ΜΑΙΡΗ ΚΛΙΓΚΑΤΣΗ / Γ Ρ Α Φ Ε Σ

''ΑΝΑΣΤΡΟΦΑ'' - [απόσπασμα]

Από κάτω σε βρήκα, ντυμένο συρματόπλεγμα και πυρομαχικά.
Εκρηκτικός μηχανισμός αυτοσχεδίου θλίψης
Απροσάρμοστης, αξόδευτης
Φορούσες ανάστροφα τις παλάμες σου και την καρδιά σου
Κι ήσουν σαν μπαλωμένο σκαρί με σκισμένη παντιέρα την ελπίδα
Δεν είχε ρέστα η ζωή μου να σου δώσει
Μόνο σκοινί και αδιέξοδο

Κι έμεινες έτσι: ξύλινος, ακούνητος, παραμορφωμένος έρωτας
Κι έμεινα εκεί: περιπαίζοντας τον κυνισμό της θάλασσας
Το κύμα ταΐζει το χώμα και την ορφάνια μας
Ζώα νηστικά σερνόμαστε
Φορώντας ανάστροφα τα μυστικά μας

Πεθαίνουμε...




*****************************




ΑΝΕΥ[ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ]



Απαγγέλω το τίποτα
Πονάω την ανυπαρξία
Την βάφω κόκκινη
Την ματώνω
Με νύχια που ξέσκισαν σώμα ερώτων μυσταγωγικών, καταδικασμένων, φυλακισμένων
Την χαρακώνω
Πονάει; Όχι αρκετά… Μπορεί περισσότερο…

---

Απαγγέλω το άνευ
Σφαδάζω εγώ
Πρώτα εγώ
Μόνο εγώ
Με μαντίλι δένω τα χέρια των περιπτύξεων που μαζοχιστικά αποσιώπησαν την απόκρυφη ηδονή, την πρώτη
Τις βασανίζω
Αντέχουν; Πάντα και πριν από το πάντα… Άντεχαν...


Απαγγέλω το χωρίς
Το διχάζω
Το εγκαταλείπω
Μόνη εγώ
Με αναφιλητά παγιδευμένης ανάσας καμπυλώνω τις γραμμές στην κατακόκκινη κόλλα μου
Την μουσκεύω
Γιατί δεν διαλύεται; "Ποτέ, ποτέ δεν θα σωπάσει η πένα η καταραμένη", φωνάζει η κυρά η εντός…

---

Απαγγέλω το φεύγα
Το φωτογραφίζω
Ανφάς το χλευάζω
Προφίλ το εκλιπαρώ
Το ενδύω μεθύστερες πεμπτουσίες
Το ξεφτιλίζω με φτιασίδια και αρώματα
Γίνεται όμορφο; Ποτέ και μετά το πάντα του ποτέ μου…

---

Απαγγέλω το έφυγα
Αλλάζω το χρόνο
Υποκλίνομαι στον αόριστο της εμμονής μου
Σταχυολογώ τα γράμματα της αυτοχειρίας μου
Γράμματα έξι
Απεστάλησαν στον παραλήπτη; Ποτέ... Φοβήθηκες, άτρωτη μοναξιά!
Φοβήθηκες το άνευ σου!