ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ /// 23 ΜΕΡΕΣ [ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ,2015 ]

                                 

AΣΗΜΙΝΑ  ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ

23 ΜΕΡΕΣ

ΣΑΒΒΑΤΟ 13 ΙΟΥΝΙΟΥ ,8.30 μ.μ. 2015


ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ,
Αγίας Ειρήνης 17,Μοναστηράκι
τηλ.210-3228839


ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ 

της Ασημίνας  Ξηρογιάννη

''23 ΜΕΡΕΣ''  από τους:


Λένα Σαμαρά,ποιήτρια

Χαράλαμπο Γιαννακόπουλο,ποιητή και φιλόλογο


ΔΙΑΒΑΖΟΥΝ :


Άννα Μαρία Στεφαδούρου,ηθοποιός

και η συγγραφέας


                                ******

 

Ασημίνα Ξηρογιάννη

Λένα Σαμαρά

Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος

                          

Άννα Μαρία Στεφαδούρου

                                      

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΑΡΧΕΙΟ /// ΕΝΑ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΚΡΕΜΜΥΔΑ ΓΙΑ ΟΛΑ ΤΟΥ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ

                                        

 

Το καλαμάκι είναι για να ρουφάμε τον φραπέ/ εμείς εδώ το λέμε σουβλάκι 

(Από ανάρτηση λεωφορείου της συμπρωτεύουσας κι αυτό που μου ’μεινε από την πρόσφατη 12η Διεθνή έκθεση Θεσσαλονίκης) 


Ο ποιητής έχει, οφείλει να έχει, μαντικές ικανότητες, άλλωστε είναι κάτι μεταξύ καφετζούς ή για να το πω πιο κομψά και διανοουμενίστικα παίζει συχνά το ρόλο των ιερέων στο Νεκρομαντείο του Αχέροντα. Άλλωστε ποιητές-καφετζούδες-νεκρομάντεις έχουν κάτι κοινό: υποδέχονται/έχουν ως κεντρικό τους άξονα και μέλημα τις ψυχές των ανθρώπων, απαιτούν μια τελετουργία σταδιακής προσέγγισης/μύησης του αναγνώστη, του πελάτη, του επισκέπτη που επιθυμεί να διαβάσει ποίηση, να μάθει το μέλλον ή να συναντηθεί στο υπερπέραν με τον προσφιλή νεκρό του. (Από νεκρίλα βρίθει η ποίηση άλλωστε).
Και οι τρεις ειδικότητες, θεσμοί, τρόικα –όπως κι αν τους ονομάσει ο καθένας– υποβάλλουν το κοινό τους σε ψυχολογικές δοκιμασίες (μέσω της ανάγνωσης δύσβατων ποιημάτων/ της βασανιστικής αργόσυρτης διαδικασίας προσέγγισης του ντελβέ/ της άντλησης εξαντλητικών πληροφοριών και λεπτομερειών για τη ζωή, τις οικογενειακές σχέσεις, τις ερωτικές απογοητεύσεις που βίωσαν οι πρωταγωνιστές μας). Αλλά και σε σωματικές δοκιμασίες υποβάλλουμε τους ατυχείς που μας εμπιστεύονται: είτε μέσω χιλιάδων (και συνήθως βαρετών) ποιητικών παρουσιάσεων όπου ξημεροβραδιάζονται δύσμοιροι φίλοι και συγγενείς, είτε με την περιπλάνηση του κοινού σε δαιδαλώδεις ερμηνείες περί της υπάρξεως ή μη του Σύμπαντος Κόσμου, σε υπομονητική διαλεύκανση των σχηματισμών στο φλιτζάνι, ή στην περιδιάβαση σε σκοτεινές γεμάτες υγρασία αίθουσες του νεκρομαντείου.
Και οι τρεις (ποιητές-καφετζούδες-νεκρομάντεις) καταφέρνουν στο τέλος να θολώνουν το μυαλό και να εξάπτουν τη φαντασία μας. Θυμηθείτε τις σκηνές με τις ακαταλαβίστικες αναγνώσεις, τους καπνούς και την αρπαχτική διάθεση μέσα από τα γαμψά νύχια ή το διαπεραστικό βλέμμα ποιητή – μάντη πάνω από μια γυάλινη σφαίρα ή το ψυχοπλάκωμα από τα συρίγματα από του άμβωνος ενός ιερέα (βλ. Άνθιμος και ό,τι χειρότερο προϋπήρξε και θα εξακολουθήσει να υπάρχει στο μέλλον).
Τέλος για να λάβεις απάντηση από την ψυχή πρέπει πρώτα να αγοράσεις τα βιβλίο (να χρηματοδοτήσεις χοντρά μέσω πολιτιστικών ερευνητικών κλπ προγραμμάτων τον καλλιτέχνη), να ξεπαραδιαστείς στα 090… από τηλεοράσεως και τέλος να τελέσεις πλουσιοπάροχες προσφορές για να βγάλεις την ψυχή από τη λήθη.
Κάπως έτσι θα περιέγραφα τη δική μου κουζίνα της ποίησης που πέραν των άλλων είναι και άνοστη (η κουζίνα, όχι η ποίηση) καθώς από 14 ετών παραμένω χορτοφάγος όπως το διατυπώνω και στο πρόσφατο πόνημά μας με τον Αραμπατζή: 



Στο φούρνο με πατάτες
το μέλλον ας προβλέψω δια εσέ
έχεις και λίπος να καεί για νοστιμιά
ιδέες αφράτες
μετά από τέτοιο άγος
Εγώ με μαρουλάκια φρικασέ
Θα ξέρετε πως είμαι χορτοφάγος 



                                    

http://www.biblionet.gr/author/22429/%CE%9A%CF%81%CE%B5%CE%BC%CE%BC%CF%8D%CE%B4%CE%B1%CF%82,_%CE%9A%CF%8E%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%82

ΤΟ VARELAKI ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ /// Αλέξανδρος Αραμπατζής, Κώστας Κρεμμύδας, Ποιήματα μικρόσωμα, άσωτα & φαντασμένα στα όρια του πολίτικαλ κορέκτ

                                              

                                              

Αλέξανδρος Αραμπατζής, Κώστας Κρεμμύδας, Ποιήματα μικρόσωμα, άσωτα  & φαντασμένα στα όρια του πολίτικαλ κορέκτ, ΜΑΝΔΡΑΓΟΡΑΣ, 2014, σελ. 88. 




Αλέξανδρος Αραμπατζής:

Όταν σημάνει σιωπητήριο
τα όνειρα είναι εκείνα που δεν κάθονται φρόνιμα
Όταν σημάνει εγερτήριο
τα όνειρα λουφάζουν και κοιμούνται φρόνιμα

Κώστας Κρεμμύδας:

Η κλασσική μηχανική χάλασε απότομα
σπάσαν λυχνίες οι καρδιές έτη φωτός χαμένες
Εγώ γονατιστός εκείνες ξένες
προσπάθησα φιλότιμα
αλλά ο Πλούταρχος πρόλαβε πρώτος
να ρίξει στα λασπόνερα δικά του όνειρα
σε μένα, απ’ την τελευταία βολή, μονάχα ο κρότος

Αλέξανδρος Αραμπατζής:

Σύντροφε ποιητή Κώστα Κρεμμύδα
γιατί τόση άχρηστη χαρτούρα
για να ξορκίσουμε το ζόρι μας;
δεν θα ήταν καλύτερα να ήταν όλα γραμμένα
σ’ ένα ποτηράκι ουίσκι;
Ένα πουράκι Αβάνας να ήταν το πενάκι μας
μέσα στα φύλλα του καπνού θα ζούσε το μεράκι μας.
Δεν παριστάνω τον ποιητή
ούτε τον φιλότεχνο ευπατρίδη
δεν σκαμπάζω γρυ από ποίηση
είμαι λίγος γι’ αυτήν τη λεπτοδουλειά
που σμίγει αισθήματα με λέξεις
Η αλήθεια είναι ότι βρήκα στέγη
στον φιλόξενο Μανδραγόρα
ήπια με φίλους καλό κρασάκι
έφαγα ζεστή σπανακοτυρόπιτα
κι αντί να προκόψω όπως άλλοι
επέστρεψα ανεπρόκοπος στα πάτρια εδάφη
Όλοι με μια φωνή με σιχτιρίσανε
με πρώτο απ’ όλους
τον θρυλικό τσιφούτη Μαύρο Καβαλάρη
Ωστόσο φυλάγομαι αρκετά
μη μου κολλήσουνε ποτέ
τη ρετσινιά
συνδικαλισμένοι τυμβωρύχοι
Είν’ ο ποιητής Μωρός
στο θρόνο της Σοφίας;
Είν΄ ο ποιητής μωρό
στα γόνατα της Μοίρας;
Αχ ποιητή μου φουκαρά
ούτε Δόξα ούτε Παρά!
Αχ ποιητή μου τραλαλά
λα λα λα και λα λα λα

Κώστας Κρεμμύδας:

Με τρέλα και με τραλαλά
ένα χαμένο Σι, δυο παραπάνω Λα
θα φεύγουν τα βαγόνια για πολιτείες μακρινές
λέξεις πικρές
σαν τα στυφά μας χρόνια
που μας τα πήραν υπουργοί
γνωστά κωθώνια
λαγοί ενός συστήματος
που λες
πως σάπισε μα επιμένει αιώνια
να μας νεκρώνει ζωντανούς
να περιπαίζει τους νεκρούς
πληγές
σε γέρικη μπιγκόνια

Απ’ αύριο θα χειρονομούνε πάλι
στα μπαλκόνια
ανοίγοντας ξανά ουλές
ενώ εμείς θα μυξοκλαίμε
αιώνια

«Νιώστε μας» «Σώστε μας»
είναι τα όνειρα μισοτιμής
στην καταφρόνια

Γι’ αυτό ας πιούμε το κρασάκι μας
αθάνατη ρετσίνα
την ώρα που οι ρετσινιές γεμίζουν την Αθήνα

Ας ζήσει ο χειρότερος και πρόεδρος να γίνει
τα ’χουμε παίξει Αλέξανδρε με τα χιλιάδες κτήνη
Αντί ρετσίνα ρετσινιά
αντί χαρά το δάκρυ
ό,τι μας μείνει θα θαφτεί μαζί μας σε μιαν άκρη


Αλέξανδρος Αραμπατζής:

Σύντροφε ποιητή
Κώστα Κρεμμύδα
το ξέρεις ότι φυλάγομαι
Ο κόσμος είναι μπάσταρδο προϊόν
κακοχωνεμένο πνεύμα και ύλη
Ο κόσμος είναι μια τροχαλία-
ανεβαίνει, κατεβαίνει
ντουπ, ντουπ
ντουπ, ντουπ
τρίζει σαν ατρόχιστη μανιβέλα
κριτς κριτς
κριτς κριτς
Ανεβαίνει τρίζει
Κατεβαίνει τρίζει
Πάνω κάτω
Κάτω πάνω
σαν τα ελατήρια υπουργικής μερσεντές
Εκεί στα ψηλά κάθε εξυπνάκιας χαίρεται
να φτύνει στα χαμηλά τα κορόιδα
Εδώ στα χαμηλά κάθε χαμένος χαίρεται
να καθυβρίζει
τους θρασύτατους λελέδες της κορυφής

Κώστας Κρεμμύδας:

Είναι η Λία του Ηλεία που φλερτάρει με τη λεία;
Βάρβαροι τροχοί διαβάτες που γεννούν οφθαλμαπάτες;
Υπουργοί-υπουργές χυδαίοι που περνιούνται για σπουδαίοι;
Ή η λάμψη των αμφίων εις τα κόκαλα Αθλίων;

Πλήθος τα ερωτήματα λίγες οι απαντήσεις
το σκύψιμο το πάκτωμα το ξύλο το πυράκτωμα
αντέχονται δοξάζονται πονούν ζητωκραυγάζονται
προβάλλουν στις ειδήσεις ως νέες συνειδήσεις

Με το «αν» «ίσως» και «θα»
φτάσαμε στον Γολγοθά
Ο τροχός κι η τροχαλία θα σταυρώσουν τον Ηλία;
Ηλί Ηλί λαμά σαβαχθανί
Δυο Γραμματείς, τρεις Φαρισαίοι κι επτά Μωαμεθανοί
ρίχνουν ζάρια στα παζάρια
δίπλα στ’ άτυχα σφαχτάρια

Όλοι οι πολλοί το ξέρουνε κι η Δύση το ’χει μάθει
όσο χειρότερα μπορείς τα ολόμαυρά σου πάθη
χτύπα τα πάνω στους λαούς γιατί αυτοί αντέχουν
οι λίγοι άλλωστε, μπορεί, να πείθουν πως κατέχουν

Ο αδύναμος τον δυνατό θαυμάζει κι αγκαλιάζει
κάνει ελιγμούς αλλόκοτους καυχιέται πως του μοιάζει
Κάπου βαθειά στη σκέψη του ελπίζει τα χειρότερα
να πιάσει γκόμενα ξανθιά να οδηγήσει κότερα
να σφάξει δέκα ολόμαυρους να βάψει τα μαλλιά του
να κρύψει λίγο τα πάχη του τη μίζερη φωλιά του

Με ρέγουλα προσεκτικά το πάει λάου λάου
με την ελπίδα πρόσκλησης στου Χατζηνικολάου
Κι αν πάρει το μικρόφωνο για ένα λεπτό μονάχα
θα ξαναβγάλει υπουργό ακόμα και τον Πάχτα
τον σκουριασμένο των σκουριών ή τον πολύ Λομβέρδο
ευαίσθητος καθηγητής με το θεάρεστο έργο
να διαπομπεύει ιερόδουλες που κάνουν τη δουλειά τους
πολύ πιο αντρίκια και σοφά από τα αφεντικά τους

Αλέξανδρος Αραμπατζής:

Αχ μωρέ σύντροφε Κώστα
Ξέρεις ότι το ποίημα είναι
σαν το πασχαλιάτικο αυγό
Προτού το φας
πρέπει να το τσουγκρίσεις

Κώστας Κρεμμύδας:

Γι’ αυτό συχνά η ποίηση μυρίζει
ζέχνει απαλά ρομαντικά και αιθέρια
ιδίως σαν υπόσχεται τον ουρανό μ’ αστέρια
Αραμπατζή τι είχαμε τι χάσαμε τι είχες
όλα τα ποιήματά μας τρίχες
Σαν τις δικές μου τις πολλές
της αφεντιάς σου λίγες που τρέχουνε χιλιόμετρα
να κρύψουν τη φαλάκρα
Αλέξανδρέ μου πέσαμε στη φάκα


Αλέξανδρος Αραμπατζής:

Σύντροφε Κώστα μη γελάσεις όταν ακούσεις ότι
Έχω γεράσει μες στα δακρυγόνα!
Έχω την πιο μπαρουτιασμένη φαλάκρα
της Ελλάδος!
Είμαι αναρχικός από τα γεννοφάσκια μου!
Έχω τόσους κάλλους από γκλομπιές
που μοιάζουν με την οροσειρά της Ροδόπης!
Οι γνωστοί μου λένε:
Τόσο καλό παιδί μα τόσους κάλλους!

Κώστας Κρεμμύδας:

Οι μπάτσοι και οι υπουργοί έχουν την ίδια μούρη
ξεροσταλιάζουν από κανάλι σε κανάλι
Στ’ οδόστρωμα μ’ έναν φραπέ στο χέρι
από το Φάληρο μέχρι το Καβούρι
Νυχθημερόν στα ίδια μέρη
παρέα με δολοφόνους
(και τον Πρετεντέρη)

Για την πατρίδα όλα χαλάλι: το ξύλο το μαστίγιο το καρότο
στη Μανωλάδα
«Για την Ελλάδα,
για την Ελλάδα ρε γαμώτο»

Αλέξανδρος Αραμπατζής:

[μη σου λάχει μη σου λάχει
να σε τσουβαλιάσουν μπασκίνες Βλάχοι
θα σε ράψουν στο ασκί
να σε κάνουν πιροσκί

μη σου λάχει μη σου λάχει
να σε τσουβαλιάσουν Μοραΐτες μπάτσοι
θα σε χώσουν στην στενή
μ’ έναν πούστη για ποινή]

Κώστας Κρεμμύδας:

Αραμπατζή θες και βραβείο
(το έπιασα το υποβόσκον μεγαλείο)
Παίρνεις τηλέφωνα δίνεις στιχάκια
φτάνει να μπεις στο τσίρκο της συντεχνίας
Έστω και ως επαρχιώτης Μπόζο
κάνοντας ρεβεράντζες στον Μπασκόζο

Αραμπατζή δε θέλεις έλεος
σου αξίζει αναφανδόν ο Βενιζέλεος

Αλέξανδρος Αραμπατζής:

Σύντροφε ποιητή
πρέπει ν’ ακουστούμε όταν ουρλιάζουμε
Ποτέ πλέον στη γη
εστίες πολέμου και πυρκαγιάς
Ποτέ πλέον λαφυραγωγία και μακελειό
σε έθνη και σε σπιτικά
Ποιητές της δράσης
επίθεση κατά βούληση!


Κώστας Κρεμμύδας:

Η δράση φέρνει αντίδραση
ο ύπνος μεγαλείο
στους ποιητές η αντίσταση φαντάζει ως γελοίο
Αυτοί έχουν τα στιχάκια τους
κάθονται στα παγκάκια τους
δίνουνε συνεντεύξεις
φτιασιδωμένοι πλην εστέτ
με τα κασκόλ τους, τις πουέντ
τις άδολες εμπνεύσεις

σα φαντασμένοι γάλλοι
κοπρίτες παπαγάλοι

Μονάχα για το έργο τους μοχθούν
διαβάζοντας τα ίδια και τα ίδια
βαρύγδουποι
μας πρήξαν το συκώτι
(και τ’ αρχίδια)
Καθότι
νεύμα απλό του υπουργού ποθούν
κι ευθύς θα τον εκλιπαρούν

Αδιάφορο αν έχει κλέψει
φτάνει να τους παινέψει


Αλέξανδρος Αραμπατζής:

Το μίσος μιας καλής καθαρίστριας για τον κόσμο
αρχίζει μ’ ένα βρώμικο τασάκι
επεκτείνεται στην κακή συνήθεια του καπνίσματος
και κορυφώνεται στην άστοχη ούρηση των ανδρών
σε λευκές αποστειρωμένες λεκάνες
Το μίσος μιας καλής καθαρίστριας για τον κόσμο
είναι καθαρό και κατανοητό
σαν το καθαρό τασάκι
σαν την καθαρή πετσέτα
την καθαρή ποδιά
την καθαρή κυλόττα
τη σαββατιάτικη μπουγάδα
την πασχαλιάτικη πάστρα

Κώστας Κρεμμύδας:

Οι ποιητές δεν είναι άνθρωποι του κόσμου
μορφές εωσφορικές εντός μου
καίνε κεριά σε ερμητικά δωμάτια ίδια
σαν του Καβάφη ή του Λαπαθιώτη
που κυκλοφορούσε νύχτες στα σκουπίδια

Ό,τι να πεις στην ποίηση το τρώνε
αμάσητο ανορθόγραφο φριχτό
λες: «το ’γραψε ο Αύγουστος Κορτώ»
ή κάπου εδώ το είδα αναρτημένο
του ’κανα «like», ας μη ’τόχω διαβασμένο

Αμέσως θα ανοιχτούνε στήλες
του Βήματος οι πύλες
Θα λες ό,τι αηδία σου κατέβη
αναμεταδιδόμενη ωσάν τα ομηρικά Ερέβη

Εκεί θα εξαγνιστεί της ψυχής σου η αυλαία
η αμαρτωλή πριν κατεβεί στο Άδη
παρέα με τον Πλούτωνα, τη Σκύλλα, τον Ορφέα
και το βαθύ σκοτάδι

notationes /// 'ANOIΞΗ - ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2015,

                                                          

Σύνθεση κολάζ :Aσημίνα Ξηρογιάννη

Αγαπητοί αναγνώστες,

δεκατέσσερις αναρτήσεις - σημειώσεις στο ένθετο ανοιξιάτικο  notationes.

Ποιήματα ,ποιήματα ,ποιήματα !Φιλοξενούνται οι:


 ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΟΥΑΤΖΗΣ

ΜΑΡΙΓΩ ΑΛΕΞΟΠΟΥΛΟΥ

ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΗ

ΕΛΕΝΗ ΑΛΕΞΙΟΥ

ΕΛΕΝΗ ΓΚΙΚΑ

ΧΑΡΙΤΙΝΗ ΞΥΔΗ

ΤΖΕΝΗ ΜΑΣΤΟΡΑΚΗ

DENIS EMORINE (ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ  ΑΝΔΡΟΝΙΚΗ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΥ)

 ΜΑΡΚ ΣΤΡΑΝΤ (ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ :AΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ)


 ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΤΙΚΕΣ:

 H  MAΡΙΑ ΙΩΑΝΝΙΔΟΥ ΓΡΑΦΕΙ  ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΑΝΤΙΟΠΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΟΥ Η ΖΩΗ ΜΟΥ ΣΑΝ ΜΑΓΙΣΣΑ

Η ΑΘΑΝΑΣΙΑ  ΚΑΡΑΚΙΤΣΙΟΥ  ΓΡΑΦΕΙ ΓΙΑ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΗΣ ΚΟΥΛΑΣ ΑΔΑΛΟΓΛΟΥ Καταγραφές, ποιήματα, Θεσσαλονίκη, 1982 ΚΑΙ Βγήκε ένας ήλιος χλωμός, διηγήματα, εκδ. Ταξιδευτής, 2012

Η ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ ΓΡΑΦΕΙ:

- ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΕΙΡΑΣΜΟ ΤΗΣ ΝΟΣΤΑΛΓΙΑΣ ΤΟΥ ΤΙΤΟΥ ΠΑΤΡΙΚΙΟΥ ΚΑΙ 
 
-ΓΙΑ  Το πνεύμα του χορού της λίμνης των αλόγων ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΗ ΚΑΚΙΣΗ



 ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΑΡΧΕΙΟ - ΝΕΕΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΕΣ 


ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΑΡΧΕΙΟ  
ΘΑΝΟΣ ΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΣ/ΕΛΕΝΗ ΓΚΙΚΑ/ΚΩΣΤΑΣ ΜΑΥΡΟΥΔΗΣ/ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΝΑΒΟΥΡΗΣ/ΕΥΓΕΝΙΑ ΜΠΟΓΙΑΝΟΥ/ΣΤΑΥΡΟΣ ΣΤΑΡΟΠΟΥΛΟΣ/ ΓΙΩΡΓΟΣ-ΙΚΑΡΟΣ ΜΠΑΜΠΑΣΑΚΗΣ/ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΑΜΠΡΑΚΟΣ-ΜΑΡΙΑ ΓΙΑΓΙΑΝΝΟΥ-ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΝΑΚΟΣ/ΑΝΝΑ ΜΑΝΩΛΟΠΟΥΛΟΥ/ΒΑΣΙΛΗΣ ΑΜΑΝΑΤΙΔΗΣ/
ΚΟΥΛΑ ΑΔΑΛΟΓΛΟΥ/ΕΛΕΝΗ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΥ ΕΦΡΑΙΜΙΔΟΥ/ ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΙΛΛΗΣ


 ΝΕΕΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΕΣ (Α)
ΤΟΛΗΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ-

ΡΙΓΟΣ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟ ΣΤΟΝ ΗΧΟ ΤΗΣ ΦΩΝΗΣ ΣΟΥ

ΣΤΕΡΓΙΟΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ -ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ

ΘΑΝΟΣ ΠΑΣΧΟΣ- ΦΩΣ ΟΔΥΝΗΡΟ

 ΝΕΕΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΕΣ (Β)
ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ - 23 MEΡΕΣ

ΤΑ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ ΤΕΥΧΗ ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ   ΕΔΩ

                                                                          

notationes /// 'ANOIΞΗ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2015 /// ΑΝΤΙΟΠΗ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΟΥ ,Η ΖΩΗ ΜΟΥ ΣΑΝ ΜΑΓΙΣΣΑ /// ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΤΙΚΗ

                                                 

Η ζωή μου σαν μάγισσα

Αντιόπη Αθανασιάδου

Momentum, 2015
248 σελ.

------------------------------------------------------------------

ΓΡΑΦΕΙ Η ΜΑΡΙΑ ΙΩΑΝΝΙΔΟΥ

Μία γυναίκα –που θεωρεί τον εαυτό της- αράχνη, η πρώτη μου αναγνωστική εντύπωση. Μία γυναίκα που βγαίνει από τα σπάργανα μιας αστικής οικογένειας, και αφού διαισθάνεται νωρίς την ανθρωποφάγα φύση του θεσμού στρέφεται σε συνεχείς μεταμορφώσεις κατά τις επιμέρους αφηγήσεις που θα μπορούσαν να είναι και αυτοτελείς

Στο πρώτο μέρος, η ιστορία της χαμένης παιδικότητας διανθίζεται από τις ποιητικές παρεκβάσεις της ενήλικης περσόνας. Ο τρόπος είναι υπερρεαλιστικός και μαζί φιλοσοφικός, στοχαστικός, σαρκαστικός –στη κυριολεξία-. Η σάρκα και οι εμπειρίες της χαράζουν την ψυχή που πετάει σε κόσμους ονειρικούς.
Επανέρχεται στη «φωλιά» με τις ενήλικες αποσκευές της, την βυθομετρά, την καταγράφει. Με πρόσχημα στο μύθο κάποια «εναλλακτική κοινότητα», θα ξεδιπλωθούν οι ιστορίες που η αφηγήτρια ως… «πεταλούδα» θα αφουγκραστεί καθώς έλκεται από ένα ψυχαναλυτικό ντιβάνι, «εμπριμέ» και καθόλου σοβαροφανές.
Οι προσερχόμενοι εκεί, ως μέλη της κοινότητας, θα διηγηθούν τα πάθη τους με έναν σπαρταριστό τρόπο, και σε μια γλώσσα ρέουσα. Η αφηγήτρια κάθεται πότε μαζί τους και πότε απέναντι. Χοντροί, κοντοί αλλά «ψηλοί» στη συμπεριφορά, ανορεξικοί, μια έφηβη πόρνη, ετοιμοθάνατοι ενώπιον του κενού- ή της φιλοχρήματης ή/και της ανθρωπιστικής, πολιτικής τους δράσης-. Καρδιοκατακτητές και ναυαγισμένοι, μιας ιδιότυπης «κιβωτού», φορείς ενός ξύλινου σταυρού που πονάει και μιλάει.
Ερπετά, πουλιά, ψάρια και έντομα, ως «κατώτερες» έναντι των θηλαστικών συνομοταξίες των έμβιων, παρίστανται χωρίς νατουραλιστικές αναλογίες, θυμίζοντας πίνακες του Μπος ή του Μπρέγκελ. Εκφράζουν αυτά που είτε αποσιωπώνται είτε διατυπώνονται και διατρέχουν τις τύπου ψυχαναλυτικές ακροάσεις. Τα ζώα καιροφυλακτούν και ερμηνεύουν με παγωμένα μάτια, ξεσκισμένες σάρκες και αρπακτική διάθεση την επιφάνεια της λογικής: Τα άγρια ένστικτά μας.
Η μεταφυσική αγωνία απέναντι στο νόημα της ζωής τρώει τα παιδιά της. Τη νόηση, την ανάλυση, την τακτοποίηση των ηρώων στα φέρετρα της μνήμης και της λήθης. Το αίμα, η ρευστότητα της ύπαρξης, κυλάνε αλλά δεν αποτελειώνουν τίποτα. Μια αφήγηση για πονεμένους ανθρώπους από μία οντότητα πονεμένη. Προσπαθεί να κατανείμει τον πόνο, να τον ανακουφίσει, να διαβάσει τις αιτίες του πέρα από τις αισθήσεις και τη νόηση.
Το φυσικό περιβάλλον και οι κοινωνικές κατασκευές ενοποιούνται, με αρκετή επιτυχία. Σκοτεινά δάση συνυπάρχουν με λαϊκές πολυκατοικίες και τα ενδότερά τους. Τα πολυτελή ενδιαιτήματα των θεραπευτών με τις απόκοσμες γωνιές της πόλης. Ενώ το αστικό τοπίο –μαζί και οι «φυγές» προς τους ονειρικούς κόσμους- κυριαρχεί ως φυσικός χώρος, μαζί και οι κοινωνικές του αντιθέσεις, ευτυχώς απουσιάζουν οι επικολυρισμοί, οι στρεβλές ηρωποιήσεις των πιο ευάλωτων ομάδων (νεόφτωχοι, γυναίκες) αλλά θεώνται με έναν τρόπο κατά κάποιο τρόπο ρομαντικό (γυναίκες που καθαρίζουν λάχανο σε σπίτια με μωσαϊκά). Συνυπάρχουν αρμονικά με τους «θύτες» που αναδεικνύονται κι αυτοί, θύματα του ίδιου κανιβαλισμού, της ίδιας ματαιότητας. Η σύγχρονη πραγματικότητα είναι εκεί αλλά η οπτική γωνία έχει μια «στράτευση» που είναι υπαρξιακή και μόνο.
Το πλούσιο υλικό που προσκομίζει η συγγραφέας από περιπτώσεις ατόμων κακοποιημένων, αποσυνάγωγων, κλινικών ή δικονομικών περιπτώσεων προσπαθεί να συνενωθεί με την επαναφορά κάποιων «ηρώων». Ωστόσο η πρώτη μου ανάγνωση δεν στάθηκε σ΄ αυτό το νήμα που ενώνει, που θεώρησα και αφηγηματική αδυναμία. Οι χαρακτήρες χάνονται μέσα στις σαφώς πιο δυνατές εικόνες. Και στα ακόμα πιο δυνατά επιστεγάσματα, τις παρατηρήσεις που εμφορούνται σταθερά από το πνεύμα και το βλέμμα της αφηγήτριας που τους δημιούργησε και τους ελέγχει.
Αντίθετα, η δομή του έργου -δραματικά περιστατικά εναλλάξ με στοχασμούς, ή εκτεταμένα αφηγήματα εναλλάξ με βινιέτες μεταφυσικής ενόρασης- μου έδωσε την αίσθηση που στο αφήγημα το ίδιο προεξάρχει :Οι αναμνήσεις σβήνουν και η ανάδυσή τους από τον σκοτεινό και αδηφάγο κόσμο θέλει κόπο και χρόνο, συσχετίσεις, κυρίως.
Η ετεροπαρατήρηση γίνεται αυτοπαρατήρηση, οι αποστάσεις δεν υπάρχουν, κι όταν μικραίνουν κυριαρχεί ο τρόμος, η επίγνωση της επιθυμίας, που φροϋδικά καταλήγει στη σαγήνη του ανεκπλήρωτου θανάτου, της κατασπάραξης, η ανθρωποφαγία που είπαμε…
Φονιάδες, βιαστές, κοινωνικά ανερχόμενοι, φιλόνικοι μπράβοι αλλά και βρέφη και έφηβες, είναι ενδεικτικά μόνο από τα πρόσωπα, πρωταγωνιστές ή κομπάρσους που παρίστανται. Σε τι διαφέρουν; Πόσο μας μοιάζουν; Κι αν τους πλησιάσουμε πολύ και για πολύ, τι μπορεί να μάθουμε από τη λήθη που σκεπάσαμε;
Βαθιά πηγάδια και νεκρούς, ή μήπως πουλιά πετάμενα;

notationes /// 'ANOIΞΗ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2015 // ΧΑΡΙΤΙΝΗ ΞΥΔΗ /// ΤΡΙΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

ΧΑΡΙΤΙΝΗ  ΞΥΔΗ

                                     

ΣΑΒΒΑΤΟ


Αναπαραγωγή ενστίκτων
Να ειπωθεί επιφάνεια προτείνω
Δε θα είναι και το τελευταίο,
Ούτε το οριστικό του όνομα αυτό
Άλλοι το είπαν ανάσταση
'Αλλοι το είπαν βυθό
Εσύ μπορείς να το πεις πριόνι,
Αν δεν σ' αρέσει,πες το δρεπάνι
Το βυθός είναι προβοκατόρικο
'Ετσι φαίνεται πως βυθίζεται η ανυπομονησία
Σ' ένα νερό  όχι επιπόλαιο


*****


ΟΙ ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΦΥΓΗΣ


Πλάτος: της παράταιρης παρουσίας
Βάθος : της απαστράπτουσας απουσίας
Ύψος:της μετώπης
Μήκος :της προσκυνητικής πλάνης
Και τί άλλο;
A,ναι...
Είχες αποξεχαστεί σε μια χορταριασμένη  τύψη
Είχα οχυρωθεί στο θαλαμίσκο ενός αψιδωτού εγωισμού
Είχες κοιμηθεί πάνω σε τοίχο που συσπάται
Είχα αγκιστρωθεί σε μια λουόμενη ευπρέπεια
Είχες προσηλωθεί στις εκφωνήσεις
Κι εγώ παραδόθηκα σε μια απόρρητη  Άνοιξη
Είχα φύγει είχες φύγει
Ανεπιστρεπτί
Αυτό ήταν.-



*****


NAΡΚΕΣ


Ανατινάζομαι από την νότια πλευρά των συνόρων μου
Τα πρώην όριά μου υπέγραψαν ένα σκονισμένο  έγγραφο-καταστατικό
συνθήκης για ανυπαρξία-
Δεν πιστεύω στο μηδέν,τους λέω
Μου χάραξαν τότε έναν μεθυσμένο τεθλασμένο διάπλου
Για να μην ξεχνώ τους βαθυπελαγικούς μου στόχους
Και την εκπλήρωση των φτερουγισμάτων μου
Άσε πια τα πετάγματα
Αυτά δεν πρέπει να τα υποσχεθώ στον εαυτό μου 
επ ουδενί...






                                                              

*Ποιήματα από το βιβλίο :

Το ράμφος

Ποίηση

Χαριτίνη Ξύδη

Κώδικας, 2007
53 σελ.

notationes /// 'ANOIΞΗ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2015 /// ΕΛΕΝΗ ΓΚΙΚΑ /// Η ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ

        

                                                                          

Η αρχιτεκτονική της ύπαρξης

Ελένη Γκίκα

Καλέντης, 2014
80 σελ.

____________________________________________________

μουσικό κουτί

δερβίσης και 
χάθηκα
στην τελευταία περιστροφή


 *****

 
Ύπνος στο μπλε δωμάτιο

Μετράει τον χρόνο
και δεν της βγαίνει
πότε γεννήθηκε
πότε γονάτισε
πότε αγάπησε
για πότε θρήνησε
σε ποιο δωμάτιο
ποια μέρα
μήνα
ποια χρονιά
Σεντόνι
και τα σκεπάζει όλα
το μούχρωμα
μόνο να γίνει νύχτα
στο μπλε δωμάτιο
Επιτέλους
να πέσει, θέλει,
να κοιμηθεί.


*****


ΣΩΜΑ - ΔΩΜΑΤΙΟ

Είπες : φυλακισμένος
Κι είπα : μόνη μου
Είπες :ασφυκτιώ
Κι είπα : κουράστηκα
Αλλ' όμως συμφωνήσαμε
στο βασικό
Τίποτα άπ' ότι γίνεται
δεν μας αρέσει
Φωτιά 
και Πάθος
Κάηκα
άπ 'την επιθυμία
Θεός
για κείνο που είναι
και δεν φαίνεται
Ποτέ δεν θα φανεί
όσο θα μας βαραίνει
αυτό το σώμα
τα ίδια θα λέμε
αποζητώντας ακριβώς τα ίδια
ξαφνιασμένοι
Μόνοι μας πάντα
Ακόμα και στον Έρωτα
όταν υποτίθεται πως γινόμαστε δυο
Αλλ' έτσι φθάνει  ο καθένας
Μόνος.
Καληνύχτα,
Καλημέρα,
Φτάνει να σε αναγνωρίζω 
κάθε φορά.


*****


Δωμάτιο - Τέλος

και τώρα;
εκείνη κι η ιστορία της
έξω και μέσα
ταυτοχρόνως
άπ 'το ποίημα 


*****

notationes /// 'ANOIΞΗ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2015 /// ΤΖΕΝΗ ΜΑΣΤΟΡΑΚΗ /// ΤΡΙΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

                                                        

Διόδια

Τζένη Μαστοράκη

Κέδρος, 1990
58 σελ.


Δραπετεύω μέσ ' άπ ´ τις λέξεις
που δεν είπα.
Εγκαταλείπομαι 
στις ώρες που πιο πολύ αγάπησα.
Αυτή η σιγή δεν έχει τέλος.
Τρομάζω να περιμένω
αυτό που δε θα' ρθει.
Τρομάζω στη σκέψη
αυτών που δεν έγραψα.
Αυτή η σιγή
απόλυτα δική μου
με κατακερματίζει.

****

Ετούτο το σκληρό τοπίο
αρπάζει τον αγρότη από τους ώμους
και τον τραντάζει.
Οι πόρτες σταύρωσαν τα χέρια τους
στο στήθος
κι ακούνε πέρα μακριά.
Οι πόθοι μας μπορούν να περάσουν.
Πληρώσαμε διόδια φορτηγών.


****

Βουλιάζουμε  ολοένα  και πιο βαθιά
μέσα μας.
Αποκρυπτογραφούμε τους ήχους της απόλυτης σιγαλιάς
και οι κραυγές των χρωμάτων
μας πληγώνουν.
Το φεγγάρι ορμάει από τις χαραμάδες
και λεηλατεί τις κάμαρες,
Τώρα και πάντα 
ο ποιητής
στις σκαλωσιές και στα γιαπιά
στερεώνει με καρφιά και δόντια
την ελπίδα.

notationes /// 'ANOIΞΗ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2015 /// ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΟΥΑΤΖΗΣ /// ΛΥΓΙΣΕΣ

                                                                          

ΚΡΑΤΑ ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ

Στίχοι : Δουατζής Γιώργος

μουσική : Γιούλης Χάρης

μετάφραση : Babilotte Caroline

σειρά: Μουσικά CD

σελ. 72
      ____________________________________________                                                               

ΛΥΓΙΣΕΣ



Δεν το κατάλαβες ότι ήσουν 
είσαι και θα είσαι πάντα εδώ

θα πρόδινα τον εαυτό μου
αν δεν σε σκεφτόμουν τόσο τρυφερά

Kρύσταλλο ο έρωτας
πονάει όταν θρυμματίζεται
με τον πρώτο κραδασμό

Τόσο φως σε τόσο σκούρα μάτια
Τόση ένταση σε δύο μάτια
τόσο γαληνεμένα...

Το πρόσωπό σου εικόνα έντασης
έρωτα, ομορφιάς, ανάτασης, ζωής

Σε είπα Αγία Αγαπημένη και λύγισες
σε ανύπαρκτους ανέμους λύγισες

Μόνο εσύ είδες το βλέμμα μου
να σκίζει τους ουρανούς

Χάθηκα στο άπειρο βάθος
που εικονίζουν τα σκούρα μάτια σου

´Οσο πιο ευαίσθητη η εικόνα σου
τόσο πιο δυνατή

Η ισόβια νεότητα των ματιών σου
με προκαλεί να βάλω το νυστέρι βαθύτερα

Ευλογημένη η δίψα για την αφή
τη μυρωδιά,τη γεύση
την εικόνα του κορμιού σου

Το σμίξιμο μας χάρισε 
ένα κομμάτι αιωνιότητας

Σε είπα Αγία Αγαπημένη και λύγισες
σε ανύπαρκτους ανέμους λύγισες

Μόνο εσύ είδες το βλέμμα μου 
να σκίζει τους ουρανούς.


****


https://www.youtube.com/watch?v=oPFRZu61MZg

notationes /// 'ANOIΞΗ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2015 /// ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΑΡΧΕΙΟ - ΝΕΕΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΕΣ

                                                  

Σύνθεση κολάζ Ασημίνα Ξηρογιάννη

                       






ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΑΡΧΕΙΟ  
ΘΑΝΟΣ ΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΣ/ΕΛΕΝΗ ΓΚΙΚΑ/ΚΩΣΤΑΣ ΜΑΥΡΟΥΔΗΣ/ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΝΑΒΟΥΡΗΣ/ΕΥΓΕΝΙΑ ΜΠΟΓΙΑΝΟΥ/ΣΤΑΥΡΟΣ ΣΤΑΡΟΠΟΥΛΟΣ/ ΓΙΩΡΓΟΣ-ΙΚΑΡΟΣ ΜΠΑΜΠΑΣΑΚΗΣ/ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΑΜΠΡΑΚΟΣ-ΜΑΡΙΑ ΓΙΑΓΙΑΝΝΟΥ-ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΝΑΚΟΣ/ΑΝΝΑ ΜΑΝΩΛΟΠΟΥΛΟΥ/ΒΑΣΙΛΗΣ ΑΜΑΝΑΤΙΔΗΣ/
ΚΟΥΛΑ ΑΔΑΛΟΓΛΟΥ/ΕΛΕΝΗ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΥ ΕΦΡΑΙΜΙΔΟΥ/ ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΙΛΛΗΣ


 ΝΕΕΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΕΣ (Α)
ΤΟΛΗΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ/ΣΤΕΡΓΙΟΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ/ ΘΑΝΟΣ ΠΑΣΧΟΣ

 ΝΕΕΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΕΣ (Β)
ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ

notationes /// 'ANOIΞΗ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2015 //, ΣΩΤΗΡΗΣ ΚΑΚΙΣΗΣ, Το πνεύμα του χορού της λίμνης των αλόγων//// ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΤΙΚΗ

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ 
 vakxikon.gr


ΓΡΑΦΕΙ Η ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ

 

 

Το πνεύμα του χορού της λίμνης των αλόγων, ποίηση, Σωτήρης Κακίσης, εκδόσεις Αιγαίον 2014

Eπιθυμία για ζωή. Mεγάλη τρέλα με τη ζωή όπως διακηρύσσει στη σελίδα 50 του βιβλίου. Επιθυμία για την συνέχεια. Να μην κοπεί το νήμα. Την αγαπά τη ζωή, την φιλοσοφεί, την αναδιαρθρώνει. Πολλές εικόνες, άπειρες, πολλές αναφορές, πολλές συνδέσεις, ο κινηματογράφος, τα τοπία, η φύση γενικά. Ύμνος στη ζωή. Το πνεύμα του χορού της λίμνης των αλόγων κυκλοφορεί ελεύθερο απλώνοντας το διεισδυτικό του βλέμμα. Γιατί η ζωή κι εδώ κι εκεί ό,τι και να γίνει είναι ελεύθερη, όσο η ίδια θέλει αλλιώς, όσο η ίδια θέλει ανόητη.
 Μικρές ιστορίες, στιγμιότυπα ίσως, διαδέχονται το ένα το άλλο, δεν αρχίζουν ποτέ με κεφαλαίο. Χαρακτηριστική και ιδιάζουσα η άφθονη χρήση της τελείας ακόμα και όταν δεν το περιμένεις. Μετά από τελεία οι λέξεις αρχίζουν με μικρό το πρώτο γράμμα. Είναι ο τρόπος του Κακίση να διαχειρίζεται τις ποικιλότροπες σκέψεις του. σκέψεις ανέραστες, αλλά πάντα ερωτευμένες μεταξύ τους. πάντα. Είναι εύκολο άραγε να κάνει κανείς της ζωής του την περίληψη; Διόλου εύκολο, ειδικά όταν είναι οι σκέψεις του κάτασπρες και δάση οι αναμνήσεις του. Eιδικά όταν ο ίδιος είναι ακόμα πιο άγνωστος, ακόμα πιο ανεξερεύνητος.
 Δεν είναι ίδιος ο τρόπος που κάθε φορά εισπράττει αυτό που του συμβαίνει. Άλλοτε κόκκινη η συγκίνηση, άλλοτε πλάγια τα αισθήματα. Άλλοτε νιώθει ως εξής: δέντρα οι άνθρωποι γύρω μου, κλαδιά ακίνητα οι κινήσεις τους, τα φύλλα τους μόνο ο Χρόνος, κι αυτός ο σκληρός αέρας ο παντού χωρίς νόημα. Η ζωή δεν αξιολογείται ίσως με συνηθισμένα μέτρα και σταθμά. Η ζωή είναι οι στιγμές της και ο τρόπος που σκέφτεσαι για αυτήν και που την φιλτράρεις. Ευτυχώς που υπάρχει και η τέχνη του λόγου που σου δίνει το ελεύθερο να λες: Kοίτα τα μαλλιά μου πόσο γλυκά γεράσανε, το σώμα μου πόσο ευγενικά. κοίτα και τα μάτια μου πόσο ήρεμα είναι πια, πόσο πιο νέα, πόσο πιο νεανικά.
 Πάντως σε καμία περίπτωση η καρδιά του Κακίση δεν είναι παρόν άχρωμο. Και δεν είναι γιατί έχει την δύναμη να ονειρεύεται και άλλες ζωές πέρα από αυτή, "μένοντας στην κορύφωση της δικής του αδυναμίας": πολλές ζωές. πολλές ζωές μέσα σε μία, και παράξενες, ζω, πολλά πράγματα το ένα αντίθετο του άλλου, η μία ζωή ζωή κι η άλλη άλλη, όνειρο και εφιάλτης εναλλάξ, μόνος μου και μ' όλους μαζί συνέχεια.
 Γιατί εκτός από άλλες ζωές έχει και τη δύναμη να ονειρεύεται το τέλος του (σελ. 53), κλείνοντας με αυτά τα λόγια: για να με βρούνε μετά εκείνοι που πραγματικά μ' αγαπήσανε, και χωρίς να με καταλαβαίνουν.

notationes /// 'ANOIΞΗ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2015 /// ΤΙΤΟΣ ΠΑΤΡΙΚΙΟΣ, Ο ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ ΤΗΣ ΝΟΣΤΑΛΓΙΑΣ /// ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΤΙΚΗ

ΑΝΑΣΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ FRACTAL


ΓΡΑΦΕΙ  Η ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ

 

«Ο πειρασμός της νοσταλγίας» του Τίτου Πατρίκιου. Εκδ. «Κίχλη»

Ένα καινούργιο βιβλίο του Τίτου Πατρίκιου από τις εκδόσεις Κίχλη. Δεν περιέχει ποιήματα με τη συμβατική έννοια του όρου. Περιέχει σημειώσεις καθημερινότητας σκέτα ποιήματα. Σκέψεις, στοχασμοί, αναστοχασμοί, παρατηρήσεις, ερεθίσματα που μπορούν να αποτελέσουν το έναυσμα για ποιητική δημιουργία και που γράφτηκαν την περίοδο 1980-2014.Όλα τα παραπάνω αφορούν στην κοινωνική ζωή, στην πολιτική, στην χώρα μας, στον θάνατο, στην τέχνη γενικά, στην τέχνη της ποίησης ειδικά, στην γνώση, στον άνθρωπο και στα έργα ,τα ήθη ή τα πάθη του. H ψυχή ξαγρυπνά διαρκώς. Ο νους ξαγρυπνά κι αυτός. Η πένα αποτυπώνει τα σημάδια αυτής της αγρύπνιας. Ενώνει τις άκρες του κόσμου, μας ταξιδεύει στις ιδέες, χαιδεύοντας συνάμα την υφή της πραγματικότητας. Γλώσσα απλή, καθαρή και λειτουργική. Δεν έχει ως στόχο του να προσφέρει στον αναγνώστη αδιαμφισβήτητες αλήθειες ή αδιαφιλονίκητα ρητά. Αντίθετα είναι εμφανές ότι η σκέψη του ρέει , κινείται, γυρίζει και στριφογυρίζει, εκκινώντας σχεδόν πάντα από προσωπικά βιώματα και καταστάσεις. Τα καθολικεύει αυτά τα βιώματα, όμως με τρόπο διακριτικό και ουσιαστικό έχοντας πάντα κατά νου την υποκειμενική υφή των πραγμάτων, καθώς και το ότι η σκέψη του ανθρώπου δεν ταυτίζεται σχεδόν ποτέ ή ελάχιστα με την πραγματικότητα. Νιώθουμε ότι συμβαίνει και στο βιβλίο ακριβώς αυτό που ο ίδιος έχει πει σε πρόσφατη συνέντευξή του στον Μάκη Προβατά στο Βήμα (http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=693656) :
«Στη ζωή μου κυριαρχεί η βαθμιαία απόρριψη των βεβαιοτήτων». Και συνεχίζει: «Ανήκω σε μια γενιά που ξεκίνησε με απόλυτες και οριστικές βεβαιότητες». Ευκρινής, σκεφτόμενος, ανθρωπιστής και διαλεκτικός εμφανίζεται ο ποιητής εξερευνώντας τις ποικίλες όψεις των πραγμάτων. «Μέσα σε τί ερημιά ζούνε αυτοί που πιστεύουν πως έχουν πάντα δίκαιο. Και σε τί κατάθλιψη βυθίζονται εκείνοι που φοβούνται πως έχουν διαρκώς άδικο.», γράφει στη σελίδα 48. Προκαλεί και προσκαλεί τον αναγνώστη σε γόνιμο διάλογο. Οι λέξεις που γεννούν τις άλλες λέξεις. Οι σκέψεις που γεννούν τις άλλες σκέψεις. Δραματικές επισημάνσεις, ερωτήματα που αιωρούνται, ανάπλαση και παραλλαγή αναμνήσεων, απολαυστικές διαπιστώσεις επεξεργασία παλαιότερων σημειώσεων, δραστικά σχόλια που αφορούν συγγραφείς και αναγνώστες, απόπειρα ορισμού των πραγμάτων, αναστοχασμός παλαιότερων βιωμάτων και αυτοβιογραφικών στοιχείων ,όλα αυτά τα συναντάμε στο νέο βιβλίο του Πατρίκιου:

«To παρελθόν δεν θα μπορούσε να υπάρξει αν δεν το τροφοδοτούσε μια συνεχής ροή παρόντος» (σελ.17)
«Για να κρατήσει μια πίστη χρειάζεται να απειλείται συνεχώς από απιστίες» (σελ.23)
«Η γραφή για να προκαλέσει έστω τον ελάχιστο φόβο στην εξουσία, θα πρέπει πρώτα να τρομάξει αυτόν που γράφει.»(σελ. 107)
«Η τέχνη είναι τεχνούργημα. Όσο πιο τεχνουργημένη είναι, τόσο πιο φυσική φαίνεται». (σελ.138)
«Η ποίηση ξεκινά σαν αυτοβιογραφία του ποιητή και ολοκληρώνεται σαν αυτοβιογραφία του αναγνώστη». (σελ .172)
«Με τη Ρένα δεν είπαμε ποτέ κουβέντες μεγαλόστομες. Όπως «μόνο ο θάνατος μπορεί να μας χωρίσει». Και να που τώρα αυτό που ποτέ δεν είπαμε βγαίνει αληθινό.» (σελ.182)
«Κλασικός είναι ένας μοντέρνος που δεν παλιώνει ποτέ» (σελ.215)

Αφηγήσεις είναι και αυτές τρόπον τινά. Τρόποι και μέσα να διοχετεύσει ο Πατρίκιος το ανοίκειο βλέμμα του και να το μοιραστεί με τον κόσμο, με τον «άλλο», αναμετρούμενος γοητευτικά με μικρές ή μεγάλες αλήθειες, καθώς και με δικές του αποτυχημένες ή πετυχημένες τυχόν ενδοσκοπήσεις. Κλείνω τούτο το κείμενο με τα λόγια του από την «Πρωθύστερη σημείωση» στην αρχή του βιβλίου (σελ.7): «[...]…προσπαθώ να κρατήσω στην επιφάνεια τα όσα ζήσαμε, τα όσα έζησα, ακόμα ως προχτές. Κι ασήμαντα αν είναι, ρίχνουν κάποιο φως στα σημερινά. Πάντως, όταν τα αφηγούμαι, τα πιο μύχια τα λέω κάπως παραλλαγμένα. Τα πιο επικίνδυνα τα κρατάω για μένα.»

notationes /// 'ANOIΞΗ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2015 /// ΑΘΑΝΑΣΙΑ ΚΑΡΑΚΙΤΣΙΟΥ : Κούλα Αδαλόγλου: Καταγραφές, ποιήματα, Θεσσαλονίκη, 1982 Βγήκε ένας ήλιος χλωμός, διηγήματα, εκδ. Ταξιδευτής, 2012 ///Τα νήματα που τα συνδέουν. Μια παράλληλη ανάγνωση

Διάβασα πριν από πολλά χρόνια τις Καταγραφές, την πρώτη ποιητική συλλογή της Κούλας Αδαλόγλου. Και πρόσφατα τη συλλογή διηγημάτων της Βγήκε ένας ήλιος χλωμός. Ήταν με την ανάγνωση των διηγημάτων που άρχισαν να έρχονται στον νου μου μοτίβα ποιητικά της Αδαλόγλου. Πάλεψα με τη μνήμη μου και την απάντηση τη βρήκα στο προτελευταίο διήγημα «Σαν επιστροφή ή μνησιπήμων σχάση», και συγκεκριμένα στη φράση: «Γράφω. Γεμίζω κρυφά τετράδια. Κάτι σαν ημερολόγιο, καταγραφές σκέψεων, σχόλια και κάποτε - κάποτε ποιήματα».
Επέστρεψα, λοιπόν, στις Καταγραφές, και επιχείρησα την παράλληλη ανάγνωση.
Η εσωτερική διακειμενικότητα των δύο έργων με οδήγησε σε κάποιες διαπιστώσεις:
1. Τα δυο έργα, αν και απέχουν χρονικά 30 ολόκληρα χρόνια και ανήκουν σε διαφορετικά είδη λόγου, τα διαπερνάει η ίδια κοινωνική (με την έννοια της πολιτικής) ευαισθησία, που μπορούμε να μιλάμε, νομίζω, για πολιτική ποίηση και κοινωνικό (κοινωνιστικό) διήγημα.
2. Τα νήματα που τα συνδέουν είναι σε γενικές γραμμές τρία:
* Σπίτι - επαρχιακή πόλη
* Πατέρας - Μητέρα
* Φόβος - Αγωνιστικότητα
Ειδικότερα: Το Σπίτι το συναντάμε στο ποίημα Καθιστικό στον α΄ του κιόλας στίχο «Ένα σπίτι έχει στοιχειώσει μέσα μου ... ένα σπίτι λιτό και ζεστό σαν τους γονιούς μου» και παρακάτω «κει που ρουφούσα αχόρταγα με τη χούφτα το νερό / απ' τη μεγάλη βρύση της αυλής/ τη στεφανωμένη απ’την κληματαριά».
Στην Απομάκρυνση, πάλι, «Στον ύπνο σου θα 'ρχεται η μεγάλη βρύση της αυλής/ ... καθώς και η ξαπλωτή πολυθρόνα/ όπου κοιμόσουν τα μεσημέρια/ κάτω από τον ίσκιο της πικροδάφνης». Απ' την άλλη, στο διήγημα Σαν επιστροφή ή Μνησιπήμων σχάση υπάρχει ένα, κατά κάποιον τρόπο, κεφάλαιο με τον τίτλο Το σπίτι, όπου διαβάζουμε «Το σπίτι ερχόταν συχνά στο μυαλό της ... Σ' εκείνο το σπίτι μετάγγιζε τη ζωή της».

Κι από το σπίτι, στην Οικογένεια, που «αν δεν τρελάθηκε, ήταν γιατί αγαπιόμασταν πολύ και ακουμπούσε γλυκά ο ένας στον άλλον», γράφει η συγγραφέας στο διήγημα. Και συγκεκριμένα στον πατέρα: «Αυτός ο αγωνιστής, το παλικάρι, ο ήρωας μου, ο πατέρας φοβόταν.... ο πατέρας είναι στη λίστα με τους "επικίνδυνους" μπορεί να πάει εξορία».
Στο Εισαγωγικό, επίσης, των διηγημάτων ο αγωνιστής πατέρας παρών εν τη απουσία του: « ο μπαμπάς πάλι έλειπε.... πήγε με μια παρέα να μιλήσουν για κάτι που το έλεγαν απεργία». Αλλά και παρών όταν τη χορεύει το βαλς: «γύριζα, γύριζα, στις στροφές του βαλς γύριζε γλυκά ο κόσμος, ο κόσμος που μπορεί να είναι τόσο όμορφος, αν η ζωή σταματούσε σ' εκείνη τη στιγμή...».
Παρών ο πατέρας και στο διήγημα, Ένα τουριστικό καλοκαίρι, εκεί στο νησί
της εξορίας, τη Μακρόνησο, μέσα από αφηγήσεις διαφορετικών προσώπων που
βαραίνουν, και μνήμες που λερώνονται και το φορτίο γίνεται ασήκωτο, εκεί «που παλεύεις να διακρίνεις μέσα στο σκοτάδι ένα σημάδι, μια εξήγηση,
κάποια παραμυθία». Ο πατέρας, βέβαια, στα ποιήματα της δεν κατονομάζεται. «Ξεκουράσου πια, παλιέ αγωνιστή / τόσοι χειμώνες και χιόνια στα μαλλιά σου/ […] Τότε εσύ τραγουδούσες/ μ' ένα τραγούδι που 'κλεινε ολάκερο τον ήλιο/ Τραγουδούσες μ' ένα τραγούδι / που 'λεγε για τις φυλακές τα ξερονήσια».
Κι αν στον αγωνιστή πατέρα αφιέρωσε το ποίημα με τον τίτλο Τραγούδι, τη μητέρα την τραγούδησε στα ποιήματα Θνητή μητέρα και Απομάκρυνση με λόγια όμορφα και εύθραυστα: «στα πελώρια μάτια σου μπλέκονταν όνειρα και ιδέες / και η ομορφιά όλου του κόσμου».
Ενώ στο διήγημα διαβάζουμε : «Είναι τόσο όμορφη η μαμά και τόσο
εύθραυστη... Χλωμή η μητέρα με έσφιγγε στην αγκαλιά της, με τα πελώρια γκρίζα μάτια της να υπόσχονται την "ομορφιά του κόσμου"».

Τέλος ο Φόβος που κράτησε χρόνια. «Πώς περνιέται μια εφηβεία με φόβο;», αναρωτιέται η συγγραφέας.
Και αλλού : «Φόβος. Τρέμω, σφίγγω τα χέρια γύρω απ' το κορμί μου και μαζεύομαι συρρικνώνομαι...».
«Ο φόβος. Είναι ύπουλος. Διαβρώνει τους ανθρώπους, διαβρώνει τις σχέσεις τους. Μεγάλωνα και άρχιζα να αναρωτιέμαι. Να φοβάμαι και να αναρωτιέμαι. […] μεγάλωνα και κατάλαβα κάποια στιγμή ότι και ο πατέρας φοβόταν... Ώσπου μια μέρα ... μου είπε για τους ανθρώπους που είναι άνθρωποι και πονούν, και ξέρουν τι θα πάθουν, κι έχουν δικαίωμα να φοβούνται... και οι δυνατοί φοβούνται». Και συνεχίζει «Από εκείνο το πρωί της Κυριακής έπαψα να φοβάμαι. Για να το πω πιο δίκαια, ο φόβος μου πήρε άλλη μορφή.».
Διακινδυνεύω την υπόθεση ότι, τόσο στα ποιήματα των Καταγραφών, όσο και στα διηγήματα, η αγωνιστικότητα έρχεται να αντιπαλέψει τον φόβο. Στο ποίημα Τραγούδι, για παράδειγμα: «Το πήραμε το τραγούδι σου./ Μαζί να παλέψουμε το Χάρο/ να κυνηγήσουμε το φόβο/». Ή στο Καθιστικό: «έτσι μάθαμε να μιλάμε για δικαιοσύνη και λευτεριά».
Κι όπως η συγγραφέας λέει, ο Φόβος πήρε άλλη μορφή. Τη μορφή της απολαυστικής γραφής για μας. και της λυτρωτικής για την ίδια, θα πρόσθετα.

Ίσως είναι θλιβερό το προνόμιο να κάνεις τέχνη τη ζωή, που λέει και ο Καζαντζάκης, όμως είναι προνόμιο και ταλέντο και δύναμη να γράφεις για το παρελθόν αλλά «και για θέματα που φωνάζουν γύρω σου».