ARTMANIAC1-ΒΑΣΙΛΗΣ ΣΑΡΔΕΛΗΣ-ΘΕΑΤΡΟ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΒΑΣΙΛΗ ΣΑΡΔΕΛΗ



VARELAKI : Μεταξύ Πρέβεζας και Αθήνας. Παρακολουθείς τα θεατρικά δρώμενα στην


πόλη; Γίνονται ενδιαφέροντα πράγματα στο θέατρο σήμερα;

Β.ΣΑΡΔΕΛΗΣ:Για τις πρόβες και τις παραστάσεις του Λαβύρινθου, του νέου μας έργου, ήμουν όλο το διάστημα Αθήνα. Όλο τον υπόλοιπο καιρό πηγαινοέρχομαι, 350 χλμ για να έρθω στην πρωτεύουσα και άλλα τόσα να γυρίσω Πρέβεζα. Σκέφτομαι σοβαρά πλέον να έρχομαι με τις πτήσεις της Ολυμπιακής, που κάνει κάποιες προσφορές τώρα τελευταία. Ναι, τα παρακολουθώ είτε μέσα από έντυπα είτε από συζητήσεις με φίλους είτε από blog κλπ κλπ. Και, ναι, εννοείται ότι γίνονται πολύ ενδιαφέροντα πράγματα. Κατέβηκα κατά τη διάρκεια των γιορτών και δυο παραστάσεις που είδα μου αρέσανε πολύ. Το «Ύστατο Σήμερα» του Χάουαρντ Μπάρκερ με τους Λευτέρη Βογιατζή και Δημήτρη Ήμελλο. Δεν ενθουσιάστηκα τόσο με το έργο όσο με την παρουσία και τη σχέση αυτών των δυο ηθοποιών. Αλλά και το «Ιβάνοφ» από την ομάδα Grasshopper. Περισσότερο για τις ιδέες και τη φρεσκάδα. Ε, και η δική μας η παράσταση είχε αρκετά ενδιαφέροντα στοιχεία πιστεύω.

VARELAKI: Ποιό είδος θεάτρου σε ενδιαφέρει περισσότερο;


Β.ΣΑΡΔΕΛΗΣ:Αρχικά, να πω ότι η κατηγοριοποίηση του θεάτρου με τον τρόπο που γίνεται δεν νομίζω πως κάνει καλό, είτε στους θεατές που αναζητούν παραστάσεις είτε στους ίδιους τους καλλιτέχνες. Θα δεις «Ιβάνοφ» από τους Grasshopper και «Ιβάνοφ» από τον θίασο της Δανδουλάκη (υποθετικά μιλώντας). Το ίδιο έργο στην πρώτη περίπτωση θα χαρακτηριστεί πειραματικό στην άλλη κοινωνικό! Και με αυτόν τον τρόπο μπορούν να αποκλειστούν κάποιοι θεατές που θα σκεφθούν «Α, αυτός ο Ιβάνοφ θα είναι πειραματικός, οι ηθοποιοί θα παίζουν γυμνοί ή θα με ανεβάσουν στη σκηνή να απαγγείλω κανένα ποίημα», χωρίς βέβαια να θέλω να υποτιμήσω είτε τα κριτήρια του κόσμου είτε την έννοια του πειραματικού. Παρόλα αυτά, μπορώ να πω πως το σωματικό θέατρο από κάποιες συγκεκριμένες ομάδες με ενδιαφέρει πάρα πολύ γιατί η δράση στη σκηνή αποκτά μια ποιητική διάσταση. Μου αρέσει επίσης να παρακολουθώ ενδιαφέρουσες προτάσεις, στη σκηνογραφία, στις νέες τεχνολογίες κλπ. Για παράδειγμα στην τελευταία παράσταση του Robert Lepage, «Lipsynch», μια κατασκευή χρησιμοποιήθηκε για να δημιουργήσει το εσωτερικό ενός αεροπλάνου, ένα διαμέρισμα, ένα ραδιοφωνικό στούντιο, ακόμα και νεκροτομείο και πολλά άλλα. Άλλες πάλι φορές μπορεί να «χαθώ» σε μια παράσταση με ελάχιστα σκηνικά και καμιά τεχνολογία. Αυτό μου συνέβη τελευταία φορά με το «Γλάρο» από το Θέατρο Κρετακόρ Βουδαπέστης στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών.

VARELAKI:PLAY-FULL. Πες μου για αυτήν....

Β.ΣΑΡΔΕΛΗΣ:Η Play-full δημιουργήθηκε το 2006 για να παρουσιάσουμε τότε τον πρώτο κύκλο του «Fortune Cookie». Ακολούθησε η παραγωγή για την παράσταση των Ab Ovo, «Εκεί, εκεί στην Κόλαση» σε ένα Κάστρο στην Πρέβεζα τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς. Ο δεύτερος κύκλος του «Fortune Cookie» τον Μάιο του 2008, που μετονομάστηκε σε «Fortune Cookie του Θοδωρή Σκιαδά» και φέτος τον Οκτώβριο του 2009, το νέο έργο, «Labyrinthe». Στο ενδιάμεσο, δυο συναυλίες στην Πρέβεζα με τον τίτλο «GET industREAL» (live από Minimaximum και από Free Piece Of Tape, Τάσο Στάμου και Magnitophono αντίστοιχα) γίνανε σαν συμπαραγωγή της Play-full με έναν πολύ-χώρο. Δεν περιορίζεται μόνο στο να στήνει τις δικές της παραγωγές, αλλά στηρίζει όταν χρειάζεται «νομικά» και πρακτικά κάποιες άλλες ιδέες μου είτε στο θέατρο είτε τη μουσική.

VARELAKI:Τελικά ποιός είναι ο<<Θοδωρής Σκιαδάς>>;

Β.ΣΑΡΔΕΛΗΣ:Από τον πρώτο κιόλας κύκλο της παράστασης, υπήρχε το όνομα Θοδωρής Σκιαδάς. Θοδωρή λέγανε τον ηθοποιό που τον ενσάρκωνε τότε, και το επώνυμο Σκιαδάς προέκυψε ένα απόγευμα που συζητάγαμε για το έργο με την ομάδα. Όταν παρακολούθησε την παράσταση η μητέρα μου, μου είπε ότι είναι και ένα χωριό στον Νομό Πρέβεζας που ονομάζεται έτσι, οπότε φαντάζομαι βρέθηκε η σύνδεση. Στον δεύτερο κύκλο σκέφτηκα να το προσθέσω στον τίτλο, μιας και σαν θεατές βλέπουμε το βασικό χαρακτήρα του έργου, το συγγραφέα Θοδωρή Σκιαδά να γράφει ένα θεατρικό με το όνομα «Fortune Cookie». Ένα παιχνίδι δηλαδή, που βασίστηκε αρκετά σε ιδέες από την ταινία «Adaptation» σε σενάριο του Charlie Kaufman. Όλα τα έντυπα το παρουσιάσανε σαν να είναι συγγραφέας ο Σκιαδάς, ένα υπαρκτό πρόσωπο δηλαδή. Κάτι που βέβαια μας άρεσε πολύ γιατί βρήκε στόχο το προσωπικό μας αστείο.

VARELAKI:Πώς προέκυψε το LABYRINTHΕ;

Β.ΣΑΡΔΕΛΗΣ:Στο δεύτερο κύκλο του «Fortune Cookie» το βασικό σκηνικό μας ήταν τρία ταμπλό που είχανε διαφορετικές εικόνες σε κάθε πλευρά και δημιουργούσαν από τη μια το τοπίο του κινέζικου εστιατορίου και από την άλλη τα κτίρια μιας πόλης. Λίγο πριν ολοκληρωθούν οι παραστάσεις συζήτησα το ενδεχόμενο συνεργασίας με ένα συγκρότημα για μια παράσταση που θα συνδύαζε και live performance από αυτούς. Η συνεργασία δεν έγινε βέβαια γιατί παραήταν φιλόδοξη, αλλά η σκηνική ιδέα κρατήθηκε όπως και η μουσικός μας, μέλος του συγκεκριμένου συγκροτήματος. Ποια ήταν η ιδέα; Να έχουμε κάποια ταμπλό – στην αρχή ήταν εννιά και μετά καταλήξαμε σε έξι – που δημιουργούν την αίσθηση ενός λαβύρινθου. Η ιδιαιτερότητα τους ήταν ότι ταυτόχρονα αποτελούν τον καμβά για να προβάλλονται τα videos της παράστασης. Μετά έπρεπε να βρω την ιστορία. Επέλεξα σε πρώτο πλάνο να έχουμε τον κόσμο της τηλεόρασης και πιο συγκεκριμένα τη δημιουργία μιας τηλεοπτικής εκπομπής. Και σιγά-σιγά προκύψανε κάποιες αγαπημένες μου ταινίες. Το «Possible Worlds» του Robert Lepage, το «Magnolia» του Paul Thomas Anderson, η ταινία μικρού μήκους του Tom Tykver στο «Paris Jet ‘ Aime», καθώς και το «Mulholland Dr.» του David Lynch. Κάποιες βασικές σκηνές και ιδέες των ταινιών αυτών δουλεύτηκαν στις πρόβες με πολλούς αυτοσχεδιασμούς και εντάχθηκαν στην ιστορία του Λαβύρινθου. Κάποιες άλλες μπήκαν κατευθείαν στον κάδο ανακύκλωσης, αφού σκοπός μας από την αρχή ήταν να πούμε την ιστορία του Λαβύρινθου. Στον επόμενο όμως κύκλο του έργου, θα υπάρξει εκ νέου επεξεργασία του κειμένου, μιας και προκύψανε ιδέες που δεν προλάβαμε να επεξεργαστούμε έγκαιρα.

VARELAKI Μελλοντικά σχέδια;

Β.ΣΑΡΔΕΛΗΣ:Σίγουρα τα προηγούμενα παιδιά της Play-full τόσο το «Fortune Cookie» όσο και το πρόσφατο «Labyrinthe» θα αναζητήσουν κατά πάσα πιθανότητα τον επόμενο κύκλο τους. Αυτή τη στιγμή όμως έχω περισσότερο ανάγκη να βρω ένα κείμενο άλλου συγγραφέα και να μην βασιστούμε σε μια devised λογική. Επιπλέον, γίνεται μια προσπάθεια να εντάξουμε την Πρέβεζα και τη Λευκάδα σαν πόλεις στο πρόγραμμα «Artlocus» του Εθνικού Κέντρου Θεάτρου και Χορού. Θα προσπαθήσουμε και εκτός του Artlocus να φέρνουμε παραστάσεις μικρού προϋπολογισμού από νέες ομάδες που πιστεύουμε πως έχουν ενδιαφέρον και θα αρέσουν στον κόσμο. Έγινε η αρχή με τους Ab Ovo πριν τέσσερα χρόνια και τώρα μέσα στο Φεβρουάριο συζητάμε τη δεύτερη παρόμοια πρωτοβουλία. Ελπίζοντας, να μην χρειαστεί μια ακόμα τετραετία για να ξαναγίνει κάτι τέτοιο. Τέλος, υπάρχει μια συναυλία στα σκαριά σε έναν πολύ ιδιαίτερο χώρο στην Πρέβεζα το καλοκαίρι. Περισσότερο μια οπτικοακουστική αφήγηση, παρά μια συναυλία.