KΡΙΤΙΚΗ ΣΤΑΣΗ /// Για την ποιητική συλλογή του Νεκτάριου Δανούση, Έρωτας και Σήψη: Ένα ταξίδι στο όνειρο και την ερωτική ομορφιά

Tης Αθηνάς Ν. Μαλαπάνη, Φιλολόγου-Συγγραφέα


Η ποιητική συλλογή του Νεκτάριου Δανούση, Έρωτας και Σήψη, αποτελεί μία νέα είσοδο στον χώρο της νεοελληνικής ποίησης από έναν νέο και πολλά υποσχόμενο καλλιτέχνη. Τα ποιήματα αυτά αποτελούν ένα ταξίδι του ποιητικού υποκειμένου στον κόσμο του έρωτα και του ονείρου.
Ο ποιητής επιλέγει να βάλει τον αφηγητή του να μιλήσει σε πρωτοπρόσωπη αφήγηση και να αφηγηθεί σε ένα προσωπικό και άκρως εξομολογητικό τόνο όλα του τα βιώματα. Το όνειρο του ποιητικού υποκειμένου, του ενδοδιηγητικού-ομοδιηγητικού αφηγητή, του δίνει σώμα και πνοή, λόγο ύπαρξης, έμπνευσης και δημιουργίας. Άλλωστε, η τελευταία στροφή του πρώτου ποιήματος αποδεικνύει αυτό ακριβώς, την ταυτότητα του ποιητικού υποκειμένου και πρωταγωνιστή: Δεν υπάρχω,/ όμως το σώμα μου είναι εδώ./ Βοήθεια./ Χρειάζομαι ένα όνειρο. Το όνειρο και η ποιητική δημιουργία τον μετουσιώνει σε ποιητή (Ζω σε κάθε παλιό χαρτί,/ σε μια ιδέα που δεν ξέρει αν θα ζήσει ποτέ,/ αν θα πεθάνει,/ αν χαθεί πετώντας πάνω σε ένα φύλλο προς τη θάλασσα).
Ο έρωτας και η απογοήτευση που προκαλεί όταν δεν συνεχιστεί αποτελεί τη σπίθα που πυροδοτεί την ποιητική έμπνευση του δημιουργού. Ο έρωτας συνδυάζεται με μυρωδιές, αρώματα και αγγίγματα, με όμορφες μελωδίες και μοναδικά ακούσματα [το άρωμά σου έχει φύγει,/ από τις ατέλειωτες τριβές των σωμάτων (…), Ένα απαλό φιλί, κατατρεγμένο, φυλακισμένο από τη βαρβαρότητα (…), το καρύκευμα της μέθης (…), δοσμένα αχάριστα μέσα σε άγνωστες μελωδίες (…), ξεχασμένες από την ανελέητη αγνή ομορφιά τους, (...) χαϊδεύω τις εικόνες του έρωτα].
Το ποιητικό υποκείμενο ταξιδεύει μέσα σε παραμύθια και όνειρα, χρησιμοποιώντας την ποίηση για να αποφορτίζεται συναισθηματικά και να προσπαθήσει να ξεπεράσει την ερωτική απογοήτευση. Η ποίηση λειτουργεί με μια ιαματική δύναμη γι’ αυτόν και την χρησιμοποιεί για να υπερβεί τη θλίψη του και τη μοναξιά του, ώστε να προσπαθήσει να γιατρευτεί κάποια στιγμή από τι ερωτικές πληγές [Αναρωτιέμαι/ για πόσο μέσα στη χαρά θα βλέπω θλίψη/ κα
μέσα στη θλίψη την καρδιά μου, (…) δολοφόνησα τη γνώση μου/ και τη μαύρη καρδιά μου(…), (…) Η μοναξιά το πλήθος χαιρετά,/ ξενυχτά].
Η μοναξιά και ο πεσιμισμός κυριαρχούν στον ποιητικό λόγο, όπως φαίνεται από την κυριαρχία του μαύρου χρώματος [Ένας μαύρος μανδύας (…), Μαύρο το μυαλό μου(…), Η θάλασσα, μαύρη θάλασσα (…), Μαύρα τριαντάφυλλα κλαίνε (…)]. Εντούτοις, το ποιητικό υποκείμενο βρίσκει σταδιακά την ισορροπία του, Ένας φάρος μάχεται τα κύματα επιβλητικός,/ ένας πιστός ιππότης,/ που ξεπηδά από ξεχασμένα παραμύθια (…) και τελικά, καταφέρνει μέσα από τον θάνατο να βρει τη λύτρωση και την αγαπημένη του, ενωμένοι σε έναν αιώνιο έρωτα (Στην Οδύσσεια του πόνου/ μαυροφορεμένη τη μνηστή του βρήκε,/ του φώναξε «Έλα να πεθάνεις!»)