ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ /// ΕΜΙΛΥ ΝΤΙΚΙΝΣΟΝ /// ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ ΜΟΥ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗ

    Οι εκδόσεις Πατάκη σας προσκαλούν  

την Τετάρτη 18 Μαΐου 2022 στις 19:30 

στο Καφέ στον Κήπο του Νομισματικού  Μουσείου

στην παρουσίαση του βιβλίου 

ΕΜΙΛΥ ΝΤΙΚΙΝΣΟΝ 

ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ ΜΟΥ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗ: 160 Ποιήματα

Εισαγωγή-Μετάφραση: Xάρης Βλαβιανός

Θα μιλήσουν οι:

Eυριπίδης Γαραντούδης, φιλόλογος, ποιητής, μεταφραστής

Βαγγέλης Χατζηβασιλείου, κριτικός λογοτεχνίας

Άννα Γρίβα, ποιήτρια

και ο 

Χάρης Βλαβιανός, συγγραφέας, διευθυντής του Περιοδικού «Ποιητική»

****

288/260

Είμαι ο Κανένας! Ποιος είσαι εσύ;

Είσαι – ο Κανένας – κι Εσύ;

Άρα είμαστε δύο;

Μην τυχόν το πεις! Θα το διαδώσουν – ξέρεις!

Πόσο βαρετό – να είσαι – Κάποιος!

Πόσο κοινό – σαν Βάτραχος –

Τ’ όνομά σου να λες – όλο το καλοκαίρι –

Σ’ έναν Βούρκο που σ’ επευφημεί!

[1861]

*

412/432

Διάβασα την ποινή μου – ψύχραιμα –

Την ξανακοίταξα με προσοχή,

Να βεβαιωθώ πως λάθος δεν είχα κάνει

Στο τελικό της άρθρο –

Η Ημερομηνία, και ο λόγος, της ντροπής –

Κι ύστερα η Ευλαβική Διατύπωση

Πως ο «Θεός ελεεί» τις Ψυχές

Οι Ένορκοι ψήφισαν Εκείνον –

Ήθελα η ψυχή μου να γνωρίζει – τι τέλος την περιμένει –

Ώστε όταν φτάσει, Αγωνία άλλη να μη νιώσει –

Αυτή κι ο Θάνατος, να γνωριστούν –

Να συναντηθούν ήρεμα, σαν φίλοι –

Ν’ αποχαιρετιστούν, και να χωρίσουν, χωρίς Υπαινιγμό –

Κι εκεί, το Ζήτημα να λήξει –

[1862]

*

449/448

Πέθανα για την Ομορφιά – αλλά δεν είχα

Ακόμη στο Μνήμα βολευτεί

Όταν στο πλαϊνό έφεραν Δώμα

Κάποιον που για την Αλήθεια είχε πεθάνει –

Με ρώτησε σιγανά «Γιατί είσαι εδώ;»

«Για την Ομορφιά», απάντησα –

«Κι εγώ – για την Αλήθεια – Ένα είναι και τα Δυο –

Είμαστε αδέλφια», Είπε –

Κι έτσι, σαν συγγενείς, συναντηθήκαμε μια Νύχτα –

Μιλήσαμε μέσα από τα Δώματά μας –

Ώσπου τα Bρύα έφτασαν στα χείλη μας –

Και σκέπασαν – τα ονόματά μας –

[1862]]

*

712/479

Αφού για τον Θάνατο δεν μπορούσα να σταματήσω –

Είχε την καλοσύνη να σταματήσει αυτός για μένα –

Στην Άμαξα καθίσαμε μονάχα Εμείς –

Και η Αθανασία.

Πηγαίναμε αργά – Εκείνος δεν βιαζόταν

Κι εγώ είχα στην άκρη αφήσει

Τη δουλειά και την ανάπαυλά μου,

Για τους Ευγενικούς του Τρόπους –

Περάσαμε από το Σχολείο, όπου τα Παιδιά παλεύαν

Στην Αυλή – την ώρα του Διαλείμματος –

Περάσαμε από τους Αγρούς με τα Ατενή Σπαρτά –

Περάσαμε από τον Ήλιο που έδυε –

Ή μάλλον – Μας προσπέρασε Αυτός –

Η Πάχνη έφερνε παγωνιά και ρίγος –

Αραχνοΰφαντο, το Φόρεμά μου –

Το σάλι μου – μόνο από τούλι –

Σταθήκαμε σ’ ένα Σπίτι που έμοιαζε

Μ’ Εξόγκωμα στη Γη –

Μόλις που φαινόταν η Στέγη του –

Το Γείσο χωμένο – μες στη Γη –

Πέρασαν Αιώνες – από τότε – κι όμως

Μοιάζουν πιο κοντά σε σχέση με τη Μέρα

Που πρόσεξα πως των Αλόγων τα Κεφάλια

Ήταν προς την Αιωνιότητα στραμμένα –

[1862/1863]

*