ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ /// ΠΟΙΗΜΑΤΑ

 

ΛΟΙΠΟΝ, ΤΟ ΒΑΘΟΣ...

 

Λοιπόν, το βάθος των ματιών σου είναι γαλάζιο,
το ’νιωσα χθες όταν τα κύματα με πήραν,
σ’ ερημονήσια μ’ εξορίσαν να μονάζω
και ναυαγό μες στην αγκάλη σου με σύραν.

Λοιπόν, το βάθος των ματιών σου πρασινίζει,
το ’ζησα χθες κι ήταν στο δάσος με θηρία,
κι αυτά μου μάθαν ν’ αγαπώ ό,τι κοστίζει,
ό,τι πονάει κι αδειάζει κάθε αρτηρία.

Λοιπόν, το βάθος των ματιών σου μαύρο είναι,
μ’ έζωσε χθες και με ταξίδεψε στη θλίψη.
Να φύγω θέλεις μα μου λες σε λίγο «μείνε»,
ποιος εαυτός σου, ποιος, στο τέλος θα σου λείψει.

Λοιπόν, το βάθος των ματιών σου είναι αίμα,
κόκκινος κίνδυνος, φωτιά, σκληρό λεπίδι.
Επαίτης γίνομαι, μου φτάνει κι ένα ψέμα
απ’ την αρχή χαμένος νά ’μπω στο παιγνίδι.

Ο μάντης, 1994

***

ΝΤΑΛΚΑΣ

Τον έρωτα σε λέξη μια πώς να τον καταφέρω,
πάντως πιο ταιριαστός μου φαίνεται ο σεβντάς,
όχι σεκλέτι ή ντέρτι. Αγρίως υποφέρω
μα στην αγάπη δεν χωράει «ταν ή επί τας».
Δεν είναι δίλημμα η αγάπη, είναι σπαραγμός,
κι όταν μιλιέται κι όταν άρρητα πονάει.
Δεν είναι λίμνη η αγάπη, είναι ποταμός,
κι αν καμωθείς το βράχο, σε σαρώνει όπως ξεσπάει.
Σεβντάς λοιπόν, λαχτάρα που αγριεύει,
και ρήματα σοφίζεται και μουσική
όταν με το κενό και την απόσταση παλεύει,
κι ας ξέρει πως αγιάτρευτη η πληγή.
Νταλκάς, σεβντάς, και ντέρτι και σεκλέτι
– α, γλώσσα ωραία, πλούσια η ελληνική.
Γλώσσα του έρωτα του κόσμου όλες οι γλώσσες
– κι όλες μαζί λαβαίνουν νόημα απ’ τη σιωπή.

Ρήματα, 2009

***

ΠΑΡΑΜΥΘΙ Α’

Ψωμί ο χρόνος,

ακριβώς πικρό,

ωσάν το βλέμμα όσων απόκαμαν

και κίνησαν για το βαθύ ταξίδι

το αμεταγλώττιστο.

Μνήμη αμείλικτη το σώμα σου,

ένα κλωνί βασιλικός στ’ αυτί του χάρου.

Πρώτη και μόνη σιγουριά

αυτό που πάντα διαφεύγε

***

ΣΥΜΒΑΝΤΑ

 

Χάνει τα’ αηδόνι την ανάσα του

σώνεται η ψυχούλα του

να τραγουδάει

όλο να τραγουδάει

να ξεπεράσει

να νικήσει τον ζουρνά

που κλαίει ασίγαστος το πανηγύρι του

και θριαμβεύει.

Δένει τραγούδια νέα η αγάπη

και θέλουν όλη την ανάσα σου

για να σε πουν.

Αλλ’ έτσι,

μόνον έτσι σώζεται η ψυχούλα σου

και θριαμβεύει.

Άγρια η αγάπη.

Αυτό ορίζει η αρχή της.

Και τέλος στην πυρά της δεν υπάρχει.

Από τα δυο κανένα.

Συμβαίνει. Απλώς συμβαίνει η αγάπη.

Όπως συμβαίνει η θάλασσα.

 

 

Ο Mέσα Πάνθηρας, 1985

***

 OΨΟΜΕΘΑ

Μόνο η μνήμη έχει πια να μου προσφέρει
Στιγμές πυράς, πίκρας στιγμές
ευλογημένες
Δεν θέλω καν να ξεχωρίζω
Τι και πώς
Δεν ξέρω πια
ποια είναι η πυρά και ποια η πίκρα
Όλα πικρή πυρά πύρινη πίκρα
όλα εγώ όπως διαφεύγω
προς το τίποτα –
ένα εγώ που ήταν πάντοτε των άλλων
που ήταν πάντοτε οι άλλοι
Δεν είναι λέξεις ανοιχτές αυτές
σεληνοφώτιστες
ηλιοαναλωμένες
μα είναι οι λέξεις μου
Αποσυρμένες, μάταιες,
εγγαστρίμυθες
Λέξεις που δεν θα γίνουνε ποτέ
ζεϊμπέκικο -
καν μοιρολόι
Αλλ’ έτσι
έτσι η αγάπη
εγγαστρίμυθη
Φωνή που κατοικεί στα σωθικά
και τα λεηλατεί
Φωνή που ακούγεται σωπαίνοντας
Φωνή σαν τ’ αηδονιού
όταν τ’ αηδόνι αυτοκτονεί
για ν’ ακουστεί πιο δυνατά
το πένθος στο τραγούδι του
Γιατί έτσι
- έτσι ο βίος
Ένα «οψόμεθα»
που ο τυφλός το συλλαβίζει

 Ρήματα, ενότητα Ιστορίες, 2009

*Ανθολόγηση για το varelaki : Aσημίνα Ξηρογιάννη

** Η φωτογραφία είναι παρμένη από ΕΔΩ