Το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου καθιέρωσε τον εορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου το 1962 και, κάθε χρόνο, επιλέγει μια διεθνώς αναγνωρισμένη προσωπικότητα του θεάτρου από μια χώρα - μέλος του, για να γράψει ένα μήνυμα, το οποίο διαβάζεται σε όλα τα θέατρα τη συγκεκριμένη ημέρα και μεταδίδεται από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης σε όλο τον κόσμο.
Οι Ζαν Κοκτώ, Άρθουρ Μίλλερ, Λώρενς Ολίβιε, Ζαν Λουί Μπαρώ, Πήτερ Μπρουκ, Πάμπλο Νερούδα, Ευγένιος Ιονέσκο, Λουκίνο Βισκόντι, Μάρτιν Έσλιν, Ιάκωβος Καμπανέλλης, Αριάν Μνουσκίν, Ρομπέρ Λεπάζ, Αουγκούστο Μποάλ, Τζούντι Ντεντς και πολλοί άλλοι έχουν καταθέσει τη γραφή και τις σκέψεις τους γι’ αυτόν τον σκοπό.
Κάθε χρόνο ένας άνθρωπος του θεάτρου αναλαμβάνει να γράψει το μήνυμα του εορτασμού, το οποίο είθισται να διαβάζεται στα θέατρα πριν από την παράσταση της 27ης Μαρτίου. Το φετινό μήνυμα (2022) υπογράφει ο Αμερικανός σκηνοθέτης Πίτερ Σέλαρς και έχει ως εξής:
Αγαπητές φίλες / Αγαπητοί φίλοι,
Καθώς ο κόσμος κρέμεται ώρα την ώρα, λεπτό το λεπτό, σταγόνα τη σταγόνα από την καθημερινή μετάδοση ειδήσεων, θα μου επιτρέψετε να προσκαλέσω όλους εμάς, ως δημιουργούς, να εισέλθουμε στο δικό μας πεδίο, τη δική μας σφαίρα και προοπτική του επικού χρόνου, της επικής αλλαγής, της επικής ευαισθητοποίησης, του επικού αναστοχασμού και του επικού οράματος; Ζούμε σε μια επική περίοδο της ανθρώπινης ιστορίας και οι βαθιές και επακόλουθες αλλαγές που βιώνουμε στις σχέσεις των ανθρώπων με τον εαυτό τους, μεταξύ τους και με τους μη ανθρώπινους κόσμους είναι σχεδόν πέρα από τις δυνατότητές μας να τις αντιληφθούμε, να τις αρθρώσουμε, να μιλήσουμε γι’ αυτές και να τις εκφράσουμε.
Δε ζούμε στον 24ωρο κύκλο των ειδήσεων, ζούμε στις παρυφές του χρόνου. Οι εφημερίδες και τα μέσα ενημέρωσης είναι παντελώς ανεξόπλιστα και ανίκανα να αντιμετωπίσουν αυτό που βιώνουμε.
Πού είναι η γλώσσα, ποιες είναι οι κινήσεις και ποιες οι εικόνες που θα μας επέτρεπαν να κατανοήσουμε τις βαθιές μετατοπίσεις και ρήξεις που βιώνουμε; Και πώς μπορούμε να μεταδώσουμε το περιεχόμενο της ζωής μας, αμέσως τώρα – όχι ως είδηση αλλά ως βίωμα;
Το θέατρο είναι η τέχνη του βιώματος.
Σ’ έναν κόσμο που κατακλύζεται από αχανείς εκστρατείες τύπου, προσομοιωμένες εμπειρίες, φρικτά προγνωστικά, πώς μπορούμε να υπερβούμε την ατελείωτη επανάληψη των αριθμών για να βιώσουμε την ιερότητα και το άπειρο μιας ζωής, ενός ενιαίου οικοσυστήματος, μιας φιλίας ή της ποιότητας του φωτός σ’ έναν παράξενο ουρανό; Τα δύο χρόνια της πανδημίας της νόσου COVID-19 έχουν εξασθενήσει τις αισθήσεις των ανθρώπων, έχουν περιορίσει τις ζωές τους, έχουν σπάσει τους δεσμούς και μας έχουν φέρει σε ένα παράξενο σημείο μηδέν της ανθρώπινης ύπαρξης πάνω στον πλανήτη.
Ποιοι σπόροι πρέπει να φυτευτούν και να μεταφυτευτούν αυτά τα χρόνια και ποια είναι τα υπερτροφικά χωροκατακτητικά είδη που πρέπει να εκριζωθούν πλήρως και τελεσίδικα; Τόσοι πολλοί άνθρωποι βρίσκονται στο χείλος του γκρεμού. Τόση πολλή βία ξεσπά παράλογα ή απρόσμενα. Τόσα πολλά κατεστημένα αποκαλύπτονται ως δομές διαρκούς βαναυσότητας.
Πού είναι οι εθιμοτυπικές τελετές της μνήμης μας; Τι πρέπει να μνημονεύσουμε; Ποια είναι τα τελετουργικά που θα μας δώσουν επιτέλους τη δυνατότητα να οραματιστούμε εκ νέου και να δοκιμάσουμε να κάνουμε βήματα που δεν έχουμε κάνει ποτέ πριν;
Το θέατρο του επικού οράματος, του επικού σκοπού, της ανάκαμψης, της αποκατάστασης και της φροντίδας χρειάζεται νέες τελετουργίες. Δεν έχουμε ανάγκη να ψυχαγωγηθούμε. Έχουμε ανάγκη να συνευρεθούμε. Έχουμε ανάγκη να μοιραστούμε τον χώρο και να καλλιεργήσουμε έναν κοινό χώρο. Έχουμε ανάγκη από προστατευμένους χώρους βαθιάς ακρόασης και ισότητας.
Το θέατρο είναι η δημιουργία επί της γης ενός χώρου ισότητας μεταξύ ανθρώπων, θεών, φυτών, ζώων, βροχοσταλίδων, δακρύων και αναγέννησης. Ο χώρος της ισότητας και της βαθιάς ακρόασης φωτίζεται από κρυμμένη ομορφιά, διατηρείται ζωντανός σε μια βαθιά αλληλεπίδραση μεταξύ κινδύνου, γαλήνης, σοφίας, δράσης και υπομονής.
Στην «Αβαταμσάκα Σούτρα» ή «Ανθοστόλιστη Γραφή», ο Βούδας παραθέτει δέκα είδη μεγάλης υπομονής στην ανθρώπινη ζωή. Ένα από τα ισχυρότερα ονομάζεται «Υπομονή κατά την Αντίληψη των Πάντων ως Αντικατοπτρισμών». Το θέατρο πάντοτε παρουσίαζε τη ζωή αυτού του κόσμου σαν έναν αντικατοπτρισμό που μας βοηθά να δούμε μέσα από την ανθρώπινη ψευδαίσθηση, αυταπάτη, τύφλωση και άρνηση με απελευθερωτική διαύγεια και δύναμη.
Είμαστε τόσο σίγουροι γι’ αυτό που βλέπουμε και για τον τρόπο με τον οποίο το βλέπουμε, που είμαστε ανίκανοι να δούμε και να αισθανθούμε εναλλακτικές πραγματικότητες, νέες δυνατότητες, διαφορετικές προσεγγίσεις, αόρατες σχέσεις και διαχρονικούς δεσμούς.
Έφθασε η ώρα για τη βαθιά ανανέωση του μυαλού, των αισθήσεων, της φαντασίας, της ιστορίας και του μέλλοντός μας. Η δουλειά αυτή δεν μπορεί να γίνει από απομονωμένους ανθρώπους που δουλεύουν μόνοι τους. Τη δουλειά αυτή πρέπει να την κάνουμε μαζί. Το θέατρο είναι η πρόσκληση για να κάνουμε αυτή τη δουλειά μαζί.
Σας ευχαριστώ βαθύτατα για τη δουλειά που κάνετε.
Peter Sellars
(Μετάφραση στα ελληνικά από το αγγλικό πρωτότυπο: Γιόλα Κλείτου για το ΚΚΔΙΘ).
Βιογραφικό σημείωμα του Peter Sellars
Ο Peter Sellars, ο οποίος γεννήθηκε στο Πίτσμπουργκ της Πενσυλβάνια, είναι σκηνοθέτης θεάτρου και όπερας κι έχει διατελέσει διευθυντής φεστιβάλ. Μεταξύ άλλων, έχει σκηνοθετήσει όπερες στην Εθνική Όπερα της Ολλανδίας, την Εθνική Όπερα της Αγγλίας, τη Λυρική Όπερα του Σικάγο, την Εθνική Όπερα του Παρισιού και τα Φεστιβάλ του Aix-en-Provence και του Ζάλτσμπουργκ.
Έχει συνεργαστεί για τη δημιουργία πολλών έργων με τον συνθέτη John Adams, συμπεριλαμβανομένων των Nixon in China, The Death of Klinghoffer, El Niño, Doctor Atomic, The Gospel According to the Other Mary και The Girls of the Golden West. Εμπνευσμένος από τις συνθέσεις της Kaija Saariaho, έχει καθοδηγήσει τη δημιουργία παραγωγών του έργου της (L’Amour de loin, Adriana Mater, Only the Sound Remains) το οποίο έχει επεκτείνει το ρεπερτόριο της σύγχρονης όπερας.
Πρόσφατα έργα του (προ-πανδημίας) συμπεριλαμβάνουν μια νέα παραγωγή του Doctor Atomic στην Όπερα της Σάντα Φε, τη σκηνοθεσία του έργου «Κοπέρνικος» του Claude Vivier για το Festival D’Automne (Παρίσι), και μια παραγωγή του «Ιδομενέα» του Μότσαρτ για το Φεστιβάλ του Σάλτσμπουργκ.
Κατά τα τέλη του 2020 εμπνεύστηκε και σκηνοθέτησε την ταινία «this body is so impermanent…» ως μια απάντηση προς την πανδημία εμπνευσμένος από κείμενα της Σούτρα του Βιμαλακίρτι. Τα επόμενα σχέδιά του περιλαμβάνουν τη σκηνοθεσία του Roman du Fauvel σε συνεργασία με τον μουσικολόγο και ιδρυτή του Sequentia Ensemble, Benjamin Bagby, την αναβίωση της δικής του διακεκριμένης παραγωγής του έργου Tristan und Isolde, η ιστορία του οποίου φωτίζεται και εντείνεται από την υπερβατική βιντεογραφία που δημιούργησε ο καλλιτέχνης Bill Viola και το έργο Perle Noire, meditations for Josephine, σε μουσική του συνθέτη και μουσικού πολλαπλών μουσικών οργάνων Tyshawn Sorey και ερμηνεία της εξαιρετικής Julia Bullock.
Ο Sellars έχει διευθύνει αρκετά μεγάλα καλλιτεχνικά φεστιβάλ συμπεριλαμβανομένων των Φεστιβάλ του Λος Άντζελες του 1990 και του 1993 και του Καλλιτεχνικού Φεστιβάλ της Αδελαΐδας του 2002. Το 2006 διετέλεσε Καλλιτεχνικός Διευθυντής του New Crowned Hope, ενός φεστιβάλ στη Βιέννη στο οποίο κάλεσε ανερχόμενους και καταξιωμένους καλλιτέχνες από διάφορα πολιτισμικά υπόβαθρα να δημιουργήσουν έργα μουσικής, θεάτρου, χορού, κινηματογράφου, εικαστικών τεχνών και αρχιτεκτονικής για τους εορτασμούς των 250 ετών από τη γέννηση του Μότσαρτ. Διετέλεσε επίσης Μουσικός Διευθυντής του Ojai Music Festival το 2016.
Ο Sellars είναι διακεκριμένος Καθηγητής στο Τμήμα Παγκόσμιας Τέχνης και Πολιτισμού του πανεπιστημίου UCLA, ιδρυτής του Boethius Institute του UCLA, επιμελητής του Telluride Film Festival και υπήρξε Μέντορας του προγράμματος Rolex Arts Initiative. Έχει βραβευθεί με πληθώρα βραβείων και διακρίσεων -όπως το MacArthur Fellowship, το Erasmus Prize για τη συνεισφορά του στον Ευρωπαϊκό πολιτισμό και το Gish Prize- και είναι μέλος της Αμερικανικής Ακαδημίας Τεχνών και Επιστημών. Έχει λάβει επίσης το βραβείο Polar Music Prize και ψηφίστηκε Καλλιτέχνης της Χρονιάς από το περιοδικό Musical America.
πηγή :www.zougla.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου