ARTMANIAC 11-ΔΑΝΑΗ ΠΑΠΟΥΤΣΗ-ΘΕΑΤΡΟ

VARELAKI:Δανάη,σε καλωσορίζω στο varelaki!Και ρωτώ...Γίνονται δημιουργικά πράγματα στο Ελληνικό Θέατρο σήμερα;...Ή μήπως υπάρχει απλά μια άγονη ανακύκλωση ιδεών ;
Δ.ΠΑΠΟΥΤΣΗ:Το θέατρο είναι ζωντανό κύτταρο, μια διαρκώς εξελισσόμενη τέχνη που εμπεριέχει τον πειραματισμό και την αναζήτηση της αλήθειας. Ο καθένας λοιπόν, καταθέτει τη δική του αλήθεια, φωτίζοντας τα πράγματα απ’ τη δική του ματιά. Θεωρώ ότι ζούμε σε μια μεταβατική περίοδο όπου όλα και όλοι δοκιμάζονται, επομένως και το θέατρο. Έχουμε πάρα πολύ αξιόλογους ανθρώπους, σκηνοθέτες και ηθοποιούς οι οποίοι κρατούν τα πράγματα σε αρκετά υψηλό επίπεδο. Υπάρχουν επίσης πολλές νέες ομάδες οι οποίες πειραματίζονται, πέρα από το κατεστημένο. Αρκετές από αυτές διαθέτουν μια γόνιμη «λοξή ματιά» και ρισκάρουν. Η παρουσία τους στο θεατρικά πράγματα είναι έντονη, είναι εδώ.
Από αυτό το χώρο πιστεύω ότι θα προκύψουν καινούργια πράγματα έστω και αν συχνά το αποτέλεσμα δεν είναι πάντα αυτό που προσδοκούμε. Εκείνο που νιώθω ότι θα έπρεπε να είναι ακόμα πιο έντονο, μια που μιλάμε για νέα δημιουργικά πράγματα και αλλαγή του τοπίου, είναι η παρουσία νέων θεατρικών συγγραφέων με καινούργια έργα. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι όσα έργα νέων δημιουργών έχουν παρουσιαστεί έχουν πάει πολύ καλά. Και αυτό κάτι δείχνει. Όπως επίσης υπάρχουν και κλασικά έργα τα οποία στα χέρια παλαιότερων και νέων δημιουργών έχουν αποκτήσει νέα διάσταση και συνομιλούν με το σήμερα πιο άμεσα.
Όλα έχουν να κάνουν λοιπόν με τη ματιά. Και εκεί πρέπει να είμαστε ανοιχτοί. Μόνο έτσι μπορούμε να μιλάμε για μια φρέσκια δημιουργική παρουσία στο ελληνικό θέατρο και όχι για μια ατελέσφορη, αυτιστική ανακύκλωση ιδεών…
Γενικά, είμαι αισιόδοξη…
VARELAKI:Ποιό είδος θεάτρου σε έλκει..και με ποιό έχεις ασχοληθεί περισσότερο{π.χΣωματικό θέατρο,ρεαλιστικό...devised...}
Δ.ΠΑΠΟΥΤΣΗ:Με έλκει το θέατρο που μπορεί να με πάει ένα βήμα παρακάτω. Αυτό μπορεί να συμβεί με όλα τα είδη του θεάτρου, είτε λέγεται σωματικό, ρεαλιστικό, devised. Προσωπικά έχω ασχοληθεί περισσότερο με το «ρεαλιστικό» θέατρο, αλλά δεν το κρύβω, η έκπληξη ήρθε από τις δύο τελευταίες μου δουλειές που δεν ανήκουν στο «ρεαλιστικό θέατρο».
Η μία στο θέατρο Βαφείο, όπου γεννήθηκε μία παράσταση με αφορμή την απώλεια ενός ανθρώπου, και συγκεκριμένα του ιδρυτή του θεάτρου Βαφείου αλλά και της θεατρικής ομάδας «Προσωδία», Λάκη Καραλή. Κλήθηκαν λοιπόν ηθοποιοί που τον γνώρισαν , που συνεργάστηκαν μαζί του, να θυμηθούν, να αυτοσχεδιάσουν, να επιλέξουν κείμενα που αγαπούν αλλά και να γράψουν δικά τους κείμενα, έχοντας στο μυαλό τους αυτόν τον άνθρωπο. Εκείνο που γεννήθηκε ήταν πραγματικά συγκλονιστικό. Εικόνες, μαρτυρίες, μυρωδιές, σκέψεις, κείμενα, που συγχωνεύτηκαν μέσα στο άλλο, ηθοποιοί που αντάλλασαν τη σκυτάλη, με αποτέλεσμα τη δημιουργία μίας ολοκληρωμένης παράστασης, με αρχή μέση και τέλος και με μια αλήθεια που διέτρεχε όλο το εγχείρημα. Θέατρο-ντοκουμέντο το ονόμασαν πολλοί. Η αμέσως επόμενη δουλειά αφορούσε ένα κλασικό κείμενο της λογοτεχνίας , τη Φόνισσα του Παπαδιαμάντη. Το πρωτότυπο σε αυτή την περίπτωση ήταν ότι η παράσταση ήταν μια μίξη λόγου και χορού. Η Φόνισσα του Παπαδιαμάντη χοροθέατρο. Η διαδρομή αυτή σίγουρα έκρυβε εκπλήξεις. Το κείμενο άρχισε να ζωντανεύει, να περνάει στο σώμα, βρεθήκαμε εκεί, στον «τόπο του εγκλήματος», συναναστραφήκαμε με τη Φόνισσα, γίναμε αυτόπτες μάρτυρες, παιδιά, γείτονες. Εκείνο που δεν θα ξεχάσω ήταν η στιγμή που ο Παπαδιαμάντης που βρισκόταν επί σκηνής και η ηρωίδα του η Φόνισσα, έρχονται αντιμέτωποι πρόσωπο με πρόσωπο. Ο συγγραφέας δεν έχει ακόμα αποφασίσει αν η ηρωίδα του θα σκοτώσει ή όχι. Την ακουμπάει απαλά στον ώμο, για δευτερόλεπτα, ένα στοπ, κι έπειτα κάθεται στο γραφείο του, ενώ η ηρωίδα συνεχίζει την σκοτεινή της διαδρομή. Μια «θεατρική διακειμενικότητα» η οποία μόνο έλξη μπορεί να σου προκαλέσει και να σε κάνει να ανατριχιάσεις.
Αυτό λοιπόν, είναι το θέατρο που με έλκει. Και αυτό μπορεί να συμβεί παντού.
VARELAKI:Η Τέχνη στο Διαδίκτυο ΄Η ...Τέχνη και Διαδίκτυο...Σημείο των καιρών.Τοποθετήσου!!!
Δ.ΠΑΠΟΥΤΣΗ: τα δύο ισχύουν. Είναι σημεία των καιρών μας και μάλιστα πολύ έντονα. Το διαδίκτυο για μένα είναι μια μεγάλη ορθάνοικτη πόρτα στον κόσμο την οποία όλοι μπορούν να τη διαβούν. Υπάρχουν καλλιτέχνες που χωρίς αυτό θα ήταν πολύ δύσκολο να γνωστοποιήσουν τη δουλειά τους, ή θα αργούσαν πάρα πολύ, ενώ, τώρα, με το πάτημα ενός κουμπιού μπορούν να το κάνουν. Αυτή η δυνατότητα δίνει ανάσα σε πολλούς, κυρίως νέους δημιουργούς. Είναι ένα εργαλείο που αν ξέρεις να το χρησιμοποιήσεις σωστά μόνο θετικά αποτελέσματα μπορεί να αποφέρει. Δεν το κρύβω ότι στην αρχή προσωπικά ήμουν πολύ επιφυλακτική με το διαδίκτυο. Για παράδειγμα στο Facebook πέρασε ένας χρόνος προτροπών από φίλους και γνωστούς για να μπω και να φτιάξω σελίδα. Μέσα από κει έχω μιλήσει με ανθρώπους που δεν ξέρω αν θα κατάφερνα τόσο άμεσα να «συναναστραφώ». Το διαδίκτυο σου δίνει τη δυνατότητα να μάθεις τι γίνεται στο χώρο πάρα πολύ γρήγορα, η ενημέρωση είναι αστραπιαία. Θέατρο, βιβλία, μουσική, εικαστικές δράσεις, όλα ταξιδεύουν μέσα από κει. Όσο για το άλλο που ακούω συχνά, ότι εγκλωβιζόμαστε στο διαδίκτυο και αυτό αποκαλύπτει πόσο έντονη είναι η μοναξιά, διαφωνώ. Κανείς δεν μας εμποδίζει να βγούμε έξω, να συναναστραφούμε με ανθρώπους, φίλους. Όλα έχουν να κάνουν με τον τρόπο χρήσης. Τις άμυνες πρέπει να τις έχουμε από πριν, το διαδίκτυο το χειριζόμαστε ε μ ε ί ς, δεν μας χειρίζεται εκείνο. Είναι σημείο των καιρών και η τέχνη καλά κάνει και το χρησιμοποιεί.