ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΜΠΟΤΣΙΟΣ /// ΔΥΟ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Η μοίρα του ποιητή


Πρωί, πρωί βρήκαν τα ποιήματα
Στους δρόμους της πόλης σκορπισμένα
Πρωί, πρωί και τ’ άψυχο κορμί
Μπρούμυτα να επιπλέει στου
Χρυσαφιού και τ’ ασημιού τ’ ανάμεσα
Παραδομένο σε λικνίσματα καθώς
Που πρόσταζε ο Γραίγος
Είπαν πως σκόρπισε τα ποιήματα
Γιατί τον έπνιγαν, κι έπειτα
Έπεσε στη θάλασσα να δροσιστεί.
Πνίγηκε όμως όχι απ’ τα σκορπισμένα
Μα απ’ εκείνα που ποτέ δεν έγραψε
Βαρίδια σκαλωμένα στην ψυχή.


***

Ο κύκλος


Άσε έστω αυτόν τον κύκλο ανοικτό.
Φτάνει τόσους και τόσους που ‘κλεισες.
Σε βλέπω μ’ αυτήν την κάτασπρη
κιμωλία στο χέρι και τρομάζω.
Πανικοβάλλομαι τέτοιες ώρες
να ψάχνω για σφουγγάρι.
Όσο μένει ανοικτός
είναι για ‘μένα μια αφορμή.
Όταν τον κλείσεις
δεν θα ‘χεις πια καμιά δικαιολογία


***

(Ανέκδοτα)

***