Δήμητρα Χάιδα /// ΔΥΟ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

βραδυνό

θέλω απλά να έρθεις μαζί μου


το στήθος μου
όπως θα θυμάσαι
έχει μια τρύπα
πάντα
έχω τον νου μου
να της αλλάζω σακούλα
πριν γεμίσει
να τραβάω τις κολλημένες τρίχες
από τον πάτο της
να είμαστε σίγουροι
πώς θα κρατήσει μέσα της
την κάθε υπόνοια


σήμερα τρελάθηκε!
ξεβράζει
εκδικητικά
αγνοούμενα σώματα
ξερνάει
ασταμάτητα
ξεραμένο αίμα
από λέξεις καρφιά
που καταπίνω
όταν πίνω
με τους φίλους μου


έλα μαζί μου


το κρεβάτι βουλιάζει
ξαπλώνω και βυθίζομαι
στην πιο γλυκιά εξάρτηση


δε στο 'χα πει, αλλά.


θα 'θελα να 'μουν δύο

***

ε

Η άμμος σου πάνω μου 
τα μαλλιά μου κολλημένα

Ο αέρας δεν υπήρχε 

παρέσερνε τα πάντα
η άμμος πέτρες αιχμηρές
έγδερναν την πλάτη σου 
και εσύ να γδύνεσαι 
να μην αφήσεις σημείο σου ανεκμετάλλευτο
οικόπεδο νο.3
ο λαιμός σου
η κάτοψη
ανάμεσα στα πόδια σου οικόπεδο νο.5

Eίναι γνωστό ότι οι παραλίες μας κινδυνεύουν

εξάλλου η περίοδος χάριτος τελείωσε
τη στιγμή που άφησες το πατρικό
τώρα το φάντασμα επιστρέφει τις αργίες
μην του ανοίγεις

 το στόμα σου
 ανά διαστήματα ανοιχτό
 ένα μαύρο δάσος έρεε
 ζεστό
 θέλω να το διασχίζω
 ξανά και ξανά

 νύχτα.

 ο αέρας μολυσμένος 

ζητούσες και άλλο
περπάταγες γυμνή
όσο εμείς βυθιζόμασταν στο χώμα
 «Πάντα έψαχνα μια οργή να με ανθίσει»

 Όταν ξυπνήσαμε έλειπες

***