ΚΡΙΤΙΚΗ ΣΤΑΣΗ /// Ο ΚΗΠΟΣ του Γιώργου Τσιρακίδη ///Εκδόσεις Momentum

 

Γράφει η Ασημίνα Ξηρογιάννη ///

[Αναδημοσίευση από Φράκταλ)

 

Γιώργος Τσιρακίδης «Ο Κήπος», εκδ. Momentum

   Κρατώ στα χέρια μου τον Κήπο του Γιώργου Τσιρακίδη που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μomentum [Αθήνα 2020] και είναι η πρώτη του λογοτεχνική απόπειρα. Ο συγγραφέας μάς διηγείται μια ιστορία τρόμου και μάς εισάγει σε έναν κόσμο αλλόκοτο, στον οποίο το Κακό πηγαίνει να κατατροπώσει το Καλό. Ο πρωταγωνιστής της ιστορίας είναι ο νεαρός Μάρκος που μετά από ένα χωρισμό και μέσα στο καλοκαίρι αποφασίζει να περάσει λίγες μέρες στο σπίτι της γιαγιάς του Αλεξάνδρας που έφυγε προδομένη από την καρδιά της. Το σπίτι βρισκόταν σε ένα μικρό χωριό έξω από την Αθήνα και για πολλά χρόνια κανείς από την οικογένεια δεν γνώριζε την ύπαρξή του- άγνωστο γιατί η γυναίκα δεν το μοιραζόταν με τους δικούς της. Όταν όμως ανοίχτηκε η διαθήκη, έμαθαν πως το σπίτι τώρα ανήκε στον Μάρκο.

Παράλληλα με την δράση του Μάρκου που εκτυλίσσεται στο παρόν, ο συγγραφέας ξετυλίγει και μια ιστορία από το παρελθόν, την ιστορία της Ναυσικάς, που έζησε στο εν λόγω σπίτι και που την οικογένειά της θέρισε ο μεγάλος πόλεμος. Έτσι οι γονείς της την πήγαν να ζήσει στο σπίτι της Αλεξάνδρας, μια πανέμορφης, αλλά μυστηριώδους γυναίκας που έκρυβε επικίνδυνα μυστικά και είχε ύποπτη συμπεριφορά.

Ο Μάρκος ελπίζει να ξεκουραστεί και να χαλαρώσει μακριά από όλους και απ’ όλα, όμως, δυστυχώς, η παραμονή του εκεί είναι γεμάτη προβλήματα. Αλλόκοτα πράματα συμβαίνουν, φιγούρες εμφανίζονται από το πουθενά, νιώθει παράξενα και έχει διαρκώς την αίσθηση πως κάποιος τον παρακολουθεί και τον απειλεί. Μήπως είναι το σκοτεινό παρελθόν που ορθώνεται απειλητικό και δεν τον αφήνει να ηρεμήσει; Μήπως μια κληρονομική κατάρα τρόπον τινά ή μια αίσθηση που τον πνίγει για πράγματα που αδυνατεί να ερμηνεύσει ή να κατανοήσει;

Πώς συγκλίνει η ιστορία του νεαρού με την ιστορία της Ναυσικάς, αν και ζουν και δρουν σε τελείως διαφορετικές εποχές; Ποιος ο ρόλος του πίνακα που είναι κρεμασμένος έξω από το παλιό πλυσταριό που απεικονίζει εννέα γυναίκες και έναν τράγο με δύο θεόρατα κέρατα στο κεφάλι του, που αν τα κοιτούσες από μακριά, μπορεί να νόμιζες πως έβλεπες δυο χοντρά στριφογυριστά κλαδιά; Φαντάσματα πλανώνται πάνω από το κεφάλι του Μάρκου.

Το θέμα είναι πως ο αναγνώστης ανυπομονεί να δει ποια θα είναι η συνέχεια. Προσπαθεί να ενώσει τα κομμάτια του παζλ και να βρει την ουσία των πραγμάτων. Η γυναίκα που φτιάχνει φάρμακα από τα φυτά κατέχει μια ιδιαίτερη θέση μέσα στην ιστορία και πριν ξεκαθαριστεί ο ρόλος της γοητευόμαστε από μια 

Οι ιδιαίτερες τελετές, ο Μανδραγόρας και τα άλλα φυτά του Κήπου με τις θαυμαστές – όχι απαραίτητα θετικές- ιδιότητές που διαθέτουν, τα φάρμακα και τα φαρμάκια, ο λογοτεχνικός αυτός διάλογος ανάμεσα στο Φως και το Σκοτάδι, οι γνώσεις και οι προλήψεις για Μαγείες, Μάγους και άλλα παρόμοια, ο Φόβος που καραδοκεί, η Πλάνη που αποπροσανατολίζει, τα μυστικά γράμματα Ραφαήλ- Ναυσικάς που προωθούν την πλοκή. Όλα αυτά είναι στοιχεία – κλειδιά της ιστορίας που παρακολουθούμε με ενδιαφέρον και – πριν λυθεί το μυστήριο -οδηγούν τη σκέψη μας σε διάφορες ατραπούς. Ο συγγραφέας μπλέκει πετυχημένα τον τρόμο και τη μαγεία και το αποτέλεσμα είναι ένα βιβλίο που καθηλώνει. Δεν θέλεις να το αφήσεις, επειδή αναρωτιέσαι διαρκώς για τη συνέχεια. Ναι, δεν ξέρεις που οδηγεί και αναρωτιέσαι. Και ξαφνικά τα νερά ταράζονται κα οι άνθρωποι γίνονται Άλλοι, μεταμορφώνονται σε τέρατα και κάνουν πράξεις αδιανόητες, ανείπωτες. Πού τελειώνει η ψευδαίσθηση και πού αρχίζει η πραγματικότητα; Πόση αλήθεια μπορεί να αντέξει κανείς εν τέλει και πώς μπορεί κανείς να προχωρήσει στην ευτυχία που του αξίζει;

Θα κλείσω με τα λόγια της γιαγιάς του Μάρκου, που τα μόνα φωτεινά χρόνια της ζωής της ήταν αυτά που πέρασε στο Ορφανοτροφείο στην Αθήνα μετά τον εμφύλιο πόλεμο: «Να μην μιλάς για θλιβερά πράγματα ποτέ. Όσο μιλάς γι’ αυτά τους δίνεις ζωή. Τα θρέφεις και θα μεγαλώσουν τόσο, που θα σε καταβροχθίσουν.» (σελ. 37)

Και αναμένω την επόμενη ιστορία τρόμου του ελπιδοφόρου Γιώργου Τσιρακίδη.