ΘΕΟΔΟΣΗΣ ΚΟΝΤΑΚΗΣ /// ΠΟΙΗΣΗ

Ένας χρόνος



«ἰδοὺ ὁ ἐνυπνιαστὴς ἐκεῖνος ἔρχεται· νῦν οὖν δεῦτε […] ρίψωμεν εἰς ἕνα τῶν λάκκων»


Κάποια παράξενη σύνοδος θα σ’ έφερε
στο στενό τούτο τόπο μας,
όταν πριν από ένα χρόνο
μια νέα γυναίκα μόνη
έσερνες εδώ τη βαλίτσα.


Ο δρόμος απ’ το σταθμό
-με τα σκυλιά να ουρλιάζουν στο βάθος-
έρημος και σκοτεινός,
κουραστικός ως να βρεθείς στην πλατεία μας
βλέποντας, με καθαρό ακόμα βλέμμα,
να μεγαλώνει το δυσανάλογο καμπαναριό:
τεράστια στήλη με λαμπιόνια ηλεκτρικά.


Απ’ την εκκλησιά ως τις ψησταριές απέναντι,
όλη η πλατεία μια οθόνη.
Έτσι η μεγάλη μας οικογένεια μοίρασε σταθερά
τους ρόλους· μια ντουζίνα παρατσούκλια
για όλα τα παιδιά της, παλιά και νέα.
Κι εσύ ήσουνα για μας: Ιωσηφίνα.


«Μια τέλεια σκηνοθεσία», μας έλεγες -
για μας όμως εσύ δεν ήσουν εκεί όταν,
ανεμίζοντας η πολύχρωμη ποδιά σου
καθώς στεκόσουν πάνω απ’ τον κάμπο,
γέμιζε μόνο με βροχή και χώμα·
και συ περίμενες τους αγγέλους
-την ώρα που σε λοξοκοιτούσαν αυτοί
που έσπερναν σκύβοντας το πρόσωπο στη γη-
να τραφούν απ’ την παλάμη σου.



™


Κάποιος πρέπει να τραβήξει το σεντόνι
από τον κόσμο των σκιών:
για κάθε επαρχία, μια ομοιοκαταληξία·
έτσι θα μείνει: σκιά της σκιάς,
καμιά φωνή δεν ξέφυγε ποτέ από δω.



™


Κάθε πρωί αντιγύριζες «καλημέρα» όταν,
για λίγο ανοίγοντας τα μυστικά πατζούρια τους,
καλημέριζαν ο ένας τον άλλο χωρίς να σε βλέπουν.
Και μόνο τα δικά σου όνειρα ονειρευόσουν
όταν γύρναγες στους λασπόδρομους ψάχνοντας
ένα σβώλο χρυσάφι.


Μα τώρα που το ’δες και συ, παιδί της επαγγελίας,
πως βαρέθηκες κύκλο-κύκλο να χορεύεις,
φύγε πριν χάσεις το βήμα σου
κι εδώ σωριαστείς· στο κέντρο της πλατείας
το πηγάδι σού θυμίζει πως εδώ δε σε περιμένει
κανένα σκήπτρο.


Ένα χρόνο μετά, η ίδια ταμπέλα στη διασταύρωση·
μα τώρα το βέλος άλλαξε για σένα φορά.
Μη μας χαιρετήσεις, μη μας σκουντάς να ζήσουμε,
γεννηθήκαμε μόνο για να ’μαστε οι αναμνήσεις σου.


Γαστούνη Ηλείας, 7.2.200