(ΑΤΙΤΛΟ ΕΠΙΓΡΑΜΜΑ)
Θρυμματίζομαι
σε άπειρες γυναίκες
που όλες μαζί
συνθέτουν
το τοπίο
της μοναξιάς
ΜΗΔΕΙΑ
Μάτωσα
Στην ανθρώπινη απουσία
Έχτισα τείχη
Στην ανθρώπινη εγκατάλειψη
Βεβαίωσα την αδυναμία μου όταν ήρθες
Έμεινα εκτός
Είμαι μόνη, όρθια και μόνη
Τα δάχτυλά μου φωτογραφίζουν το κορμί σου
Το μάγουλό μου την απουσία σου
Έχω ένα χάδι δαγκωμένο
Κρεμάστηκε στα δόντια μου
Άφησέ με
Όταν για πρώτη φορά εφευρέθηκε ο χρόνος
Ο Πίθος των Γυναικών, Οι Εκδόσεις των Φίλων, 2013
****
ΑΠΛΟΤΗΤΟΣ ΕΓΚΩΜΙΟΝ
Ζηλεύω τα ποιήματα με λέξεις στιλπνές, ολοκάθαρες.
Γιατί τι είναι το ποίημα αν δεν είναι οι λέξεις του;
Και ποια είναι η αξία
των λέξεων αν δεν είναι η λάμψη τους
που παραμένει αθάμπωτη στο χρόνο;
Το ποίημα δεν είναι σύννεφο να περάσει
είναι ποτάμι να συμπαρασύρει στο πέρασμά του
την σκόνη από τις ιδέες που γεννιούνται
και πεθαίνουν ως να πεις «τίποτα»
Αλήθεια είναι να την δεις
Όπως στην φράση
«Ο Θεός είναι απλός»
Που τρόμαξες να κατανοήσεις.
****
ΑΣΜΑ
ὅτι ἰδοὺ οἱ ἐχθροί σου, Κύριε,
Ψαλμ. 91
Το δύσκολο είναι
να περπατάς με τους λύκους
και να το γνωρίζεις
Να είσαι ο πρώτος νεκρός
Θα συνεχίζεται η ζωή
και μετά από σένα
Όμως,
Μετά από σένα
αυτοί θα φοβούνται
και θα κρύβονται
18 Σεπτεμβρίου 2013
Για τον Παύλο
Η Εποχή των Λέξεων, Οι Εκδόσεις των Φίλων 2015.
****
ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ
Χάιδευες τις άκρες των κροτάφων μου
«γκρίζαραν τα μαλλιά σου»
Μου ψιθύριζες γλυκά
Με κοιτούσες
Και ράγιζαν τα χείλη μου
Καθόμουν απέναντί σου
Να σε καμαρώνω
Αθόρυβα
Πολύτιμή μου
Περίμενα
Ν’ ανασηκώσεις το βλέμμα σου
Να χαμογελάσεις
Μόλις με αναγνωρίσεις
Μέσα στο πλήθος
Σημαδεμένος να πορεύομαι
Από το βλέμμα σου
Αγαπημένη
Θυμάμαι κάποτε, είχα δει ένα όνειρο,
Είχα πεθάνει
Κι εσύ θρηνούσες
Πετάχτηκα επάνω κάθιδρος
Πώς ήταν δυνατόν
Να σ’ αγαπούσα τόσο
Και ν’ άφηνα τον Θάνατο
Να σε τσακίσει;
Η αναιδής σκιά, Αρμός 2017
****
BLUE MOON ΤΟΥ ΜΑΡΤΙΟΥ
Μου έκανες δώρο
Ένα μπλε
Φεγγάρι
Στα γενέθλιά μου
Φοβόμουν να σε πενθήσω και να κλάψω
Κι έτσι
Φώναξα σε όλους
Πως είχες Αναστηθεί
Δίπλα σου πηγαινοερχόταν
Η γάτα μου
Αναστημένη κι αυτή
Έμπαινε η Μεγάλη Εβδομάδα
Και έπρεπε να πεθάνεις
Τι δύσκολο
Να επιβάλλεται
Περιστασιακά
Να θρηνώ
Ενώ
Σε είχα απολέσει
Για πάντα
****
ΝΕΟΤΗΤΑ
Θα φαντάζομαι το καλοκαίρι κάθε φορά σαν μια αλατισμένη ντομάτα
Εσύ θα την ξεπλένεις στο θαλασσινό νερό
Κι εγώ θα κοιτάζω υπνωτισμένη τα δόντια σου στην σάρκα της
Καθισμένοι οι δυο μας στα πολύχρωμα βότσαλα
Μεταλαμβάνουμε την θεία γυμνότητα του ψεύδους
Ονειρεμένα μάτια
Ερωτοτροπούν με σώματα που ξέχασαν πως είχανε ανταμώσει
Ω, πόσο λάμπει ατελείωτος ο κόσμος γύρω μας
Χωρίς βυθό
Χωρίς κέντρο
Μόνο μια κρυφή υπόμνηση κάπου βαθειά στον χρόνο
Ταράζει την ηδονή:
«Τίποτα δεν κρατάει για πάντα»
Άδηλον τραύμα, Εκδόσεις Αρμός 2019.
****
ΒΑΡΕΘΗΚΑ ΝΑ ΒΡΕΧΕΙ
Η Άνοιξη του έτους φέτος δεν θα συμφωνούσε με τα ενδεχόμενά μας
Μια νευρικότητα είχε καταλάβει ολόκληρη την πόλη
Παρενοχλώντας τους διερχόμενους
Υγραίνοντας ώμους
Βρέχοντας τις άκρες των παντελονιών
Μια συνήθεια χρόνων, ένα συμβόλαιο σχεδόν με τις αισθήσεις, καταπατιόταν
Ο περιπτεράς μάζευε τις εφημερίδες κάτω από πήχες νάιλον μονολογώντας
Οι ειδήσεις επαναλάμβαναν νέα για το φαινόμενο
Οι νοικοκυρές, για τον φόβο της μπουγάδας, παρακολουθούσαν καθημερινά τα
Δελτία
Ένα μονόλεπτο σποτ για την ευαισθητοποίηση του κοινού αποπειράθηκε να
διαπεράσει την επικαιρότητα
Αντικειμενικά δεν τα κατάφερε
Η απουσία συναίνεσης δεν θεωρείται ακόμη βιασμός.
* Μετά από πιέσεις του γυναικείου κινήματος η απουσία συναίνεσης, από
1/7/2019, θεωρείται από τον νόμο βιασμός.
****
ΖΗΤΑ ΟΠΩΣ ΖΑΚ
Στα κακοτράχαλα κοιμάται ο άγγελός μου
Αποδιωγμένος από την χορεία των μαρτύρων
Με σπασμένο ινιακό και συντετριμμένη ελπίδα
Τις νύχτες παρενδύεται τον φόβο, διαλέγει πάντα ζωηρά χρώματα
Έχει όψη απαλή και δάχτυλα μικρού παιδιού
Δεν ονειρεύεται το αύριο
Είναι αφιλόξενο για την ευρύχωρη καρδιά του
Τις νύχτες παρενδύεται ο άγγελός μου
Παρασκευή Μεγάλη απόψε, τον μνημόνευσα
Καθώς θυμήθηκα το: «σήμερον μετ᾿ ἐμοῦ ἔσῃ ἐν τῷ παραδείσῳ».
Παραλλαγές στο Παράφορο, Αρμός 2021.
****
Η εικόνα είναι παρμένη από το Pixabay.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου