ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ
vakxikon.gr
ΓΡΑΦΕΙ Η ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ
Eπιθυμία για ζωή. Mεγάλη τρέλα με τη ζωή όπως διακηρύσσει στη σελίδα 50 του βιβλίου. Επιθυμία για την συνέχεια. Να μην κοπεί το νήμα. Την αγαπά τη ζωή, την φιλοσοφεί, την αναδιαρθρώνει. Πολλές εικόνες, άπειρες, πολλές αναφορές, πολλές συνδέσεις, ο κινηματογράφος, τα τοπία, η φύση γενικά. Ύμνος στη ζωή. Το πνεύμα του χορού της λίμνης των αλόγων κυκλοφορεί ελεύθερο απλώνοντας το διεισδυτικό του βλέμμα. Γιατί η ζωή κι εδώ κι εκεί ό,τι και να γίνει είναι ελεύθερη, όσο η ίδια θέλει αλλιώς, όσο η ίδια θέλει ανόητη.
Μικρές ιστορίες, στιγμιότυπα ίσως, διαδέχονται το ένα το άλλο, δεν αρχίζουν ποτέ με κεφαλαίο. Χαρακτηριστική και ιδιάζουσα η άφθονη χρήση της τελείας ακόμα και όταν δεν το περιμένεις. Μετά από τελεία οι λέξεις αρχίζουν με μικρό το πρώτο γράμμα. Είναι ο τρόπος του Κακίση να διαχειρίζεται τις ποικιλότροπες σκέψεις του. σκέψεις ανέραστες, αλλά πάντα ερωτευμένες μεταξύ τους. πάντα. Είναι εύκολο άραγε να κάνει κανείς της ζωής του την περίληψη; Διόλου εύκολο, ειδικά όταν είναι οι σκέψεις του κάτασπρες και δάση οι αναμνήσεις του. Eιδικά όταν ο ίδιος είναι ακόμα πιο άγνωστος, ακόμα πιο ανεξερεύνητος.
Δεν είναι ίδιος ο τρόπος που κάθε φορά εισπράττει αυτό που του συμβαίνει. Άλλοτε κόκκινη η συγκίνηση, άλλοτε πλάγια τα αισθήματα. Άλλοτε νιώθει ως εξής: δέντρα οι άνθρωποι γύρω μου, κλαδιά ακίνητα οι κινήσεις τους, τα φύλλα τους μόνο ο Χρόνος, κι αυτός ο σκληρός αέρας ο παντού χωρίς νόημα. Η ζωή δεν αξιολογείται ίσως με συνηθισμένα μέτρα και σταθμά. Η ζωή είναι οι στιγμές της και ο τρόπος που σκέφτεσαι για αυτήν και που την φιλτράρεις. Ευτυχώς που υπάρχει και η τέχνη του λόγου που σου δίνει το ελεύθερο να λες: Kοίτα τα μαλλιά μου πόσο γλυκά γεράσανε, το σώμα μου πόσο ευγενικά. κοίτα και τα μάτια μου πόσο ήρεμα είναι πια, πόσο πιο νέα, πόσο πιο νεανικά.
Πάντως σε καμία περίπτωση η καρδιά του Κακίση δεν είναι παρόν άχρωμο. Και δεν είναι γιατί έχει την δύναμη να ονειρεύεται και άλλες ζωές πέρα από αυτή, "μένοντας στην κορύφωση της δικής του αδυναμίας": πολλές ζωές. πολλές ζωές μέσα σε μία, και παράξενες, ζω, πολλά πράγματα το ένα αντίθετο του άλλου, η μία ζωή ζωή κι η άλλη άλλη, όνειρο και εφιάλτης εναλλάξ, μόνος μου και μ' όλους μαζί συνέχεια.
Γιατί εκτός από άλλες ζωές έχει και τη δύναμη να ονειρεύεται το τέλος του (σελ. 53), κλείνοντας με αυτά τα λόγια: για να με βρούνε μετά εκείνοι που πραγματικά μ' αγαπήσανε, και χωρίς να με καταλαβαίνουν.
vakxikon.gr
ΓΡΑΦΕΙ Η ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ
Το πνεύμα του χορού της λίμνης των αλόγων, ποίηση, Σωτήρης Κακίσης, εκδόσεις Αιγαίον 2014
Eπιθυμία για ζωή. Mεγάλη τρέλα με τη ζωή όπως διακηρύσσει στη σελίδα 50 του βιβλίου. Επιθυμία για την συνέχεια. Να μην κοπεί το νήμα. Την αγαπά τη ζωή, την φιλοσοφεί, την αναδιαρθρώνει. Πολλές εικόνες, άπειρες, πολλές αναφορές, πολλές συνδέσεις, ο κινηματογράφος, τα τοπία, η φύση γενικά. Ύμνος στη ζωή. Το πνεύμα του χορού της λίμνης των αλόγων κυκλοφορεί ελεύθερο απλώνοντας το διεισδυτικό του βλέμμα. Γιατί η ζωή κι εδώ κι εκεί ό,τι και να γίνει είναι ελεύθερη, όσο η ίδια θέλει αλλιώς, όσο η ίδια θέλει ανόητη.
Μικρές ιστορίες, στιγμιότυπα ίσως, διαδέχονται το ένα το άλλο, δεν αρχίζουν ποτέ με κεφαλαίο. Χαρακτηριστική και ιδιάζουσα η άφθονη χρήση της τελείας ακόμα και όταν δεν το περιμένεις. Μετά από τελεία οι λέξεις αρχίζουν με μικρό το πρώτο γράμμα. Είναι ο τρόπος του Κακίση να διαχειρίζεται τις ποικιλότροπες σκέψεις του. σκέψεις ανέραστες, αλλά πάντα ερωτευμένες μεταξύ τους. πάντα. Είναι εύκολο άραγε να κάνει κανείς της ζωής του την περίληψη; Διόλου εύκολο, ειδικά όταν είναι οι σκέψεις του κάτασπρες και δάση οι αναμνήσεις του. Eιδικά όταν ο ίδιος είναι ακόμα πιο άγνωστος, ακόμα πιο ανεξερεύνητος.
Δεν είναι ίδιος ο τρόπος που κάθε φορά εισπράττει αυτό που του συμβαίνει. Άλλοτε κόκκινη η συγκίνηση, άλλοτε πλάγια τα αισθήματα. Άλλοτε νιώθει ως εξής: δέντρα οι άνθρωποι γύρω μου, κλαδιά ακίνητα οι κινήσεις τους, τα φύλλα τους μόνο ο Χρόνος, κι αυτός ο σκληρός αέρας ο παντού χωρίς νόημα. Η ζωή δεν αξιολογείται ίσως με συνηθισμένα μέτρα και σταθμά. Η ζωή είναι οι στιγμές της και ο τρόπος που σκέφτεσαι για αυτήν και που την φιλτράρεις. Ευτυχώς που υπάρχει και η τέχνη του λόγου που σου δίνει το ελεύθερο να λες: Kοίτα τα μαλλιά μου πόσο γλυκά γεράσανε, το σώμα μου πόσο ευγενικά. κοίτα και τα μάτια μου πόσο ήρεμα είναι πια, πόσο πιο νέα, πόσο πιο νεανικά.
Πάντως σε καμία περίπτωση η καρδιά του Κακίση δεν είναι παρόν άχρωμο. Και δεν είναι γιατί έχει την δύναμη να ονειρεύεται και άλλες ζωές πέρα από αυτή, "μένοντας στην κορύφωση της δικής του αδυναμίας": πολλές ζωές. πολλές ζωές μέσα σε μία, και παράξενες, ζω, πολλά πράγματα το ένα αντίθετο του άλλου, η μία ζωή ζωή κι η άλλη άλλη, όνειρο και εφιάλτης εναλλάξ, μόνος μου και μ' όλους μαζί συνέχεια.
Γιατί εκτός από άλλες ζωές έχει και τη δύναμη να ονειρεύεται το τέλος του (σελ. 53), κλείνοντας με αυτά τα λόγια: για να με βρούνε μετά εκείνοι που πραγματικά μ' αγαπήσανε, και χωρίς να με καταλαβαίνουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου