ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΣΟΔΕΙΑ/ΤΕΥΧΟΣ 12

ΤΕΥΧΟΣ ΔΩΔΕΚΑ [περίπατος ήταν..]

περιεχόμενα τεύχους 04 Το παραβάν της δημοκρατίας άρθρο του Μπατίστα Μαλαματένιου 06 Rene Magritte εικαστικά της Μαγδαληνής Καφετζοπούλου 09 Το λουκέτο του μυαλού γράφει ο anonymous: Ζιzάνιο 10 Casablanca - M.Curtiz (1942) κινηματογράφος αφιέρωμα στην ταινία. Κείμενο του Γιώργου Ρούσσου baphomet 14 Ο Αναρχικός δάσκαλος διήγημα του Νικόλα Σμυρνάκη 15 Οι κυβερνήσεις πέφτουνε.. στο μονόστυλο η Νίκη Ηλιοπούλου 16 Εισαγωγή στη "Φοινικιά" του Κωστή Παλαμά ποίηση Φιλολογική εργασία του αείμνηστου Ηλία Λάγιου. Επιμελήθηκε ο Ματθαίος Ματθαιάδης. 24 ποιητικός λόγος: Κατερίνα Γεωργαρά, Ασημίνα Ξηρογιάννη, Αθανάσιος Πάσχος, Γιώργος Τζαβλάκης, Νίκος Σφαμένος, Μαρία Ροδοπούλου, Άγγελος Θεοχάρης, Χρήστος Αρμάντο Γκέζος, Μίνα Παπανικολάου, Δημήτρης Δικαίος. 30 Fuad Rifka μεταφράσεις απόδοση στα ελληνικά: Babak Sadegh Khanjani 31 Νέες εκδόσεις (9) εκδοτικές απόπειρες που προτείνουμε 32 Έκθεση Βιβλίου στις Σπέτσες. Δυναμική παρουσία της σοδειάς και.. φέτος

NIKOΣ ΚΥΡΙΑΚΙΔΗΣ / CARMENSITA

Μύρισε τη νύχτα....
όλα μέσα ήταν τακτοποιημένα.
Η υστερική της σχέση με την καθαριότητα
έφερνε απολυμαντικές παραισθήσεις-
Συχνά έβγαινε ν΄αναπνέψει.
Πέρασαν τόσα χρόνια και τίποτε δεν άλλαξε χρώμα.
Μικρή κρυβόταν πίσω από έρωτες για την αναμονή
Ύστερα ήρθαν τα χαρτιά : Προσθέσεις-αφαιρέσεις
Τα πρωινά πήγαινε να την κλέψουν
Τα βράδυα απλά να ξεκουραστεί.
‘’Όταν πεθάνω σκεφτόταν, θα γίνει χαμός-
μια τεράστια χλιδάτη κηδεία με δαπάνες της ενορίας’’
Αυτή θα λένε,
ερέθισε πολλούς μικρή
και έγινε κοινωνική μετά.
Ένα τρενάκι του τρόμου η ζωή της
δηλαδή ταπεινή.
Η νύχτα θαρρείς κουράστηκε να τη βλέπει:
Τόση επανάληψη τόσος αυτοοίκτος
και όλα αυτά σ΄ ένα προκλητικό σκοτάδι.
‘’Θα ήταν καλά να εμφανιστεί ένας πιτσιρίκος ξαναμένος
και ένας γοητευτικός μεσήλικας με όμορφη φωνή-
να φτιάξω ένα ερωτικό πάζλ.
Να με κλαίνε κι εραστές εξόν από γείτονες
Να φορώ μέχρι τέλος και πάλι προκλητικά εσώρουχα
Να κρατάω στα σταυρωμένα χέρια μαζί με την οργή, γεύσεις
Να με ξαναβρίσει και καμία κυρία
.....ίσως και να με έχουν απολύσει πριν μάθουν πως πέθανα’’

ΠΟΙΗΣΗ ΑΝΤΩΝΗ ΠΥΡΟΒΟΛΑΚΗ

Όχι  άλλη  μουσική

Όχι  άλλη  μουσική.

Μονάχα  οιμωγές  αθλίων   στα  καταγώγια  του  λιμανιού.

Μονάχα  ένα  τραύμα  στην  ψυχή,  έγκαυμα  της  αβύσσου.

Μονάχα  κλάματα νυχτοπουλιών  που  γίνανε  στάχτη  τη  χαραυγή.

Όχι  άλλη  μουσική.

Μονάχα  κορναρίσματα  σωμάτων  που σκοτώνονται  στις  τροχοφόρες  ώρες  της  φυγής  σου.

Μονάχα  ένα  εκτελεστικό  απόσπασμα  από  σπασμένα  ντέφια  σʼ  ένα  πανηγύρι  λυπημένων.

Μονάχα  τα  αιμάτινα  αναφιλητά  των  παπαρούνων  στα  επείγοντα.

Όχι  άλλη  μουσική.

Μόνο  γκρεμοί  πεφταστεριών  στους  ουρανούς  της  νύχτας.

Μονάχα  ένα  βούισμα  του  ανέμου  ανάμεσα  στις  μαρμαρένιες  πλάκες.

Γιατί  απόμεινε  μόνο  ένα  μικρό  παιδί  να  δείχνει  στους  θανάτους,

τους  αθώους  μιας  βομβαρδισμένης  πόλης.

Όχι  άλλη  μουσική.

Μονάχα  το αλύχτισμα  μιας  διψασμένης  σέρας.

Μονάχα  ρόγχοι  παραθύρων  σʼ  ένα  δηλητηριασμένο  άστυ.

Όχι  άλλη  μουσική

Γιατί  χρυσάφι  αγοράζει  την  αγάπη.

Γιατί  τα  όνειρα  κυλίστηκαν  στις  λάσπες.

Γιατί  απόμεινε  μονάχα  η  σιωπή  της   απουσίας.

                                                                Όχι  άλλη  μουσική.    

XAΡΙΤΙΝΗ ΞΥΔΗ / ΔΥΟ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

[ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ <Οι Τρομπέτες του Οκτώβρη>,εκδ.Κώδικας,Αθήνα 2008]


ΨΕΜΑ

Δεν ήθελα να μείνω αταξίδευτη.Ούτε αθώα.

Έτσι μια μέρα πήρα χαρτί και μολύβι και ξεκίνησα,

το μακρύτερο,το τρομακτικότερο ταξίδι της γραφής.

Τα μάτια μου πάγωσαν,καθώς αντίκρυζαν

πυκνόκαννες αλήθειες,

στραμμένες καταπάνω της.

Ακόμα διασχίζω το κατασκότεινο τούνελ της κάννης...

******

ΕΡΩ

Σ΄έχω κοιτάξει,όταν στα μάτια σου πετούσαν αποδημητικά πουλιά.

Κολυμπούσαν κι έπαιζαν δελφίνια.

Σ΄εχω φιλήσει,όταν στα χδείλη σου η ανατολή συναντιόταν

με την  αστραποβόλο Άνοιξη κι έδινε ,τους έδινε

το πιο μεγάλο ερωτικό,κόκκινο χρώμα.

Σ΄έχω αγγίξει ,όταν στο δέρμα σου φύτρωναν

απέραντα λιβάδια-τα γιασεμιά.

Ερώ και καίγομαι σαν λιβάνι της Ανάστασης...

ΝΙΚΟΣ ΚΥΡΙΑΚΙΔΗΣ / ΚΑΛΛΙΔΡΟΜΙΟΥ

 ( Στη μεγάλη Κατερινούλα)

Θα στο αφήσω το φως,
δεν το δικαιούμαι.
Εσυ δεν είσαι που πήρες ένα τενεκεδάκι απ΄την υπόγα
και με συντροφιά τα κουνούπια,
έπλασες ενα δασος ;
Εσύ είσαι........που πήρες μιαν ηδονή
και την έφτιαξες κατανόηση.
Σκαλιά, φέρετρα
Ξέσκισε τα ερωτικά βοηθήματα κορίτσι.
Ξύσιμο με τα νύχια της παραμύθας
Νανούρισες μετά, ένα κομματιασμένο παιδί.
Ξεφτύλισέ την κι΄άλλο
τη ψυχανάλυση των ευνούχων φλώρων.
Σε επισκέπτονται-όχι βέβαια εκδρομείς-του ‘’δρόμου’’
Εραστές φαντάροι
για να κάνετε μαζι παιδιά,
σιωπηλά... κανένας διάλογος στην πράξη.
Για σένα ιδρωμένοι,
φοβισμένοι,
με μολύνσεις που δεν έχουν καταγραφεί.
Είσαι ένας κούκος ρολόι

ΔΗΜΟΦΙΛΕΙΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ Α

http://varelaki.blogspot.gr/2010/12/e.html -ερωτικά γράμματα

http://varelaki.blogspot.gr/2010/06/blog-post_1544.html- ερωτική επιστολή Γιώργου Σεφέρη

http://varelaki.blogspot.gr/2012/03/2012_20.html -μικρή ανθολογία μέρος πρώτο

http://varelaki.blogspot.gr/2012/03/2012_1589.html - μικρή ανθολογία μέρος δεύτερο

http://varelaki.blogspot.gr/p/thoughts-ideas-words.html - ο πόνος δεν παραμυθιαζεται

Γιάννης Αντιόχου/// Στη Γλώσσα Του

 Γιάννης Αντιόχου, Στη Γλώσσα Του, Γαβριηλίδης, 2005

This is the end

 Πρώτη φωνή:

Επειδή αυτός ο κόσμος μπήγει τα χέρια του στη νύχτα μου
Και βουλώνει τρύπες με τα φτερά των πουλιών
Κάτω απ’ τη Σελήνη, που τρίτη μέρα τώρα αδειάζει
-Αν και κακό τούτο θεωρείται από τους μάγους του χωριού-
 Εγώ, σ’ επικαλούμαι

Επειδή και η ζωή και ο θάνατος δεν φοράνε τίποτα
Και μονοπόδαρος βαδίζει ο τελευταίος προσπερνώντας με
Σ’ ένα δωμάτιο παραθαλάσσιο
Σε μια πόλη που μοιάζει με τίποτα
Εγώ, σ’ επικαλούμαι

Επειδή η γυναίκα που διαλέγω
Ανανεώνει επαναληπτικά το περίγραμμα της στη διαδρομή του χρόνου
Και μ’ ίδια μάτια και μαλλιά
Στο κρεβάτι μου τα πόδια της ανοίγει
Εγώ, σ’ επικαλούμαι

 Δεύτερη φωνή:

 Σκουριάσανε οι σάλπιγγες
Τρυπήσανε τα τύμπανα
Και οι ασφάλειες των τριών αμπέρ ραγίσανε
Telos
Τhis is the end
Κι ας ξέρω τα κηρύγματά σου Ακατονόμαστε Θεέ της Επιθυμίας
Δυσλεκτικέ Βασιλιά της Νόησης

 Μπου!...ο μπαμπούλας παιδί μου
Ωχού!...μ’ αρέσει και το επαναλαμβάνω
Μπου κι Ωχού! Θάνατε νεκρέ, Ιππότη της ποίησης του Θεού
Ω! Πως τινάζεις την αλήθεια απ’ το ψηλό προπύργιο του οίκου Του
Και καβαλάς τον κεραυνό που σκίζει στη μέση τη ζωή μου
Ω! Πως αιωρείσαι πάνω απ’ τα μαύρα βαλτοτόπια του έρωτα
Που έρπει στους λαγόνες των σωμάτων διαρρηγνύοντας τη σάρκα
Ω! Πως τρελαίνεις το χοντροκομμένο κεφάλι του γραμματικού
Που κολλάει στις γενικές προστακτικές
Που ποτέ δεν μπόρεσε να βάλει
την απαγορευμένη αύξηση στη δική του προστακτική
 
Διαρκές παρόν, κι ο μακάριος Βούδας ευτυχισμένος κλωθογυρίζει το κομπολόι με τις 108 χάντρες του
Ω! Πως ξεχειλίσανε οι υπόνομοι
Απ’ τα συσσωρευμένα λέπια των γεροντικών σωμάτων
Που σαν τις εποχές αιώνια αναχωρούν
Επιστρέφοντας στις φιλολογικές συγκεντρώσεις, στις κηδείες και τα μνημόσυνα
Με λουλακί μαλλιά και γκρίζες πουκαμίσες
Με αυτή τη μυρωδιά της σήψης
Όπως η γάτα που πάτησα στην Εθνική Οδό
Κι εξαιτίας τούτου,
 Ένα καμιόνι από το χθες, φορτωμένο με γελάδια
Εκσφενδόνισε –θαρρώ έναν κοπρόλιθο- στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου μου
Ω! Πως κοιμήθηκαν εχθές δυο σώματα πολύ ερωτευμένα
Και βύζαξαν την ησυχία της πιο αποδημητικής τους νύχτας
Δίχως ν’ αγγίξουν μια στιγμή, ένα όνειρο, την αιωνιότητα
Ω! Πως να μην ονομάσεις τον εαυτό σου τυχερό
Σαν ξέρεις πως είσαι Αυτός
Ο χωρίς ιδεολογία
Ο χωρίς πιστεύω
Ο χωρίς περίγραμμα
Μόλις που προφταίνεις να πληρώσεις την παράταση της ληξιπρόθεσμης οφειλής σου
Κι ακόμα δεν έχεις μάθεις να χρησιμοποιείς το καινούργιο νόμισμα


 Πρώτη φωνή:


Επειδή ο πυρήνας σου συντήκεται
Κι αυτό δεν είναι όνειρο
Επειδή οι βιογράφοι σου συλλέγουν
Τα κυπαρισσόμηλα που βάστηξες στις χούφτες
Τα νερατζόφυλλα που έτριψες στις μασχάλες
Τις ίνες των σωμάτων που κατακρεούργησες
- Αν είναι δυνατόν! Με το μυαλό -
Επειδή σ’ αρέσει να μη φοράς εσώρουχα
Ταξιδεύοντας στην περιπλανώμενη φύση του μικρόκοσμου σου
Ανάβοντας κεριά μέσα σε άδεια καύκαλα
Χτυπώντας με το σφυρί ένα καρφί στο βρεγματικό οστό

Τίποτα δεν μπορεί ν’ αρπάξει την ψυχή σου
 
 Δεύτερη φωνή:

 Όλη τη νύχτα καρτερούσα
Μες σε φυλλώματα και δάση εξωτικά
Με λογής ζευγάρια ματιά ζώων, πουλιών κι εντόμων
Κι είδα ένα μαονένιο φέρετρο πολυτελείας
Να κουβαλά το σώμα μου
Και τους συγγενείς μου κλαίγοντας γοερά, ολοφυρόμενους
Να ουρλιάζουν, να χτυπιούνται και να ξεσκίζονται
Και τους φίλους μου να μένουν βουβοί κι απορημένοι
Που μόλις εχθές αγόρασα τα καινούργια ρούχα της πρεμιέρας
Κι η μοναξιά με κρέμασε απ’ τον ιστό της ελληνικής υστεροφημίας
-Κανείς νεκρός δεν νοιάζεται-
Σαράντα μέρες θα μείνω
Θα σας βλέπω να με τιμάτε με κόλλυβα, τρισάγια κι ευχές υπέρ αναπαύσεως
Μετά δεν ξέρω...
 Μα αν μάθω
Θα σας ψιθυρίσω ένα μεγάλο ψέμα
Όπως αυτό που εσείς μηνύσατε στα παιδιά σας, στους συζύγους σας, στη μάνα σας, στον πατέρα σας

Θα ψιθυρίσω μες στον λαβύρινθο του αυτιού σας
Την προφητεία της μαλλιαρής μου μοναξιάς
Αυτής της αρκούδας που τη σέρνει ο γύφτος απ’ το χαλκά της μύτης
Που της παίζει το ντέφι και χορεύει μες στο απόγευμα της στάχτης
Που την λούζει με πράσινο σαπούνι ποτάσας
Και την ξύνει με σκληρό συρμάτινο χτένι για ν’ αφαιρέσει τα τσιμπούρια
Απομυζητικά παράσιτα με κοιλιές πρησμένες απ’ το αίμα
Στο πετσί μου η κηλίδα μιας πληγής
Η πετρελαιοκηλίδα της Μεσογείου
Βαφτίζει την Ανθρωπότητα

 Πρώτη φωνή:

Σε προσκαλώ Θεέ σε δείπνο
Ήδη έχω προβεί σ’ όλες τις απαραίτητες ετοιμασίες
Κεριά αναμμένα
Σερβίτσια απλωμένα
Πρώτο πιάτο η ίδια η ζωή
Κυρίως πιάτο το ανυπόφορο όνομα Σου
Και για επιδόρπιο η φοβερή μου επιθυμία
Κάτσε Θεέ στο θρόνο Σου
 Στην κεφαλή της τράπεζας
Ως προφήτης Σου θα σου σερβίρω
Τον μαύρο εγκέφαλο της ανθρωπότητας
Περασμένο στο μπλέντερ
Αραιωμένο μ’ αίμα και αιώνιο πόλεμο
Πόλεμο παγκόσμιο, εμφύλιο, ατομικό, πυρηνικό
Θεέ Μου με καλαμάκι θα απολαύσεις το απεριτίφ του κόσμου Σου
Να τον χαίρεσαι τον κόσμο Σου
Η ψυχή διαφεύγει Θεέ Μου μέσα από τούτη την τρύπα του ποιήματος
Η μαύρη τρύπα μιας οργής
Το μαύρο γεγονός ενός διαρκούς θανάτου
Το μαύρο σαγόνι μου που βγάζει γένι
Το μαύρο πέπλο του χιονιού που σκέπασε το καλοκαίρι
Η μαύρη γάτα που ‘σκισε τη μοίρα
Το κοινό μαύρο της κατάστασης
Γεμίζει το κελί της ύπαρξης μου με το τίποτα
Εντέλει το μαύρο τίποτα!
 
 Δεύτερη φωνή:

Μέσα στο μαύρο ο μπαμπούλας
Σε τρομάζει με το ξαφνικό του μπου!
Κρυμμένος μέσα στις παιδικές ντουλάπες
Αλεξιπτωτιστής τ’ ονείρου σου
Πτώση μ’ ανοιχτή ομπρέλα από τον πύργο της Βαβέλ
Επίπεδα διαδοχικά

Οι φυλές των ανθρώπων
Τα γένη, οι ράτσες, οι επιμιξίες, τα φύλα, ο ποιητής
Που γράφει αυτό το ποίημα
Παζαρεύοντας το τέλος του με μια αλλοδαπή χορεύτρια
Μ’ έναν μαυροντυμένο μπάρμαν μ’ έξυπνα μάτια
Και τον προτεταμένο δείκτη του χεριού που μετρά τα δευτερόλεπτα του
ανύπαρκτου χρόνου πάνω στα λακκάκια των παρειών του
Δεν ζωγραφίζεται αυτό το πρόσωπο
Δεν αποτυπώνεται ούτε με φωτογραφική μηχανή, ούτε με βιντεοκάμερα
Μόνο αναδύεται μεσ’ απ’ την μαύρη λίμνη του μυαλού
Ως πρόσωπο υδραργυρικό
Πτώση μ’ ανοιχτή ομπρέλα από το Empire State Building
Ωωπ! Ωωπ! Οι στρατιές των μυρμηγκιών στις πλάκες του πεζοδρομίου της 5ης Λεωφόρου και της 34ης Οδού
Πτώση από τα 1453 πόδια
Το σωτήριο έτος της άλωσης μεταγραμμένο εις ύψος στη νέα μητρόπολη
Ωωπ! Ωωπ! Κατάπια την σφυρίχτρα του αστυνόμου
Την κάνη του περιστρόφου του
Γι’ αυτή τη μαύρη τρύπα του ποιήματος


Πρώτη φωνή:

Νερό που ρέει στις χαράδρες του βουνού
Νερό που γλείφει την πέτρα διεισδύοντας στον ασβεστόλιθο, στην άργιλο, στην ιλύ
Νερό που ποτίζει τους κρεμαστούς κήπους της Βαβυλώνας
Κι η μεγαλύτερη πόρνη
- λευκό νερό –
Κυλάει μέσα στις φλέβες μου.
Το νερό των Πάντων
Ο χρόνος των Πάντων
Καθώς μετρά αντίστροφα
Δέκα...πέντε...τρία...δύο...έν

α
Τα παγωμένα δάχτυλα
Απ’ την κορφή ως τα νύχια λευκοντυμένη, η πόρνη των Αρχάτ
Ξαπλώνει στο οροπέδιο του Σουμέρου
Εισπράττοντας το Ντάρμα της Ύπαρξης


 Οφείλω να πληροφορήσω τον Ουίλλιαμ πως ο Α Πουκ δεν είναι εδώ
Έφυγε με το διαστημόπλοιο του Αρχαίου των Ημερών
Εγκαταλείποντας την ανθρωπότητα στα δολοφονικά χέρια του Θεού
Του Πάπα του Πατριάρχη
Τυλίγοντάς την με ζουρλομανδύα

Σκίζοντας τα φτερά της πεταλούδας
Ξεδοντιάζοντας την αιματοδιψή νυχτερίδα
Ξεμαλλιάζοντας την κεφαλή της Μέδουσας
Γεμίζω οικιακές σακούλες σκουπιδιών με τα σύμβολα της ζωής μας

Μιλώ για τη ζωή μας, μ’ ακούς;

  Δεύτερη φωνή:

Θέλω να ξέρεις ψυχή μου
Πως ο ήλιος είναι χρυσή λίρα
Και το φεγγάρι ασημένιο δολάριο
Θέλω να ξέρεις ψυχή μου
Πως ο άντρας είναι η σπίθα
Και η γυναίκα η φωτιά
Θέλω να ξέρεις ψυχή μου
Πως ο χρόνος είναι λευκό διαμάντι
Και ο χώρος κόκκινο ρουμπίνι
Θέλω να ξέρεις ψυχή μου
Πως το κλειδί του σύμπαντος
Έλιωσε από τον έρωτα

Μιλώ για τη ζωή μας, μ’ ακούς;

Πρώτη φωνή:

Σε βλέπω στην TV
Σ’ ακούω στα FM
Συντονίζομαι στο ping του modem σου
User Authenticated
Κατά βάθος χρήστης imitation
Με κλεμμένο username και password
Με ένα φτηνιάρικο σακβουαγιάζ γεμάτο gadgets
Γεμάτο Ομορφιά!
Ομορφιά που απλώσαμε σαν γραμμή καπνού
Περικλείοντας με φράχτη την σφαίρα της Γης


 Πόσο ευτυχισμένοι ήμασταν!
Σαν πεθάναμε
Όλοι ρώτησαν:
 «Μπορούμε να φιλήσουμε τις ψυχές τους;»
Αντ’ αυτού κατάπιαν ηρεμιστικά και αγχολυτικά με τη σέσουλα
Κι ο ύπνος τους έγινε πίνακας πάνω στα μνήματα του νεκροταφείου
Τυπώθηκε σε αντίγραφα μεταξοτυπίας
Κρεμάστηκε σε σαλόνια 5Χ5 ασφυκτικός
Και κάθε που οι άνθρωποι μαζεύονταν
Επ’ ευκαιρία μιας επετείου
Γέμιζαν τα μνήματα μ’ ανθρώπους ναρκωμένους
Τόσοι πολλοί
Που γέμισαν ως απάνω τους τοίχους της Αιωνιότητας

Αυτή είναι η Κόλαση Θεέ

Δεύτερη φωνή:

Ο άνθρωπος κάμει θαύματα
Ο άνθρωπος πλάθει σκιές

Αν μπορέσετε γδάρτε όλους τους αμνούς της γης
Σφάξτε τους μόσχους τους σιτευτούς
Αποκεφαλίστε τ’ αρσενικά νήπια
Κάψτε τα βιβλία όλου του κόσμου
There’s a starman waiting in the sky
He’d like to come and meet us
But he thinks he’d blow our minds


Πρώτη και Δεύτερη Φωνή:

Έι ωωπ! Έι ωωπ! Οι λέξεις ατελείωτες
Διελκυστίνδα
Έι ωωπ! Έι ωωπ! Κράτα γερά, μας παίρνει ο Θεός

ΧΛΟΗ ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΕΛΗ /// ΤΕΣΣΕΡΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

                                                       

Τον τελευταιο καιρο τρέχω με ξένες νύχτες.
Κυλούν με ασημένιες ρόδες προς το Χάος.
Δεν οδηγώ τις μέρες μου.
Τις βρίσκω βαρετές.
Τα απογεύματα θέλουν καινούργια αμορτισέρ.
Τόσες πινακίδες να προειδοποιούν για διάβαση πεζών
κι ούτε ένα πρόστιμο για ιλιγγιώδη ποίηση.

***

ΑΓΑΠΑ

Τη Λίλιθ
που κυλιέται στο σκοτάδι
γυμνή και ανασαίνει
με βράγχια αμφίβιου

Άρπυια και Δαίμονας και Γάτα
ξεσκίζει καταστρέφει καίει διαλύει
όχι τη μαλακή πειθήνια Εύα
με το κορμί ροδάκινο
αλλά την αλλοπαρμένη μόνη Λίλιθ
πούχει δύο πανσέληνους στο στήθος
που κατακόκκινη γίνεται μήλο
που από καταπακτή πέφτει στην Άβυσσο
τη Λίλιθ του Κάτω Κόσμου
που γερνά.

(ΣΤΟΝ ΑΡΧΑΙΟ ΚΟΣΜΟ ΒΡΑΔΙΑΖΕΙ ΠΙΑ ΝΩΡΙΣ, Γαβριηλιδης 2012)

 ***

ΠΕΡΙ ΜΝΗΜΗΣ

Η μνήμη του χρυσόψαρου
διαρκεί ένα λεπτό
του ελέφαντα για χρόνια
του πιράνχας είναι
το λαίμαργο παρόν
του μεταξοσκώληκα
η κάμπια
Αργόσυρτα μαμούθ οι αιώνες
Χωρίς εσένα

(ΣΤΟΝ ΑΡΧΑΙΟ ΚΟΣΜΟ ΒΡΑΔΙΑΖΕΙ ΠΙΑ ΝΩΡΙΣ, Γαβριηλιδης 2012)

  ***

 

...ΤΟ ΜΑΤΩΜΕΝΟ ΣΥΜΒΟΛΑΙΟ ΤΗΣ ΓΡΑΦΗΣ

Από τα λευκά άνθη της πορτοκαλιάς
μόνο ένα στα δέκα καταλήγει πορτοκάλι.
Ποίηση είναι αυτοί οι εννέα μικροί θάνατοι


Κάποιος να δέσει αυτήν την άγρια νύχτα
γύρω από τον ασημένο πάσσαλο του φεγγαριού
Γαβγίζει δαιμονισμένα και ζητάει να καταβροχθίσει
μία λίμπρα σάρκα απ' την καρδιά μου
Σάυλωκ, τι άλλο πια θέλεις από εμένα;
Ως πότε θα ισχύει το ματωμένο συμβόλαιο της γραφής;  

(ΣΤΟΝ ΑΡΧΑΙΟ ΚΟΣΜΟ ΒΡΑΔΙΑΖΕΙ ΠΙΑ ΝΩΡΙΣ, Γαβριηλιδης 2012) 

7ο Διεθνές Μουσικό Φεστιβάλ Αίγινας

Με Καλλιτεχνική Διευθύντρια τη σολίστπιάνου Ντόρα Μπακοπούλου, το «Διεθνές Μουσικό Φεστιβάλ Αίγινας» διοργανώθηκε για πρώτη φορά το 2006. Από την πρώτη στιγμή γνώρισε μεγάλη αποδοχή από τους κατοίκους του νησιού αλλά και τους πολλούς επισκέπτες του, και έγινε αναπόσπαστο μέρος του Αιγινίτικου καλοκαιριού. Ο Σύλλογος Φίλων του Διεθνούς Μουσικού Φεστιβάλ Αίγινας, που ιδρύθηκε το 2009, αποδείχθηκε πολύτιμος για την πραγματοποίηση του και φέτος. 


Σε πείσμα των καιρών και χωρίς εκπτώσεις στην ποιότητα των συναυλιών, που έχει καθιερώσει, το 7ο Διεθνές Μουσικό Φεστιβάλ Αίγινας θα πραγματοποιηθεί από τις 10 Αυγούστου έως τις 31 Αυγούστου 2012, όπως πάντα, με πολύ μουσική δωματίου, με τη σύμπραξη Ελλήνων και ξένων μουσικών αλλά και με πολύ τραγούδι σε διάφορες εκφράσεις του –όπερα, έντεχνο, τζαζ– αφού η ποικιλία και η προσπάθεια ανάδειξης νέων ταλέντων παραμένει πάντα βασικό μέλημά του.
Με δημιουργικές και ευφάνταστες μουσικές συμπράξεις φιλοξενεί 42 ερμηνευτές κλασικής και έντεχνης μουσικής σε 11 «πλούσιες» μουσικές βραδιές. Έλληνες και ξένοι καλλιτέχνες από Ιαπωνία (η Ακάνε Σακάι, πιάνο) Ισπανία (Νατάσα Μαργκούλις, τσέλο και Φρανσίσκο Αλμαζάν, όμποε), Αυστρία (Χάραλντ Οσμπέργκερ, πιάνο), Γαλλία (Λίλλυ Μπογιατζίεβα,  Δημήτρης Βασιλάκης)   συνεργάζονται αρμονικά και παρουσιάζουν πρωτότυπους συνδυασμούς με έργα μουσικής δωματίου. 
Ερμηνευτές στο πιάνο (Ντόρα Μπακοπούλου, Νέλλη Σεμιτέκολο, Harald Οssberger, Τίτος Γουβέλης, Λίλλυ Μπογιατζίεβα, Χρήστος Μαράντος Δημήτρης Βασιλάκης, Δημήτρης Γιάκας, Μαρία Παπαπετροπούλου, Άρης Γραικούσης), φωνές (Τζούλια Σουγλάκου, Λουκία Σπανάκη, Αγγελική Καθαρίου, Λένια Ζαφειροπούλου, Μάιρα Μηλολιδάκη), βιολιά (Διονύσης Bερβιτσιώτης, Γιώργος Μάνδυλας), όμποε (Francisco Almazan) ένα ή και τέσσερα τσέλα (Κωνσταντής Σφέτσας, Χριστόφορος Μιρόσνικοφ, Δημήτρης Πάτρας, Νατάσα Μαργκούλις) φτιάχνουν ένα πρόγραμμα γεμάτο προσδοκίες.  
 Ακόμα φιλοξενεί μία ιδιαίτερη βραδιά με την Στέλλα Γαδέδη (φλάουτο) και τον Γιώργο Μουλουδάκη (κιθάρα) οι οποίοι με σύμμαχό τους την τεχνολογία θα ξεναγήσουν το φιλόμουσο κοινό σε μία δική τους πόλη. 
Επιπλέον, το έντεχνο τραγούδι καταλαμβάνει το δικό του χώρο με ξεχωριστές μουσικές βραδιές - εκπλήξεις όπως αυτή με την εμπνευσμένη ιέρεια της ηλεκτρονικής μουσικής στην Ελλάδα Λένα Πλάτωνος που θα παίξει πιάνο στα τραγούδια της με την Σαββίνα Γιαννάτου και τον Γιάννη Παλαμίδα. Την Αρλέτα σε μία σύμπραξη με τον Τάκη Φαραζή.  Τον Δώρο Δημοσθένους με την πενταμελή μπάντα του σε τζαζ διάθεση και την ηθοποιό  Μάνια Παπαδημητρίου σε ένα νοσταλγικό μουσικό πρόγραμμα.  

Με τις ιδιαίτερες επιλογές του και το σταθερά χαμηλό εισιτήριό του, το 7ο Διεθνές Μουσικό Φεστιβάλ Αίγινας θα δώσει και πάλι τη δυνατότητα στους φιλόμουσους επισκέπτες και κατοίκους του νησιού να απολαύσουν ερμηνείες υψηλής ποιότητας καταρχήν στην παραλία της Αύρας, μπροστά από τον αρχαιολογικό χώρο της Κολώνας, ακριβώς δίπλα στο κύμα, στο «Μικρό Θέατρο Ιάσονα Μολφέση» στην Παχεία Ράχη, καθώς και σε χώρους που θα χρησιμοποιηθούν φέτος για πρώτη φορά από το Φεστιβάλ: στο Προαύλιο της Μητρόπολης Αίγινας, ενός μνημείου μεγάλης ιστορικής αξίας και ομορφιάς, όπου ορκίστηκε ο πρώτος κυβερνήτης του σύγχρονου ελληνικού κράτους και συνεδρίασε για πρώτη φορά το Κοινοβούλιο της χώρας, και στην Αυλή του Ναού του Σωτήρα του παλιού Καποδιστριακού Ορφανοτροφείου, έναν ατμοσφαιρικό χώρο που συνδέεται και αυτός με την παρουσία του Ι. Καποδίστρια στο νησί.


Το 7ο Διεθνές Μουσικό Φεστιβάλ Αίγινας ευχαριστεί θερμά όλους όσοι το στηρίζουν οικονομικά αλλά και τους εξαιρετικούς καλλιτέχνες που το πλαισιώνουν και συμπαραστέκονται και φέτος σε αυτή την προσπάθεια.

Καλλιτεχνική διευθύντρια: Ντόρα Μπακοπούλου

Eπιμέλεια Θέματος: Κάθη Βεκρή

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΡΩΑΔΙΤΗΣ /ΔΕΣ ΜΕ

δες με που περιφέρομαι
ίδιος με ξέμπλεκες τούφες μαλλιών
να προλάβω το αγέρι
που χώνεται στις ξέσκεπες καμινάδες
των ανθρώπινων ονείρων

δες με που περιφέρομαι
έξω από κλειστές πλατείες
με πλακόστρωτα λήθης
κι αλέες υστεροφημίας
αγορασμένες σε μαγαζιά ευκαιριών

δες με που ξεστρατίζω
με μια αλήτικη διάθεση
να διασπάσω τις αδάμαστες
κορνίζες των καιρών
να τους δώσω υπόσταση
στη βαρυχειμωνιά του γκρίζου

δες με που βρίζω ασύστολα
βωμούς και θεούς
απαστράπτουσες προσωπικότητες
συντεφένια πλαστικά
είδωλα των θεαμάτων της πεντάρας
που προκαλούν ημίγυμνα
τις μνήμες μας

δες με που πασχίζω
μια καθοριστική κλωτσιά να δώσω
στ' αγάλματα και τις ρύμες
που καμώνονται την ποίηση

δες με που συγκροτώ τις ιαχές μου
σε παράταξη μάχης
στ' αλώνια του χρόνου
με την κραυγή 

στον αγύριστο
μεσίτες της ζωής μας

ΠΗΓΗ:TO KOΣKINO
http://tokoskino.wordpress.com/2012/08/06/%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%AE%CF%84%CF%81%CE%B7%CF%82-%CF%84%CF%81%CF%89%CE%B1%CE%B4%CE%AF%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B4%CE%B5%CF%82-%CE%BC%CE%B5/

ΣΤΑΘΗΣ ΚΟΥΤΣΟΥΝΗΣ / ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ

KΛΕΙΔΙ


ένα παιδί έκρυψε στις φλέβες του το τελευταίο ποίημα
      της νεκρής ποιήτριας
δεν της είχε μιλήσει ποτέ κι έβλεπε συνέχεια λέξεις
      ξεφεύγοντας απ΄τις συσπάσεις του δέρματος
      ελευθερωμένα πουλιά να φεύγουνε στο άπειρο
η ποιήτρια ήταν πάντα γυμνή  κι από μέσα πιο γυμνή
     διάφανη  φαίνονταν τα σωθικά της ωμέγα
     έψιλον  σίγμα τελικά λάμδα βήτα γράμματα
     που βουίζανε με απόγνωση γύρευαν έξοδο
σαν πέθανε μπήκαν σε διάταξη τα σωθικά γεννήθηκε
    το τελευταίο ποίημα στις φλέβες του το΄κρυψε
    το παιδί τρελάθηκε σκίζεται τώρα να βρει τα πουλιά
     να τα γυρίσει μέσα του

[Στάθης Κουτσούνης:.Σμίλη,1991]
  

TAΣΟΣ ΡΟΥΣΣΟΣ / ΠΟΙΗΜΑΤΑ

ΟΙ  ΠΟΙΗΤΕΣ

 Οι ποιητές
δεν καταλαβαίνουν
ή δεν θέλουν 
ή δεν μπορούν
να καταλαβουν
ο ένας τον άλλον.
Το μόνο κοινό τους 
σημείο:
Aγαπούν όλοι
τα
πουλιά.


******


ΕΡΩΤΙΚΟ


Σκέφτομαι τότε που έφυγες
κι αυτό το <τότε>
είναι ένα μεγάλο βουνό χιονισμένο
μπρος σε μια έρημη πεδιάδα
όπου φυσάει  άνεμος αμετάκλητος...
Θα έλεγα
μπρος σε μια απέραντη στέπα
αν δεν φοβόμουν 
μη με πουν 
κομμουνιστή.


******

ΤΟ ΑΥΓΟ

Το αυγό γενικώς
περίκλειστο κι ερμητικό
δεν μπορεί να συνθίσει τον ευατό του
ίσως γιατί δεν έχει
καμιά δυνατότητα
εκδήλωσης.
Γι αυτό καταλήγει
πάντοτε 
σε πτηνό.

******

ΜΑΙΡΗ ΚΛΙΓΚΑΤΣΗ / Γ Ρ Α Φ Ε Σ

''ΑΝΑΣΤΡΟΦΑ'' - [απόσπασμα]

Από κάτω σε βρήκα, ντυμένο συρματόπλεγμα και πυρομαχικά.
Εκρηκτικός μηχανισμός αυτοσχεδίου θλίψης
Απροσάρμοστης, αξόδευτης
Φορούσες ανάστροφα τις παλάμες σου και την καρδιά σου
Κι ήσουν σαν μπαλωμένο σκαρί με σκισμένη παντιέρα την ελπίδα
Δεν είχε ρέστα η ζωή μου να σου δώσει
Μόνο σκοινί και αδιέξοδο

Κι έμεινες έτσι: ξύλινος, ακούνητος, παραμορφωμένος έρωτας
Κι έμεινα εκεί: περιπαίζοντας τον κυνισμό της θάλασσας
Το κύμα ταΐζει το χώμα και την ορφάνια μας
Ζώα νηστικά σερνόμαστε
Φορώντας ανάστροφα τα μυστικά μας

Πεθαίνουμε...




*****************************




ΑΝΕΥ[ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ]



Απαγγέλω το τίποτα
Πονάω την ανυπαρξία
Την βάφω κόκκινη
Την ματώνω
Με νύχια που ξέσκισαν σώμα ερώτων μυσταγωγικών, καταδικασμένων, φυλακισμένων
Την χαρακώνω
Πονάει; Όχι αρκετά… Μπορεί περισσότερο…

---

Απαγγέλω το άνευ
Σφαδάζω εγώ
Πρώτα εγώ
Μόνο εγώ
Με μαντίλι δένω τα χέρια των περιπτύξεων που μαζοχιστικά αποσιώπησαν την απόκρυφη ηδονή, την πρώτη
Τις βασανίζω
Αντέχουν; Πάντα και πριν από το πάντα… Άντεχαν...


Απαγγέλω το χωρίς
Το διχάζω
Το εγκαταλείπω
Μόνη εγώ
Με αναφιλητά παγιδευμένης ανάσας καμπυλώνω τις γραμμές στην κατακόκκινη κόλλα μου
Την μουσκεύω
Γιατί δεν διαλύεται; "Ποτέ, ποτέ δεν θα σωπάσει η πένα η καταραμένη", φωνάζει η κυρά η εντός…

---

Απαγγέλω το φεύγα
Το φωτογραφίζω
Ανφάς το χλευάζω
Προφίλ το εκλιπαρώ
Το ενδύω μεθύστερες πεμπτουσίες
Το ξεφτιλίζω με φτιασίδια και αρώματα
Γίνεται όμορφο; Ποτέ και μετά το πάντα του ποτέ μου…

---

Απαγγέλω το έφυγα
Αλλάζω το χρόνο
Υποκλίνομαι στον αόριστο της εμμονής μου
Σταχυολογώ τα γράμματα της αυτοχειρίας μου
Γράμματα έξι
Απεστάλησαν στον παραλήπτη; Ποτέ... Φοβήθηκες, άτρωτη μοναξιά!
Φοβήθηκες το άνευ σου!