Κονστάνς Ντεμπρέ «Love me tenter», Μετάφραση: Χαρά Σκιαδέλλη, Εκδόσεις Πόλις, σελ. 168
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΌ ΤΟ ΦΡΑΚΤΑΛ
Πόσο λυτρωτικό είναι να αισθάνεσαι πως υπάρχει χώρος μέσα σου για ένα ιδιαίτερο βιβλίο! Διαβάζοντας επίσης, πολλά βιβλία πάντα έχεις ανάγκη να συναντήσεις κάτι που θα σε ξαφνιάσει. Και οι δύο παραπάνω δηλώσεις με αφορούν. Ευτυχώς, έχω άπλετο χώρο μέσα μου για ιδιαίτερα και καλά βιβλία. Επίσης, νιώθω ευτυχής που βρέθηκε κάτι να με ξαφνιάσει, να μου δημιουργήσει προσδοκίες για περαιτέρω ανάγνωση.
Κρατώ στα χέρια μου το βιβλίο με τίτλο Lovε me tender της Κονστάνς Ντεμπρέ που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πόλις. Το θέμα του βιβλίου δεν είναι τελείως άγνωστο ή ανοίκειο στις μέρες που ζούμε. Είναι όμως συγκλονιστικό. Εκείνο που μας κινητοποιεί εσωτερικά είναι ο τρόπος της αφήγησης σε πρώτο πρόσωπο. Με ρυθμό και διαύγεια. Με αμεσότητα και με αέρα προφορικότητας. Με γλώσσα του σήμερα που κόβει την ανάσα! Δεν θα το πω απλά «κυνισμό» και θα τελειώσω. Θα το πω ανατρεπτικότητα. Είναι η αλήθεια ωστόσο, και μόνον η αλήθεια-κι όποιος αντέξει. Καθηλωτική η αφήγηση, θα μπορούσε να ανέβει ίσως και ως θεατρικός μονόλογος. Μια γυναίκα ξεγυμνώνεται μπροστά στο κοινό και αφηγείται την ιστορία της. Δεν μένω στο ότι η γυναίκα είναι ομοφιλόφυλη. Μένω στο ότι πρόκειται για μια ιστορία βαθιά ανθρώπινη. Που θέτει πολλά επιμέρους ζητήματα, που θέτει υπαρξιακά ερωτήματα και φλερτάρει με τις ενδεχόμενες απαντήσεις.
Η μητέρα και η νέα ταυτότητα, ο πρώην σύζυγος, ο γιος, ο πατέρας της, οι ερωμένες. Αυτοβιογραφείται η Ντεμπρέ στην ουσία. Ανιχνεύει τον κόσμο της, τη νέα ζωή που έχει επιλέξει να ζήσει, την νέα αντίληψη για τα πράγματα. Το θέμα είναι: πού βρίσκεται η ηρωίδα αναφορικά με τα παραπάνω πρόσωπα; Πόσο τα επηρεάζει, αν τα επηρεάζει και γιατί; Εγκαταλείπει τη ζωή της για χάρη μιας άλλης, νέας ζωής, που όμως την εκφράζει περισσότερο, που τη φέρνει πιο κοντά στο είναι της, στο εγώ της, στον εαυτό της. Πόσο εύκολο είναι κάτι τέτοιο; Ανάγλυφα δίνονται από την Ντεμπρέ οι δυσκολίες, τα εμπόδια, οι αντιδράσεις.
Υπάρχει δε και το μεγάλο στοίχημα (μεγάλο για ποιον; στοίχημα γιατί;) Θα καταφέρει να κερδίσει άραγε τον γιο της, θα μπορέσει να κτίσει μια ουσιαστική σχέση μαζί του, θα είναι δυνατό μητέρα και γιος να έχουν μια κοινή πορεία και ένα κοινό μέλλον;
Κονστάνς Ντεμπρέ
Είναι ένα τολμηρό κείμενο λοιπόν αυτό. Τολμηρή είναι η ηρωίδα, καθώς αποφασίζει να ζει περιπλανώμενη, με λίγα πράγματα, σε σπίτια φίλων, χωρίς λεφτά. Να κολυμπάει συνεχώς στην πισίνα, να αλλάζει διαρκώς ερωμένες, να αποφεύγει τις δεσμεύσεις, να απολαμβάνει την κάθε στιγμή. Ζούσε πριν με ευμάρεια και πλούτο. Είχε οικογένεια, καλή δουλειά, κοινωνική αναγνώριση, αποδοχή, ασφάλεια. Ο,τι δηλαδή επιθυμεί, για ό,τι αγωνίζεται ο σύγχρονος άνθρωπος, ο άνθρωπος της δύσης. Κι όμως εκείνη σπάει τα στερεότυπα, διαλέγει τα θέλω της, διαλέγει να είναι εκείνη και όχι η άλλη που επιβάλλει η κοινωνία. Διαλέγει να ικανοποιήσει τις βαθύτερες επιθυμίες της, κάτι όμως που έχει βαρύ κόστος. Να χάσει την επιμέλεια του παιδιού της, να απομακρυνθεί από αυτό και η σχέση τους να καταλήξει αβέβαιη, ίσως και ανέφικτη.
Παραδέχεται ότι είναι μια αγριότητα η αγάπη. Και το αποδέχεται κιόλας. Δεν ζητάει λύπηση, δεν απολογείται, μαθαίνει να επιβιώνει χωρίς δισταγμό, επειδή προτιμά την αληθινή έκφραση από τη συμβατική. «Κάθε μέρα με σώζω. Φυσικά, χρειάζεται να ξαναρχίσω την επομένη», λέει κάπου.
Μπορεί να φέρει τον κόσμο στα μέτρα της; Μάλλον όχι. Το θέμα είναι πως ούτε κι ίδια χωρά σε αυτόν τον κόσμο που αισθάνεται πως την περιορίζει, την καταπιέζει, την περιθωριοποιεί. Δεν υπάρχει μελόδραμα. Και δεν πρέπει. Γιατί αν υπήρχε θα αποδυναμωνόταν η αφήγηση. Η πληγή είναι η πηγή της αφήγησης. Το βίωμα η πρώτη ύλη. Υπέροχη η διαχείρισή τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου