Μάριο Λούτσι (Mario Luzi) /// ΤΡΙΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Μετάφραση από τα Ιταλικά: Θεοδόσης Κοντάκης


Nέα για την Ιωσηφίνα, έπειτα από τόσα χρόνια
[Notizie a Giuseppina dopo tanti anni]




Τι να ελπίζεις, τι τάχα υπόσχεσαι στον εαυτό σου, φίλη μου,
καθώς γυρίζεις από ταξίδι τόσο σκοτεινό
εδώ κάτω όπου οι θύελλες, μες στο κάμα του ήλιου,
έχουν φωνή τόσο ψιλή και μαυρισμένη
που γιασεμί μυρίζουνε και συμφορές;

Βρίσκομαι δω σε τούτη την ηλικία που γνωρίζεις,
ούτε νέος ούτε γέρος - κοιτάζω, παρατηρώ
τούτη τη μετέωρη μετάπτωση∙
καθόλου πια δεν ξέρω τι θέλησα εγώ και τι μου επιβλήθηκε:
στις σκέψεις μου μπαίνεις κι απείραχτη βγαίνεις.

Καθετί άλλο που πρέπει να υπάρχει, υπάρχει ακόμα∙
το ποτάμι κυλάει, το τοπίο αλλάζει,
χαλάζι, βροχή, σκούζει κανένα σκυλί -
βγαίνει το φεγγάρι, τίποτα πια δε σαλεύει,
τίποτα μεσ’ από τούτο το μακρύ, περιπετειώδη ύπνο.



Πλησιάζοντας τα σαράντα
[Nell’imminenza dei quarant’anni]



Η σκέψη με καταδιώκει σε τούτη τη συνοικία
τη ζοφερή όπου ορμά ο άνεμος από τ’ οροπέδιο
και του πετροχελίδονου η βουτιά κόβει το νήμα
το λεπτό απ’ τα μακρινά τα όρη.

Σε λίγο κλείνω σαράντα χρόνια αγωνίας
και ανίας και χαράς - κι είν’ αυτές άξαφνες, γοργές
σαν του ανέμου τη ριπή το Μάρτη
που φως και βροχή σκορπά: η αργοπορία -
την σέρνω με δύναμη απ’ τους δικούς μου,
τους τόπους μου∙ χρόνων συνήθειες
τσακισμένες σε μια στιγμή που πρέπει να νιώσω.
Το δέντρο του πόνου τινάζει τα κλαδιά…

Στις πλάτες μου απάνω, σμάρια, απλώνονται
τα χρόνια. Κι όχι μάταια: τούτο είναι το έργο
που τελειώνει ο καθένας κι όλοι μαζί,
νεκροί και ζωντανοί: να περάσουνε μέσα απ’ τον κόσμο
τον αδιαπέραστο, από δρόμους ανοιχτούς και διαδρόμους
πυκνούς από εφήμερες συναντήσεις κι απώλειες,
ή από αγάπη σε αγάπη, είτε από μία μόνο -
από πατέρα σε γιο, ώσπου να βγουν στο φως.

Κι αφού και τούτο ειπώθηκε, μπορώ να ξεκινήσω,
σβέλτος μες στην αιώνια συμπαρουσία
όλων των πραγμάτων μέσα στη ζωή και το θάνατο,
ν’ αφανιστώ στο χώμα ή στη φωτιά
αν η φωτιά, πέρα απ’ τις φλόγες της, καίει ακόμα.


Τούτη η ευτυχία
[Questa felicità]



Τούτη η ευτυχία, ταμένη ή χαρισμένη,
είναι πόνος για μένα, πόνος δίχως αιτία
ή κι αν υπάρχει αιτία είναι αυτό το ρίγος
που ταράζει το πολλαπλό μέσα στο Ένα
σαν το υγρό μέσα στη σφαίρα
τη γυάλινη που ο μάντης διαβάζει.
Κι όμως θα πω: όλα καλά και σήμερα.
Ολόγυρά της πόλεμο κάνουν τα πράγματα
κι οι εικόνες, κει πάνω που πέφτει - που ανεβαίνει
μονότονη η νύχτα ή το χιόνι
της μνήμης.

***

Η φωτό είναι παρμένη από εδώ

***