ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΟΥΛΙΟΣ /// ΤΡΙΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Οι συγγενείς δεν γνωρίζομαστε

Οι συγγενείς δεν γνωριζόμαστε καθόλου,

τραβούμε την αγάπη για κουρτίνα

και τα πάθη τα κάνουμε χόμπυ.

Ύστερα στον ατέλειωτο ήλιο ξαπλώνουμε

να γεννηθούν αβγά ατελή.

Ώαπου ένα ωρολόγιο χτυπά

και διαλαλεί τις πληγές του καθενός.

Απροετοίμαστοι τότε σαλπάρουμε

κυκλωμένοι από άγνωστα πρόσωπα.

Οι συγγενείς κλαίμε, γιατί έτσι πρέπει,

αιμορραγούμε από τα όνειρα μας,

πεθαίνουμε μέσα στο λίκνο μας

και κηδευόμαστε κεκλεισμένων των παραθύρων.

Ύστερα το αίμα

σταματά να μας κηδεμονεύει.

Γίνεται ψυχρός τιμωρός,

βίαιο μακιγιάζ στα πρόσωπα των ζωντανών μας.

Κι εκείνοι, όταν μια φυσιογνωμία τους μοιάζει

την αποτεφρώνουν με πραγματικότητες.

***

Εξιτήριο

Με μια ποδιά ανοιχτή στην πλάτη

κομίζω σύκα στην ποδιά σου.

Αρμένισα αρκετά στα ράφια και τα βιβλία.

Τώρα δένομαι σαν κουρέλι στο κατάρτι

να τινάζομαι αντίθετος του ανέμου.

Κάθε ματαιωμένο ταξίδι το πήγα υπόγεια,

το τράβηξα το σκοινί της μοναξιάς ώσπου έγινε ξεφτίδι.

Και κάθισα κάτω στα σκαλοπάτια να τραγουδήσω.

Τώρα τα παράπονά μου έγιναν στίχοι,

οι έρωτες, παράγραφοι

και οι τάφοι, θησαυροί.

Ένας τυμβωρύχος λείπει

για να ανακαινίσω το γήρας.

***

Γαβ

Τα γαβγίσματα μπορεί να μην ακούγονται καλή ιδέα,

αντηχούν ερήμην ακροατών,

όπως και των ανθρώπων οι συνάξεις ενίοτε.

Που μυρηκάζουν πρωτόγονες ιαχές.

Ύστερα τα κραξίματα,

του λεωφορείου ο βόμβος

και οι σειρήνες που μετριάζουν την ειρήνη,

πάλι πανηγυρίζουν του θανάτου την αναγγελία.

Μα πιο πολύ η βροντή αρμόζει σε 'κείνο το κάλεσμα

της συσκότισης τ' ουρανού.

Ξάφνου λοιπόν,

η φωταγώγηση

σαν μια ιδέα

που απ΄το τίποτα ξανά γεννάει

στη φάτνη του νου κάτι χρηστό.

***

Ο Δημήτρης Τούλιος γεννήθηκε στην Πάτρα το 1966.Είναι εκπαιδευτικός. Η συλλογή του με τίτλο «Παθητικό κάθισμα» κυκλοφορεί από τις  εκδόσεις χαραμαδα (2016). Aσχολείται επίσης με το σκίτσο.