Translate

Τετάρτη 8 Δεκεμβρίου 2010

Η ΑΓΑΠΗ της Φρόσως Χατζήνα

Η ΑΓΑΠΗ ή "Όλοι χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον"..
by Frosso Hatzina on Wednesday, December 8, 2010 at 10:17pm

Όλοι χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον.

Είμαι πολύ καιρό στο fb μιλάω με πολλούς από σας με διάφορους τρόπους αλλά ποτέ δεν έγραψα μια σημείωση. Ίσως γιατί πάντα με κάλυπταν οι άλλοι: η Πόλυ, η Ρίτσα, η Μίνα, η Πέγκυ ....και έλεγαν ακριβώς αυτά που κι εγώ ήθελα να γράψω.. ο καθένας βέβαια με τον δικό του μοναδικό τρόπο γραφής. Σήμερα δεν ξέρω γιατί αλλά θέλω να μιλήσω για κάτι χιλιοειπωμένο: την αγάπη.

Θα ξεκινήσω με τα λόγια του Isaak Dinesen: "Νομίζω ότι αυτοί οι δύσκολοι καιροί με βοήθησαν να κατανοήσω καλύτερα από κάθε άλλη φορά πόσο απεριόριστα πλούσια και όμορφη είναι η ζωή σε όλες τις εκδηλώσεις της και ότι τόσο πολλά πράγματα που μας στενοχωρούν δεν έχουν καμιά ιδιαίτερη σημασία"....



Όποιος αγάπησε έχει νιώσε το κεντρί της Αγάπης. Όταν κτίζουμε μια σχέση τη χτίζουμε πάνω στην Αγάπη, δηλαδή αυτή επιδιώκουμε κατά βάθος με διάφορους τρόπους. Ελπίζουμε ότι θα πάρουμε αυτό που θέλουμε. Μόλις οι επιθυμίες μας διαχυθούν αμοιβαία σε μια αρμονική κατάσταση συμβιβασμού, τότε υπάρχει ΑΓΑΠΗ. Όταν συγκρούεται υπάρχει αντιπαράθεση..είναι πολύ φυσιολογικό να θέλουμε να αποφύγουμε την επανάληψη οδυνηρών εμπειριών, έτσι αναγκαζόμαστε - θέλοντας να αποφύγουμε οτιδήποτε κινείται και υπονοεί την πιθανότητα Πόνου - να γίνουμε υπερβολικά προσεκτικοί και συνεσταλμένοι. Απομονώνουμε τον εαυτό μας πίσω από τα αμυντικά προπύργια και νομίζουμε πως έτσι ξεφεύγουμε από τον κίνδυνο της οικειότητας, της στενής και ανεπιτήδευτης σχέσης. Ίσως υπάρχει και ανακούφιση στην υποχώρηση και την απομάκρυνση. Δεν διαρκεί όμως πολύ. Κι αυτό, γιατί η πραγματικότητα, μας έχει δείξει ότι είναι δύσκολο να επιβιώσουμε χωρίς ανθρώπους γύρω μας, όπως είναι το ίδιο δύσκολο να ζήσουμες χωρίς ΑΓΑΠΗ.

Ελάχιστοι άνθρωποι μπορούν να αποφύγουν τον πόνο και τα δάκρυα, όταν προδοθούν στην αγάπη. Τέτοιες εμπειρίες μας κάνουν σκληρότερους και λιγότερο ικανούς να συγχωρούμε. Δικαιολογούμε την δυστυχία μας κατηγορώντας την αγάπη. Ξεχνάμε όμως το γεγονός ότι η αγάπη είναι σταθερή, οι άνθρωποι είναι άστατοι. Οι άνθρωποι είναι ευμετάβλητοι, επιπόλαιοι, ανασφαλείς, η Αγάπη, ως γνήσιο θετικό συναίσθημα είναι εντελώς πράγμα εμπιστοσύνης!! Το σημαντικό είναι να προσπαθούμε να κάνουμε τον εαυτό μας άξιο και ικανό για τη διαρκή αγάπη. Αυτό γίνεται μόνο αν δώσεις και πιστεύω ότι αγάπη θα πει δίνω. Αν πάρεις και δεν δώσεις τότε είναι μόνο εγωϊσμός.

Εγώ πάλι νομίζω ότι δεν πήρα αγάπη τόση όση να χορτάσω!!. Ήμουν και παιδί που όλο έτρεχε και χαϊδευόταν στην αγκαλιά της μαμάς μου, είχα κι έναν πολύ τρυφερό και γλυκό μπαμπάκα και μου έδωσαν τόση αγάπη που ποτέ δεν μου έφτανε τη γαϊδούρα!!

Στις σχέσεις μας όταν ο/η άλλος/η μας δίνει πολλά εμείς το "παίζουμε".....μμμμμμμμ...σίγουρη την έχουμε τη αγάπη... μέχρι να μας φύγει και άντε πάλι να τον/την κατηγορούμε ότι δεν μας άξιζε βρε παιδί μου!!

Ποτέ δεν ζούμε την Αγάπη δυο φορές με τον ίδιο τρόπο και αυτό μας μπερδεύει και μας προκαλεί. Κάθε καινούρια αγάπη απαιτεί μια νέα, μοναδική συμπεριφορά από μέρους μας, ανοίγουμε ένα νέο file στον υπολογιστή της καρδιάς μας. Δεν αναφέρομαι μόνο στις ερωτικές σχέσεις αλλά σε κάθε είδους νέα οικοδομίσιμη σχέση. Σε κάθε νέα κατάσταση κουβαλάμε τα παλιά μας βιώματα ώσπου να ανακαλύψουμε ότι δεν μας χρειάζονται πια και βρίσκουμε νέους τρόπους συμπεριφοράς και νέες συνήθειες. Ποτέ όμως δεν πρέπει να φοβόμαστε το μεταβαλλόμενο πρόσωπο της αγάπης.

Η ζωή μπορεί να είναι πολύ ζοφερή κατά καιρούς. Δεν μπορούμε πάντα τόσο εύκολα να ξεφύγουμε από τη γήινη ύπαρξή μας και ξεχνάμε ότι υπάρχει στη ζωή κάτι πολύ περισσότερο από εκείνο που βιώνουμε με το περιορισμένο πεδίο δράσης του νου μας. Καλό είναι βέβαια να θυμόμαστε πως αν διευρύνουμε το οπτικό μας πεδίο και μοιραστούμε νέους κόσμους με τους ανθρώπους που αγαπάμε ή που θέλουμε να αγαπήσουμε ή που θέλουμε να μας αγαπήσουν, διευρύνουμε έτσι και τον ειδικό δεσμό μας.



Σ΄ΑΥΤΗ ΤΗ ΖΩΗ Η ΑΓΑΠΗ ΜΕΝΕΙ, ΜΟΝΟ Η ΑΓΑΠΗ ΜΕΝΕΙ



Πριν μερικούς μήνες όταν προσπαθούσα να ταϊσω τον άντρα μου και δεν άνοιγε το στόμα του, λίγες μέρες πριν φύγει από τη ζωή, και τον μάλωνα σαν μικρό παιδί, με κοιτάει και λέει: "Ποια είσαι;" .."Ποια είμαι βρε?" του λέω, σοκαρισμένη γιατί άρχιζα να βλέπω ΚΑΙ αυτά τα σημάδια του θανάτου, αλλά δεν ήθελα να του το δέιξω.... "Η μαμά μου" μου απαντά σαν μικρό παιδί, μ΄αυτ΄οτο χαμόγελο που δίνει η μετάσταση που πλημμύριζε το κεφάλι του.... "Όοοχι" του λέω δασκαλίστικα... Με κοιτά , μου πιάνει το χέρι και μου λέει: "Εσύ, μ΄αγαπάς".....

Μετά από μερικές μέρες, ώρες πριν φύγει, μου είπε: "Σ΄αγάπησα πιο πολύ απ όλους".."

ΔΕΝ ΜΟΥ ΤΟ ΕΔΕΙΞΕΣ" του είπα, αλλά δεν το άκουσε.....>>>>>>> .

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου