(Πέντε από τα έξι ποιήματα καθώς και η παρακάτω μικρή εισαγωγή έχουν δημοσιευθεί για πρώτη φορά στο περιοδικό
VAKXIKON.GR TEYXOΣ 31 )
Η Κάρολ Άνν Ντάφυ γεννήθηκε το 1955 στη Γλασκόβη και από το 1996 ζει στο Μάντσεστερ. Aπό εργατική οικογένεια, δηλωμένη ομοφυλόφιλη και ανύπαντρη μητέρα, επικεντρώνεται στον έρωτα και στην κοινωνία, χαρίζοντας στους εραστές της ποίησης το δικό της φίλτρο για τα πράγματα. Πολλές φορές η ποιήτρια έχει αναφερθεί στην ποίηση σαν να πρόκειται για ένα καθημερινό γεγονός και όχι για μια ειδική περίπτωση. Θέλει να επιτρέπουμε στην ποίηση να είναι τόσο καθημερινή όσο η ομιλία, γιατί είναι ομιλία. Οι λέξεις έρχονται στο στόμα πριν αποτυπωθούν στην σελίδα. Ο λόγος είναι πιο παλιός από τη γραφή και η ποίηση είναι το ίδιο παλιά με τον λόγο.Το 2009 τής απενεμήθηκε η ύψιστη λογοτεχνική διάκριση της Βρετανίας (Poet Laureate).
Aνν Χάθαγουεϊ
Πραγμα που δεσμεύω για τη γυναικα μου
το δεύτερο καλύτερο κρεβάτι
(από τη διαθηκη του Σαιξπηρ)
Τo κρεβάτι που κάναμε έρωτα ήταν ένας περιστρεφόμενος κόσμος
από δάση,κάστρα,πυρσούς,λόφους,θάλασσες,
όπου εκείνος θα βουτούσε για μαργαριτάρια.
Οι λέξεις του εραστή μου
πυροβολούσαν τα αστέρια
που έπεφταν στην γη σαν φιλιά πάνω σε αυτά τα χείλη
το σώμα μου τώρα μια πιο ελαφριά ρίμα στο δικό του,
τώρα ηχώ,παρήχηση'
το άγγιγμά του ένα ρήμα που χορεύει στο κέντρο ενός ουσιαστικού
Μερικές νύχτες ονειρεύτηκα πως με έγραψε,
το κρεβάτι μια σελίδα κάτω από τα χέρια του συγγραφέα.
Ρομάντζο και δράμα παίζονταν με το άγγιγμα,με τη μυρωδιά,με τη γεύση.
Στο άλλο κρεβάτι,το καλύτερο,οι καλεσμένοι μας μισοκοιμήθηκαν
παίζοντας θέατρο
Zωντανή χαμογελαστή μου αγάπη-
Χήρα σου τώρα σε κρατώ
μέσα στο φέρετρο της μνήμης μου
όπως και συ με κράτησες πάνω σε κείνο το επόμενο καλύτερο κρεβάτι.
Δήμητρα
Όπου έζησα -χειμώνας και άγρια γη
Kάθισα στο κρύο πέτρινο δωμάτιό μου
και διάλεξα δυνατές λέξεις, γρανίτη, πυρόλιθο,
για να σπάσω τον πάγο.
H ραγισμένη μου καρδιά-
-προσπάθησα να το αποτρέψω-
όμως γλίστρησε, επίπεδη,
πάνω στην παγωμένη λίμνη.
Εκείνη ήρθε από πολύ πολύ μακριά,
αλλά την είδα τελικά να περπατά,
η κόρη μου, το κορίτσι μου,
πάνω στους αγρούς,
με πόδια γυμνά,
να φέρνει όλα τα λουλούδια της άνοιξης
στο σπίτι της μητέρας της.
Ορκίζομαι πως ο αέρας μαλάκωσε
και έγινε θερμός
με την κίνησή της,
ενώ ο γαλάζιος ουρανός χαμογελούσε, την ίδια ακριβώς στιγμή,
με το μικρό ντροπαλό στόμα ενός νέου φεγγαριού.
**
'Εφεση
Αν με είχαν πετροβολήσει μέχρι θανάτου
Αν με είχαν κρεμάσει από τον λαιμό
Aν με είχαν ξυρίσει και με είχαν δέσει στην ηλεκτρική καρέκλα
Αν μια ένεση
Αν το κατάξανθο κεφάλι μου στην καρμανιόλα
Aν τα τεντωμένα χέρια μου για λιάνισμα
Αν η γλώσσα μου κομμένη από τη ρίζα
Αν από αυτί σε αυτί ο λαιμός μου
Αν μια σφαίρα ένα σφυρί ένα μαχαίρι
Αν η ζωή σημαίνει η ζωή σημαίνει η ζωή σημαίνει.
Αλλά τι έκανα σε όλους εμάς,στον εαυτό μου
Όταν ήμουν η γυναίκα του διαβόλου;
**
Η κυρία Δαρβίνος
7 Απριλίου 1852
Πήγε στο ζωολογικό κήπο.
Του είπα εγώ-
Κάτι σ' αυτόν εκεί τον Χιμπατζή μου θυμίζει εσένα.
**
H νύχτα
Στην μακρά των πενήντα ετών νύχτα
αυτές είναι οι λέξεις που σέρνονται έξω από τον τοίχο.
Υποφέρω. Τέρας. Να καείς στην κόλαση.
Όταν ξημερώνει
Λεω
Αμήν.
**
Η κ. Ίκαρος
Δεν είμαι η πρώτη ούτε η τελευταία
που κάθεται σ' έναν λοφίσκο
και παρακολουθεί τον άνδρα που παντρεύτηκε
να αποδεικνύει στον κόσμο
πως είναι ένας τέλειος, απόλυτος, αναμφισβήτητος
πρώτου βαθμού βλάκας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου