notationes ΑΝΟΙΞΗ -ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2019/// ΘΕΟΔΟΣΗΣ ΚΟΝΤΑΚΗΣ /// ΔΥΟ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

1.

Δέντρα ακόμα


Οι γείτονές μας κόψανε
όλα τους τα δέντρα
στα κτήματά τους έσκαψαν
πελεκήσαν ό,τι απέμεινε
απ’ τους κορμούς
ως μέσα στη γη

πάνω στις ρίζες πασπαλίσανε λίγο χώμα

κάποιος ανέβηκε ως την κορφή,
κοίταξε πέρα, βαθιά στον κάμπο,
ως εκεί που αχνοφαίνεται η θάλασσα
σκυμμένες σκιές ανθρώπων
σε ίδιο έργο δοσμένες∙ και στις οθόνες
μας ήρθανε ειδήσεις πως
δεν είναι δέντρα πια -
σ’ ολόκληρη τη χώρα

τότε πήραμε προσεκτικά το χώμα με τις χούφτες

οι ρίζες
κοκκινωπά σκουλήκια
μοιάζαν ν’ ανασαίνουνε
με δυσκολία: λίγο λίγο
χωνεύανε το νερό
κι ένας είπε πως
δεν είναι δέντρα ακόμα -


2.

Οι παλιοί ποιητές

Λένε πως άσωτος ήσουνα πάντοτε
ταξιδευτής – στου Θεού τη σκιά
περπάταγες, διωγμένος κι απ’ ανθρώπους

και γέλαγε η πόλη σου με τις πλουμιστές της πόρτες,
για σένα μανταλωμένες – και συ ξεμάκραινες, βαθιά
στην έρημο για χιόνι διψούσες, πεινασμένος κυνηγούσες
αντικατοπτρισμούς

στην άμμο – κει σε βρήκαμε,
καραβάνι περαστικό, τσάι σου φέραμε γιατί έτρεμες
σαν μας έλεγες το παραμύθι σου το θλιβερό –
μα είν’ όλα τούτα ξεχασμένα: μείνε τώρα εδώ

μαζί μας, όσο φλογίζει ο ήλιος τη χώρα – παράμερα
ζούμε, φτωχικά, μα τα χαλιά μας, μαγικά
τα σηκώνουνε δάχτυλα αόρατα, και συ
τα βλέπεις


έλα λοιπόν, στους κέδρους μας
να ξαποστάσεις, σε όαση χρυσή – με χάρη
όταν τους ώμους σου γείρεις, άτι φτερωτό
θα σ’ αποθέσει στα χέρια του Προφήτη.

21.3.2019

**Ο πίνακας είναι παρμένος από εδώ