πώς όλα σκοτεινιάσανε μεμιάς
δυο γέροι σάπισαν στις πολυθρόνες
άκαμπτος πια διαβαίνει ο καιρός
κανένας χαρταετός δεν έφτασε ψηλά
όμως εγώ φυτεύοντας λουλούδια στο κενό
απομυζώ πειθήνια μέλισσα το νέκταρ
κι απ΄το κεντρί κρατιέμαι ζωντανός
πες τον φονιά πες ό, τι θες
ο θάνατος
απόσταση αγεφύρωτη είναι μόνο
χώμα στο χώμα - δάκρυ και πηλός
αίμα και σάρκα των φτωχών μας στίχων
μια κλίμακα ημιτελής
στο στέρνο του απείρου!
από τη συλλογή Τα τελευταία ονόματα, 2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου