡΑΣ
Προσευχή τού μυρμηγκιού
Δώσε θεέ μου βάσανα,
χειμώνες κι ενιαυτούς
βαρείς κι ασήκωτους
επαχθές το φορτίο
τής ύπαρξης
κι αμετακίνητος ο καρπός
που θα μάς λυτρώσει
από το φάσμα τής πείνας,
τό φόβο τού θανάτου.
Αγέρας σαρώνει τα σπαρτά,
βροχή καταστρέφει
τα οχυρά μας,
έξω από την πόρτα μας
κατακλυσμός
και στο παράθυρο
φωτιά χιονίζει.
Μετέωροι, τού καιρού
αιχμάλωτοι,
στις τέσσερις εποχές
όμηροι.
Δώσε θεέ μου
κι άλλα βάσανα
στο γένος μας,
κάνε να συνάζουμε σπόρους
που δεν θα μπορέσουμε
να καταναλώσουμε.
Έργο μυστικό επιτελούμε:
το καλύτερο γονιδίωμα
από τα δέντρα
τα οπωροφόρα
και τα φυτά τα καρποφόρα
εμείς συνάζουμε
στην κιβωτό που θα αντέξει
και την επομένη συντέλεια
τού Κόσμου.
Κύμη, 5/8/2017
*
Προσευχή τού φτωχού
Την υγειά μου κι ας μην έχω να φάω!
Κι έρωτα φυσικά! Να παντρέψω την κόρη μου,
να κάνει γάμο καλό, να σωθούμε όλοι μαζί.
Ολάκερη η οικογένεια μια γροθιά σφιχτή
κι αν μπορεί κανείς ας μπει ανάμεσά μας.
Αν είναι μοναχά για το συμφέρον μας
θα τού το επιτρέψουμε. Και τόσο-όσο...
Για όσον καιρό μάς εξυπηρετεί
και μας συμφέρει. Μετά θα γυρίσουμε
στην ταπεινόφρονα μιζέρια μας,
θα γίνουμε καλοί κι ευγενικοί,
φιλάνθρωποι και είρωνες (κρυφά μέσα μας,
εννοείται!). Και μετά θα ξαναγίνουμε πάλι
αδύναμοι. Μάς αρέσει αυτός ο ρόλος.
Διαθέτει προνόμια πολλά και δεν κινδυνεύεις
στο δρόμο. “Τα παιδιά πετροβολούν τίς
μηλιές που έχουν μήλα”. Τόσο απλή και
σοφή η παροιμία, το γνωμικό ήθελα να πω.
Να με συμπαθάτε. Η φτώχεια συνεπάγεται
μόρφωση λειψή κι η ημιμάθεια είναι φίλη
κολλητή τής φυγοπονίας. Και πώς να μην
είναι φυγόπονος ο στερημένος; Αφού όσο
κι αν προσπαθήσει πάντα αδικημένος
θα είναι. Αχ, αυτό το συναίσθημα τής
παραίτησης, τής απαξίωσης, τής ματαιο-
πονίας. Αυτό σε εμποδίζει να πας παρα-
κάτω. Αυτό σού στερεί τα αγαθά τής
Αφθονίας. Ενώ οι πλούσιοι ξέρουν
πώς υπάρχει αρκετός τόπος για όλους
Ή μήπως δεν είναι έτσι; Όταν θα γίνω
πλούσιος θα το ανακαλύψω αυτό από
μόνος μου.
Δος μου θεέ μου την υγειά μου,
την υγειά μου μόνο
κι ας δουλεύω ολημερίς
κι ας μην έχω να φάω
Είκοσι και πέντε « προσευχές» ταπεινών και αδύναμων όντων,εκδόσεις Αγγελάκη 2018 ***
ΓΙΩΤΑ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΠΟΥΛΟΥ ΚΟΜΗ
ΠΟΙΗΣΗ
Ο καταδεκτικός οικοδεσπότης που δεξιώνεται τους πάντες.
‘Ένα εργοστάσιο διάπυρου μάγματος
-σε πέτρινα αλώνια-
Κατακαίει αιρετικούς αποσχισμούς,
Μικρότητες κι εγωισμούς!
Πολλά τα αποθέματα στους ταμιευτήρες της!
*
Η ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ
Ποτέ δεν κοιμάται η νοσταλγία,
γαντζώνεται
σε ήχους βροχής,
σε θαμπά παράθυρα,
σε λόγια
που δεν είναι υπόδικα.
Παλεύει με τις χαρακιές της,
με την αγρύπνια
μυστήριας θύελλας
Και μένει αθεράπευτη.
Με τη μέθοδο του Υλοτόμου, μικρές εκδόσεις 2018
***
ΙΩΑΝΝΑ ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ
ΑΤΙΤΛΟ
Για ενδεχόμενη απολογία:
Αγαπώ τα δέντρα
κι ας ψηλώνουν σκόπιμα.
Καθένα μού κρύβει ένα κομμάτι ουρανού,
καθένα με καρφώνει στο παρόν.
Ή
‘Εσφαξα το παρελθόν,
Γέμισε η αυλή με αίματα
Και ασήμαντες λεπτομέρειες.
Άλλη εκδοχή δεν υπάρχει.
*
ΔΥΣΗ ΗΛΙΟΥ
Όταν ο ήλιος απέχει απ΄ τα καθήκοντά του,
η μια του μεριά κατοικείται από κάτι άσπρα φαντάσματα,
«δεν ενοχλούν, δοκιμάζουν μόνο τα φτερά τους»,
κι η άλλη από κάτι μαύρα κοστούμια,
«όταν πεθαίνουν αντιστρέφονται».
Όταν οι μεν γνωρίζουν τους δε
σβήνει η εικόνα.
Στρατός ξυπόλητων λέξεων, Βακχικόν 2018
***
EΥΗ ΜΑΥΡΟΜΜΑΤΗ
Εικασία
«Γιατί ο άνθρωπος έχει αυτοεγκλειστεί,
και τώρα βλέπει τα πάντα
μέσα από τις στενές χαραμάδες της σπηλιάς του».
William Blake,
Οι γάμοι του ουρανού και της κόλασης
Αν είμαι η ίδια ήλιος ή ουρανός
το αγνοώ.
Είναι αδύνατον
να βγουν τα μάτια μου απ’ τη θέση τους
και να στραφούν επάνω μου
ώστε να δουν αυτό που εσύ βλέπεις.
Αισθάνομαι μόνο
το τείχος μπροστά μου
πίσω μου τη φωτιά
κι εμένα στη μέση
να παραμένω –καιρό τώρα–
καθηλωμένη κι αφύσικα μικρή.
*
Curriculum Vitae IV
Ο μεγαλόσωμος άντρας κρατάει απ’ τα μαλλιά,
σηκωμένο στον αέρα,
το μικρό ξανθό κορίτσι
ε το λευκό-ροζ φόρεμα με το ψιλό καρό.
«Μισό μέτρο μόνο κι έφτασα»
Η λεπίδα διατρέχει τον λαιμό της.
Το δεξί μυώδες χέρι του
επιδεικνύει το κεφάλι της
σαν τρόπαιο.
| | Γονατισμένη στον δρόμο
προσπαθώ με μανία να τη συναρμολογήσω.
Να κουμπώσει το κεφάλι σωστά,
να τη σηκώσω όρθια,
να ανοίξουν τα μάτια της.
Το κεφάλι πέφτει από τη θέση του.
Κατρακυλάει στην άσφαλτο.
Απλώνομαι να το προλάβω.
Το πιάνω.
Ξαναπροσπαθώ.
Μία
δύο
τρεις | |
Όχι τα λόγια,Ροές 2018
***
ΧΑΡΙΛΑΟΣ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ
ΚΛΟΟΥΝ
Pωτάει ευγενικά
πού είναι το μπάνιο,
ευχαριστεί,
κλειδώνει την πόρτα,
γεμίζει τον νιπτήρα
βοτάει το κεφάλι,
ουρλιάζει.
Μπουρμπουλήθρες.
*
Η ΣΙΩΠΗ ΤΩΝ ΑΡΝΙΩΝ
Μαζεύτηκαν
απ΄όλη την επικράτεια
Η οργάνωση ,άψογη ∙
άφθονο χόρτο στον μπουφέ
Ακολούθησαν
σκληρές διαπραγματεύσεις,
πύρινοι λόγοι,
ύμνοι για τους προγόνους
Αποφάσισαν,
όλοι μαζί,
ότι φέτος δε θα γίνει Πάσχα.
Λίγες μέρες αργότερα,
έπρεπε να δεις την έκπληξή τους.
'Αλλες γεύσεις,Μελάνι 2018
***
ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΝΔΗΣ
ΑΠΟ ΑΠΩΛΕΙΑ ΣΕ ΑΠΩΛΕΙΑ
Λιγοστεύω’
Να που
Πάλι
Γίνομαι
Μηδενικό
άσπρο κι απόλυτο
*
ΓΥΜΝΟ
Γλιστράει ο Δεκέμβριος στη βροχερή σου πλάτη
και το εύφορο χωράφι της κοιλιάς σου
αργοσέρνεις στα σεντόνια μουσκεμένο
και τον ρύακα της σάρκας σου τανύεις,
αλλ΄ ακόμα
αργείς να ξημερώσεις,
εσύ, θεριό της ραθυμίας,
κορμί, νερό και χώμα
Χάσμα βαθύ, Οδός Πανός 2018
***
ΘΕΟΧΑΡΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ
ΠΛΑΝΟΔΙΟΣ
Πλανόδιος πωλητής σε μια γωνιά,
Στο πεζοδρόμιο στήνει την πραμάτεια.
Όλη η περιουσία του
τα δυο κουτιά.
Κουβέντα ζητάει απ ΄τους περαστικούς,
μα εκείνοι προσπερνάνε.
Στο πεζοδρόμιο η ώρα δεν περνά.
Πλανόδιος πωλητής σε μια γωνιά
κι η μοναξιά,
ο πιο συχνός πελάτης.
***
ΓΑΛΗΝΗ
Ησυχη θάλασσα,
ήρεμα νερά.
Τα κύματα κοιμούνται κουρασμένα.
Μα εσύ
δεν ησυχάζεις μια στιγμή.
Κρύβεις την τρικυμία στην καρδιά σου.
Ζηλεύω τα βράχια, Μανδραγόρας 2018
***
ΕΡΜΟΦΙΛΗ ΤΣΟΤΣΟΥ
_ _
Πώς νά ᾽ναι,
πώς νά ᾽ναι,
πώς νά ᾽ναι άραγε ο θάνατος;
Λυγερός και μαλακός;
Θρηνήρης και υγρός;
Αδαής και σφριγηλός;
(μήπως λαδερός;)
Πώς νά ᾽ναι ο θάνατος;
Πώς νά ᾽ναι όταν βγω
έξω από εδώ.
Σκεπτικός; Συνεσταλμένος;
Μήπως είναι άφραγκος,
και μετά;
Κι αν είναι άφραγκος θά ᾽ναι
αιμοσταγής;
(σε σας μιλώ)
Πώς θα με βγάλετε από εδώ;
Μήπως να κάτσω,
όχι τόσο κοντά σας,
εδώ᾽
θα φοβηθώ;
Μήπως είναι τυχερός;
(σε σας μιλώ)
γιατί φεύγετε από εδώ;
Νηστικός θα μείνω;
Και μετά
ποιόν θα αναπολώ;
*
Ταξίδι Δίχως Κίνηση
Ο έρωτας πάντα έλκεται από
δύο μορφές
δύο γεωμετρικούς όρους
δύο αμοιβαία ταξίδια,
μπλε-άσπρο
λευκό-κόκκινο.
Εσύ πάντα διάλεγες το πορφυρό όπως
το σούρουπο γυρνάει να πει αντίο
στις πεδιάδες.
Πορφυρό γιατί έσταζε ευρύχωρα το
κόκκινο στα δάχτυλά μου.
Το ταξίδι διακόπηκε από ιαχές χριστιανών
προσηλυτισμένων σε ιαμβικούς χορούς.
Τα βαγόνια άδειασαν, ο αγιασμός
βαφτίστηκε με πέτρες και η διορία
να σε ατενίζω από το παράθυρο κούρασε
την άδεια μου ώρα.
‘Ωρες ανησυχίας, Σμίλη 2018
***
ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΚΑΝΕΛΗΣ
ΣΥΓΓΝΩΜΗ
Θα ζήσουμε αθόρυβα
ώσπου να γίνουμε λέξη
ναι, δεν έχω αυταπάτες
Πως θα μας συλλαβίσουν οι
δυσλεκτικοί άγγελοι
κι οι επαίτες του χάους
Θα μαγαρίσουν το χαρτί
Τα πιο αδιάφορα σώματα
Ψάχνοντας για παυσίλυπο
τους οφείλουμε συγγνώμη
αν δεν τους συγκινήσουμε
*
ΤΙΠΟΤΑ
Πενθώ τα ποιήματα του τίποτα
υν
Από το αναπόφευκτο της ανυπαρξίας
Μα περισσότερο πενθώ το τίποτα
Γιατί δεν έχει ούτε έναν στίχο να δώσει.
Ωδίνες της ποίησης ,στίξις 2018
***
ΕΛΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΟΥ
ΚΗΠΟΣ ΟΡΙΣΤΙΚΑ
Από σένα κατάγεται η θάλασσα
η μεταμέλεια των κυμάτων της
Από σένα ανάβει κι η γλώσσα
κι αθροίζει στο χάρτη ένα ένα
τ΄ ακρωτήρια της μνήμης
με την αλήθεια που σταυρώνει στις κληματαριές
ο Αύγουστος
δύο ή τρεις η ώρα
Το απομεσήμερο
*
ΟΙ ΑΠΟΝΤΕΣ
Με τ ΄ανθισμένα
Στα χέρια μας ρολόγια
Περιμένουμε
‘Εγκλειστοι μέσα στα γλυπτά
Που εγκαταλείπει ο χρόνος
Κήπος οριστικά, Περισπωμένη 2018
***
Ζ.Δ Α ΙΝΑΛΗΣ
ΑΠΕΙΡΟ
Και τώρα
μπορούμε
να κλείσουμε τα μάτια
επιτέλους
να κοιμηθούμε
κάτω απ ΄την άδολη επιφάνεια της σιωπής
με μονάχη σκεπή
έναν ουρανό ξυρισμένο
και μυριάδες κλαδιά δέντρων γυμνά
μέσα στο ψύχος αύξων
ενός πρωινού
ελάχιστος
χάνομαι σύσσωμος μες σ΄ έναν μαρμάρινο ήλιο
*
ΣΥΜΠΛΗΓΑΔΕΣ
Βεβαίως
απ’ την άλλη
Υπήρχε πάντοτ’ η προσμονή της παρένθεσης
μες σε αγκύλες
τα λάφυρα
φωταγωγημένα
από καύτρες τσιγάρων σκοπών
νυχτερινών
ολόγυρα
το ίδιο γαλάζιο φως
η ίδια μαύρη νύχτα
Ηλεκτρογραφία, Θράκα ,2018
***
ΣΤΕΡΓΙΑ ΚΑΒΒΑΛΟΥ
ΞΕΝΟ ΓΑΛΑ
λάμπες, δεμένα μάτια, γυμνό ολοκόκκινο σωματάκι
βραχιολάκι στα ξεφλουδισμένα ποδαράκια.
ξένο γάλα κάθε τρεις ώρες, να πάρει το χαμένο βάρος.
εικοσάλεπτες επισκέψεις τεσσάρων ημερών μαμάς
που χωρίς εικοσιτετράωρο παιδί στην αγκαλιά
φοβάται μήπως δεν είναι πλέον μητέρα.
*
ΓΕΩΜΕΤΡΙΑ
τα μάτια γίνονται συνήθως αυτιά
η μύτη είναι πάντα μύτη
το στόμα κάποιες φορές είναι άλλες όχι.
αλλάζει τη γεωμετρία του σώματός μου κάθε μέρα
χτυπάει παλαμάκια και ξαναρχίζει.
αύριο θα της μάθω τα χέρια και τα πόδια.
μα αν βρεθώ με πέτρες στις παλάμες
και σύννεφα στα πέλματα
θα πει πως μου τα έχει μάθει αυτή.
{όλοι μου το έλεγαν.
μετά το παιδί δεν είσαι ποτέ πια η ίδια}
Δρόμος από γάλα,Κέλευθος 2018
***
ΒΙΚΤΩΡΙΑ ΓΕΡΟΝΤΑΣΙΟΥ
ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ 43
Ο Νάρκισσος ερωτεύεται
Τη δίδυμη ζωή του
Βυζαίνοντας το στήθος της
Πρόγονος του εαυτού του
Εκείνος κλέβει τη λάμψη του
Ο νου του Μανιασμένος
Βάσανο στη λίμνη του
Ο έρωτας ενός άλλου
Στη θλίψη
Φορές αδικημένος
Παιδί του χαμένου νερού
*
ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ 44
Για τις πληγές
Του μικρού κήπου
Φεύγοντας
Ο δρόμος είναι μακρύς
‘Ένα μαντήλι και δάκρυα
Γιορτάζουν το χλωμό του κρασιού
Μες στο τσιμέντο
Η συνήθης τροχιά,
Κι η ζωή
Αισθάνεται το γκρι.
Mικρές Καταιγίδες , Θράκα, 2018
***
ΚΥΡΙΑΚΗ ΚΑΡΣΑΜΠΑ
Και ψιθυρίζουμε λέξεις πια,
λέξεις ψυχής,
εμείς που ζήσαμε πολύ μες στη σιωπή.
*
Μόνο στην Αγάπη και στα Ποιήματα
Θάνατος και Ανάσταση συνυπάρχουν!
*
Να λειαίνεις την πέτρα της απουσίας.
Κι έπειτα να την βυθίζεις
στο γόνιμο νερό της σιωπής.
Ίσως εκεί βλαστήσει φως.
*
Σχεδόν γυμνή σαν την αλήθεια,
Αω εκδόσεις , 2018
****
