ΝΑΤΑΣΑ ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΥ //// ΜΙΚΡΟ ΔΙΗΓΗΜΑ

Πεταλούδα

Κάποιες φορές βάραινε στό βλέμμα, τήν ἀνάσα της μιά λύπη ὅμοια μ’ ἐκείνη πού στό τέλος τοῦ καλοκαιριοῦ ἀναδίδουν οἱ ἔρημοι παράλιοι τόποι, καθώς τό φῶς τῆς μέρας ἐλαττώνεται κι ἡ θάλασσα ἐπιμένει νά παρενοχλεῖ τά βότσαλα μέ Ἰουλιάτικο πεῖσμα, τά ὁποῖα ἐγκαταλελειμμένα ἀπό τούς παραθεριστές κωφεύουν, δέν ἀνταποκρίνονται, καί τό τραγούδι της μοιάζει τότε μέ παραμιλητό, παράπονο ἀμετάκλητο.

Κάποιες ἄλλες ὁ ἐνθουσιασμός της περίσσευε μέ τόν ἴδιο τρόπο που ἔχουν οἱ ἀπροσδόκητες λιακάδες στή βαρυχειμωνιά, οἱ ἰδιαίτερες καί σπάνιες ὀσμές, ὅπως ἐπί παραδείγματι τοῦ βετιβέρ Μαγαδασκάρης, τῆς ρητίνης ἔλεμι, ἡ θέρμη της ξεχείλιζε παρόμοια μέ τῶν τροπικῶν δασῶν, ἐπιτρέποντας μιά ὀργιώδη ἀνθρώπινη βλάστηση ν’ ἀναπτύσσεται, ν’ ἀνθοφορεῖ γύρω της.

Ἀλλ’ αὐτός δέν ἤξερε σέ ποιά ἀπό τίς δυό καταστάσεις νά πιαστεῖ, ποῦ καί πῶς νά σταθεῖ ἀνάμεσα, μ’ ἕναν τρόπο νά ἰσορροπήσει. Ποῦ ὑπῆρχε ἐπιτέλους τό χρυσό ἀνάμεσα μεταξύ αὐτοῦ κι ἐκείνης; Εἰδικά ὅταν ἡ ἴδια πίστευε πώς δέν ἦταν τίποτε περισσότερο ἀπό μιά καφετί, ἄκρως συνηθισμένη, σχεδόν ἀδιάφορη, ἴσως ὁρισμένως κι ἐνοχλητική πεταλούδα ἀπό κεῖνες πού βλέπουν μονάχα ἔξω τους τό φῶς, κι ὅλο ὅλο ἔψαχνε ἕναν ἀναμμένο γλόμπο νά πέσει πάνω του νά καεῖ.

Ἔτσι, ἀνάμεσα σ’ ἐκείνην κι αὐτόν τό μόνο ἀνάμεσα πού ἦταν δυνατόν νά ὑπάρξει, νά συμβεῖ, ἦταν ὅ,τι τούς χώριζε κι ἐπ’ οὐδενί ὅ,τι μποροῦσε νά τούς ἑνώσει.

*Η φωτό είναι παρμένη από εδώ