ΝΑΣΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ /// ΤΡΙΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

                                                                       
Ηρωικό


Τα όνειρα είναι οι τριγμοί πεσμένων δοντιών με αυστηρή διαδοχικότητα

ένα μονόπρακτο  σε στάση ανάσκελη για μία σφαίρα ξάστοχη

μια φτυσιά σ΄απόνερα του αμόλυντου εκδοχή

και η καυχησιά μας, ενός φυγόμαχου το γλίτωμα.


***


Παλλόμενο φως

Στις συμφωνίες των διαβατών
οι οδηγίες είναι σαφείς,
οι χειραψίες αλλήθωρες
και τα ακροδάχτυλα γρατζουνούν σώματα απάρθενα
σαν κλωνάρια μιας άνοιξης κατεψυγμένης.

Αυτό που τους σκέπει αυτό σταυροφιλούν.

Η ζωή είναι γένους θηλυκού
και η άνοιξη είναι γένους θηλυκού
και η βροχή είναι γένους θηλυκού.
Η βροχή.

Η δίψα της σκαλίζεται και συγκολλά ένα οχυρό πεσμένο
γεμάτο ζαλισμένα κοπίδια β’ διαλογής
που πετσοκόβουν στρώματα από στέρφα κρεβάτια.

Αυτό που τα σκέπει αυτό λαμποκοπούν.

Ένα μαύρο επιθανάτιο απόγευμα
φίλησα στο στόμα τη λήθη σου
η γεύση γίνηκε ασύμφορη
τόσο που ο κήπος μου γέμισε με λεμονιές.

Όταν τα τροχοφόρα μαζέψουν την αναβροχιά από τους δρόμους
και τα μαντήλια τα κουνούν μονάχα συγγενείς
τότε θα είμαστε έτοιμοι να καταλάβουμε τον ήλιο.

***


                           Το πορτατίφ

– Έχω μια ορφάνια για την κυοφορία  σου

ένα ξεπροβόδισμα  για το βιασμό σου

μια  παραλυσία  για την αυγή σου

ένα διπλαμπάρωμα  για  το αναθάρρεμα σου

μια γυρτή αντέννα  για την πρόσκληση σου

ένα ηλεκτρικό  κύκλωμα για την εμμονή σου,ανοιχτό

μια κολακεία  για τον  εφησυχασμό σου

ένα βραβείο για  την επιμήκυνση σου

μια κλωστή  για το πεταμένο  σου

αλλά και ένα ντεπόζιτο για τον  γκρεμό σου.

Αυτό έχω μόνο.

-Μεγάλη κι αλλόκοτη η πραμάτεια σου

-Κοίτα πιο προσεκτικά.

Πρώτη δημοσίευση:www.iporta.gr 6/2/2014

______________________________________________________________________________

*** ΕΔΩ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΝΑΣΟ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ

YΛΙΚΟ ΑΠΌ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΗΣ ΈΚΔΟΣΗΣ ''ΜΟΝΟΛΟΓΟΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΝ'' ΣΤΟ ΈΝΑΣΤΡΟΝ

                                                                 

Στο βιβλιοκαφέ Έναστρον (Σόλωνος 101 Αθήνα), στις 25 Σεπτεμβρίου 2015. Συγγραφείς: Συλλογικό. Ομιλήτρια: Ασημίνα Ξηρογιάννη. Παρόντες είναι οι συγγραφείς του βιβλίου. Φωτογραφίες: Νίκος Μπίνος.

 Περισσότερο υλικό  στον σύνδεσμο που ακολουθεί:

  "Μονόλογοι Συγγραφέων" στο Έναστρον

N.Πουλάκος-Α.Ξηρογιάννη

Κ.Μπούρας-Α.Ξηρογιάννη

 

 

Γ.Γώτης-Α.Ξηρογιάννη

 

 https://www.youtube.com/watch?v=RkKrD_17mjI

 

ΤΟ VARELAKI ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ //// ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΣΕ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ //// ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΔΑΙΜΟΝΑ ΕΑΥΤΟΥ

                                                                          

Βραδιές στο Polis Art Café

Πεσμαζόγλου 5 Αίθριο Στοάς Βιβλίου

2103249588

                                                            

 

Είσοδος ελεύθερη

                                   
                 

 ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

                                

Οι εκδόσεις Σμίλη παρουσιάζουν το νέο βιβλίο του Σταύρου Σταυρόπουλου ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΔΑΙΜΟΝΑ ΕΑΥΤΟΥ, την Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου, στις 9 το βράδυ, στο Polis Art Café.

Μιλούν:

 

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΑΓΓΕΛΑΚΗ – ΡΟΥΚ, ποιήτρια

 

ΚΩΣΤΑΣ ΒΟΥΛΓΑΡΗΣ, συγγραφέας, κριτικός λογοτεχνίας

 

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΛΗΜΕΡΗΣ, κριτικός λογοτεχνίας

Αποσπάσματα από το βιβλίο θα διαβάσει η ηθοποιός και μουσικός παραγωγός ΘΕΚΛΑ ΤΣΕΛΕΠΗ.

***

Φράσεις και νύξεις, με αυτοτελή νοήματα ή σκόρπιες, αρνούμενες να αποτελέσουν έναν συμπαγή κορμό, χαραγμένες στον αγνώριστο ουρανό του τίποτα, για ό, τι δεν μπόρεσε, υγρές μες τη στεγνότητα του χαρτιού, που αφορούν κυρίως αυτό που δεν ήρθε, το βρώμικο εκείνου που δεν θέλησε να συμβεί, αλιευμένες όλες τον τελευταίο χρόνο από βιαστικές σημειώσεις σε κόλες ταβέρνας, σε πακέτα από τσιγάρα, σε ετικέτες κρασιών ανοιγμένων εις υγείαν, χωρίς τη συγκρότηση ενός σημειωματάριου ιδεών, χωρίς τη συγκατάθεση του επώνυμου αφορισμού, χωρίς ποιητική μάσκα, χωρίς σειρά, χωρίς ορθόδοξη ιδέα για τις ιδέες, απλώς έτσι, αφημένες πρόχειρα κάτω απ’ το χαλάκι, συνοδεία μουσικής, κρυμμένες κρυφά στο στρώμα, πεταμένες στο πρόσωπο του κόσμου για καληνύχτα, ένοχες γι αυτό που προσπάθησαν να διασώσουν, αθώες γι αυτό που ήλπισαν, πάντως ξυπόλητες, με πρησμένα μάτια και τις φτέρνες τους να ακουμπούν, ως μπαλαρίνα θανάτου, το τελευταίο αβέβαιο έδαφος, με την ουρίτσα τους να σκαλίζει τις τελευταίες ευχές στο δρόμο, σχεδιάσματα χωρίς νυφικό στην πόλη του πουθενά, ένοπλα ερωτήματα, έρημα πλάνα.

 

Βλέμματα στο ποτέ. Και στο πάλι.

 

Λέξεις. Απλώς. Ματαιόδοξες.

***

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

Το προαύλιο του προσώπου σου έχει χαλάσει. Όσα κέρματα και να ρίξω τα τρώει. Αγγίζω με αγωνία το αχόρταγο στάδιο, εκεί που δίνονται οι μεγάλες θεατρικές παραστάσεις. Είναι μια λάθος τρύπα. Αντί για κέρματα πέφτουν σκορπιοί. Νεκροί σκορπιοί, μισοφαγωμένοι, δεμένοι ο ένας από το ποδαράκι του άλλου.

Από τα νύχια μου στάζουν παράφωνα οι θεατές.

Χθες στο κέντρο της πόλης ο κόσμος χωρίστηκε πάλι σε δυο στρατόπεδα : Μια πολύχρωμη γιορτή φίλων που αντιμιλούσε στο θάνατο κι ένας περιπλανώμενος θίασος μικροπωλητών που πάσχιζε μάταια να ακουστεί.

Όταν θα ηχογραφήσω όλες τις ιστορίες των ανθρώπων θα τις κλείσω μέσα σ’ ένα μπουκάλι. Μετά θα τους ζητήσω να μείνουν αθάνατες.

Δεν είμαστε τίποτε άλλο παρά λάθη κρεμασμένα στο παράθυρο του κόσμου.

Κι αν το ποίημα δεν είναι παρά η ωορρηξία τής στιγμής ενός πληθυντικού εαυτού που αγωνίζεται να υπάρξει ως ένας ; Αν ένα ποίημα δεν είναι παρά ένα ποίημα, μια δωρεά δηλαδή εν ζωή της θεάς λύπης και τίποτε άλλο ;
Αν αυτός που μιλά, λέγοντας ότι είμαι εγώ, έχει απλώς πάψει να διακινδυνεύει να ζει ;

Γράφοντας το ταξίδι με γιώτα είναι σαν να του στερείς τη μισή διαδρομή. Σαν να μην επιτρέπεις στα μάτια να αισθανθούν τους ανελέητους κραδασμούς της. Μέσα στις σχεδόν γυναικείες καμπύλες του έψιλον, εκεί, στους δυο ηδονικούς κόλπους τού φωνήεντος που συγκροτεί την τελική δίφθογγο του έψιλον γιώτα, βρίσκεται θαμμένη όλη η ηθική τής αναζήτησης.

Η σημερινή γραμματική επιμένει να λειαίνει τις αιχμηρές άκρες, να συνοψίζει την τραγωδία τού ονείρου, να περνά σε μια μεταγενέστερη περίληψη της φαντασίας. Αγαπώ τα λάθος πράγματα, τη λάθος στιγμή, για τον λάθος λόγο. Αγαπώ τη λογοτεχνία για τις ελλείψεις της, τη λάθος ανατομία της, τον αμήχανο λόγο της. Την αγαπώ ως γυναικεία λεκάνη του περασμένου αιώνα που επισκευάστηκε κάποτε απ’ τον Διόνυσο για να αποφύγει τους άπιστους πληθυντικούς.

Πραγματικά μάτια είναι μόνο τα τυπωμένα.

Χθες, για ένα νι χάθηκε η λύπη από την παραλία. Σκεπάστηκε με άμμο υπό τους ήχους των πνευστών.
Οι λέξεις απλώς κοίταζαν.

Κατά βάθος δεν με ενδιέφερε ποτέ η πράξη τής γραφής. Με ένοιαζε περισσότερο να δω τις λέξεις να χορεύουν σ’ ένα εικαστικό σφιχταγκάλιασμα του Μαρσέλ Ντυσάν, του Ιερώνυμου Μπος και του Μοντιλιάνι. Με τον Φουκώ, βέβαια, παρόντα, να επιβλέπει. Και να προσθέτει τη σκέψη που προηγήθηκε.

Χρόνος είναι η πρωτότυπη αποστασία τής βλάστησης.

Γράφω όπως καθαρίζει κανείς το μήλο του, στο μπαλκόνι. Με τη φλούδα νοτίζω το χαρτί, το αφήνω να σκεπάσει τον κενό χώρο. Κοιτάζω μετά το κομμένο φρούτο στα μάτια : Ανέγγιχτο. Όταν καταλαβαίνω ότι το μήλο είμαι εγώ, είναι αργά. Όμως για την απώλεια της σάρκας βαρύνονται πάντα οι άλλοι.

Δεν μπορείς ποτέ να αποχαιρετήσεις τη θάλασσα. Θα βρει έναν τρόπο να επιστρέψει.

Θέλω να σ’ αγαπήσω στις παράξενες γλώσσες, με όλες τις επιδερμίδες σκισμένες. Μέσα στα λείψανα ενός ζώου.
Τόσο γυμνοί δεν θα ξανασυναντηθούμε ποτέ.

Θέλω να πω, απλώς, ότι η αγάπη ζει, χωρίς γραμματική, εκεί που η μετοχή είναι απεριόριστη.  

                                                                    

                                    

notationes /// ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ -ΧΕΙΜΩΝΑΣ 2015

Αγαπητοί αναγνώστες ,

θα πάμε με αυτές τις λίγες σημειώσεις μέχρι το χειμώνα.
Ελπίζουμε ότι κάτι θα βρείτε  εδώ  που θα σας ταξιδέψει,θα σας συγκινήσει ή θα ερεθίσει τη σκέψη σας.



ΠΟΙΗΜΑΤΑ ,ΠΟΙΗΜΑΤΑ ,ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ :

Πάνο Νιαβή

Γιώργο Φιλιππίδη 

 Στράτο Κοσσιώρη

Στέλλα Βοσκαρίδου Οικονόμου 

Κυριάκο Σταμέλο 

 Κατερίνα Λιαράκου

'Ελσα Κορνέτη 

Ασημίνα Ξηρογιάννη 

Μαριάννα Πλιάκου 

 Αγγελική Λάλου


 *****


  ΣΤΗΛΗ ΤΗΕ ΑRTMANIACS//////ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ ΣΤΟ VARELAKI///// 

 ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΑΝΙΑΤΗΣ

 ΣΤΑΘΗΣ ΚΟΥΤΣΟΥΝΗΣ


 *****


 ΔΙΗΓΗΜΑ 

Χριστίνα Κουτούβελα


ΔΙΗΓΗΜΑ- ΜΙΚΡΗ ΦΟΡΜΑ


 ΕΛΕΝΗ ΚΟΦΤΕΡΟΥ



ΚΡΙΤΙΚΕΣ-ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ


 Η ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ ΓΡΑΦΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΝΗ ΑΛΕΞΙΟΥ

Η ΑΝΘΟΥΛΑ ΔΑΝΙΗΛ ΓΡΑΦΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ

Η ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ ΓΡΑΦΕΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΑΡΗ ΒΛΑΒΙΑΝΟ


ΝΕΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑ -ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ



Ο ΜΑΥΡΟΣ ΚΟΤΣΥΦΑΣ ΣΤΟ ΧΙΟΝΙ

Καλή ανάγνωση λοιπόν και  συντροφιά με ένα τραγούδι :

H ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΖΕ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

notationes /// ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ -ΧΕΙΜΩΝΑΣ 2015 /// ΕΛΕΝΗ ΑΛΕΞΙΟΥ [ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΓΡΑΨΑΜΕ ΜΑΖΙ,εκδ.Μελάνι, 2015]

 ΕΛΕΝΗ ΑΛΕΞΙΟΥ [ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΓΡΑΨΑΜΕ ΜΑΖΙ,εκδ.Μελάνι, 2015

 

Γράφει η Ασημίνα Ξηρογιάννη



Ποιήματα με καρδιά.Ποιήματα μετρημένα,στοχευμένα,σε οδηγούν στο νόημα.Εσωτερικοί ιστοί συνεργάζονται και
συνδράμουν προς κάτι που αξίζει να γίνει (και γίνεται!) αισθητό.O ένας στίχος προ-υποθέτει τον άλλο.Η ποιήτρια  κάτι θέλει να πει,κάτι λέει εν τέλει.Δεν είναι τα ποιήματά της ανούσια λόγια,δεν είναι ο λόγος της άστοχος,αμήχανος,αποτυχημένα μεταμοντέρνος.Ο λυρισμός συγκρατημένος.Ο έρωτας πάντα παρών.



                                                                  

						ΠΑΡΑΔΟΞΟΝ Είσαι δικός μου 'Οπως λέμε Ακαριαίος

έρωτας Κεραυνοβόλος θάνατος Χιόνι στον Όλυμπο

μέσα Αυγούστου Δεκέμβριος κατακαλόκαιρο του Νό-

του ΕΥΧΗ Αν όπως λες είναι αλήθεια ότι κάθε πρωί

ακούς την καλημέρα μου από μακριά τότε μπορώ να

περάσω τη ζωή μου αμίλητη και ευτυχής γνωρίζοντας

ότι όλες οι ευχές μου έχουν πραγματοποιηθεί ΕΠΕΚΕΙ-

ΝΑ Διαβιούμε καταχρηστικά κατά φαντασίαν ανδρό-

γυνο μέχρι ο θάνατος να μας ενώσει στην επόμενη ζωή
'Ενα διαρκές μαζί.Ευτυχώς όχι ανιαρό, ούτε φλύαρο.Μιλώ για την ποιητική συλλογή της Ελένης Αλεξίου ''Ποιήματα που γράψαμε  μαζί'' Σωστά τα υλικά-ιδέες και οι συνδυασμοί τους,σωστές αναλογίες,σωστές ισορροπίες.Kαι όταν λέω ''σωστές'',εννοώ ''λειτουργικές''.Μας αγγίζουν τα ποιητικά  σκηνικά που στήνει η Αλεξίου.Θαυμαστό και έξυπνο το παιχνίδισμα των λέξεων.

Σιωπές


Μη μιλάς,θα διακόψεις τη σιωπή.
Αυτή η λαλίστατη ησυχία κοντεύει να με πείσει.

Καλύτερα να στρέφουμε αλλού τα μάτια
ν' απλώνουμε αλλού τα χέρια.

Τώρα  που διαφωνούν  ως και τα φιλιά μας 
καλύτερα να ανταλλάσσουμε σιωπές.

  
Σε πολλές συλλογές επισημαίνεις πολλές φορές κάποιους μεμονωμένους στίχους που σου έκαναν εντύπωση ή μίλησαν μέσα σου,χωρίς αυτό να σημαίνει ότι όλα τα ποιήματα είναι καλά.Στην περίπτωση που εξετάζουμε δεν συμβαίνει αυτό.Το κάθε ένα ποίημα του βιβλίου αποτελεί κι ένα αρμονικό σύνολο,ωραία δομημένο και μας αφηγείται μια ιστορία ,συνήθως ερωτική,χωρίς να πέφτει στο μελόδραμα.Το ύφος των ποιημάτων είναι συναφές ,ώστε δίνεται η αίσθηση της ενότητας στη συλλογή

Το ποίημα ''λ'' εξαιρετικό:

λ 

'Οταν δεν σ'έχω
ένα κορίτσι τραμπαλίζεται αδέξια
στο ταυ της τυραννίας.

Εν ώρα κοινής ακινησίας
λικνίζεται επιδεικτικά
σε σιδερένια κούνια αγκαλιά.
Το μεσημέρι τρίζει σκοινί τεντωμένο που
''έξω άπ 'το σπίτι!τιμωρία!''
φοβέρισμα ευανάγνωστο απλώνεις.
Σε έχει πατέρα φίλο εραστή
σε φωνάζει ''κύριε''.
Πάλι βγαίνεις στο μπαλκόνι
πάλι να το μαλώσεις  
λιώνει απαρηγόρητο το παγωτό
κι η παιδική μου χαρά ερημώνει.

Όταν δεν σ' έχω  κάνω τσουλήθρα στο λάμδα
μιας πανύψηλης λύπης.      
 

Διακριτικοί τόνοι διασχίζουν το βιβλίο.Στίχοι κομψοί,που τους διακρίνει η ενάργεια και η ποιητική πνοή:


ΠΡΟΒΑ


'Oλα αυτά τα θλιβερά πατρόν
Τα σώματα
Μέχρι να ράψω επάνω μου
Την αγκαλιά σου
Όλα αυτά τα βράδια
Να σ' αγαπήσω άπ 'την αρχή
Απ' την αρχή
Να μας υφαίνει ο έρωτας
Και ως το θάνατο
Να μας ξηλώνει η ζωή



Η Ελένη Αλεξίου μάς παίρνει από το χέρι και μας οδηγεί στην αλήθεια της,με μια ωριμότητα βλέμματος και σεβόμενη τον αναγνώστη.Αναμένουμε τη συνέχεια του ταξιδιού της.

notationes /// ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ -ΧΕΙΜΩΝΑΣ 2015 /// ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΛΑΛΟΥ /// ΠΟΙΗΜΑΤΑ

                                                             

Φωτό Αγγελική Λάλου

Υστερόγραφο 


Χαμένες ευκαιρίες ευτυχίας
Μου στέρησες ένα ολόκληρο καλοκαίρι
Κι έμεινε τόση άμμος στα μάτια
Που δεν μου φτάνει μια ζωή
Για να γκρεμίζω τα κάστρα σου 




Εξ επαφής 


Πώς να με αγγίξεις ξανά
Έπειτα από τόσες πληγές
Πώς να επουλώσουν τα φιλιά
Της μοναξιάς τα τραύματα
Με αρνήθηκες
Κι αυτό το σώμα θα το θυμάται
Σε κάθε απόπειρα συγχώρεσης
Μέσω της αφής
Θα μένει πάντα
Στην άκρη των δαχτύλων
Κάτι απ’ το παράπονο
Κάτι απ’ την υγρασία των δακρύων
Να αφήνεις κάθε φορά
Σε ό,τι κρατάς
Κι από ένα κομμάτι του εαυτού μου 







Εξαιρέσεις 


Χωρίς εσένα
Ο δρόμος για το σπίτι
Γλιστράει κάτω απ΄ τα βήματα
Γκρεμίζεται ο κόσμος συθέμελα
Δεν υπάρχει
Υπήρχε
Όπως κάποτε ένα ρήμα βοηθητικό
Στο λεξιλόγιο των ανθρώπων
Τώρα κι αυτό ανήμπορο
Ξεχνιέται μέσα στο στόμα
Ένα άνευ λόγου υπογλώσσιο 




Κίνηση ματ 




Πνίγεσαι σε μια κουταλιά ευτυχίας
Η αγκαλιά μου στεφάνι ακάνθινο
Σε αγκυλώνει
Αφήνει σημάδια στο σώμα
Η αγάπη υψώνει γύρω σου τείχη
Σε εγκλωβίζει
Πάρε πίσω την ελευθερία σου
Δεν μου πρέπει να είμαι βασίλισσα
Σε μια έρημη χώρα

notationes /// ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ -ΧΕΙΜΩΝΑΣ 2015 /// ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΚΟΥΤΟΥΒΕΛΑ /// 'ΕΝΑ ΔΙΗΓΗΜΑ

                                      

φωτό Ασημίνα  Ξηρογιάννη

                           



«Διακόπτης: ανοιχτός»



  Τριγυρνούσε σαν χαμένη σε ώρες ζοφερές. Δεν άντεχε την παραμονή στο σπίτι· σπίτι πολυτελές, με τζακούζι και πισίνα, και τζάκι, κυρίως τζάκι, με τη φωτιά, απειλή, να παραμονεύει τις νύχτες του χειμώνα που όλο και μεγάλωναν. Μέχρι πού θα ’φταναν επιτέλους; Τι άλογη λογική είναι δαύτη; Το σκοτάδι να κρύβει το φως; Δεν μπορούσε ν’ ανεχτεί αυτό το συμπαγές σκοτάδι της χειμωνιάτικης νύχτας που εισβάλλει στα σπίτια απρόσκλητο, πρόωρο, πνιγερό, θυμίζοντάς σου βάναυσα το αδιάκοπο συνεχές του χρόνου, το παρελθόν σου, το παρόν σου· λες και τα ξεχνάς ποτέ...
-Φύγε, σε παρακαλώ, φύγε, δεν σε χρειάζομαι για να θυμάμαι∙ θυμάμαι, γνωρίζω∙ σε παρακαλώ, φύγε μακριά, φύγε μακριά μου. Δεν αντέχω. Λυπήσου. Με.
Το σκοτάδι, όμως, δεν ξεμάκραινε, όσο και αν εκείνη έτρεχε εμπρός του να διαφύγει. Η ώρα περνούσε. Το σκοτάδι την πρόφτασε. Κυκλώθηκε. Πνιγόταν. Όχι άλλο σκοτάδι. Μια πηγή φωτός αναζητούσε, έστω τεχνητή, ψεύτικη έστω, έστω και θορυβώδη. Απέναντί της μια ταμπέλα βρέθηκε να φέγγει: «Διακόπτης» το όνομα του μπαρ, «ανοιχτός» η κατάστασή του.
Πριν προλάβει να το καταλάβει βρισκόταν ήδη μέσα. Το φως-οξυγόνο, αν και λιγοστό, επανέφερε τους παλμούς της στο γνώριμο φυσιολογικό, την έκανε να αναπνέει με σταθερότητα ασφαλή, κατεύνασε για λίγο τις σκοτεινές της σκέψεις, στέγνωσε τον ιδρώτα που πάγωνε το δέρμα.
Η μουσική μύριζε παρελθόν∙ κι ήταν που ήθελε να γίνει ένα με τη μουσική; Ήταν που ήθελε να γίνει ένα με τη μυρωδιά; Άρχισε να σιγοτραγουδά τους στίχους:
«Προχτές αργά στο μπαρ το ναυάγιο
βρέθηκα να τα πίνω μ’ έναν άγιο
καθότανε στο διπλανό σκαμπό
και κοινωνούσε με ουίσκι και νερό».
Το μουσικό θέμα έφερνε τον παράδεισο στις αισθήσεις της. Μεμιάς κάθισε σε μια από εκείνες τις ψηλόλιγνες καρέκλες που δεσπόζουν σε κάθε μπαράκι. Αυτόνομες και συλλογικές, υπερήφανες και παρατεταγμένες η μια δίπλα στην άλλη, σε φέρνουν πιο κοντά με τους αδιάφορους άλλους και τις πολύτιμες ιστορίες τους, σε αναγκάζουν να τους ακούσεις· είτε από ευγένεια, είτε από ανία, είτε από πόθο.
Παρήγγειλε ποτό καθαρό∙ βότκα. Σκέτη. Διπλή. Ρώσικη, όπως η καταγωγή της. Κάτι να της θυμίζει την αφετηρία της, τα παιδικάτα της, τότε, που όλα, αν και σκοτεινά, ορθώνονταν σαφή και ξεκάθαρα στον νου της.
-Ήμουν στα δέκα όταν οι γονείς μου πέθαναν, ναι, πέθαναν, δεν χάθηκαν, όπως τόσο γαλήνια χαρακτηρίζουν τη μετάβαση από τη ζωή στον θάνατο όσοι να σε ανακουφίσουν προσπαθούν σε ηλικία τρυφερή, όπως σ’ εκείνη των δέκα χρόνων. Μη με ρωτάς από τι, μη με ρωτάς πώς, ό, τι ξέρεις ξέρω κι εγώ. Ποτέ δεν έμαθα. Σταμάτα, μη με ρωτάς ούτε για την πελιδνή μου όψη. Ντρέπομαι. Όχι, όχι ακόμα. Σταμάτα, σε ικετεύω. Άσε με να συνεχίσω, να σου πω όσα μπορώ, όσα αντέχω. Ναι, το ξέρω πως ίσως με ανακουφίσει, όμως δώσε μου λίγο χώρο-ευκαιρία να μιλήσω για όσα θέλω μονάχα εγώ. Κι ας μη με προσέχεις. Προσποιήσου. Θα κάνω ότι δεν το καταλαβαίνω. Συμφωνείς. Ωραία. Είδες που τα βρήκαμε; Τώρα μη με κοιτάς∙ όχι στα μάτια, όχι στο στήθος, αλλού, κοίτα αλλού, κοιτά χαμηλά, να, κοίτα τα πόδια μου, πονάνε, πονάνε πολύ, δεν με βαστούν. Κάθομαι. Αλήθεια διαφανής. Το βλέπεις. Να που δεν λέω ψέματα. Ωραία που είναι να κάθεσαι με τα πόδια να κρέμονται, να αιωρούνται, όπως τότε που πήγαινες στις κούνιες κι ο παππούς σε κούναγε πέρα-δώθε κι έγνοια δεν είχες καμιά, παρά τα προβλήματα, παρά τις απώλειες. Υπήρχε ο παππούς, υπήρχε κι η γιαγιά. Μέρες νοσταλγίας... Σσσσς! Άκου:
«Του ’πα παππούλη τι ζητάς εδώ;
Δεν είναι μέρος για έναν άγιο αυτό.
Μου λέει τέκνον κάνεις μέγα λάθος,
εδώ είναι ο φόβος των ανθρώπων
και το πάθος».
Όμως, σύνελθε, να σ’ αποδιώξουν ήθελαν, να σε παντρέψουν, βάρος ήσουν, βάρος ήμουν γι’ αυτούς. Έφταιγαν. Τι ήξερα εγώ; Με συγχωρείς. Σκοτείνιασε; Όχι, μην κλείνετε, κρατήστε τον Διακόπτη ανοιχτό, θέλω φως, δεν αναπνέω. Δεν αναπνέω. Φοβάμαι. Σας... ευχαριστώ. Σας ευχαριστώ. Μισό λεπτό, χρειάζομαι άλλο ένα ποτό, καθαρό, δυνατό, όπως η μνήμη μου, μήπως σβηστεί, μήπως τη σβήσει. Όχι, θα συνεχίσω να μιλώ, μη φοβάσαι, δεν ξεχνάω εύκολα. Δυστυχώς. Σε ευχαριστώ που με ακούς. Κανείς δεν με ακούει. Δεν ξέρω ούτε τ’ όνομά σου∙ καλύτερα. Από τη στιγμή που μαθαίνεις τ’ όνομα του άλλου, παύει να είναι αδιάφορος ξένος, κι εγώ σε θέλω και ξένο και αδιάφορο. Γι’ αυτό σε διάλεξα. Ίσως έχεις κι εσύ πολλά να μου πεις, όμως λυπάμαι, δεν θέλω να ακούσω. Ίσως σ’ άλλο χρόνο, σ’ άλλο χώρο. Ναι, τ’ ομολογώ, σε κοροϊδεύω, ποτέ δε θα σ’ ακούσω. Συγγνώμη γι’ αυτό. Έτσι μ’ έκαναν,
έτσι έγινα. Να κοροϊδεύω και να επιβιώνω. Να κοροϊδεύω για να επιβιώνω. Αν με ρωτήσεις τώρα, δεν με νοιάζει να κοροϊδέψω, δεν με νοιάζει να επιβιώσω. Μόνο αυτό το σύμφυτο με την ανθρώπινη φύση ένστικτο επιβίωσης είναι που με εμποδίζει. Τι έλεγα; Α, ναι, είδες που θυμάμαι; Παραδέξου δεν με βοήθησες. Πρέπει να το ξέρουν. Κι άλλη αλήθεια, ορίστε. Στα δεκαπέντε μου ήδη μου προξένευαν ένα γεροντοπαλλήκαρο με δόντια χρυσά, βορά τους θα γινόμουν. Πώς να ξεφύγεις από τέτοιο ανθεκτικό μέταλλο; Σε εξασφαλίζει βλέπεις. Βλέπουν. Το έσκασα τη μέρα του γάμου. Μη με ρωτάς λεπτομέρειες. Μόνο άκου. Χορεύτρια ερωτική έγινα, μπορούσα τουλάχιστον να επιλέγω έτσι, τους κυνηγούς. Ησυχία, τελειώνει:
«Κοίταξε γύρω του στεγνούς και μεθυσμένους και μου είπε εγώ τους αγαπάω τους κολασμένους. Αν θες ν' αγιάσεις πρέπει ν' αμαρτήσεις. Ε κι αν προλάβεις, ας μετανοήσεις».
Μη, μη με λυπηθείς στιγμή. Όχι ακόμα, σε λίγο, έχεις καιρό. Κι ύστερα... ύστερα ήρθε ο ιππότης! Ο πρίγκιπας του παραμυθιού. Ο ήρωάς μου. Να με μαγέψει∙ να με σώσει, να με παντρευτεί, να μου χαρίσει παιδιά, χρυσό κι αγάπη να με λούσει. Με συγχωρείς, χρειάζομαι κι άλλο ποτό. Σφηνάκι; Όχι, μεγάλη η πιθανότητα νόθευσης και δεν θέλω στα σωθικά μου τίποτε νοθευμένο πια, μήτε πιοτό μήτε συναίσθημα. Μην παρασύρεσαι, δεν πρόκειται για χάπι-εντ. Να ετοιμάζεσαι, αλλά μη με λυπηθείς ακόμη. Με πήρε στη χώρα σας, στη χώρα των ονείρων μου, της δικαιοσύνης, της ευκαιρίας, της καταξίωσης, της πολλά υποσχόμενης πατρίδας. Με παντρεύτηκε και μ’ έχωσε μες στο παλάτι του μαζί με τα δυο παιδιά που του χάρισα. Μας φυλάκισε, μ’ ακούς; Κι εμένα... κι εκείνα. Φταίω; Λες ότι φταίω; Μην ξανανοίξεις το στόμα σου. Στο σπίτι έρχεται... Δεν ξέρω γιατί έρχεται, ούτε ξέρω πότε. Έχασα τον λογαριασμό. Έχασα τις μέρες. Ζει στο εξοχικό με τον καινούργιο του έρωτα – κρίμα το κορίτσι. Ναι, σε αυτόν οφείλεται η πελιδνή μου όψη. Ναι, φοβάμαι πως θα με χωρίσει, ναι, με σκόρπισε απ’ τις σκάλες, ναι, πρόσφατα ανάρρωσα, και ναι, είμαι μόνη, ξένη και αδύναμη. Σε κάλυψα; Το τελευταίο χτύπημα σακάτεψε τα πόδια μου… Κατάκοιτη για μέρες-αιώνες. Όσο για τα παιδιά, μάνα δε γέννησε πιο δυστυχισμένα όντα από τα δυο τους. Πηγαίνουν σχολείο, σε ακριβό σχολείο, από εκείνα τα ιδιωτικά που με χαρά υποδέχονται λογής-λογής παιδιά, παιδιά ανυπεράσπιστα έναντι υψηλής αμοιβής. Παιδιά-παράσιτα, παιδιά-ερινύες ακούς; Δες, φέρω μαζί μου φυλαχτό, την έκθεση που έγραψε η κόρη μου στον δάσκαλο, καθώς συγκινημένος μού ζήτησε να περάσω από το σχολείο για να την πάρω. Για την έκθεση μιλώ, κοιμήθηκες; Ξύπνα και ξεκίνα
να με λυπάσαι. Θα σου δώσει ενέργεια ν’ αντέξεις. Στυγνό συναίσθημα η λύπηση. Όχι τόσο για εκείνον που οικτίρεις, όσο για εσένα τον ίδιο. Ένα διθυραμβικά αρνητικό συναίσθημα που τονώνει κάθε κύτταρό σου, που σε συνταράσσει, που σε διαπερνά, που σε υπνωτίζει μυστικά, όπως κι ο φθόνος, όπως κι η ζήλια, όπως και όλα τα αυτότροφα συναισθήματα. Εσένα καταβροχθίζουν στο τέλος και ναι, σε φθονώ, σε φθονώ γιατί είσαι άντρας, γιατί είσαι ντόπιος, γιατί φοράς βέρα, κυρίως γιατί μπορείς ξένοιαστος να με ακούς∙ λυπήσου με λοιπόν. Λυπήσου με κι άλλο κι άκου τα ειπωμένα του παιδιού μου τα τελευταία. Θα σου πω και το ερώτημα ευθύς: Υπάρχουν πολλές πατρίδες ή μόνο μία;, έτσι τέθηκε το θέμα και ιδού η απάντηση: «Η μετανάστευση είναι αναπότρεπτη και εγώ θέλω δυο πατρίδες. Άλλωστε, αν η μαμά δεν είχε ακολουθήσει τον μπαμπά, όπως κάνουν οι γυναίκες, δεν θα υπήρχα ούτε εγώ ούτε ο αδερφός μου. Σ’ ευχαριστώ μαμά!». Παρακαλώ παιδί μου.
Τώρα, λυπήσου με όσο πιο πολύ μπορείς, μα προς θεού, μην κλείσεις τον Διακόπτη.

notationes /// ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ -ΧΕΙΜΩΝΑΣ 2015 /// Ο ΜΑΥΡΟΣ ΚΟΤΣΥΦΑΣ ΣΤΟ ΧΙΟΝΙ /// ΝΕΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑ /// ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ

                                       

Εικόνισμα αθωότητας


Μπαίνει δειλά από τις χαραμάδες η βρεγμένη Κυριακή .

Στο απέναντι τζάμι δυο παιδικές θλίψεις

παραδίδονται λυπημένες στην κυριαρχία της βροχής ,

εικόνισμα αθωότητας ...

Ευλογία όμως η βροχή ετοιμάζει τις πηγές

της αυριανής μέρας που τα παιδιά

θα κυνηγούν τον Έρωτα στις ανθισμένες πεδιάδες

του έαρος που  η γνώση  θα συντηρεί  το είναι

ενώ θα κρύβεται μες τα χαμόκλαδα  το έχειν …..

 ******

 

ΟΝΕΙΡΙΚΗ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ

Χτες , μες τον κάματο του αυγουστιάτικου απομεσήμερου περιπλανώμενος

ήρθε στ όνειρό μου ως ναυαγός σε καταποντισμό ο νεκρός πατέρας .

Αλλόκοτος χαοτικός χωρίς ειρμό ο δυσανάγνωστος κόσμος των ονείρων

να αρδεύει το όνειρο τη μνήμη κι μνήμη την αργοπορία της ή τη λησμονιά της .

Ήταν , λέει , άρρωστος και μαραμένος σαν σκοτεινή παραβολή του Ιησού

σ ένα νοσοκομείο μιας ακατοίκητης φανταστικής Αγίας Πετρούπολης

ξένος σε ένα λιτό θάλαμο συναρπαστικών λέξεων τραυματιοφορέων

του ποιήματος «Καθρέφτες» της Ρωσίδας ποιήτριας Ζιναϊντα Γκίππιους!

Στην απόσκια μεριά της σκάλας κούφιο το μέλλον ακυβέρνητο παραδέρνει.                                  

Κάτι φώναξα άηχα , σάλεψε νωχελικά σαν πεπρωμένο δίπλα μου η Αλκμήνη ,           

αναδιπλώθηκε αστραπιαία η σφαγή του ονείρου μες το φτεροκόπημα πουλιών                                 

από ακαθόριστες επικράτειες πιο πέρα κι από το μαύρο του θανάτου .                                                                                                                                             

Θρόιζε άραγε ο αέρας στον κήπο την πυκνόφυλλη μουριά ή συνέχεια του ονείρου                           

την αργυρόφυλλη σημύδα στο έμπα της νοσοκομείου της αγίας Πετρούπολης ;

Εφήμερα τα όνειρα και ζωές των νεκρών μας στο βαθύ εντός του ονείρου                                        

έτσι που σε αναγκάζουν να αγιάζεις μένοντας παιδί μες σε μακρινές παλιές μέρες                           

που κανείς δεν τις θυμάται πια ….. 

                                                                           Αταλάντη  Αύγουστος 2010 



                                                                                           

 

notationes /// ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ -ΧΕΙΜΩΝΑΣ 2015 /// ΕΛΕΝΗ ΚΟΦΤΕΡΟΥ /// ΜΕΤΑΡΣΙΩΣΗ

                                                                            

Φωτό  Κυριάκος Γουνελάς

    Η  Ροδούλα, συνηθισμένη να περπατά σε μονοπάτια κακοτράχαλα και χώματα σκληρά, αρχαία συστατικά του ορεινού χωριού της, παραξενεύτηκε πολύ που τα καινούργια χοντρά ανατομικά της παπούτσια, δώρο της εγγόνας της, φιλούσαν έδαφος αφράτο, βούλιαζαν οι πατημασιές σε βαμβακένιο ομιχλώδες χαλί και η δρύινη μαγκούρα της δεν έβρισκε πουθενά στέρεη ύλη ν’ ακουμπήσει όταν τον είδε να πλησιάζει. Καλώς ήρθες, της είπε με έκδηλη χαρά. Σε περίμενα. Επιτέλους θα είμαστε για πάντα μαζί… Τον αγκάλιασε σφιχτά, αγνοώντας το άνθισμα του ανέμου ανάμεσα στα άυλα σώματά τους, τού τίναξε ένα φιλί χωρίς βαρύτητα που τον βρήκε στο δεξί μάγουλο κι έπειτα του είπε απολογητικά μα με φωνή χωρίς μετάνοια, “Εγώ σε πρόδωσα , ο Γερμανός αξιωματικός μού είπε ότι στο βουνό αγάπησες τη Μαρία”. Το ξέρω, της απάντησε μα ήταν μπλόφα, ποτέ καμία άλλη δεν αγάπησα.
Με σιγανές κινήσεις έβγαλε απ’ την τσέπη του ένα δαχτυλίδι φτιαγμένο από σφαίρα γερμανική μ’ ένα άστρο ξεπεσμένο να εξέχει, δεμένο με ασήμι και το πέρασε χωρίς κόπο στο μεσαίο δάχτυλο του δεξιού χεριού της, παρά τους κόμπους της αρθρίτιδας που εδώ και χρόνια το είχανε στρεβλώσει.

notationes /// ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ -ΧΕΙΜΩΝΑΣ 2015 /// Σπουδή στα «οικογενειακά σονέτα»: αναφορές, συσχετισμοί

Χάρης Βλαβιανός «Σονέτα της συμφοράς», εκδ. Πατάκη

 _______________________________________________________________________________

Γράφει η Ασημίνα Ξηρογιάννη

Τα »Σονέτα της συμφοράς», 75 τον αριθμό, αφιερώνονται στη μητέρα »που πέθανε όπως έζησε: εξόριστη, μόνη.» Και στον πατέρα »που ως το τέλος επέμενε πως η εγωπάθεια είναι δύναμη. Το σίγουρο είναι πως τούτος ο ποιητής πάντα επιστρέφει στον τόπο του οικογενειακού εγκλήματος ηθελημένα και αθέλητα μαζί-περισσότερο ηθελημένα. Δεν είναι εύκολη ίσως η διαφυγή, ή τουλάχιστον δεν είναι εύκολη πάντα. Ή αλλιώς συμβαίνει και αυτό που έχει γράψει και ο Τ.S.Eliot, ότι δηλαδή » ίσως όλα είναι μια ζωή χωρίς διαφυγή.»  Το Σονέτο 1 ξεκινά με ένα απόσπασμα από το ημερολόγιο του Bιτγκενστάιν, από τους αγαπημένους φιλοσόφους του ποιητή: »Aν τυχόν έγραφα μια καλή πρόταση,/που κατά σύμπτωση σχημάτιζε ένα ομοιοκατάληκτο δίστιχο,/αυτό θα ήταν λάθος μου». Ο ποιητής και η γραφή του δεν ανήκουν σε αυτό που ονομάζουμε »παραδοσιακός ποιητής» και »παραδοσιακή ποίηση». Δεν γράφει με ομοιοκαταληξία και έχοντας το μυαλό στον ρυθμό που αυτή επιβάλλει. Προσεγγίζει την ποίηση κολυμπώντας στα νερά του μοντερνισμού. Aυτή η προσέγγιση τον εκφράζει και έχει τους λόγους του: »Γιατί όμως να επιβάλλουμε ρυθμό σε κάτι που δεν έχει-/σε κάτι τόσο ασυντόνιστο όπως…η ζωή, ας πούμε./Υπάρχει άραγε αρμονία στο μίσος ή στον φθόνο;/ » Kαι λίγο παρακάτω στο ίδιο ποίημα γράφει ,αναφερόμενος- που αλλού-στη μητέρα του: »O καρκίνος που τίναξε μέσα σε τρεις μήνες το μυαλό της στον αέρα/ ξεπήδησε μέσα από μια αριστοτεχνική σεστίνα; » Με πικρό χιούμορ διαχειρίζεται τις συμφορές του και κλείνει το ποίημα με ένα λογοπαίγνιο  με το ίδιο του το όνομα (Χάρης): »Κοιτάς γύρω” τίποτα πια για σένα δεν ριμάρει, /τ” όνομά σου, δυστυχώς έχασε όλη του τη χάρη.»
Στο Σονέτο 3 αναφέρεται ξανά στη μητέρα »που είναι σαν να μην υπήρξε ποτέ ζωντανή». Αναθυμάται την εικόνα της. Από τη μία ο θάνατος παραμονεύει, από την άλλη μια σπίθα τρυφερότητας στο ποίημα :»Kοιτάζεις το πρόσωπό της καθώς γέρνει τρυφερά πάνω στο δικό σου…”“Φωτογραφίες από το τελευταίο καλοκαίρι στο Πέζαρο μαζί της, χωρίς να φαντάζεται κανένας από τους δυο ότι δεκατέσσερις μήνες αργότερα θα ήταν νεκρή.
Στο Σονέτο  16 η ίδια περίπου διάθεση αναφορικά με τη μητέρα. Το σονέτο ξεκινά με ένα ρήμα »σκληρό»: »Πέθανε. »Kαι στον ίδιο στίχο: »O καρκίνος έκανε καλή δουλειά. Και γρήγορη.». Τρεις τελείες μέσα στον ίδιο στίχο. Ορθά κοφτά. Το ίδιο και στον επόμενο: »Eίναι στον εγκέφαλο. Πολύ επιθετικός. Στάδιο IV ». Nαι, ορθά κοφτά! Σχεδόν κυνικά. Ωστόσο, με αυτόν τον τρόπο είναι η αμεσότητα εξασφαλισμένη. Και τα λόγια που θα έλεγε και ο Μπέρρυμαν χαρίζουν κλίμα »μαύρης κωμωδίας στον αναγνώστη:» ..[...] ένας νεαρός καρκίνος με μέλλον”“. Και μετά έρχεται πάλι η θύμηση, αλλά αυτή τη φορά από την παιδική ηλικία» που παιδί ακόμα της έπιανες με τα δυο χέρια το κεφάλι,/και φοβόσουν ότι θα εκραγεί-μέρα-νύχτα, για χρόνια,/ να υπολογίζει χρέη και ακάλυπτες επιταγές./Στη συνείδησή του η λέξη »madre»  (μητέρα) είναι συνώνυμη της λέξης »inferno» (κόλαση). Και στα σονέτα που θα ακολουθήσουν θα δούμε πώς διαχειρίζεται τις οικογενειακές πληγές. Στα Σονέτα της Συμφοράς πιο συγκρατημένα πιστεύουμε απ” ότι στα προγενέστερα έργα του. Είναι σε μεγαλύτερη ηλικία και ζει μια άλλη ζωή που χρονικά απέχει πολλά χρόνια πια από εκείνη την πρώτη ζωή που τον στιγμάτισε. Υπάρχει τρυφερότητα ,που συνυπάρχει με (αυτο) σαρκασμό, πίκρα, νοσταλγική διάθεση, με ένα διάχυτο παίγνιο, αλλά και με πόνο .Εκεί που πάει να γίνει κυνικός και γίνεται, σου κλείνει το μάτι η τρυφερότητα.
Και προχωρούμε στο σονέτο 54. Ξεκινά ως εξής: »Kάποιες νύχτες τα όνειρα σε επιστρέφουν στη θλίψη/[...]Εκδικούνται όντως οι λέξεις την πραγματικότητα, όπως ισχυρίζεται ο Κόνραντ  ή απλά την απαλύνουν; Στο όνειρο  η φωνή της μητέρας:[...] (η μητέρα σου σε κοιτάει με εκείνο το επιτιμητικό βλέμμα που λέει:/ Με άφησες μόνη” με άφησες να πεθάνω μόνη’/[...] Στο ίδιο ποίημα αναφέρεται στη φυλάκιση της μάνας, καθώς και στην εμπλοκή της αδερφής του Μαρίνας με τα ναρκωτικά. Το ποίημα κλείνει ως εξής: »Eσύ όμως συνέχισες να μιλάς. Στη γυναίκα που μισούσε την κόρη της/ Στη γυναίκα που σας εγκατέλειψε. Στη γυναίκα που τώρα σε καταριέται./» Στο Αίμα Νερό, στο κεφάλαιο 27 ,γράφει ότι »της έκοψε την καλημέρα για μήνες (της μητέρας), αλλά τελικά υπαναχώρησε και προσπάθησε να τη μεταπείσει. Μάταια. Η κόρη της ήταν για  αυτήν ένα λάθος, ένα βάρος που έπρεπε πάση θυσία να ξεφορτωθεί. Τα ναρκωτικά ήταν ένα imbarazzo που την εξέθετε στην καλή κοινωνία. Επιπλέον δεν θεωρεί ποτέ ότι έφερε η ίδια κάποια ευθύνη.» Επίσης, στο κεφάλαιο 40 του βιβλίου (Το Αίμα Νερό) λέγεται ότι η Μαρίνα τηλεφωνεί καθημερινά στον ποιητή για τον ενημερώνει σχετικά με τις εξελίξεις στην υγεία της μητέρας του και κάθε φορά κλείνει τη συνομιλία του με την εξής φράση: »Θέλω να πεθάνει. Να πεθάνει. Δεν μ” αγάπησε ποτέ.»

Χάρης Βλαβιανός

Στο Σονέτο 48 (αφιερωμένο στον ετεροθαλή αδερφό του Κρίστοφερ) έχουμε επιστροφή στο θέμα του αυταρχικού και εγωιστή πατέρα, που μέχρι τα τελευταία του φρόντιζε να εκπλήσσει. Η αίσθηση είναι πάντα η ίδια, μερικά πράγματα σε υπερβαίνουν. Εσύ απλά προσπαθείς να τα ερμηνεύσεις, μερικές φορές  ούτε  καν αυτό.»[...]Τώρα εκείνος έφυγε για πάντα/(δεν καταδέχτηκε ούτε καν να σε αποχαιρετίσει-/το κώμα άλλος ένας άσος στο καλοραμμένο του μανίκι)/και τις πήρε μαζί του, αφού κι αυτές τις θεωρούσε δικές του./Όλα τα θεωρούσε δικά του.» Ήταν θέμα πατρικής παντοδυναμίας./Ο πατέρας έφυγε από τη ζωή του, αλλά το πορτρέτο του αναδύεται ζωντανό μέσα από το ποιητικό του έργο, αλλά και από το »Αίμα νερό». Kαι είναι η επίδραση της πατρικής συμπεριφοράς και του πατρικού προτύπου σημαντική και στην δημιουργία του ποιητικού προσωπείου. Στο σονέτο 62 συναντάμε και πάλι τον »Βrasileiro», που »ήταν όντως καλός εραστής με εξωτική πανοπλία», να » βρίσκεται διασωληνωμένος  σε ιδιωτική κλινική στο Μοrumbi» και να »έχει πάψει εδώ και μήνες να μιλάει.» Το ποίημα τελειώνει ως εξής: «Σε κοιτάει  έντονα στα μάτια/μ “εκείνο το βλέμμα που θα ήθελες να λέει : »Συγγνώμη, γιέ μου»,/ενώ στην πραγματικότητα σου ψιθυρίζει: »Kοίτα για πότε τελείωσε το πάρτυ!»
Στο σονέτο 74 ο ποιητής αναρωτιέται :«Τον αγαπούσες όσο πίστευες; Σε αγαπούσε όσο ήθελες; Συνέχισε να ρωτάς. Οι δικοί σου τοίχοι έχουν ακόμα πολλά να πουν.»Και είναι η πρώτη φορά που ο ποιητής κάνει λόγο για » δάκρυ» (είναι γνωστή η αντιπάθειά του προς τις δακρύβρεχτες λογοτεχνικές ταχτικές άλλωστε):
»Φθινόπωρο έφυγαν και οι δύο, με δύο χρόνια διαφορά.
Οι στάλες της βροχής στο τζάμι συντονίζονται με την οδύνη σου-
κυλάνε αργά όπως τα δάκρυά σου.»
Σε αυτό το Σονέτο συναντάμε και τη λέξη »ορφανός»: »Τώρα είσαι πλέον ορφανός». Σαν » ορφανό του Ντίκενς »θα γράψει αργότερα στο Αίμα Νερό, κεφάλαιο 26 :
»Πάλι κουδουνίζει ενοχλητικά στο μυαλό σου η λέξη αυτή: ματαίωση. Φρόντιζε να απέχει από κάθε σημαντικό γεγονός στη ζωή σου. Πάντα με καλή δικαιολογία εννοείται-ήταν πολύ έξυπνος στο να επινοεί περίτεχνα σενάρια. Στην αποφοίτησή σου ήσουν ο μοναδικός φοιτητής στον κήπο του Κολεγίου που γιόρτασε τη μέρα εκείνη σαν ορφανό του Ντίκενς. Κρατούσες αμήχανα στο χέρι το ποτήρι με την σαμπάνια (που απεχθάνεσαι) και κοιτούσες τους συμφοιτητές σου να χαριεντίζονται αυτάρεσκα με τους γονείς και τις φιλενάδες τους. Το μόνο που σε έκανε να νιώσεις λίγο καλύτερα ήταν ότι σε όλη τη διάρκεια της τελετής έβρεχε καταρρακτωδώς.»
Από τον πατέρα στη μητέρα, από την μητέρα στον πατέρα, η εσωτερική διαδρομή του ανθρώπου διασταυρώνεται με την εσωτερική διαδρομή του ποιητή και η σταθερή θεματολογία
πάντα εκεί να μας υπενθυμίζει πόσο τα βιώματα μπορούν να επηρεάζουν το υποκείμενο της γραφής και να συμβάλλουν  στην ανάπτυξη της ποιητικής ευαισθησίας.
Ωστόσο υπάρχει η αίσθηση πως από τα Σονέτα της συμφοράς απουσιάζει ο μεγάλος θυμός που συναντήσαμε σε προηγούμενες νεανικές συλλογές. Εμφανίζεται πιο διαλλακτικός, πιο ήρεμος, ίσως, περισσότερο ψύχραιμος. Αν και στο Αίμα Νερό που ο λόγος είναι αυστηρά απογυμνωμένος και λειτουργικά λιτός η σκληρότητα αναδύεται και είναι σαν να επιστρέφει δριμύτερη, αποδεικνύοντας πως ο ποιητής δεν έχει πάψει ποτέ να γλείφει τις πληγές του ,ίσως γιατί οι πληγές, όταν είναι εξαιρετικά βαθιές, σε στοιχειώνουν εν τέλει. To Aίμα Νερό κλείνει ως εξής: »Σκέφτεσαι τώρα τους στίχους του Λάρκιν :»They fuck you up,your mum and dad./They may not mean to,but they do.»
Η  επαναφορά των ιστοριών της οικογενείας του και ο τρόπος που ο ίδιος εμπλέκεται μέσα σε αυτές είναι οικείος σε έναν συστηματικό αναγνώστη του Βλαβιανού. Είναι η αίσθηση μιας τραγικότητας που δίδεται  κάθε φορά. Όμως δίδεται με έναν τρόπο άμεσο και άρα αληθινό που δεν μπορεί να μην κάνει τον αναγνώστη να ταυτιστεί με αυτό που διαβάζει, συμπάσχοντας  και νιώθoντας το δράμα οικείο.
26
»To δικό σου έργο τιτλοφορείται: »O πατέρας που δεν αγάπησε τον γιο,
κι ο γιος που δεν κατάφερε να μισήσει τον πατέρα».
Και τώρα ,μετά τη μάνα σου σκέφτεσαι ότι ήρθε η σειρά του
και δεν έχεις προλάβει τίποτε και  ο χρόνος πια εξανεμίστηκε
και η φωνή εξασθένησε και η πίκρα ξεχειλίζει από παντού και»
[...]


http://fractalart.gr/soneta-tis-symforas/