Παρασκευή 29 Ιανουαρίου 2016

ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ /// Η ΑΡΝΗΣΗ ΣΟΥ /// ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΣΤΑ ΑΓΓΛΙΚΑ : HΛΙΑΣ ΣΕΛΛΟΥΝΤΟΣ

marc sagall

Η ΑΡΝΗΣΗ ΣΟΥ

Την άρνησή σου την έκανα καράβι
που θα με ταξιδεύει στα χρόνια που θα ΄ρθουν.
Κυματάκι της θάλασσας που πάνω του θα χαϊδεύομαι
Φωνούλα μέσα μου που τραγουδάει για αθωότητα.
Την άρνησή σου την έκανα στίχους ηχηρούς,
την έκανα στιγμή ολόκληρη γεμάτη από σένα,
ελπίδα ότι μπροστά μου θα σταθείς μια μέρα,
Κι εγώ,
ελεύθερη,
θα σου ψιθυρίζω την αλήθεια μας,
κι εσύ,
για πρώτη φορά,
θα την αποδέχεσαι.

*

YOUR DENIAL

Your denial I turned into a ship
that will journey me in the years to come.
Wavelet of the sea on which I shall caress myself
Voice small inside me singing of innocence.
Your denial I turned into resounding verses,
turned it into a whole moment filled with you,
a hope that before me you will stand one day,
and I,
free,
shall whisper to you our truth,
and you,
for the first time,
will accept it.

(Από τη συλλογή «Πληγές», Γαβριηλίδης 2011)

Η «Ραφή» θυμάται τον Marc Blitzstei

https://www.youtube.com/watch?v=44dmBNClQAU

Στενός συνεργάτης του Όρσον Γουέλς, μέντορας του Μπέρνστάιν και φίλος του Δημήτρη Μητρόπουλου, με το όνομά του να φιγουράρει στη λίστα των υπόπτων της επιτροπής Μακάρθι και κυνηγημένος από την λογοκρισία

που κατέβαζε μετά από λίγες εβδομάδες τις παραστάσεις των έργων του, ο Αμερικανός συνθέτης Marc Blitzstein είναι ο μεγάλος προσκεκλημένος την Τρίτη 2 Φεβρουαρίου στο αφιέρωμα της «Ραφής» στο Θέατρο Πόρτα, σε πρώτη πανελλήνια παρουσίαση.
Οι οπερέτες του, ένα μίγμα κοινωνικοπολιτικής σάτιρας, καυστικής ειρωνείας και ευρηματικής διάχυσης των νέων μουσικών ρευμάτων και της αβαν γκαρντ στο λαϊκό μουσικό θέατρο, γνώρισαν μεγάλη επιτυχία στο προοδευτικό κοινό της Νέας Υόρκης.

Η Ομάδα Μουσικού Θεάτρου Ραφή συμπράττει με τον ποιητή Χάρη Βλαβιανό, τον σκηνοθέτη και λιμπρετίστα Δημήτρη Δημόπουλο, τους sound artists Ντάνα Παπαχρήστου και Γιώργο Σαμαντά για ένα αφιέρωμα στον μεγάλο Αμερικανό συνθέτη (1905-1964) με τίτλο «In the clear» Marc Blitzstein –Τραγούδια για το Θέατρο. Στο πιάνο ο μαέστρος Νίκος Βασιλείου.

Ο Marc Blitzstein αποτελεί μιά από τις σημαντικότερες καλλιτεχνικές φυσιογνωμίες του α’ μισού του 20ου αιώνα στις ΗΠΑ. Γεννήθηκε το 1905 στην Φιλαδέλφεια. Σπούδασε μουσική στην Αμερική και στην Γαλλία, μαθητεύοντας δίπλα στη Νάντια Μπουλανζέ και τον Άρνολντ Σένμπεργκ. Οι διαλέξεις του Χανς Αϊζλερ και κυρίως το έργο του Μπέρτολτ Μπρέχτ έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση του καλλιτεχνικού του στίγματος : Οι οπερέτες του, ένα μίγμα κοινωνικοπολιτικής σάτιρας, καυστικής ειρωνείας και ευρηματικής διάχυσης των νέων μουσικών ρευμάτων και της αβαν γκαρντ στο λαϊκό μουσικό θέατρο, γνώρισαν μεγάλη επιτυχία στο προοδευτικό κοινό της Νέας Υόρκης. Στενός συνεργάτης του Όρσον Γουέλς, μια από τις καταραμένες φιγούρες του Μπρόντγουεη (τα έργα του συνήθως κατέβαιναν μετά από λίγες εβδομάδες παραστάσεων εξαιτίας της λογοκρισίας), υπήρξε μέντορας του Μπέρνσταην και φίλος του Δημήτρη Μητρόπουλου συγκεντρώνοντας τριγύρω του φανατικούς θαυμαστές κι ορκισμένους εχθρούς-κυρίως από την πλευρά των Ρεπουμπλικάνων. Μετά το τέλος του β΄παγκοσμίου πολέμου η κοινωνική του κριτική και η «στρατευμένη» του δημιουργικότητα ρίχνει αρκετά τους τόνους- Ο Blitzstein αφοσιώνεται στη συμφωνική μουσική και σε πιο πειραματικές συνθέσεις, συμπράττοντας με τον Σάμιουελ Μπάρμπερ . Η επιτροπή Μακάρθι τον συμπεριέλαβε στη λίστα των υπόπτων και τον ανέκρινε για την παλιά του πολιτική δραστηριότητα (μέλος του κομμουνιστικού κόμματος την περίοδο του μεσοπολέμου, φιλοσυνδικαλιστική δράση) αλλά ο Μπλίτζσταην αρνήθηκε να κατονομάσει τους παλιούς του συντρόφους. Δολοφονήθηκε σε ηλικία 58 ετών κατά την περίοδο των διακοπών του στη Μαρτινίκα ,από τρείς ναύτες στους οποίους έκανε σεξουαλικές προτάσεις.

Η Ραφή

Η Ομάδα Mουσικού Θεάτρου Ραφή ιδρύθηκε το 2012 από τις μουσικούς Αναστασία Κότσαλη, Λητώ Μεσσήνη και Μαϊρα Μηλολιδάκη και τον μαέστρο Μιχάλη Παπαπέτρου. Οι παραγωγές της περιλαμβάνουν κυρίως άγνωστα έργα όπερας δωματίου. Συνεργάζεται με το Θέατρο της Οδού Κυκλάδων, το Ίδρυμα Κακογιάννη , το Θέατρο Πόρτα κτλ

Συντελεστές

Πιάνο :Νίκος Βασιλείου / Ερμηνεία: Λητώ Μεσσήνη (υψίφωνος), Αναστασία Κότσαλη (μεσόφωνος) Διαβάζουν : ο ποιητής Χάρης Βλαβιανός / Σκηνοθέτης: Δημήτρης Δημόπουλος/ Sound design : Ντάνα Παπαχρήστου-Γιώργος Σαμαντάς / Η παράσταση περιλαμβάνει animation αντισοβιετικής προπαγάνδας με τον Porky Pig.

Εισιτήρια

10 Ευρώ, 8 ευρώ-ανέργων, ΑΜΕΑ, ομαδικό (άνω των 10 ατόμων)

Πηγή : http://www.artplay.gr/mousiki/i-rafi-thimate-ton-marc-blitzstein/

τενός συνεργάτης του Όρσον Γουέλς, μέντορας του Μπέρνστάιν και φίλος του 905 στην Φιλαδέλφεια. Σπούδασε μουσική στην Αμερική και στην Γαλλία, μαθητεύοντας δίπλα στη Νάντια Μπουλανζέ και τον Άρνολντ Σένμπεργκ. Οι διαλέξεις του Χανς Αϊζλερ και κυρίως το έργο του Μπέρτολτ Μπρέχτ έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση του καλλιτεχνικού του στίγματος : Οι οπερέτες του, ένα μίγμα κοινωνικοπολιτικής σάτιρας, καυστικής ειρωνείας και ευρηματικής διάχυσης των νέων μουσικών ρευμάτων και της αβαν γκαρντ στο λαϊκό μουσικό θέατρο, γνώρισαν μεγάλη επιτυχία στο προοδευτικό κοινό της Νέας Υόρκης. Στενός συνεργάτης του Όρσον Γουέλς, μια από τις καταραμένες φιγούρες του Μπρόντγουεη (τα έργα του συνήθως κατέβαιναν μετά από λίγες εβδομάδες παραστάσεων εξαιτίας της λογοκρισίας), υπήρξε μέντορας του Μπέρνσταην και φίλος του Δημήτρη Μητρόπουλου συγκεντρώνοντας τριγύρω του φανατικούς θαυμαστές κι ορκισμένους εχθρούς-κυρίως από την πλευρά των Ρεπουμπλικάνων. Μετά το τέλος του β΄παγκοσμίου πολέμου η κοινωνική του κριτική και η «στρατευμένη» του δημιουργικότητα ρίχνει αρκετά τους τόνους- Ο Blitzstein αφοσι)

Τετάρτη 27 Ιανουαρίου 2016

ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ /// ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ /// ΔΥΟ ΕΡΩΤΙΚΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος

Γκρίνιες

Να ξαπλώνω με το μάγουλο
επάνω στην κοιλιά σου
και να σ 'ακούω να αναπνέεις,
αυτό μου άρεσε πιο πολύ
τα καλοκαίρια εκείνα που τα ζήσαμε μαζί.

Ο ανεμιστήρας να βουίζει
στο ταβάνι και γω να κοιτάζω
μια τα γυμνά σου στήθη που τρεμίζανε απαλά
και μια το λίγο τρίχωμα της ήβης σου
στιλπνό άπ ' τον ιδρώτα.

'' Όλο γυρίζεις το κεφάλι σου δεξιά και αριστερά ''
μου γκρίνιαζες εσύ.

******

Aσημίνα Ξηρογιάννη

Που

Που μου δίνεις αυτό το φιλί;
Στο μάγουλο,πες μου,ή στο λαιμό;
Τo ποίημά σου θα γράψεις, ηχηρά ή αθόρυβα-ανάλογα.
Εσύ ξέρεις.
Μόνο μη δώσεις λάθος ερμηνεία στην αγάπη μας
Μόνο μην εφησυχαστώ
στης γλώσσας σου την παρηγοριά
Μη μεθύσω
με της χειρονομίας σου τη μέθη.

Κυριακή 24 Ιανουαρίου 2016

ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΛΑΛΟΥ /// ΑΝΘΙΣΜΕΝΗ ΝΥΦΟΥΛΑ

φωτό: Aγγελική Λάλου

Στην αρχή δεν την πρόσεξε. Για την ακρίβεια δεν την είδε καν. Πέρασε από μπροστά της και την προσπέρασε. Καθόλου παράξενο, σκουντουφλούσε ακόμα από τη νύστα. Τα βήματά του δεν τα όριζε, ο σκύλος τον έσερνε από το λουρί του. Τους έβλεπες και δεν ήξερες ποιος έβγαζε ποιον βόλτα. Όσο για το ποιος ήταν το αφεντικό…αυτό ήταν ξεκάθαρο. Εκείνος είχε παραδοθεί στις επιθυμίες του μαλλιαρού άσπρου μπόγου που προπορευόταν. Δεν είχε προλάβει παρά να πιει μια γουλιά καφέ όλη κι όλη. Πάλι δεν είχε ακούσει το ξυπνητήρι. Πάλι θα αργούσε για τη δουλειά. Ντύθηκε όπως όπως και βγήκαν αμέσως για τον προκαθορισμένο περίπατο.
Ο καιρός είχε αλλάξει από χτες και δεν το είχε πάρει χαμπάρι. Είχε βγει έξω με ένα ελαφρύ κουστούμι, τη φόρμα εργασίας του γραφείου, χωρίς παλτό – και τώρα «το είχε δαγκώσει» από το κρύο.
«Είπε ο Φλεβάρης τώρα στα τελειώματα να δείξει την αξία του», σκέφτηκε.
Του άρεσε το κρύο κι ας τον ξεβόλευε, καθώς έπρεπε να ψάχνει για γάντια, παλτό και κασκόλ. Ο παγωμένος αέρας τον αναζωογονούσε. Όμως τώρα το κρύο είχε αρχίσει να τον ενοχλεί. Η βόλτα τους θα κρατούσε λιγότερο σήμερα. Λίγο πριν γυρίσουν πίσω, του λύθηκε το κορδόνι. Έσκυψε να το δέσει και τότε έστρεψε το βλέμμα του απέναντι και την αντίκρισε.
Η ομορφιά της τον τάραξε. Είχε καιρό να δει ή, μάλλον, να διακρίνει κάτι ωραίο. Το βλέμμα του είχε σκληρύνει και δεν εστίαζε τελευταία σε οτιδήποτε ευχάριστο. Τα έβλεπε όλα μαύρα ή γκρι. Όπως τα ρούχα που φόραγε εδώ κι ένα χρόνο. Είχε περάσει κιόλας ένας χρόνος… Έτσι τώρα είχε κοκαλώσει και δεν ήταν από τον τσουχτερό αέρα. Την κοίταζε και δεν μπορούσε να πάρει από πάνω της τα μάτια του. Ακόμα κι ο σκύλος του κατάλαβε και σταμάτησε να τον τραβά.
Είχε δέσει το κορδόνι, αλλά δεν έλεγε να πάρει το πόδι του από το παγκάκι. Είχε αποσβολωθεί. Ο χρόνος είχε σταματήσει. Τα πάντα είχαν σταματήσει. Όλος ο κόσμος είχε γίνει μικρά άσπρα και ροζ ανθάκια αμυγδαλιάς. Τα έβλεπε να δραπετεύουν από τα κλαδιά τους, να γίνονται στεφάνι και να αγκαλιάζουν τα μαλλιά της. Πόσο της πήγαιναν! Ταίριαζαν ιδανικά με το άσπρο με ροζ παλ αποχρώσεις νυφικό της. Δεν έβλεπε πια μπροστά του το δέντρο. Κοίταζε εκείνη, τη μέρα του γάμου τους. Κάπου στο πλάνο υπήρχε κι αυτός, πιο ευτυχισμένος από ποτέ, κρατούσε ως άλλη ανθοδέσμη λίγα κλαδιά αμυγδαλιάς. Τα αγαπημένα της…
Θα μπορούσε να μείνει εκεί. Να βλέπει τη ζωή του να ανθίζει και να μαραίνεται. Αλλά το κινητό του τον έβγαλε από το λήθαργο. Δεν ήταν κάποιο τηλεφώνημα που τον ταρακουνούσε με τη δόνηση στην τσέπη του παντελονιού του, αλλά μια υπενθύμιση. Χρειαζόταν κάτι να του θυμίζει συνέχεια σχεδόν τα πάντα. Ότι έπρεπε να πάει στη δουλειά. Ότι έπρεπε να ψωνίσει τροφή για το σκύλο. Ότι έπρεπε να συνεχίσει να ζει. Να προσπαθεί, έστω.
Πάτησε ''ok'' στην οθόνη του τηλεφώνου του, αν και ο ίδιος δεν ήταν καθόλου εντάξει με αυτή την επιλογή. Την κοίταξε άλλη μια φορά. Σαν να ήταν η πρώτη και η τελευταία. Και της γύρισε απότομα την πλάτη. Κι έφυγε. Άφησε το σκύλο του στο σπίτι. Πήρε το παλτό του και ξεκίνησε για το γραφείο. Δεν είχε τελειώσει την παρουσίαση για τη νέα καμπάνια. Είχε στερέψει από ιδέες. Δεν αγχωνόταν. Πάντα κάτι έβρισκε την τελευταία ώρα. Τώρα όμως είχε περάσει και αυτή η στιγμή κι ακόμα δεν είχε κατεβάσει κάτι καλό το μυαλό του. Πώς να διαφημίσεις μια ασφαλιστική εταιρεία, την εποχή που κανείς δεν μπορεί να σου εγγυηθεί για τίποτα. Έπρεπε να βρει ένα σύμβολο. Κάτι διαχρονικό. Κάτι που θα μπορούσε να εμπνεύσει ένα κάποιο αίσθημα σιγουριάς.
Τότε ξαναήρθε στο νου του η πρωινή εικόνα της αμυγδαλιάς. «Αυτό είναι» και σχεδόν χαμογέλασε. Ξαφνικά είχε μπροστά του όλη την παρουσίαση. Θα ξεκινούσε με ένα κοντινό πλάνο στο δέντρο της αμυγδαλιάς. Θα βλέπαμε να σχηματίζονται τα πρώτα μπουμπούκια. Ο καιρός θα ήταν άσχημος και χειμωνιάτικος, αλλά αυτά θα κατάφερναν να ανθίσουν. Και μετά θα έβγαιναν τα πράσινα φύλλα και στο τέλος οι καρποί. Και το σύνθημα: «κοντά σας ένας σύμμαχος παντός καιρού: για να δείτε τα όνειρά σας να ανθίζουν και να αποδίδουν καρπούς».
Αρκετές ώρες μετά βρέθηκε να πίνει ουίσκι, να τρώει αλμυρά ξεροψημένα αμύγδαλα και να δέχεται συγχαρητήρια για τη φαεινή του ιδέα. Άλλος ένας ευχαριστημένος πελάτης. Άλλο ένα χρυσό συμβόλαιο για την εταιρεία του. Δεν του έλεγαν τίποτα πια όλα αυτά. Τα είχε συνηθίσει. Τα είχε σχεδόν βαρεθεί. Έκανε απλώς τη δουλειά του. Και την έκανε γιατί κάπως έπρεπε να περνάει το χρόνο του.
Στο τελευταίο αμύγδαλο στραβοκατάπιε και πνίγηκε. Πόσα να του δώσει κι αυτό το δέντρο σε μια μέρα. Ένιωσε αμήχανα, σαν να είχε καπηλευτεί ένα σύμβολο. Ένα δικό του συνδετικό κρίκο με εκείνη. Κοίταξε τη βέρα του. Άλλος ένας κρίκος. Αλλά τι νόημα είχε πια, με εκείνη να έχει φύγει. Σαν μια αμυγδαλιά που πήγε να ανθίσει αλλά η
βαρυχειμωνιά την έκαψε απότομα. Ένιωσε τη γραβάτα του να τον πνίγει. Έπρεπε να ξεφορτωθεί αυτή τη θηλιά. Χαιρέτησε βιαστικά και έφυγε. Είχε κάνει το καθήκον του. Ας έμεναν οι άλλοι να γιορτάσουν για αυτόν. Για εκείνον είχαν λήξει τα πανηγύρια.
Βγήκε έξω και τον χτύπησε ο παγωμένος αέρας. Η θερμοκρασία πρέπει να είχε πέσει τουλάχιστον άλλους έξι βαθμούς από το πρωί. Ο σκοτεινός θολός κι ελαφρά κοκκινωπός ουρανός έδειχνε πως μέχρι και χιόνι θα μπορούσε να πέσει. Μπήκε γρήγορα στο αυτοκίνητο κι έβαλε το καλοριφέρ στο φουλ. Δεν είχε πέσει έξω στις προβλέψεις του, το καντράν έδειχνε σχεδόν μηδέν. Από το ραδιόφωνο έκτακτο δελτίο έντονων καιρικών φαινομένων έδινε συμβουλές για αποφυγή άσκοπων μετακινήσεων. Προλάβαινε δεν προλάβαινε να βγάλει το σκύλο του για τη βραδινή του βόλτα.
Έλα όμως που ο λευκός μαλλιαρός μπόγος του τον περίμενε πώς και πώς και κούναγε ουρά, αυτιά και ό,τι άλλο μπορούσε από τη χαρά του. Άλλωστε τι ανάγκη είχε αυτός, με τόσο μαλλί το κρύο ήταν το καλύτερό του. Φόρεσε ένα χοντρό πουλόβερ κάτω από το παλτό του, κουκουλώθηκε και βγήκε έξω. Δεν θα την πάταγε όπως το πρωί. Τώρα ήξερε από τι να προφυλαχθεί. Θα προσπαθούσε να μη την κοιτάξει. Όμως μέσα στο σκοτάδι της νύχτας, το μοναδικό φως του δρόμου έπεφτε πάνω της. Ξεχώριζε από μακριά. Θα ήταν αδύνατο να μη την προσέξει. Μόνη, πανέμορφη και απροστάτευτη, στο έλεος του καιρού και του χειμώνα. Θυμήθηκε τη διαφήμιση που σκαρφίστηκε εξαιτίας της. Το μυαλό του ξεστράτιζε κι ένας κόμπος στάθηκε στο λαιμό του. Κι ας μη φορούσε πια τη γραβάτα του. Είδε την αμυγδαλιά του να μεταφέρεται με ασθενοφόρο, να νοσηλεύεται, να παίρνει κουβάδες χάπια, να δέχεται χημικά και γιατροσόφια, να γεμίζει καλώδια και σωληνάκια, να μαραίνεται…να λιώνει. «Χους ην και εις χουν απελεύσει».
Δεν γινόταν να την αφήσει έτσι. Για μια ακόμη φορά θα το πάλευε. Γύρισε σπίτι. Τάισε τον σκύλο του και προσπάθησε να σκεφτεί τι μπορούσε να κάνει. Από στιγμή σε στιγμή θα μπορούσε να αρχίσει να χιονίζει. Έπρεπε να βιαστεί. Να βρει κάτι να την ντύσει. «Αυτό είναι» φώναξε. Μέχρι κι ο σκύλος απόρησε που είχε καιρό να ακούσει τη φωνή του και του ανταπέδωσε ένα παιχνιδιάρικο γαύγισμα. Δεν έδωσε σημασία και ανέβηκε γρήγορα στο πατάρι. Δεν είχε χρόνο για χάσιμο. Κατέβηκε με μια κούτα ερμητικά κλεισμένη. Την έσκισε λες και ξέσκιζε τη σάρκα του. Έβγαλε από μέσα αυτό που έψαχνε και βγήκε στο δρόμο. Από τη βιασύνη του είχε ξεχάσει και το παλτό και τα γάντια του. Όμως δεν κρύωνε. Το αίμα του έβραζε. Έφτασε στο δέντρο που τον
περίμενε λες κι είχαν ραντεβού. Κι αυτός την κοίταζε με όλη τη λατρεία των ερωτευμένων. Με απαλές κινήσεις άρχισε να της τυλίγει τη λευκή με τις ροζ αποχρώσεις μουσελίνα. Θα κράταγε ζεστά τα κλαδιά με το πέπλο και τα άνθη θα τα προστάτευε με το τούλι, έτσι εύθραυστα που ήταν. Ούτε που το κατάλαβε για πότε άρχισε να χιονίζει. Δεν τον ένοιαζε πια. Και σήκωσε τα χέρια του χαμογελώντας ψηλά στον ουρανό, σαν να χαιρετούσε κάποιον παλιό του γνώριμο και αγαπημένο.
Το πρωί τους βρήκαν αγκαλιασμένους. Και ήταν το πιο όμορφο ζευγάρι που είχαν δει. Εκείνη μια νύφη υπέροχη και ζηλευτή. Σε ένα κλαδί της άστραφτε το χρυσό δαχτυλίδι. Ους ο Θεός συνέζευξε…

Σάββατο 23 Ιανουαρίου 2016

ΟΝΤΙΣΙΟΝ /// [ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ ,ΒΑΚΧΙΚΟΝ 2015] /// ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΣΤΟ you tube

Οντισιόν

Σπονδυλωτό μονόπρακτο

Ασημίνα Ξηρογιάννη
επιμέλεια σειράς: Νέστορας Πουλάκος

Ένας πρώην τραπεζικός υπάλληλος από απόλυτος σταρ αναχωρητής. Μια κοκκινομυλιώτισσα χαρτορίχτρα προβλέπει το μέλλον του ηθοποιού. Η φωνή της συνείδησης επίσημη προσκεκλημένη σε πρεμιέρα και κάποιος που κυνηγά μάταια την... θεά Άρτεμη.
Οι ήρωες αυτού του σπονδυλωτού μονόπρακτου της Ασημίνας Ξηρογιάννη κεντάνε μυστικές ιστορίες και προσωπικές εξομολογήσεις σε μια Οντισιόν για το μεγαλύτερο ρόλο της ζωής τους.
Διαδρομές από την αγάπη στο μίσος. Από την καψούρα στην απόρριψη και από τον πρώτο ενθουσιασμό στην ανία. Διαδρομές που μας πάνε χεράκι - χεράκι στο... τέλος του θεάτρου ή αλλιώς στην οργισμένη δήλωση "θέατρο τέλος!" του κουρασμένου και παθητικού θεατή. Του κυνηγού του χαμένου ονείρου.

Ακολουθεί απόσπασμα :

Διαβάζουν :Tάσος Ράπτης,
Νατάσα Πασχάλη

https://www.youtube.com/watch?v=O1HWHjWuv3Q&feature=share

Κριτικές - Παρουσιάσεις

Κατερίνα Θεοδωράτου, «Τελικά έχει νόημα να κάνει κανείς θέατρο;», "Fractal", Δεκέμβριος 2015

Ασημίνα Ξηρογιάννη, Οντισιόν, "varelaki", 8.11.2015

Δήμος Χλωπτσιούδης, Όταν το θέατρο περνά από «οντισιόν», tvxs.gr, 3.10.2015

Πέμπτη 21 Ιανουαρίου 2016

ΜΑΡΙΑ ΚΥΡΤΖΑΚΗ : '' Kαι τι θα πει δεν πέθανα ...''

Και τι θα πει δεν πέθανα και πώς
τον θάνατο θάνατο ονομάζεις
πώς να υπάρξει όνομα στον θάνατο πώς
να φθογγούται ο θάνατος και πώς
ο θάνατος να καρπωθεί το «ξέρω του θανάτου»

Ειδέναι Οίδα Οιδίποδας.
Μόνο με ψεύδη βεβαιώνεται η ζωή.

Μαρία Κυρτζάκη

Πέθανε τα ξημερώματα της Πέμπτης 21 Ιανουαρίου στην Αθήνα η ποιήτρια και επιμελήτρια εκδόσεων Μαρία Κυρτζάκη έπειτα από σύντομη μάχη με τον καρκίνο. Ήταν 68 ετών.
Γεννημένη στην Καβάλα το 1948, σπούδασε φιλολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και από το 1973 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Εργάστηκε για λίγο στη μέση εκπαίδευση. Από το 1974 εργάστηκε ως ραδιοφωνικός παραγωγός στην ΕΡΑ, κάνοντας εκπομπές με θεματική τη λειτουργία της ποιητικής γλώσσας και δίδαξε ανάλυση κειμένου στη Σχολή Θεάτρου «Εμπρός-Εργαστήριον».
Στη λογοτεχνία εμφανίστηκε το 1966, με τη συλλογή ποιημάτων Σιωπηλές κραυγές. Εξέδωσε επίσης τις συλλογές Οι λέξεις (1973), Ο κύκλος (1976), Η γυναίκα με το κοπάδι (1982), Περίληψη για την νύχτα (1986), Ημέρια νύχτα (1989), Σχιστή οδός (1992), Μαύρη θάλασσα(2000), Λιγοστό και να χάνεται (2002). Τα ποιήματά της συγκεντρώθηκαν στην έκδοση Στη μέση της ασφάλτου. Ποιήματα, 1973-2002(2005).
Μετέφρασε St. Berkoff ενώ το μονολογικό κείμενό της “Τυφώ” παραστάθηκε το 1996 στο Απλό Θέατρο. Το 2003 τιμήθηκε με το βραβείο Σωτηρίου Ματράγκα της Ακαδημίας Αθηνών.
Ήταν μια από τις καταξιωμένες και σημαντικές φωνές της ποιητικής γενιάς του 1970. Ο Aλέξης Ζήρας, κριτικός αυτής της γενιάς, γράφει για την ποίηση της Μαρίας Κυρτζάκη: «Η ώριμη περίοδος της ποίησής της ουσιαστικά αρχίζει στα μέσα της δεκαετίας του 1970, όταν αρχίζει και χρησιμοποιεί σε ευρεία κλίμακα θέματα των της κλασικής τραγωδίας και των επικών μύθων, όπως λ.χ. της ομηρικής “Οδύσσειας”. Αλλά η σύγχρονη προϊστορία της, η παράδοση από την οποία πήρε και μετάπλασε τον ιεροφαντικό, πυκνό και ενίοτε σιβυλλικό λυρικό της λόγο ήταν ο Διονύσιος Σολωμός, ο Ανδρέας Κάλβος, ο Οδυσσέας Ελύτης και ο απροσδόκητος συνεχιστής τους, ο Γιώργος Χειμωνάς. Ο κόσμος της ποίησής της είναι κόσμος αρχετυπικός, ως προς τη γλώσσα, το φύλο και την υποκειμενική αίσθηση του χρόνου. Κόσμος πέραν της ιστορίας αλλά που διαπλέει την ιστορία, καθώς το σύμπαν που πρόβαλλε στην καμπή της ενορατικής ποιητικής της, από τη “Γυναίκα με το κοπάδι” και έπειτα, είναι ένα όραμα που δεν έχει πάψει να θυσιάζει τις εξατομικεύσεις του, τα αναγνωρίσιμα προσωπικά του, στην πληθυντική του διάσταση».
Για τον θάνατο της Μαρίας Κυρτζάκη η Εταιρεία Συγγραφέων εξέδωσε ανακοίνωση όπου σημειώνει: «Με μεγάλη θλίψη πληροφορηθήκαμε τον θάνατο ενός ακόμα μέλους της Εταιρείας μας, της ποιήτριας Μαρίας Κυρτζάκη. Μιας ποιήτριας που προσέφερε πολλά στο χώρο του βιβλίου ως επιμελήτρια εκδόσεων, υπήρξε βασική συνεργάτης λογοτεχνικών περιοδικών όπως ο “Χάρτης” και παραγωγός εκπομπών λόγου στο Τρίτο Πρόγραμμα της Ελληνικής Ραδιοφωνίας στο πλευρό του Μάνου Χατζιδάκι. “Ο λόγος της ορθώνεται σαν ρομφαία. Λέει ή θανατώνει. Καρφώνεται με ένταση απαραχάρακτη και τιμωρεί τα αυτονόητα, τα κοινότοπα, είναι άγρια, τρυφερή, χαϊδεύει τις αδυναμίες, αλλά χαϊδεύει με τις ίδιες εκείνες γρατζουνιές που της προκάλεσε η γαμψή αφή των πραγμάτων. Ακούω συχνά το ουρλιαχτό του στίχου της: ‘Πεινάω σαν λύκος’, αλλά δεν ανησυχώ. Ξέρω ότι είναι εκλεκτικός, δεν τρώει παραχωρήσεις”, είχε γράψει για την ποίησή της η Κική Δημουλά.

*Από το Translatum.
Kαι το Kοskino

Αλλη πηγή :entefktirio

Κυριακή 17 Ιανουαρίου 2016

ΤΟ ΞΑΝΑ /// ΜΑΚΗΣ ΤΣΙΤΑΣ /// ΨΗΛΑΦΙΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ //// ΓΡΑΦΕΙ Η ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ

Όνομα συγγραφέα: Μάκης Τσίτας
Τίτλος: Το ξανά
Εικονογράφηση: Λίλα Καλογέρη
Εκδοτικός οίκος: Εκδόσεις Πατάκη
Είδος: Ελληνική λογοτεχνία
Σελίδες: 36
Ημερομηνία κυκλοφορίας: Δεκέμβριος 2015
Social Media: http://www.patakis.gr/

Γράφει η Ασημίνα Ξηρογιάννη

   Η επανάληψη λένε κουράζει.Αλλά η επανάληψη μπορεί να είναι και η καλύτερη εγγύηση ότι κάτι πέτυχε.Ότι κάτι θα πετύχει.Ότι το μέλλον θα είναι ανθηρό.Όταν κάτι μας αρέσει πολύ και το γουστάρουμε ,θέλουμε να το ΞΑΝΑ κάνουμε.Για να ΞΑΝΑζήσουμε εκέινη την ίδια την απόλαυση ή έστω κάποια παρόμοια.Όταν αγαπάμε πολλά χρόνια τους ίδιους φίλους ή τον ίδιο άνθρωπο -σύντροφο και μας αγαπούν και αυτοί,τότε νιώθουμε ασφάλεια,ζεστασιά και τρυφερότητα μέσα στις επαναλήψεις που η γνήσια αγάπη προσφέρει.Και τότε απλά νιώθουμε ευγνωμοσύνη που η παρέα αυτών των ανθρώπων δεν ήταν περαστική ή φευγαλέα,αλλά είναι αναζωογονητική και λειτουργική για την ύπαρξή μας,αλλά και για την ίδια μας την καθημερινότητα.
   O Mάκης Τσίτας τολμάει να μιλήσει για τα συναισθήματα που έχουν διάρκεια ,αλλά είναι καταδικασμένα να παλεύουν με μια αναίσθητη εποχή και τις ευκολίες που αυτή ευνοεί.Να μιλήσει για το άλλο μας μισό,αυτό που μας ταιριάζει και του ταιριάζουμε,που μας είναι αφοσιωμένο,τον δικό μας άνθρωπο,τον ερωτευμένο με μας .Το πλασματάκι που διαφεντεύει τη ζωή μας με δικούς του νόμους και κανόνες και γλυκά μας αναστατώνει.Βαφτίζει το Πλάσμα '' Ξανά'',ενώ η Λίλα Καλογερή με κέφι το αποτυπώνει στο χαρτί,δίνοντας του σάρκα και οστά.Του δίνει σχήμα και χρώμα ,το κάνει οικείο στον αναγνώστη.To μεταμορφώνει πότε σε Μόνα Λίζα,πότε σε ρεμπέτη με το μπουζουκάκι του.Το Ξανά σού τσιγκλάει την καρδιά...και τη Φαντασία. Είστε ερωτευμένος και ψάχνετε τρόπο να δείξετε την αγάπη και την ευγνωμοσύνη σας με τρυφερότητα και αλήθεια;Δεν έχετε παρά να κάνετε δώρο ένα '' Ξανά''. Ο έμπειρος στα παιδικά βιβλία Μάκης Τσίτας μας χαρίζει ένα διασκεδαστικό και σκανδαλιάρικο βιβλίο που απευθύνεται σε όλους ,μικρούς και μεγάλους.Απαραίτητη προ υ πόθεση να αγαπάει κανείς.Τότε το Ξανά θα λειτουργήσει μέσα του ανακουφιστικά.Θα νιώσει δικαιωμένος που αγαπά.Αλλά και αν δεν ξέρετε τον τρόπο να αγαπήσετε,πάλι , και σε αυτήν την περίπτωση,πρέπει να έχετε κοντά σας το βιβλίο αυτό.Είναι μαγικό,σαν τζίνι ,έχει τη δύναμη να σας διδάξει πώς να αγαπάτε,ή να σας δώσει πολλές πολλές λύσεις.
Το Ξανά :ξε-αγχώνει,ξε -κουράζει,γαληνεύει τον Άλλον και του προσφέρει μια ζεστή και σίγουρη αγκαλιά.Γνωρίζει φιλοσόφους,βρίσκεται στη δημοτική μας παράδοση,μέσα στα τραγούδια και τις παροιμίες ,και στους γλωσσοδέτες και στα ταχταρίσματα,και στα ρεμπέτικα τραγούδια.Και πού δεν βρίσκεται!Αρκεί να έχεις τη διάθεση κάθε φορά να το ανακαλύπτεις.
Το Ξανά γνωρίζει σκηνοθέτες, συγγραφείς , συνθέτες ποιητές και πεζογράφους καθώς τους εμπνέει και εκείνοι δημιουργούν σπουδαία έργα.Χαίρεται με τη χαρά σου,λυπάται με τη λύπη σου,στέλνει μηνύματα στο κινητό,κάνει καλοπιάσματα.Μερικές φορές είναι φοβερά εκνευριστικό και θέλεις να το διώξεις ή να το πετάξεις από το μπαλκόνι,αλλά έχει πάντα τον τρόπο να σου αλλάζει τη διάθεση,ακριβώς επειδή δεν κάνει εγωισμούς.Βάζει την αγάπη πάνω από τον εγωισμό και ζητά συγνώμη.
    Το Ξανά είναι διαμάντι και μακάρι όλοι οι άνθρωποι να είναι τυχεροί και να συναντούν ένα Ξανά στη ζωή τους.Κι αν το συναντούν να το σέβονται και να το προσέχουν ,ώστε να μην τους φύγει.

****

Ποιητές :

'' Xωρίς περίσκεψιν ,χωρίς λύπην,χωρίς αιδώ
άφησα να μου φύγει το Ξανά μου.
Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.
'Αλλο δεν σκέπτομαι: μόνο να ξαναρθεί κοντά μου''.

_______________________________________________________

Ο συγγραφέας

Ο Μάκης Τσίτας γεννήθηκε το 1971 στα Γιαννιτσά. Πήρε πτυχίο δημοσιογραφίας και συνεργάστηκε με ραδιοφωνικούς σταθμούς στη Θεσσαλονίκη. Από το 1994 ζει μόνιμα στην Αθήνα και εργάζεται στον χώρο των εκδόσεων. Ήταν αρχισυντάκτης του περιοδικού Περίπλους (1994-2005) και συνεκδότης του περιοδικού Index (2006-2011). Σήμερα διευθύνει το ενημερωτικό site για το βιβλίο και τον πολιτισμό diastixo.gr.Λογοτεχνικά κείμενά του (διηγήματα, θεατρικά, ποιήματα) έχουν συμπεριληφθεί σε ανθολογίες και έχουν δημοσιευτεί σε περιοδικά και εφημερίδες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Έργα του παίχτηκαν στο «Θέατρο των Καιρών», σε σκηνοθεσία Έρσης Βασιλικιώτη και στο «Vault», σε σκηνοθεσία Σοφίας Καραγιάννη. Διηγήματά του έχουν μεταφραστεί στα γερμανικά, τα ισπανικά, τα αγγλικά, τα εβραϊκά, τα αλβανικά, τα ιταλικά, τα σουηδικά και τα φινλανδικά.
Έχει εκδώσει δεκαέξι βιβλία για παιδιά («Ο μεγάλος μου αδερφός», «Ο αδέσποτος Κώστας», «Βρες ποιος είμαι!», «Απ’ έξω κι ανακατωτά», «Αχ, αυτοί οι γονείς», «Μην ταλαιπωρείς τον Αϊ-Βασίλη», «Πάρε με κι εμένα μαζί σου!», «Γιατί δε μετράς προβατάκια;», «Μη φεύγεις», «Ο Κοκκινούλης», «Οι φίλοι», «Δε μου αρέσει το γάλα«, «Ποιανού είναι αυτή η σούπα;», «Χριστούγεννα στο νηπιαγωγείο», «Η Δώρα και ο Οδυσσέας», «Τ’ όνομά μου είναι Δώρα»), τη συλλογή διηγημάτων «Πάτυ εκ του Πετρούλα» και το μυθιστόρημα «Μάρτυς μου ο Θεός», για το οποίο έλαβε το Βραβείο Λογοτεχνίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης 2014 (European Union Prize for Literature).

https://artic.gr/kukloforei-makhs-tsitas-to-xana/

Τετάρτη 13 Ιανουαρίου 2016

ΝΕΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑ ΚΑΙ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ //// ΜΑΤΙΝΑ ΝΙΚΑ /// ΠΡΟΣΠΑΘΩΝΤΑΣ ΤΟΝ 'ΗΛΙΟ

Η παρουσίαση του νέου βιβλίου της Ματίνας Νίκα "Προσπαθώντας τον ήλιο" την Δευτέρα 25 Ιανουαρίου στην αίθουσα "Θεόφιλος" του Κέντρου Ελληνικής Παράδοσης

Εισηγητές:Μαρία Τσολιά,Χρήστος Καλουντζόγλου.

Αποσπάσματα θα διαβάσει η Κατερίνα Οικονόμου.

Ώρα έναρξης: 19.30

Τρίτη 12 Ιανουαρίου 2016

ΚΩΣΤΑΣ ΣΤΕΡΓΙΟΠΟΥΛΟΣ (1926 - 2016 )

Κώστας Στεργόπουλος(εικόνα από http://www.aixmi.gr/index.php/peuane-o-poihths-kai-pezografos-kvstas/)

Τα κοιμητήρια

Τόποι χλοεροί, με μάρμαρα και κυπαρίσσια,
με χώμα μουσκεμένο από πολλά δάκρυα,
που εμείς τους λέμε
νεκροταφεία ή κοιμητήρια.
Εκεί δεν κατοικεί κανείς.
Λησμονημένοι τόποι,
που θαρρούμε πως κοιμίζουν τους
αγαπημένους μας.
Κάποτε μόνο ο άνεμος διαβαί-
νοντας βγάνει φωνή,
κάποτε μόνο αφήνει λυπημέ-
νη τη φωνή του το πουλί.
Εκεί κανείς δεν κατοικεί.
Ήλιος και βροχή,
παιχνίδια του αττικού χειμώνα.
Τα κοιμητήρια είναι για τους ζωντανούς.
Οι νεκροί έχουν πεθάνει.

Τα τοπία του Ήλιου (1971)

(http://www.poiein.gr/archives/4972)

Ο Κώστας Στεργιόπουλος (1926-2016, Αθήνα) ήταν βραβευμένος Έλληνας συγγραφέας, πεζογράφος, κριτικός και ποιητής της δεύτερης μεταπολεμικής γενιάς, καθηγητής πανεπιστημίου^[1]^[2]^[3]^[4].

Πίνακας περιεχομένων

Βιογραφία

Γεννήθηκε το 1926 στην Αθήνα, πήγε στο σχολείο στην Άνδρο, τη Θεσσαλονίκη και την Αθήνα όπου και σπούδασε στο τμήμα Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Εκπόνησε διδακτορική διατριβή στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Εργάστηκε ως καθηγητής στη μέση εκπαίδευση (δημόσια και ιδιωτική) , καθώς και στη Σχολή Κινηματογράφου και Θεάτρου του Λ.Σταυράκου. Από το 1966 είχε τη θέση του λέκτορα στο Πανεπιστήμιο Αθηνών (έδρα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας) μέχρι το 1969, όταν το δικτατορικό καθεστώς των συνταγματαρχών κατάργησε το θεσμό των λεκτόρων, οπότε πήρε τη θέση Βοηθού στο Σπουδαστήριο Βυζαντινής και Νεοελληνικής Φιλολογίας μέχρι το 1972 όταν παύθηκε από τη χούντα. Το 1974 πήρε τη θέση του καθηγητή Νεοελληνικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, θέση από την οποία παραιτήθηκε το 1984, με εθελουσία έξοδο. Λίγο αργότερα, το 1986, έγινε ομότιμος καθηγητής Νεοελληνικής Φιλολογίας στο ίδιο πανεπιστήμιο^[1]^[2]^[4].

Συγγραφή

Ο Κώστας Στεργιόπουλος άρχισε να δημοσιεύει άρθρα σε περιοδικά το 1943 στη Νέα Εστία, όπου δημοσίευσε και την ποιητική του συλλογή «Χινοπωρινά»^[1]. Ως κριτικός έγραψε στο περιοδικό Ξεκίνημα μεταξύ 1946 και 1947 και στο Εποχές μεταξύ 1963 και 1967, καθώς και στην εφημερίδα Νίκη μεταξύ 1962 και 1963.^[2] Υπήρξε μελετητής μεταξύ άλλων του Καρυωτάκη, του Άγρα και εκδότης των κριτικών κειμένων του τελευταίου. (Ο Τέλλος Άγρας και το πνεύμα της παρακμής). Ήταν άριστος γνώστης της μετρικής της νεότερης ποίησης μας.

Εργογραφία

Κάποια από τα έργα του είναι^[1]^[2]:

«Χινοπωρινά», ποιητική συλλογή, 1943
«Πρώτοι αποχωρισμοί», διηγήματα, Αθήνα, έκδοση του περιοδικού Φιλολογικά Χρονικά, 1947
«Η κλειστή ζωή», μυθιστόρημα, Αθήνα, εκδ. Μαυρίδης, 1952
«Τα τοπία του φεγγαριού», ποιήματα, Αθήνα, εκδ. Μαυρίδης, 1955
«Η σκιά και το φως», ποιήματα, 1960, Κρατικά Λογοτεχνικά Βραβεία: Β΄ Βραβείο ποίησης το 1961
«Το χάραμα του μύθου», ποιήματα, Αθήνα, εκδ. Δίφρος, 1963
«Ο κίνδυνος», ποιήματα, Αθήνα, εκδ. Βάκων, 1965, συμπληρωμένη έκδοση, 1972
«Τα τοπία του ήλιου», ποιήματα, Αθήνα, εκδ. Μαυρίδης, 1955
«Έκλειψη», ποιήματα, Αθήνα, εκδ. Βάκων, 1974
«Τα μισά του πλου», ποιήματα, Αθήνα, εκδ. Κέδρος, 1979
«Αλλαγή φωτισμού (1979-1981)». Αθήνα, εκδ. Κέδρος, 1984
«Ο ήλιος του μεσονυκτίου», ποιήματα, Αθήνα, εκδ. Νεφέλη, 1991, Κρατικά Λογοτεχνικά Βραβεία: Βραβείο ποίησης 1992
«Παλίρροια (1991-1996)», Αθήνα, εκδ. Γαβριηλίδης, 1998

«Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης: Η σκιά και το φως», Αθήνα, εκδ. Δίφρος, 1960
«Ο Τέλλος Άγρας και το πνεύμα της παρακμής», κριτική, Αθήνα, εκδ. Βάκων, 1962
«Τριαντάφυλλα μιανής ημέρας», Αθήνα, εκδ. Φέξης, 1965
«Από το συμβολισμό στη νέα ποίηση», κριτική, Αθήνα, 1967
«Οι επιδράσεις στο έργο του Καρυωτάκη», κριτική, Αθήνα, εκδ. Σοκόλης, 1972, (διδακτορική διατριβή), Κρατικά Λογοτεχνικά Βραβεία: Α΄ Βραβείο κριτικής-δοκιμίου το 1973
«Η ανανεωμένη παράδοση (στη σειρά ανθολογίας «Η ελληνική ποίηση»), Αθήνα, Σοκόλης, 1980
«Περιδιαβάζοντας Α΄, Από τον Κάλβο στον Παπατσώνη», Αθήνα, εκδ. Κέδρος, 1982
«Περιδιαβάζοντας Β΄, Στον χώρο της παλιάς πεζογραφίας μας». Αθήνα, εκδ. Κέδρος, 1986
«Περιδιαβάζοντας Γ΄, Από τη μεσοπολεμική στη μεταπολεμική πεζογραφία», Αθήνα, εκδ. Κέδρος, 1994
«Η φύση της κριτικής και το έργο του κριτικού». Χανιά, ανάτυπο από το περιοδικό Θαλής, 1994
«Περιδιαβάζοντας Δ΄, Στους ίδιους και σ’ άλλους καιρούς», Αθήνα, εκδ. Κέδρος, 1996

Έργα του έχουν μεταφραστεί σε αρκετές γλώσσες, ανάμεσα στις οποίες είναι: αγγλικά, γαλλικά, πολωνικά, ιταλικά και σουηδικά.

Αναγνώριση / βραβεύσεις

Έχει λάβει τις εξής βραβεύσεις από τα Κρατικά Λογοτεχνικά Βραβεία:

1961: Β΄ Βραβείο ποίησης για το έργο του «Η σκιά και το φως»
1973: Α΄ Βραβείο κριτικής-δοκιμίου για το «Οι επιδράσεις στο έργο του Καρυωτάκη»
1992: Βραβείο ποίησης για το έργο «Ο ήλιος του μεσονυκτίου»
2004: Μεγάλο Βραβείο Λογοτεχνίας

καθώς και τα:

1963: Βραβείο Κριτικής Μελέτης της Ομάδας των 12
2002: Βραβείο Ιδρύματος Πέτρου Χάρη Ακαδημίας Αθηνών

Αναφορές

Κείμενα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας Γ΄ Λυκείου, Γ. Λάμπος, Γ. Παπαχρήστου, σελ. 126, Εκδόσεις Βολονάκη, 2006, ISBN 960-381-294-3
Στεργιόπουλος Κώστας 1926, Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, Εθνικό Κέντρο Βιβλίου
Ιστορία Νεοελληνικής Λογοτεχνίας (Α, Β, Γ Γυμνασίου)], Ευάγγελος Αθανασόπουλος, Ειρήνη Κοκκινάκη, Πολυξένη Μπίστα, ΟΕΔΒ, Ενότητα ένατη, Η λογοτεχνική παραγωγή στην Ελλάδα μέχρι το τέλος του 20ού αιώνα, Η λογοτεχνική δεκαετία του 1960 (Δεύτερη Μεταπολεμική Γενιά)
Στεργιόπουλος, Κώστας, 1926-, Biblionet
ΠΗΓΗ:https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%8E%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%82_%CE%A3%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%B9%CF%8C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%82

Μπορείτε ακόμα να δείτε :
Βιογραφικό και εργογραφία από το ΕΚΕΒΙ

Παρασκευή 8 Ιανουαρίου 2016

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΑΡΧΕΙΟ /// ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΚΟΥΤΙ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ ΤΟΥΣ [ ΔΩΡΑ ΚΑΣΚΑΛΗ ,ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΟΚΤΩ]

Τίτλος: Το μαύρο κουτί της μνήμης τους,εκδόσεις Οκτώ
Συγγραφέας: Δώρα Κασκάλη
Επιμέλεια-διόρθωση: Δημήτρης Πήχας
Ημερομηνία έκδοσης: Ιούνιος 2015
Αριθμός σελίδων: 148

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗΝ ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ

'Εχω την αίσθηση πως είναι αντιήρωες τα πρόσωπα του βιβλίου σου.

Νομίζω ότι οι αντιήρωες είναι οι ήρωες της σημερινής εποχής. Σε μεταιχμιακές περιόδους υπάρχουν δύο αντίρροπες δυνάμεις: η στροφή στο εξαιρετικό και η κατάδυση στο περιθώριο. Από την πρώτη συλλογή διηγημάτων μου («Στο τρένο», Γαβριηλίδης 2010) με ενδιέφεραν οι ιστορίες ανθρώπων που εγγράφονται στο περιθώριο της επίσημης ιστορίας, αλλά συνιστούν ένα σώμα σπαρακτικό, που βοηθά στην κατανόηση των διακλαδώσεων της συγκρότησης του “είναι”. Είναι αντιήρωες και ήρωες μαζί γιατί καταφέρνουν με κάποιον τρόπο να επιβιώνουν ή να αποδέχονται με αξιοπρέπεια την ήττα τους.

Το ΣΩΜΑ αναφέρεται συχνά μέσα στα διηγήματα...

Ήταν και δεν ήταν τελικά τυχαίο. Ακολουθώντας το νήμα από την ποιητική μου συλλογή «Ανταλλακτήριο ηδονών» (Σαιξπηρικόν 2014) όπου το σώμα κατέχει δεσπόζουσα θέση, ακολούθησα κι εδώ τη βασιλική οδό της ερωτικής επιθυμίας, της άρνησής της, της μοναξιάς, της κοινωνικής απομόνωσης, του περιθωρίου. Νομίζω ότι ενδόμυχα έγραφα αυτά τα διηγήματα της δεύτερης συλλογής μου έχοντας συγκεκριμένες εμμονές που εμπότιζαν τα κείμενά μου, τα οποία, ωστόσο, ανήκουν σε διαφορετικές περιόδους και καλύπτουν ένα χρονικό εύρος μιας τουλάχιστον πενταετίας.

Παντού ο αναγνώστης συναντιέται με ένα συνεχές αίσθημα ματαίωσης...

Οι ήρωές μου, όπως και νομίζω ο μέσος άνθρωπος, έρχονται αντιμέτωποι με τις κοινοτοπίες περί κοινωνικής, οικογενειακής και προσωπικής επιτυχίας. Καμία συνταγή δεν δίνει επαρκή απάντηση στην πολυπλοκότητα της ανθρώπινης κατάστασης και όλοι φαίνονται να πολεμούν με αυτό το αίσθημα ματαίωσης, μια που η ίδια η κοινωνία από την κατασκευή της μας βάζει από τα πρώτα χρόνια του βίου μας σε μία αρένα, περιμένοντας από μας τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα, ειδικά στο πεδίο της οικονομικής και προσωπικής καταξίωσης. Ο άνθρωπος, οι ήρωές μου έρχονται αντιμέτωποι με τα προτάγματα μιας κοινωνίας κανονιστικής και φυσικά αποτυγχάνουν, άλλοτε ανομολόγητα και άλλοτε πανηγυρικά.

Πώς προέκυψε ο τίτλος; Υπήρχαν άλλοι υποψήφιοι τίτλοι;

Ο αρχικός τίτλος ήταν «Παροπλισμένοι», αλλά μάλλον αδικούσε τα διηγήματά μου και περιόριζε θεματικά το εύρος τους, ως μια αρχική προγραμματική δήλωση, όπως με κάποιον τρόπο αποτελεί ο τίτλος ενός βιβλίου. «Το μαύρο κουτί της μνήμης τους» υπήρξε μια πρόταση του εκδότη μου, Αλέξανδρου Μανωλάκη, ο οποίος αποθησαύρισε την ποιητική μου συλλογή, ξεχώρισε έναν στίχο από το ποίημα «Επιστολογραφία» και θεώρησε ότι αυτός ο τίτλος ήταν μια επαρκής ομπρέλα για να στεγάσει αυτά τα δεκαέξι διηγήματα, χωρίς να αποκλείσει ή να περιορίσει αναγνωστικά κάποιο απ’ αυτά.

Ποιόν από τους ήρωες σου θα ήθελες να συναντήσεις;

Νομίζω ότι τελειώνοντας ένα βιβλίο, τελειώνεις και την ερωτική σχέση που συνάπτεις με τους ήρωές του. Αυτή η σχέση αφορά εσένα και μόνο, όχι τους αναγνώστες που με τη σειρά τους, θα φτιάξουν τις δικές τους συνάψεις με τις λέξεις και τα πρόσωπα, θα νοηματοδοτήσουν με το δικό τους υλικό, τις αναγνώσεις και τις μνήμες τους, όσα εσύ παραδίδεις εκδίδοντας τη δουλειά σου. Ωστόσο, οφείλω να το ομολογήσω, ότι ενίοτε σε παρουσιάσεις ή σε κάποιες ιδιωτικές συζητήσεις, όταν ξεφυλλίζω ξανά το βιβλίο μου με πιάνει μια συγκίνηση σα να συναντώ έναν παλιό αγαπημένο.

Ποιόν από τους ήρωές σου έχεις συναντήσει;

Οι ήρωές μου είναι κομμάτια μου, αντλούν από το βιωματικό υλικό, χωνεύουν ιστορίες ανθρώπων που συνάντησα, διαθλασμένες ωστόσο και καθόλου πια αναγνωρίσιμες. Είναι μαγικά κράματα, γνωστά και άγνωστα μαζί πρόσωπα, λεκτικές αλχημείες που προσπαθούν να συγκροτήσουν έναν αυθεντικό λόγο, να δώσουν ανάσα στα προσωπεία.

Ποιο ή ποιά διηγήματα αγαπάς περισσότερο...

Δεν μπορώ πραγματικά να ξεχωρίσω κανένα. Κοινότοπο, αλλά όλα είναι παιδιά μου, με παίδεψαν, αναμετρήθηκα μαζί τους, πέρασα πολλές άγρυπνες νύχτες, διορθώνοντας, αλλάζοντας, ακόμα και απορρίπτοντας ολόκληρες σελίδες μέχρι να αποκτήσουν ένα συμπαγές και οριστικό σχήμα. Με όλα τα διηγήματά μου υπάρχει μια σχέση αγαπητική, αλλά τετελεσμένη, με την έννοια ότι δεν δίνω περιθώριο στον εαυτό μου, ειδικά τόσο σύντομα σε σχέση με την έκδοσή τους, να μπω στη λογική της διόρθωσης ή της αναθεώρησής τους.

Από τους ήρωες σου λείπει και η αγάπη, τρέμουν μήπως δεν αγαπηθούν ή έχουν την επίγνωση ότι δεν θα αγαπηθούν («Το σώμα θυμάται»,σελ.19)

Η αγάπη, ο έρωτας, το σώμα καταλήγουν ως μια οδυνηρή εκκρεμότητα. Φαίνεται ότι στα χρόνια μας η αγάπη είναι η πιο παρεξηγημένη και πιο σπαραχτικά αναζητούμενη ανθρώπινη συνθήκη όχι με τους όρους της ολοκλήρωσης, αλλά με τον απλό, εντελώς αυτονόητο όρο του να ζει κανείς αυθεντικά, ισότιμα, δίνοντας και λαμβάνοντας χωρίς τεφτέρια. Είναι κάτι εξαιρετικά περίπλοκο που με απασχολεί συνεχώς και σε κάτι που σχεδιάζω αυτή την περίοδο και στα ποιήματά μου.

Ανθρωποι που ζουν ανάμεσά μας. Ιστορίες πικρές. Σε ποιούς απευθύνεσαι, Δώρα;

Η απάντηση είναι αυτονόητη: σε κάθε αναγνώ-
στη που θα τον ενδιαφέρουν τα διηγήματά μου, ως αφήγηση, ως πλοκή, ως κατασκευή αλλά και ως απόλαυση και συγκίνηση. Κι είναι εκείνη η μαγική στιγμή που το κείμενο ξεκλειδώνεται από τον αναγνώστη του, ένας από τους λόγους που συνεχίζω να γράφω.

Είναι κάποια ερώτηση άλλη που θέλεις να σου κάνω για το βιβλίο και δεν την έκανα. Αν ναι, να θέσεις το θέμα σου και να το απαντήσεις.

Πάντα είμαι αμφίθυμη για το πόσο αποκαλυπτικός πρέπει να είναι ένας συγγραφέας σε σχέση με τις προθέσεις του. Νομίζω ότι εγώ κράτησα κάποια από τα μυστικά του βιβλίου μου, γιατί κάθε κείμενο είναι ένας θησαυρός που περιμένει την ανακάλυψή του και αυτό έχει την αξία του στην αναγνωστική περιπέτεια. Ευχαριστώ, Μίνα, για τις ερωτήσεις και τη φιλοξενία.

Πέμπτη 7 Ιανουαρίου 2016

ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ 2015 /// ΔΙΑΒΑΣΑ ΚΑΙ ΕΓΡΑΨΑ

                                        (Source: http://bit.ly/1Oc1kX7.)

                                                   Kαι φέτος ήταν η χρονιά παραγωγική με πολύ πολύ διάβασμα.Πολλά βιβλία ήρθαν στην πόρτα μας,του varelaki και μένα.Παραθέτω εδώ κάποια από τα βιβλία για τα οποία έγραψα σχετικά ή εισηγήθηκα,ή με απασχόλησαν ή../.ή...Υπάρχουν και πολλά άλλα,όμως αναφέρομαι σε αυτά,ακριβώς επειδή τα βρήκα συγκεντρωμένα στη βάση της Bιβλιονέτ και μου φάνηκε χρήσιμο να τα αναδημοσιεύσω .Να σημειώσω ότι δεν πρόκειται για βιβλία που εκδόθηκαν μόνο το 2015.


Ασημίνα Ξηρογιάννη

Η αιχμή του δόρατος [Νίκος Λάζαρης, Η αιχμή του δόρατος], "varelaki", 26.12.2015

Φυσική μουσική [Robinson Jeffers, Φυσική μουσική], "varelaki", 26.12.2015

Της μουσικής το παραμύθι [Σπυριδούλα Μπιρπίλη, Της μουσικής το παραμύθι], diastixo.gr, 14.12.2015

«Τα βαφτιστικά μας ονόματα καταργήθηκαν» [Μαρία Γιαγιάννου, Μπαλαντέρ], "Fractal", Δεκέμβριος 2015

Αλίπλοος ουρανός [Μαργαρίτα Παπαγεωργίου, Αλίπλοος ουρανός], www.vakxikon.gr, τχ. 32, Δεκέμβριος 2015

Δοκίμιο για την ευδοκίμηση μιας μορφής αφηγηματικού λόγου [Εύα Στάμου, Η επέλαση της ροζ λογοτεχνίας], "Fractal", Δεκέμβριος 2015

Γιατί γράφω ποίηση [Χάρης Βλαβιανός, Γιατί γράφω ποίηση], "varelaki", 13.11.2015

Οντισιόν [Ασημίνα Ξηρογιάννη, Οντισιόν], "varelaki", 8.11.2015

Ερωτικά ποιήματα [Ανν Σέξτον, Ερωτικά ποιήματα], "varelaki", 4.11.2015

«H φωνή των ποιητών είναι η μόνη που ακόμα αξίζει να ακούγεται» [Κώστας Αξελός, Η μοίρα της σύγχρονης Ελλάδας], "Fractal", Νοέμβριος 2015

Η άλλη γλώσσα της Ποίησης [Αγγελική Δημουλή, Τα ετερόφωτα], "Fractal", Νοέμβριος 2015

Microαστές [Ελένη Φουρνάρου, Microαστές], "varelaki", 23.10.2015