ΛΕΝΑ ΚΑΛΛΕΡΓΗ /// ΠΕΡΙΣΣΕΥΕΙ ΕΝΑ ΠΛΟΙΟ

Περισσεύει ένα πλοίο

Λένα Καλλέργη

Γαβριηλίδης, 2016
52 σελ.
_________________________________


Προφορικό

'Οπως τα πλοία, έτσι και οι γλώσσες

παλεύουν με τον άνεμο.

Στο κύτος ενός στόματος

σμιλεύουν τον αέρα σε ταξίδι.

Στέλνουν μηνύματα στον κόσμο ιπτάμενα

νοήματα σε αφρούς και φυσαλίδες.

Χάνουν τα λόγια τους όταν φυσάει πολύ

κι όταν γερνούν, χάνουν το πλήρωμά τους.

Κι όταν αλλάζει το τραγούδι οδηγό

και δεν πηγαίνει πια με την ανάσα

γίνονται μαύρα σημάδια

σε ορίζοντα σελίδας. 

*

Αρπαγή

Πήραν στον βορρά τα καλοκαίρια.

Συσκεύασαν αεροστεγώς

μέχρι το τελευταίο σταφύλι

μην τυχόν και μεθύσουν

οι οδηγοί τους και οι πιλότοι.

Είναι φρέσκια η θυσία.

Ακόμα τα κρατούν σε καραντίνα

πάνω στην πάχνη, κλειστά σε κιβώτια

με δίγλωσσες επιγραφές:

ΠΡΟΣΟΧΗ ΕΥΘΡΑΥΣΤΟ

και THIS SIDE UP.

Τι μέλλον άραγε τα περιμένει.

Θα τα κόψουν κομμάτια

θα τα σερβίρουν με πάγο

και θα τα αποκαλούν «εξωτικά».

Ίσως τα αφομοιώσουν

και κάποτε τα επισκεφτούμε

γκριζαρισμένα και παχύτερα.

Μεσολαβώ για την επιστροφή τους.

Συντάσσω επιτροπές από έρημα βράχια

κι ό,τι τζιτζίκι πρόλαβε να τους κρυφτεί.

Ετοιμάζω καμπάνιες, χορηγούς διακοπών

δωρητές ξένους.

Το φάντασμα του Αυγούστου με στοιχειώνει.

Έχασα ολόκληρη εποχή

που δεν ήταν δική μου.

*

Σκαρί

Το κορμί

πάντα μπαίνει

σε μανίκια στενά

σε φόδρες αλύγιστες

σε κουμπιά που κοντεύουν να σπάσουν.

Δεν χωρά

στα δοσμένα μεγέθη να πάλλεται

και γυμνό δεν μπορεί να πηγαίνει.

Έτσι λέει η ιστορία του.

Τι να το έντυνα

ώστε όταν φυσάει

να μην μένουν επάνω του

οι εποχές και τα κρίματα.

Κι όταν βρέχει να στέκεται

να θυμάται τη δίψα του

να επιστρέφει στον ήλιο

με ολάνθιστο δέρμα.

Δεν έχω παρά

ένα σώμα φωνή

όλο αλάτι στην άρθρωση.

Αν όμως είχα

ένα πανί.

 *

Το όνομα της πόλης

Δεν μοιάζεις με την πόλη που έχω χάσει.

Σε κουβαλούσα τόσα χρόνια
αλώβητη, γενέθλια, ζωντανή,
μα τώρα η μυρωδιά σου μου είναι ξένη
κι ας έχεις το ίδιο όνομα
στους δρόμους και στις πινακίδες.

Πώς να σε αποκαλώ.
Αν δεν ξεκίνησα από εδώ
κι εδώ δεν καταλήγω
τι μου απομένει;
Κύματα,
η ελπίδα του τρελού.