Σελίδες

Σελίδες

Σελίδες

Σελίδες

Σελίδες

Δευτέρα 15 Ιουλίου 2019

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΑΡΧΕΙΟ /// Μαρκ Στραντ: «Προσωρινή αιωνιότητα», μετάφραση: Ασημίνα Ξηρογιάννη

Γράφει ο Απόστολος Θηβαίος // ΠΗΓΗ ΦΡΑΚΤΑΛ

Μαρκ Στραντ: «Προσωρινή αιωνιότητα», μετάφραση: Ασημίνα Ξηρογιάννη, κείμενο Αναστάσης Βιστωνίτης, εκδόσεις Βακχικόν

Δικό σου γράμμα
είναι ό,τι έχω

Έχω έναν φίλο, παιδί των περιβολιών και των αχαλίνωτων ποδηλάτων, που αραιά εμφανίζεται μέσα από ένα ποίημα. Μερικά από αυτά συνιστούν διαμάντια, γεμάτα συναίσθημα και ωραία χρώματα. Τα πιο αδιάφορα πάλι ενεργοποιούν την φαντασία μου. Οι στίχοι μεταφράζονται επί προσωπικού, πάει να πει πως παρασύρομαι με όλους τους τρόπους στα γενικά και τα ειδικότερα χαρακτηριστικά αυτού του σπάνιου φίλου. Μοναδικού, όχι μόνο για την ποιότητα της γραφής του μα για τον αναπάντεχο τρόπο του να λέει γεια μετά από τόση μοναξιά. Η φωνή του διαθέτει σπάνια δύναμη, όσο περισσότερο ιδιωτικοί γίνονται οι στίχοι του, τόσο περισσότερο πέφτουν οι αρχαίες μάσκες και ο φίλος μου μες σε λίγους στίχους φέρνει το θρόϊσμα μιας ανθισμένης κερασιάς.
Ένας τέτοιος, προσωπικός φίλος είναι και ο Μαρκ Στραντ. Ίσως τα ποιήματά του να τα είχα συναντήσει σε μια αμερικάνικη ανθολογία με πλήθος πρόσωπα που κάλυπτε όλη την λογοτεχνική ιστορία του περασμένου αιώνα. Ίσως ο Μαρκ Στραντ να μου συστήθηκε για πρώτη φορά μέσα από εκείνο το μνημειώδες βιβλίο. Δυστυχώς δεν θυμάμαι, όμως διαβάζοντας τις μεταφράσεις της Ασημίνας Ξηρογιάννη που ήδη συνιστά μια σημαντική εκπρόσωπο της λογοτεχνικής της γενιάς, παρακολουθώντας τον τρόπο με τον οποίο εκθέτει τις προσλαμβάνουστες της πρόζας του Μαρκ Στραντ νιώθω την βεβαιότητα πως η Αμερική μπορεί να ΄ναι ακόμη και σήμερα περήφανη για πολλούς λόγους. Η ενότητα του έργου του, η συνέπειά του στο τραγούδι του χρόνου, του θανάτου, του ίσκιου που σέρνεται μες στην πολιτεία κυριεύοντας δρόμους και καρδιές αρκούν για να τον κατατάσσουν σήμερα ανάμεσα στις πιο θερμές φωνές της γενιάς του 1960. Κάτι από παλιά Ρώμη και μια ιδέα ειρωνεία συνοψίζουν ένα πρώτο απόσταγμα των ποιημάτων του σημαντικού δημιουργού που ξαναφέρνουν στο προσκήνιο οι εκδόσεις Βακχικόν.
Τόσο το επίμετρο της κυρίας Ξηρογιάννη, όσο και τα σύντομα μα στοχαστικά του Αναστάση Βιστωνίτη μεταθέτουν την ατμόσφαιρα πριν και μετά τα ποιήματα. Σαν να λέμε, πριν και μετά το φιλί . Ο Μαρκ Στραντ γεννιέται την δεκαετία του 1930. Συχνές μετακινήσεις, φτωχική, παιδική ηλικία, πειραματισμοί και αργότερα οι σπουδές που θα καταστήσουν την διδασκαλία του ένα από τα θεμελιώδη κεφάλαια του έργου που διασώζεται στα μεγαλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου. Βραβευμένος, μια ιδέα εδώ και πέντε χρόνια, ύστερα απ΄τον θανατό του στο Μπρούκλυν των τρομερών αντιθέσεων και της μίξης όλων εκείνων των παράξενων εθνοτήτων που διαμορφώνουν την αμερικανική κοινωνία. Σαν να μην πέρασε από πάνω της ούτε μια μέρα από τον καιρό που οι φυλές λυμαίνονταν εκατομμύρια εκτάρια
Μάρτυς μου ο Χριστός πως ο άνεμος κάλπαζε σαν ιρλανδέζικη  φοράδα από το βάθος του πίνακα. Κουβαλούσε τα σύνεργα του Στραντ που σήμερα που σήμερα αποκαλύπτονται ένας προς ένα. Για την ακρίβεια απουσία, απόρριψη, το μίσος εντός μας, η απώλεια και ο θάνατος. Το τοπίο μεταμορφώνεται σ’ ένα παράταιρο, πικρόχολο παιχνίδι. Η Αριάδνη παρατά τον μίτο της και όλο γέλια φεύγει για την αγκαλιά του Μινώταυρου. Κανείς δεν την χρειάζεται, τα παιχνίδια της μας κρατούν μακριά απ’ την αληθινή απόλαυση της απώλειας που παραμένει μια αβέβαιη, μυστική εκδοχή. Το σχήμα του είναι κύκλος, εντός των συνόρων του φυτρώνουν παράξενα λουλούδια και μπαλόνια της γης, φεγγάρια, μια ίδια, απαράλλαχτη ιστορία μοναξιάς. Η Σούζαν είπε πως θα πρέπει να δοκιμαζόμαστε με ποιήματα διόλου ευχάριστα, ποιήματα που μπορούν κάποτε να υπάρχουν σαν ελαστικά, πλαστικά, σκουπίδια, κάρβουνο. Ο Μαρκ Στραντ φαντάζει εκτεθειμένος στην ακτινοβολία της πολιτείας του. Μετέωρα κορίτσια, σκοτωμένα φεγγάρια που γίνονται γάλα, το εισιτήριο για την επιστροφή στην παιδικότητα, την νιότη. Ο ποιητής καμιά φορά φθάνει κάπου από έναν άλλο δρόμο. Κουβαλά τους φίλους, τους γνωστούς, τις ζωές των άλλων, απορίες, αμφισβητήσεις, κενά γράμματα. Όλο του το βιος, όλη του η πρόζα μια προσευχή για την πολιτεία και τον διπλανό και όσα φάνταζαν ως τώρα πραγματικότητα, μα χάνονται με τον συνεπή τους ρυθμό.
Ο Στραντ, μία από τις κορυφαίες επιλογές για την ποίηση που εκδίδεται διαρκώς στην χώρα μας, επιβεβαιώνοντας την εθνική μας έφεση στο πλάσιμο των τραγουδιών. Ο Μαρκ Στραντ επισημαίνει η Ασημίνα Ξηρογιάννη στο καταληκτικό κείμενο της Προσωρινής Αιωνιότητας των εκδόσεων Βακχικόν, διατρέχει την ιστορία του συναρπαστικού δεύτερου μισού του αιώνα που μονάχα πριν λίγα χρόνια έκλεισε την τραγική του σημασία. Τα ποιήματά του, αναφέρει η ίδια, δεν αποτελούν εύκολες υποθέσεις, κινούνται μετέωρα έξω και πάνω απ’ το συλλογικό, σ’ ένα επίπεδο τόσο προσωπικό, δίχως χρόνο δίχως τόπο. Ένα κορίτσι και μια πόλη σπαράζουν την μνήμη του ποιητή, τα βραχιόλια φώτα εκείνου του κόσμου, αυτό το μόνιμο που περιγράφεται με μια άλλη λέξη, έτοιμη να σβηστεί από νερά και από εποχές, η απαράμιλλη νεότητα, ελεύθερη να σημαίνει όλες τις μορφές του δικού μας Ανδρέα Εμπειρίκου. Κορίτσι σε παράθυρο, κορίτσι στο Μπίαριτζ, Ευδοκία και Αντριάνα, Δεσποινίς Ξ. Κ , ποια είστε λοιπόν και πώς ξεθωριάσατε τόσο. Η πρόζα του Μαρκ Στραντ απαιτεί την αντοχή του ποιητή, χρειάζεται εκείνη την μουσική που μας αποκαλύπτει ένα ως τότε άγνωστο παρελθόν για μας.


Συνάντησα τον Μαρκ Στραντ όπως ανακαλύπτει κανείς ένα ωραίο απείραχτο από τα χρόνια κατάστημα. Στο εσωτερικό του όλα κείτονταν στην γνώριμη θέση τους. Τα έπιπλα υπήρξαν σκεπασμένα με χοντρό βελούδο, σκονισμένα και πολυκαιρισμένα, με χνάρια από σώματα που πέρασαν για πάντα. Μονάχα σε μια θέση πλάι στο κομοδίνο με το υπόλευκο αμπαζούρ, κάτι μαρτυρούσε, πως ίσως πρόσφατα εδώ να έζησε κάποιος. Πρόκειται για μια έπαυλη, ιδανική για χορούς μεταμφιέσεων.
Ο Μαρκ Στραντ εκ του φυσικού του υποβάλλεται στις συνθήκες της ζωής, ίσως επειδή άλλον τρόπο δεν γνώρισαν ποτέ οι ποιητές . Οι εκδόσεις Βακχικόν και το ομώνυμο περιοδικό έχουν την χαρά να παρουσιάσουν σε μια πειθαρχημένη, γλωσσική μεταφορά το έργο του Αμερικάνου ποιητή και διανοητή που αναδεικνύει για μια ακόμη φορά την πολυφωνική, δυτική πραγματικότητα μιας χώρας που σημάδεψε όσο καμιά ζωές και φαντασιώσεις. Η Ασημία Ξηρογιάννη και ο Αναστάσης Βιστωνίτης, με τις μεταφράσεις της η πρώτη και με τις επισημάνσεις του ο δεύτερος, υπομνηματίζουν τα βασικά θεωρήματα πάνω στα οποία στηρίχθηκε ο Μαρκ Στραντ, αποκύημα μιας γενιάς με παραστάσεις και διεκδικήσεις που σήμερα βιώνει την απόλυτη ματαιότητα.
Η Προσωρινή Αιωνιότητα συνιστά ένα είδος λαϊκής ιστορίας της πόλης, μια αναπαράστασή της καθώς χάνεται κάτω από στρώματα ατόφιας ζωής. Οι εκδόσεις Βακχικόν επιλέγουν έναν σπουδαίο δημιουργό, ανανεώνοντας το ενδιαφέρον του εγχώριου, αναγνωστικού κοινού για τον Μαρκ Στραντ. Τον ποιητή καθηγητή που καθοδηγείται από τον άγγελό του με την ζωή κάποιου στα χέρια του, σαν δώρο.

notationes/// ΑΝΟΙΞΗ-ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2019




[Tις προηγούμενες σημειώσεις τις διαβάζετε εδώ]



ZΩΗ ΣΑΜΑΡΑ /// ΑΡΙΑΔΝΗ

ΜΑΡΚ ΣΤΡΑΝΤ /// ΣΤΗ ΜΕΤΑ ΘΑΝΑΤΟΝ ΖΩΗ

ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΒΙΣΤΩΝΙΤΗΣ ///ΑΝΟΙΞΗ

ΗΛΙΑΣ ΚΕΦΑΛΑΣ /// ΠΟΙΗΜΑΤΑ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΕΛΙΟΠΟΥΛΟΣ /// ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΥΠΟΣΧΕΣΗ

KΩΣΤΑΣ Θ.ΡΙΖΑΚΗΣ /// ΓΕΦΥΡΑ

ΚΛΕΟΠΑΤΡΑ ΛΥΜΠΕΡΗ /// Όπως θα έ λ ε γ ε η Σύλβια Πλαθ


ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΘΑΝΟΓΛΟΥ /// ΓΥΑΛΙΝΕΣ ΑΠΟΒΑΘΡΕΣ

ΑΓΓΕΛΑ ΓΑΒΡΙΛΗ /// [Μου γράφεις:]

ΕΥΣΤΑΘΙΑ ΔΗΜΟΥ /// ΑΓΡΙΜΙ

ΠΕΤΡΟΣ ΓΚΟΛΙΤΣΗΣ /// Γκρεμός και χώρου και χρόνου γωνία

ΛΙΝΑ ΦΥΤΙΛΗ /// ΔΥΟ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

ΘΕΟΔΟΣΗΣ ΚΟΝΤΑΚΗΣ /// ΔΥΟ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΚΑΡΑΝΤΩΝΗ /// ΕΝ ΘΕΡΜΩ ΠΩΣ;

ΔΙΩΝΗ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΥ /// 'Ατιτλο (μιλώ γι' αυτους που από κοινού ...)

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΚΑΡΥΟΘΡΑΥΣΤΙΣ τχ.1 (4/2019)

notationes/// ΑΝΟΙΞΗ-ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2019 /// ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΣΤΟ VARELAKI








Η ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΣΥΝΥΠΑΡΞΗΣ (Μέρος ΙΙ) Φωτογραφικό Αρχείο του VARELAKI


EZRA POUND ΤΑ CANTOS ΤΗΣ ΕΞΙΛΕΩΣΗΣ • ΤΟ CANTO ΤΗΣ ΤΟΚΟΓΛΥΦΙΑΣ • ΣΤΙΧΟΙ ΓΡΑΜΜΕΝΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΛΓΑ


«Τρίπτυχο: Μποτέρο, Σαγκάλ, Μιρό» της Ασημίνας Ξηρογιάννη


notationes///IOYΛΙΟΣ 2013///ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΗ ΠΟΙΗΣΗ [19ου και 20ου αιώνα]


ΤΟ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ VARELAKI ΔΙΑΒΑΣΕ ΚΑΙ ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ : ΑΝΑΣΤΑΣHΣ ΒΙΣΤΩΝΙΤΗΣ /// ΠΟΙΗΜΑΤΑ ,1971-2008 [ ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗΣ 2018]


NEA KYKΛΟΦΟΡΙΑ / «Μάρκ Στράντ /Προσωρινή αιωνιότητα»


ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΑΡΧΕΙΟ /// ΔΟΚΙΜΙΟ: Η πληγή ως πηγή και αξία μέσα στο έργο του Χάρη Βλαβιανού Γράφει η Ασημίνα Ξηρογιάννη // 


ΣΤΗΛΗ :THE ARTMANIACS /// NIKOΣ XΡΥΣΟΣ



Reading Greece: Asimina Xirogianni on the Interrelation between Poetry and Theatre 




Κυριακή 14 Ιουλίου 2019

notationes/// ΑΝΟΙΞΗ-ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2019 /// ΜΑΡΚ ΣΤΡΑΝΤ /// ΣΤΗ ΜΕΤΑ ΘΑΝΑΤΟΝ ΖΩΗ




ΣΤΗ ΜΕΤΑ ΘΑΝΑΤΟΝ ΖΩΗ

Εκείνη στεκόταν δίπλα μου για χρόνια ή ήταν για μια στιγμή;
Δεν μπορώ να θυμηθώ.
Ίσως να την αγαπούσα ίσως και όχι.
Υπήρχε ένα σπίτι και μετά δεν υπήρχε σπίτι.
Υπήρχαν δέντρα,αλλά κανένα δεν έμεινε.
Όταν κανένας δεν θυμάται...τι υπάρχει;
Eσύ,που οι στιγμές σου έχουν χαθεί,
Που σκόρπισες σαν καπνός μετά θάνατον
Πες μου κάτι,πες μου οτιδήποτε.

Μετάφραση:Aσημίνα Ξηρογιάννη


notationes/// ΑΝΟΙΞΗ-ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2019 /// ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΕΛΙΟΠΟΥΛΟΣ /// ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΥΠΟΣΧΕΣΗ



Δεν σ΄αφήνω να γεράσεις ποτέ 
ούτε να χάσεις τ' άρωμα της νιότης 
ξένοιαστη θα χορεύεις σε μια κούνια
μ΄ένα κομμένο άνθος στα μαλλιά
με το λευκό σου φόρεμα σημαία
και θα κρατάς σε γυάλινη αγκαλιά 
τα φοβισμένα όνειρα μη φύγουν 
και θα κρατάς κρυμμένα σ' αγαπώ
στα κλειδωμένα χείλη μην το μάθουν
δε θα θυμάσαι κι ούτε θα θυμάμαι 
θα 'μαστε πια οι εραστές του σήμερα
της μιας στιγμής που φεύγει καθώς
έρχεται. 

Δε θέλω να σ' αφήσω να γεράσεις 
εγώ έχω παλιώσει, δεν προφταίνω
βαδίζω ήδη ανεπιστρεπτί στο χθες
όμως εσύ να μη γεράσεις
μήπως και κάποτε με φέρεις πίσω.

Γιώργος Δελιόπουλος από τη συλλογή Επισκέπτης άγγελος, 2015


*Ο πίνακας είναι παρμένος από εδώ

notationes/// ΑΝΟΙΞΗ-ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2019/// ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΒΙΣΤΩΝΙΤΗΣ ///ΑΝΟΙΞΗ




Ο Μάρτης φέρνει παγωμένες φωτιές.
Στο άνυδρο φως με βυθίζει ένας
γερμανικός χειμώνας. 

Η Άνοιξη είναι μια ορχήστρα χρωμάτων
κι εγώ ο σκοτεινός θεατής
άγνωστος μέσα στο πυκνό ψύχος,
παρατηρώντας την επιδρομή της εσπέρας
στα οροπέδια τ' ουρανού. 

Η Άνοιξη είναι το αίμα των ποταμών
που ορμούν με τη μανία της νιότης μου
-ο θάνατος στην εκτυφλωτική ορμή του.

 Η Άνοιξη είναι ένα εμβατήριο τίγρεων
 που κομματιάζει το μυαλό μου
 καθώς ανθίζει το ατσάλινο φως.


*Ο πίνακας του Μποτιτσέλι είναι παρμένος από εδώ

notationes/// ΑΝΟΙΞΗ-ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2019/// ΕΥΣΤΑΘΙΑ ΔΗΜΟΥ /// ΑΓΡΙΜΙ


Μες στο κρανίο μου φωλιάζει
ένα φοβισμένο αγρίμι
που μοναχό έχει απομείνει
στην κιβωτό του και κοιτάζει

πίσω απ' τις κόγχες των ματιών
μου πότε θ' αρθεί η καταστροφή
και θα σημάνει η επιστροφή
μέσα στις φλέβες των χεριών μου

ελεύθερο πια να ξεχυθεί
τη σάρκα να διασχίσει, να βρει
τα μέλη μου τροφή, το σχήμα

να μου πάρει, όρθό να σηκωθεί
και με δύο πόδια να σταθεί
μπροστά στο πιο πελώριο κύμα. 

Από τη συλλογή Σονέτα, 2016

notationes/// ΑΝΟΙΞΗ-ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2019 /// ΠΕΤΡΟΣ ΓΚΟΛΙΤΣΗΣ /// Γκρεμός και χώρου και χρόνου γωνία

Μάρκος Καμπάνης, Τα κόκκινα της Ανάστασης


Ι

Ποιος με γεννά;
Ποιος με εκτελεί
με στήνει στα έξι μέτρα
Κάθετα μια ζωή
μια ρίζα που έχω σπάσει
σε γκρεμό κρέμομαι βαθύ
κι ας μην υπάρχει
πάνω κάτω

ΙΙ


Χώρου και χρόνου γωνία
σε σμίλευσα
αίμα κοκκίνισε έξω απ’ τον κόσμο
ριπή που εκτινάχτηκε
και έκτοτε ξέκοψε
τη σάρκα σου έλιωσε
ξέφτι που κρέμονταν
μέσα στον χρόνο
ανέμιζε

Πέτρος Γκολίτσης από τη συλλογή Σκάζοντας κρέας, 2017 Ενότητα Φασματοσκόπιο

*Ο πίνακας είναι παρμένος από εδώ

notationes/// ΑΝΟΙΞΗ-ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2019 /// ΛΙΝΑ ΦΥΤΙΛΗ /// ΔΥΟ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

*Πίνακας Νικόλαου Γύζη


Σχολή Ικάρων

Φυσικά όλες οι μέρες
είναι δικές μας

αργά περνούν
αργά μας τρώνε
κι η εβδομάδα γίνεται
ο κόσμος που στάζει
από το κομμένο μας πρόσωπο

μάτια αστραφτερά λευκά-
σχίζες κάρβουνου-
δάχτυλα απ΄ τον αυχένα
ως τη μέση

τραβούν το σκοτάδι
πάνω μας

λίγο πριν αλλάξει
η Σελήνη
τέταρτο
κι επτά ήλιοι αγκαλιασμένοι
κρεμαστούν
στα σύρματα της οροφής
σαν να πρόκειται
να πετάξουν

(Κι εμείς
μαζί τους)

***
Περιπλάνηση


Kι είδα
πως έβγαινα
από τον χτύπο της ώρας
κι έμπαινα στον ύπνο
των προγόνων.

Ήταν η ιστορία
άδειο σπίτι
με τα νώτα της
στραμμένα πάνω μου.

Την ακολούθησα.

Τουτέστιν: ήμουν σε ηλικία
να έλκω γκρεμούς
αγκάθια κι άλλα
ιαματικά φυτά.

Έφυγα μόνη μέσα
απ΄ τα χαλάσματα
τρέχοντας για εκεί
που τέλειωνε
της γης
το πρόσωπο

*Ο πίνακας είναι παρμένος από εδώ

notationes ΑΝΟΙΞΗ -ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2019/// ΘΕΟΔΟΣΗΣ ΚΟΝΤΑΚΗΣ /// ΔΥΟ ΠΟΙΗΜΑΤΑ



1.

Δέντρα ακόμα



Οι γείτονές μας κόψανε
όλα τους τα δέντρα
στα κτήματά τους έσκαψαν
πελεκήσαν ό,τι απέμεινε
απ’ τους κορμούς
ως μέσα στη γη

πάνω στις ρίζες πασπαλίσανε λίγο χώμα

κάποιος ανέβηκε ως την κορφή,
κοίταξε πέρα, βαθιά στον κάμπο,
ως εκεί που αχνοφαίνεται η θάλασσα
σκυμμένες σκιές ανθρώπων
σε ίδιο έργο δοσμένες∙ και στις οθόνες
μας ήρθανε ειδήσεις πως
δεν είναι δέντρα πια -
σ’ ολόκληρη τη χώρα

τότε πήραμε προσεκτικά το χώμα με τις χούφτες

οι ρίζες
κοκκινωπά σκουλήκια
μοιάζαν ν’ ανασαίνουνε
με δυσκολία: λίγο λίγο
χωνεύανε το νερό
κι ένας είπε πως
δεν είναι δέντρα ακόμα -


2.

Οι παλιοί ποιητές


Λένε πως άσωτος ήσουνα πάντοτε
ταξιδευτής – στου Θεού τη σκιά
περπάταγες, διωγμένος κι απ’ ανθρώπους

και γέλαγε η πόλη σου με τις πλουμιστές της πόρτες,
για σένα μανταλωμένες – και συ ξεμάκραινες, βαθιά
στην έρημο για χιόνι διψούσες, πεινασμένος κυνηγούσες
αντικατοπτρισμούς

στην άμμο – κει σε βρήκαμε,
καραβάνι περαστικό, τσάι σου φέραμε γιατί έτρεμες
σαν μας έλεγες το παραμύθι σου το θλιβερό –
μα είν’ όλα τούτα ξεχασμένα: μείνε τώρα εδώ

μαζί μας, όσο φλογίζει ο ήλιος τη χώρα – παράμερα
ζούμε, φτωχικά, μα τα χαλιά μας, μαγικά
τα σηκώνουνε δάχτυλα αόρατα, και συ
τα βλέπεις


έλα λοιπόν, στους κέδρους μας
να ξαποστάσεις, σε όαση χρυσή – με χάρη
όταν τους ώμους σου γείρεις, άτι φτερωτό
θα σ’ αποθέσει στα χέρια του Προφήτη.

21.3.2019


**Ο πίνακας είναι παρμένος από εδώ

notationes/// ΑΝΟΙΞΗ-ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2019/// ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΚΑΡΑΝΤΩΝΗ /// ΕΝ ΘΕΡΜΩ ΠΩΣ;









Και πώς εν θερμώ
αίμα να στάξει
μελάνι
ίχνος ν' αφήσει
χνάρι σκιά στο χαρτί;

Με την πρώτη 
επαφή
συλλαβή
παρανάλωμα
Με λιωμένο μολύβι στο χέρι
κεκαυμένη
επαίτης
περιφέρεται η αφή

Από τη συλλογή Σε κλοιό σώματος, 2016

notationes/// ΑΝΟΙΞΗ-ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2019 /// ΔΙΩΝΗ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΥ /// 'Ατιτλο (μιλώ γι' αυτους που από κοινού ...)




μιλώ γι' αυτούς που από κοινού
μετάλαβαν τον χρόνο
τους γεννημένους λίγο πριν λίγο μετά
ή και ταυτόχρονα ακόμα

αυτούς που άνοιξαν
στα πράσινα τα σχολικά θρανία
τα ίδια αναγνώσματα
και παίξανε στις ίδιες τις αυλές
σε κτήρια ετοιμόρροπα 


αυτούς που άκουσαν πρώτη φορά
τραγούδια από πειρατικούς σταθμούς
και αδειάσανε κυνηγημένοι
το αίμα τους στους δρόμους 
για κάποιο σύνθημα φρικτά καταργημένο

κάποιους που αράξανε ανένταχτοι
κι άλλους που μέσα σε εκούσιες φυλακές
ποδοπατήθηκαν με τίποτα δεν αρνήθηκαν

που είδαν απρόσμενα τον ίδιο κόσμο
ν' αλλάζει τα παλιά πουκάμισα
που κάνανε παιδιά που δεν τους μοιάζουν 
και άλλους που δεν γεννήσανε συνέχειες 

μιλώ γι' αυτούς που γράφουνε
το ξόρκι του καιρού
μιλώ γι' αυτούς που το διαβάζουνε
σαν να κοιτάζουνε παλιές φωτογραφίες

Από τη συλλογή Ο Ευτυχισμένος Σίσυφος, 2019


*Ο πίνακας του Ρέμπραντ είναι παρμένος από εδώ

notationes ΑΝΟΙΞΗ -ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2019 /// ΑΓΓΕΛΑ ΓΑΒΡΙΛΗ /// [Μου γράφεις:]




Μου γράφεις:

«Κάνει κρύο στην ενδοχώρα.
Όλα είναι γκρίζα και βρόμικα.
Κάθε πρωί μας σταυρώνουνε για τους τουρίστες,
τα βράδια μετράω τα λεφτά που έβγαλα στον σταυρό.
Τα καρφιά τα συνήθισα, σκλήρυνε το δέρμα,
λιγόστεψε το αίμα μου, δεν τρέχει.
Μη στεναχωριέσαι,
πακέτα φως να μου στέλνεις, τίποτα άλλο δε χρειάζομαι.
Μην τα πιστεύεις τα ουρλιαχτά που ακούς στις ειδήσεις,
μια δουλειά είναι κι αυτή.
Εσύ να με σκέφτεσαι όπως με ήξερες.
Κι όταν γυρίσω,
θα μ’ αγαπάς περισσότερο που τόσες φορές σταυρώθηκα».


[Διαβάζω και διαβάζω,
κοιτάζω όσες φωτογραφίες έστειλες.
Μετά θυμάμαι ότι πέθανες – και κλείνω την οθόνη].

Ανέκδοτο

notationesΑΝΟΙΞΗ -ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2019/// ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΚΑΡΥΟΘΡΑΥΣΤΙΣ τχ.1 (4/2019)






ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ ΤΕΥΧΟΥΣ


ΒΑΣΩ ΟΙΚΟΝΟΜΟΠΟΥΛΟΥ: Πεδίο θραύσεως
ΓΙΟΛΑΝΤΑ ΠΕΓΚΛΗ ΜΙΑ ΗΓΕΜΟΝΙΚΗ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΦΩΝΗ
ΓΙΟΛΑΝΤΑ ΠΕΓΚΛΗ: Έξι ποιήματα
ΕΛΕΝΑ ΠΟΛΥΓΕΝΗ: Η δραματική διάσταση στο έργο της Γιολάντας Πέγκλη
ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΚΑΡΑΝΤΩΝΗ: Αναζητώντας τον ποιητικό χώρο -και τόπο- της Γιολάντας Πέγκλη
ΔΙΩΝΗ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΥ: Ο λύκος και ο φόβος
Διαβάζοντας τον Όμορφο κόσμο της Γιολάντας Πέγκλη
ΓΙΟΛΑΝΤΑ ΠΕΓΚΛΗ: Η πρώτη [μου] συνάντηση με τον Γιώργο Σεφέρη
ΕΛΕΝΗ ΚΟΛΛΙΑ: Το θρησκευτικό στοιχείο στη γυναικεία ποίηση
ΠΟΙΗΣΗ
ΔΗΜΗΤΡΗΣ Γ. ΠΑΠΑΣΤΕΡΓΙΟΥ: Τέσσερα ποιήματα
ΠΗΝΕΛΟΠΗ ΓΙΩΣΑ: Πέντε ποιήματα
ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΡΜΑΝΤΟ ΓΚΕΖΟΣ: Τρία ποιήματα
ΚΩΣΤΑΣ ΛΙΝΝΟΣ: Τρία ποιήματα
ΣΤΕΛΛΑ-ΛΟΥΙΖΑ ΚΑΤΣΑΜΠΗ: Τέσσερα ποιήματα
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ: Τρία ποιήματα
ΓΕΩΡΓΙΑ ΚΟΛΟΒΕΛΩΝΗ: Δύο ποιήματα
ΦΑΝΗ ΜΠΑΛΑΜΩΤΗ: Γραφή φωτός
ΝΕΦΕΛΗ ΓΚΑΤΣΟΥ: Φθίνοντας οι οπώρεςΚΩΣΤΑΣ Θ. ΡΙΖΑΚΗΣ: εγκυμονούσα μέλλουσες σημάνσεις
ALPHONSE DE LAMARTINE: Η λίμνη (Εισαγωγή-μετάφραση: Νεφέλη Γκάτσου)
HILDA DOOLITLLE (H.D.): Τρία ποιήματα (Εισαγωγή-απόδοση: Άννα Κουστινούδη)
CLAUDIO DAMIANI. Πέντε ποιήματα (Εισαγωγή-μετάφραση: Έλσα Κορνέτη)
ΔΟΚΙΜΙΟ
ΣΤΥΛΙΑΝΗ ΠΑΝΤΕΛΙΑ: Οι στρατηγικές της ειρωνείας και ο Οδοστρωτήρας του Τηλέμαχου Αλαβέρα
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΟΚΟΡΗΣ: Το νεωτερικό ξεκίνημα του Ντίνου Χριστιανόπουλου: "Βιογραφία" (1949), "Αντιγόνης υπέρ Οιδίποδος" (1950)
ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΕΛΙΟΠΟΥΛΟΣ: Ο καλλιτέχνης ως διάμεσο
ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΩΤΗΣ: Κυριάκος Χαραλαμπίδης
Η γνώση της Ποίησης
ΑΓΑΘΗ ΓΕΩΡΓΙΑΔΟΥ: Στο νταμάρι της σιωπής ΑΝΝΑ ΚΟΥΣΤΙΝΟΥΔΗ: Το ποιητικό τοπίο της μνήμης ως τόπος απώλειας: η επιστροφή του απωθημένου
ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑ
ΟΥΡΣΟΥΛΑ ΦΩΣΚΟΛΟΥ: Οι λουίζες
ΦΩΤΕΙΝΗ ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΥ: Το μίσος την πρώτη φορά
ALBERTO MORAVIA: Μην το σκαλίζεις (Εισαγωγή - μετάφραση: Άννα Γρίβα)
MARGUERITE DURAS: Το αλκοόλ (Εισαγωγή - μετάφραση: Φοίβος Ι. Πιομπίνος)
ΑΥΤΟΣΧΟΛΙΟ
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΓΟΥΤΑΣ: Τα δικά μου γεγονότα: Αυτοσχόλιο για το τελευταίο μου βιβλίο Μποέμ και Ριχάρντο
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ
Η ΔΗΜΗΤΡΑ ΜΗΤΤΑ ρωτά τον ΒΑΣΙΛΗ ΤΣΙΑΜΠΟΥΣΗ
ΒΙΒΛΙΟΣΗΜΑΝΣΕΙΣ
Η ΔΗΜΗΤΡΑ ΜΗΤΤΑ ρωτά τον ΒΑΣΙΛΗ
ΤΣΙΑΜΠΟΥΣΗ
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΒΟΥΖΗΣ: Για την ποιητική του κλειστού συστήματος της Αντιγόνης Βουτσινά (Αντιγόνη Βουτσινά, Ένα παιδί σκέτο καταμεσήμερο, εκδ. Κουκκίδα, 2018)
ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΚΑΡΑΝΤΩΝΗ: Εγχειρίδιο ποιητικής διαβίωσης (Καλλιόπη Εξάρχου, Η Κυρία Χ, εκδ. Σοκόλη, 2018)
ΜΑΡΙΑ Ν. ΨΑΧΟΥ: Αποκρυπτογραφώντας ποιητικά το νόημα της ζωής (Ντίνος Σιώτης, Μάρθα, Μάρθα, εκδ. Γαβριηλίδης, 2016)
Το παρόν τεύχος κοσμούν έργα της εικαστικού Γλύκας Διονυσοπούλου.

notationesΑΝΟΙΞΗ -ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2019 /// KΩΣΤΑΣ Θ.ΡΙΖΑΚΗΣ /// ΓΕΦΥΡΑ




πώς όλα σκοτεινιάσανε μεμιάς
δυο γέροι σάπισαν στις πολυθρόνες
άκαμπτος πια διαβαίνει ο καιρός
κανένας χαρταετός δεν έφτασε ψηλά

όμως εγώ φυτεύοντας λουλούδια στο κενό
απομυζώ πειθήνια μέλισσα το νέκταρ
κι απ΄το κεντρί κρατιέμαι ζωντανός

πες τον φονιά πες ό, τι θες
ο θάνατος
απόσταση αγεφύρωτη είναι μόνο
χώμα στο χώμα - δάκρυ και πηλός
αίμα και σάρκα των φτωχών μας στίχων

μια κλίμακα ημιτελής
στο στέρνο του απείρου!

από τη συλλογή Τα τελευταία ονόματα, 2010

notationes ΑΝΟΙΞΗ -ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2019/// ΚΛΕΟΠΑΤΡΑ ΛΥΜΠΕΡΗ /// Όπως θα έ λ ε γ ε η Σύλβια Πλαθ





Ο εραστής μου έρχεται σε ίππο ιπτάμενο
σε ιπτάμενα φιλιά και μαύρα χαλινάρια.
οι λέξεις τότε ψόφια άλογα
ψόφια και τα τακούνια μου όταν δεν
τρυπούν τα πλαϊνά του αλόγου
(το μοκασίνι φτηναίνει χωρίς το πάθος·
μετά θα πει η Σύλβια
δεν κάνεις πια δεν κάνεις).
οι Ναζί είναι γυναίκες που δεν ξέρουν την αγάπη
     καταλήγουν φθινόπωρο χειμώνας ενοχή.
 

Η εμπνεόμενη στις αγκαλιές
βρίσκω ένα θέρος αισθηματικό χωρίς την
εποχή του. Φτιάχνω κι ένα χρυσάνθεμο σαν άντρα
(την ώρα που ο άντρας σε σέρνει στα φιλιά
κάτι συμβαίνει μέσα στο Σύμπαν).
 

Γράφω τώρα τα σώματα το πάθος τον εραστή
να πέσω στα φιλιά τα χρυσάνθεμα.
 



                     Πώς θα γίνει η ψυχή
                     απλή ενιαία και γυμνή;



Κλεοπάτρα Λυμπέρη

από τη συλλογή Το μηδέν σε φωλιά, 2018

notationesΑΝΟΙΞΗ -ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2019/// ΗΛΙΑΣ ΚΕΦΑΛΑΣ /// ΠΟΙΗΜΑΤΑ




ΚΑΤΙ

'Ενα απροσδιόριστο κάτι
Φτερούγιζε στο μυαλό μου
Και με κατέτρωγε όλη μέρα

Ένα ανύπαρκτο κάτι
Μα εν τέλει τόσο υπαρκτό

Που μ΄εκοβε σε φέτες

*

ΤΟ ΚΕΝΟ

Ω το απόλυτο κενό

Το απόλυτο κενό
Πληρούται μόνο με απόλυτο κενό

*

ΣΚΟΤΕΙΝΑ ΝΕΡΑ

Η πόλη πίσω φασματική μικραίνει


Κατηφορίζουν παντα σκοτεινά νερά
Προτρέχοντας σε σημασίες αμφίσημες
Λες κι η πόλη ωθεί σε δρόμους ρευστούς
Τη μελαγχολία του πλήθους

Κι εγώ μαζί λοιπόν
Ωθούμαι σκοτεινός και πένομαι.

*

ΠΡΙΝ ΤΑ ΜΕΣΑΝΥΧΤΑ

Λίγο πριν τα μεσάνυχτα
Όταν θαύμαζα μόνος
Το ξαφνικό φεγγάρι

'Ενας βάτραχος με συνέδραμε
Κελαρύζοντας σαν νερό

*

ΤΙ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ;

-Eι,τι περιμένεις κα μαρμάρωσες;

-To πιθανό!


*

notationes ΑΝΟΙΞΗ -ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2019 /// ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΘΑΝΟΓΛΟΥ /// ΓΥΑΛΙΝΕΣ ΑΠΟΒΑΘΡΕΣ

ΑΝΑΠΑΡΑΣΤΑΣΗ


ΓΥΑΛΙΝΕΣ ΑΠΟΒΑΘΡΕΣ


I

Μας περιτριγύριζαν τα πράγματα με μία επανάληψη. 
Βρίσκαμε διέξοδο στη συνεχή παρατήρηση του έξω κόσμου.
Άλλωστε ό,τι περιτριγυρίζει ο έρωτας 
το παραμορφώνει 
τις αιχμηρές γωνίες του λειαίνει 
δεν κόβει, δεν πονά.
Πέτρα που πετάς σε υγρή επιφάνεια 
χωρίς να ακουστεί ο ήχος.

II

0 μακρύς λαιμός μου 
έκοβε τη θέα από τον ορίζοντα 
σκίαζε λευκά τους εφιάλτες σου 
οι ανείπωτες λέξεις, έλεγες 
γεννιούνται μέσα στο μαύρο.
Στις κάμαρες
έστηνες πλήθος γρανιτένιους ανθρώπους 
σμίλευες πάνω τους αδυναμίες 
άνοιγες τις καλά κρυμμένες φλέβες 
και βουτούσες γυάλινος μέσα τους.
III

Η μοναξιά μας ολόκληρες μέρες 
ταξίδευε σε ακίνητες θάλασσες.
Στις αποβάθρες φτιάχτηκαν πρόχειρα καταλύματα 
για μια επιστροφή.
Κατοικήθηκαν όλα από τους νεκρούς μας.
Έμαθα να σε βλέπω μες στο σκοτάδι 
έμαθες να με βλέπεις μες στο σκοτάδι 
ανάψαμε το φως και τυφλωθήκαμε.

ΑΝΑΠΑΡΑΣΤΑΣΗ (2019)


notationes/// ΑΝΟΙΞΗ-ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2019 /// ZΩΗ ΣΑΜΑΡΑ /// ΑΡΙΑΔΝΗ



Ξεκίνησε για ένα άλλο ταξίδι
εκείνο που δεν έκανε ποτέ
Το είχε αφήσει χαραγμένο στα όνειρα
των παιδικών της χρόνων
Πήρε το δρόμο
τον ανηφορικό τον μόνο που ήξερε
κι ήταν πια ανάλαφρη
χωρίς αποσκευές
έτοιμη για το ξεκίνημα
Είπε πως όλα είναι τέλεια
γι’ αυτό όλα τελειώνουν
Αν βρισκόταν στην άκρη τού ονείρου
θα άνοιγε την πόρτα
αυτήν που δεν μπόρεσε ποτέ να κλείσει
Θα έπεφτε θα ανέβαινε τι άραγε;
Ήξερε τι την περιμένει;
Η ζωή είναι όνειρο
Ε όχι
όχι
το όνειρο είναι ζωή
Πασιφάη με τον Μινώταυρο στα σπλάχνα της
Κι η Αριάδνη να κόβει το μίτο και να ψάχνει το δικό της Διόνυσο
ο μεγάλος Θησέας να τα εγκαταλείπει όλα για μια Φαίδρα
Κι ο Μινώταυρος μόνος
να φοβάται κρυμμένος στο λαβύρινθο
Κόκκινη κλωστή δεμένη
Ρίξε μου ένα νήμα Θεέ μου να βγω απ το λαβύρινθο
ρίξε μου ένα κύμα να με πάει στη Νάξο
να προλάβω την Αριάδνη.

Το πέρασμα της Ευριδίκης (1997)