KATEΡΙΝΑ ΒΑΣΔΕΚΗ /// ΠΟΙΗΜΑΤΑ

 

ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΛΑΓΝΕΙΑ

 Είναι κάτι στιγμές…

Είναι κάτι στιγμές,

Τρυφερές και λεπτές,

Σαν κλωστές τυλιγμένες σ’ αδράχτι,

Σε γυρνούν απαλά,

Σε μεθούν σιωπηρά,

Σε γεμίζουν με πείσμα και άχτι

Ν. Παπάζογλου

Και γυρνώ σιωπηρά στο παρελθόν

Να κρατήσω τη δύναμη της ομορφιάς

Να κρατήσω την ελπίδα τού αγνώστου

Να κρατήσω το ΟΛΑ ΘΑ ΓΊΝΟΥΝ.

Να κρατήσω το ΌΛΑ ΚΑΛΑ

Να κρατήσω τον εαυτό μου ολόκληρο

Να θυμηθώ την αθώα ευτυχία

Να θυμηθώ το τίποτα της στιγμής

Να θυμηθώ τα όλα τού τίποτα

Να θυμηθώ πώς όλα ήταν για να είναι

Να θυμάμαι πώς τίποτα δεν χάνεται ποτέ από κανέναν

Να θυμηθώ και να θυμάμαι και να θυμάσαι να ΕΊΣΑΙ.

Να είσαι εαυτέ μου ΕΣΎ…

Για την Μάρθα και την Ανθή πού Με άφησαν να ΕΊΜΑΙ.

****

ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ

Μου είπες δεν είμαι άντρας

Δεν είμαι γυναίκα

Είμαι παιδί.

Νοιώθω παιδί.

Δεν έχει ταυτότητα ή αθωότητα, μου είπες.

Απλά υπάρχει.

Και όταν χάνεται; σέ ρώτησα …

Τότε γίνομαι πέτρα, γίνομαι κλαδί για να υπάρχω απλά.

Εγώ.

Εγώ δεν είμαι τίποτα.

Εγώ. Απλά υπάρχω.

Δεν είμαι άντρας.

Ούτε γυναίκα.

Ούτε παιδί πια.

Έτσι λένε.

Κι εγώ ακούω…απλά ακούω.

ΤΟΥΣ ακούω.

Γιατί εγώ…

Γιατί εγώ

Δεν είμαι.

Απλά υπάρχω.

Όχι. Δεν είναι το κλάμα μου που άκους.

Ακούς;

Μεγάλωσα.

Δεν είμαι άντρας.

Δεν είμαι γυναίκα.

Είμαι παιδί.

Πού δεν κάνει να κλαίει.

Δεν πρέπει να κλαίει.

Γιατί; Γιατί…

Δεν είμαι άντρας.

Δεν είμαι γυναίκα.

Είμαι παιδί.

Μ’ακους;

****

ΓΕΝΕΘΛΙΑ

Χωρίς κεριά,

Χωρίς «39, να ζήσεις» και λοιπά.

Χωρίς πολλά «χρόνια πολλά»

«Χωρίς αγάπη και χαρά»

Απλά ό χρόνος να περνά

Αμείλικτα.

Βουβά.

Σέ κουταλάκι πλαστικό

Το ξεραμένο γλυκό,

Ενθύμιο του «καθώς πρέπει»

Του πρέπει να χαμογελώ,

Με κωνικό καπέλο γιορτινό,

Φωνάζοντας το ξενικό τραγούδι γενεθλίων.

Τού γιου

Τού γιου

Τού χάπι του παιδιού.

Σβήστο καλά, παρακαλώ..

Ακόμα καίει τον καπνό

Και γρήγορα τελειώνει…

Κερί εκεί.

Κερί εδώ.

Μα μύρισε λιβάνι.

****

Αντί ποιήματος

Ψάχνω σοφά λόγια άλλων

για να ακουστεί το δικό μου το γιατί.

Μα όλα έχουν ειπωθεί για όλα.

Όλα  έχουν ειπωθεί από όλους.

Γιατί όμως υπάρχει ένα γιατί;

Πάντα υπάρχει ένα γιατί, ένας κρυμμένος πόνος

Μια σιωπηρή αμείλικτη κραυγή,

Κι ένας ωραίος θρόνος.

Ό θρόνος τής ελπίδας είναι εκεί,

Και πάντα θα δεσπόζει.

Και βασιλιάδες έρχονται

Και βασιλιάδες φεύγουν

Με στέμματα αγκάθινα

Με στέμματα διάφανα

Με στέμματα πολύτιμα

Με άμφια χρυσά.

Και εγώ…

Εδώ.

Κοιτώ και αναρωτιέμαι.

Του κόσμου τα αναπάντητα άσε τα να αιωρούνται.

Πιο εύκολα ησυχάζει ο νους στην άβυσσο.

Πιο εύκολα κοιμάται.

Σςςςςς

****

Η εικόνα είναι παρμένη από το Pixabay.