ΑΝΑΣΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ FRACTAL
ΓΡΑΦΕΙ Η ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ
Ένα καινούργιο βιβλίο του Τίτου Πατρίκιου από τις εκδόσεις Κίχλη. Δεν περιέχει ποιήματα με τη συμβατική έννοια του όρου. Περιέχει σημειώσεις καθημερινότητας σκέτα ποιήματα. Σκέψεις, στοχασμοί, αναστοχασμοί, παρατηρήσεις, ερεθίσματα που μπορούν να αποτελέσουν το έναυσμα για ποιητική δημιουργία και που γράφτηκαν την περίοδο 1980-2014.Όλα τα παραπάνω αφορούν στην κοινωνική ζωή, στην πολιτική, στην χώρα μας, στον θάνατο, στην τέχνη γενικά, στην τέχνη της ποίησης ειδικά, στην γνώση, στον άνθρωπο και στα έργα ,τα ήθη ή τα πάθη του. H ψυχή ξαγρυπνά διαρκώς. Ο νους ξαγρυπνά κι αυτός. Η πένα αποτυπώνει τα σημάδια αυτής της αγρύπνιας. Ενώνει τις άκρες του κόσμου, μας ταξιδεύει στις ιδέες, χαιδεύοντας συνάμα την υφή της πραγματικότητας. Γλώσσα απλή, καθαρή και λειτουργική. Δεν έχει ως στόχο του να προσφέρει στον αναγνώστη αδιαμφισβήτητες αλήθειες ή αδιαφιλονίκητα ρητά. Αντίθετα είναι εμφανές ότι η σκέψη του ρέει , κινείται, γυρίζει και στριφογυρίζει, εκκινώντας σχεδόν πάντα από προσωπικά βιώματα και καταστάσεις. Τα καθολικεύει αυτά τα βιώματα, όμως με τρόπο διακριτικό και ουσιαστικό έχοντας πάντα κατά νου την υποκειμενική υφή των πραγμάτων, καθώς και το ότι η σκέψη του ανθρώπου δεν ταυτίζεται σχεδόν ποτέ ή ελάχιστα με την πραγματικότητα. Νιώθουμε ότι συμβαίνει και στο βιβλίο ακριβώς αυτό που ο ίδιος έχει πει σε πρόσφατη συνέντευξή του στον Μάκη Προβατά στο Βήμα (http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=693656) :
«Στη ζωή μου κυριαρχεί η βαθμιαία απόρριψη των βεβαιοτήτων». Και συνεχίζει: «Ανήκω σε μια γενιά που ξεκίνησε με απόλυτες και οριστικές βεβαιότητες». Ευκρινής, σκεφτόμενος, ανθρωπιστής και διαλεκτικός εμφανίζεται ο ποιητής εξερευνώντας τις ποικίλες όψεις των πραγμάτων. «Μέσα σε τί ερημιά ζούνε αυτοί που πιστεύουν πως έχουν πάντα δίκαιο. Και σε τί κατάθλιψη βυθίζονται εκείνοι που φοβούνται πως έχουν διαρκώς άδικο.», γράφει στη σελίδα 48. Προκαλεί και προσκαλεί τον αναγνώστη σε γόνιμο διάλογο. Οι λέξεις που γεννούν τις άλλες λέξεις. Οι σκέψεις που γεννούν τις άλλες σκέψεις. Δραματικές επισημάνσεις, ερωτήματα που αιωρούνται, ανάπλαση και παραλλαγή αναμνήσεων, απολαυστικές διαπιστώσεις επεξεργασία παλαιότερων σημειώσεων, δραστικά σχόλια που αφορούν συγγραφείς και αναγνώστες, απόπειρα ορισμού των πραγμάτων, αναστοχασμός παλαιότερων βιωμάτων και αυτοβιογραφικών στοιχείων ,όλα αυτά τα συναντάμε στο νέο βιβλίο του Πατρίκιου:
ΓΡΑΦΕΙ Η ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ
«Ο πειρασμός της νοσταλγίας» του Τίτου Πατρίκιου. Εκδ. «Κίχλη»
Ένα καινούργιο βιβλίο του Τίτου Πατρίκιου από τις εκδόσεις Κίχλη. Δεν περιέχει ποιήματα με τη συμβατική έννοια του όρου. Περιέχει σημειώσεις καθημερινότητας σκέτα ποιήματα. Σκέψεις, στοχασμοί, αναστοχασμοί, παρατηρήσεις, ερεθίσματα που μπορούν να αποτελέσουν το έναυσμα για ποιητική δημιουργία και που γράφτηκαν την περίοδο 1980-2014.Όλα τα παραπάνω αφορούν στην κοινωνική ζωή, στην πολιτική, στην χώρα μας, στον θάνατο, στην τέχνη γενικά, στην τέχνη της ποίησης ειδικά, στην γνώση, στον άνθρωπο και στα έργα ,τα ήθη ή τα πάθη του. H ψυχή ξαγρυπνά διαρκώς. Ο νους ξαγρυπνά κι αυτός. Η πένα αποτυπώνει τα σημάδια αυτής της αγρύπνιας. Ενώνει τις άκρες του κόσμου, μας ταξιδεύει στις ιδέες, χαιδεύοντας συνάμα την υφή της πραγματικότητας. Γλώσσα απλή, καθαρή και λειτουργική. Δεν έχει ως στόχο του να προσφέρει στον αναγνώστη αδιαμφισβήτητες αλήθειες ή αδιαφιλονίκητα ρητά. Αντίθετα είναι εμφανές ότι η σκέψη του ρέει , κινείται, γυρίζει και στριφογυρίζει, εκκινώντας σχεδόν πάντα από προσωπικά βιώματα και καταστάσεις. Τα καθολικεύει αυτά τα βιώματα, όμως με τρόπο διακριτικό και ουσιαστικό έχοντας πάντα κατά νου την υποκειμενική υφή των πραγμάτων, καθώς και το ότι η σκέψη του ανθρώπου δεν ταυτίζεται σχεδόν ποτέ ή ελάχιστα με την πραγματικότητα. Νιώθουμε ότι συμβαίνει και στο βιβλίο ακριβώς αυτό που ο ίδιος έχει πει σε πρόσφατη συνέντευξή του στον Μάκη Προβατά στο Βήμα (http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=693656) :
«Στη ζωή μου κυριαρχεί η βαθμιαία απόρριψη των βεβαιοτήτων». Και συνεχίζει: «Ανήκω σε μια γενιά που ξεκίνησε με απόλυτες και οριστικές βεβαιότητες». Ευκρινής, σκεφτόμενος, ανθρωπιστής και διαλεκτικός εμφανίζεται ο ποιητής εξερευνώντας τις ποικίλες όψεις των πραγμάτων. «Μέσα σε τί ερημιά ζούνε αυτοί που πιστεύουν πως έχουν πάντα δίκαιο. Και σε τί κατάθλιψη βυθίζονται εκείνοι που φοβούνται πως έχουν διαρκώς άδικο.», γράφει στη σελίδα 48. Προκαλεί και προσκαλεί τον αναγνώστη σε γόνιμο διάλογο. Οι λέξεις που γεννούν τις άλλες λέξεις. Οι σκέψεις που γεννούν τις άλλες σκέψεις. Δραματικές επισημάνσεις, ερωτήματα που αιωρούνται, ανάπλαση και παραλλαγή αναμνήσεων, απολαυστικές διαπιστώσεις επεξεργασία παλαιότερων σημειώσεων, δραστικά σχόλια που αφορούν συγγραφείς και αναγνώστες, απόπειρα ορισμού των πραγμάτων, αναστοχασμός παλαιότερων βιωμάτων και αυτοβιογραφικών στοιχείων ,όλα αυτά τα συναντάμε στο νέο βιβλίο του Πατρίκιου:
«To παρελθόν δεν θα μπορούσε να υπάρξει αν δεν το τροφοδοτούσε μια συνεχής ροή παρόντος» (σελ.17)Αφηγήσεις είναι και αυτές τρόπον τινά. Τρόποι και μέσα να διοχετεύσει ο Πατρίκιος το ανοίκειο βλέμμα του και να το μοιραστεί με τον κόσμο, με τον «άλλο», αναμετρούμενος γοητευτικά με μικρές ή μεγάλες αλήθειες, καθώς και με δικές του αποτυχημένες ή πετυχημένες τυχόν ενδοσκοπήσεις. Κλείνω τούτο το κείμενο με τα λόγια του από την «Πρωθύστερη σημείωση» στην αρχή του βιβλίου (σελ.7): «[...]…προσπαθώ να κρατήσω στην επιφάνεια τα όσα ζήσαμε, τα όσα έζησα, ακόμα ως προχτές. Κι ασήμαντα αν είναι, ρίχνουν κάποιο φως στα σημερινά. Πάντως, όταν τα αφηγούμαι, τα πιο μύχια τα λέω κάπως παραλλαγμένα. Τα πιο επικίνδυνα τα κρατάω για μένα.»
«Για να κρατήσει μια πίστη χρειάζεται να απειλείται συνεχώς από απιστίες» (σελ.23)
«Η γραφή για να προκαλέσει έστω τον ελάχιστο φόβο στην εξουσία, θα πρέπει πρώτα να τρομάξει αυτόν που γράφει.»(σελ. 107)
«Η τέχνη είναι τεχνούργημα. Όσο πιο τεχνουργημένη είναι, τόσο πιο φυσική φαίνεται». (σελ.138)
«Η ποίηση ξεκινά σαν αυτοβιογραφία του ποιητή και ολοκληρώνεται σαν αυτοβιογραφία του αναγνώστη». (σελ .172)
«Με τη Ρένα δεν είπαμε ποτέ κουβέντες μεγαλόστομες. Όπως «μόνο ο θάνατος μπορεί να μας χωρίσει». Και να που τώρα αυτό που ποτέ δεν είπαμε βγαίνει αληθινό.» (σελ.182)
«Κλασικός είναι ένας μοντέρνος που δεν παλιώνει ποτέ» (σελ.215)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου