ΚΡΙΤΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ///Ο ΓΛΑΡΟΣ ///ΑΠΟ ΤΟΝ ΝΕΟΦΥΤΟ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ

                                                  


                                                          

Για τον Γλάρο του Τσέχωφ έχουν ειπωθεί και γραφτεί άλλα τόσα, από το 1932 που ανέβηκε στην Ελλάδα έχει μεταφραστεί και παιχτεί σχεδόν κάθε διετία, με διαφορετικές σκηνοθεσίες, ηθοποιούς και θέατρα.

Το στοίχημα πίσω από κάθε σκηνικό ανέβασμα είναι αν το «όραμα» του εκάστοτε καλλιτέχνη μπορεί να μεταφερθεί στο κοινό, αν μπορεί να γίνει νέα ανάγνωση του κειμένου και ενδεχομένως να ακολουθήσει τους νέους κανόνες της εποχής του.

Μπορεί…

Η Ομάδα 7 κατάφερε χθες στο Βυρσοδεψείο να το δει με μια εντελώς καινούργια ματιά για τα Ελληνικά δεδομένα, ο Γλάρος ως μείγμα devised performance αλλά και κλασσικού ανεβάσματος σε κάποια σημεία, ασφαλώς ήταν πολύ περισσότερο devised και πολύ λιγότερο κλασσικό αλλά αυτό ήταν το ευρηματικό της παράστασης. Το μπουλούκι ων ηθοποιών μπαίνει στην σκηνή τρέχοντας και διασκεδάζοντας, και ο performer-σκηνοθέτης προσπαθεί να μας «εντάξει» στο πνεύμα του έργου.

Ο κύριος Παπαδάκης με την βοήθεια όλων των μελών της ομάδας κατάφερε να κάνει ένα αχανές μέρος, αυτό του Βυρσοδεψείου, ένα πραγματικό θεατρικό χώρο! Πράγματα συνέβαιναν παντού, οι performer βρίσκονταν πραγματικά παντού και φωνές ακούγονταν άλλοτε ως πλάσματα ενός άλλου κόσμου και άλλοτε μπροστά μας ως πραγματικοί ήρωες. Ο χώρος κάποτε ήταν πραγματικότητα, άλλοτε δέντρα και άλλοτε λίμνη. Ο συμβολισμός σε όλο του το μεγαλείο καθ’ όλη την διάρκεια. Το έργο μοιράστηκε εξίσου ανάμεσα στην κωμωδία και το δράμα, δεν ήξερες που να κοιτάξεις και που να προσανατολιστείς για να παρακολουθήσεις όλη την δράση. Στην δική μου την περίπτωση αυτό ήταν καλό γιατί δεν θα μπορούσε το εμπόδιο της μεγάλης διάρκειας του έργου (110΄) να ξεπεραστεί αλλιώς και ευτυχώς που δεν έγινε διάλειμμα για να μην χαθεί αυτή αίσθηση συνοχής του έργου. Οι σχέσεις, τα κίνητρα, την ψυχολογία και τις διεκδικήσεις ανθρώπων που αγαπούν, υπηρετούν ή θέλουν να υπηρετήσουν την τέχνη, μέσω της συγγραφής και του θεάτρου ήταν όλες εκεί όπως τις εξέφρασε ο Τσέχωφ.

Το μπουλούκι μας απέδειξε ότι όλες οι δυσκολίες της ζωής μπορούν να ξεπεραστούν αρκεί να δουλέψει σκληρά.

Ασφαλώς το ευρηματικό στην συγκεκριμένη παράσταση ήταν και η χρήση της ζωντανής κινηματογράφησης, αν και την έχουμε ξαναδεί, σε διαφορετικά σημεία η οποία μας έδειχνε σε κοντινό πλάνο στοιχεία που ήθελε να τονίσει ο σκηνοθέτης πέρα από την ζωντανή δράση. Το «στοίχημα» το κέρδισε η παράσταση και το μπράβο αξίζει σε όλους τους συντελεστές που κατάφεραν να γίνουν ένα ενιαίο σύνολο, δεν μπορώ να ξεχωρίσω κανέναν/καμιά από τους performers αυτό είναι άλλωστε η έννοια του devised theatre, μια πνοή, ένα ενιαίο παίξιμο μια καλοδουλεμένη ομάδα.

            Η μακρινή απόσταση (Ορφέως 174, Βοτανικός) μπορεί να δυσκολέψει κάποιον να κάνει την επιλογή να παρακολουθήσει την παράσταση και με το κρύο χρειάζεσαι ένα μπουφάν παραπάνω εξαιτίας και της υγρασίας του χώρου, που μπορεί να κάνει κάποιον να αρπάξει κρυολόγημα.

Η Ομάδα 7 παρουσιάζει την παράσταση «Ο Γλάρος» μια ταινία σε εξέλιξη, στο Βυρσοδεψείο, Τετάρτη έως Κυριακή στις 20:00.

Ένα έργο χρειάζεται μια μεγάλη ιδέα ακούστηκε δις στο έργο και υπήρχε εκεί στο Βυρσοδεψείο από τους performers.