ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ Ο νους μου είναι ένα παραγεμισμένο μπαλόνι Ο νους μου είναι ιπποπόταμος Δείχνει τα δόντια του Δείχνει τις φτέρνες του Με καταπίνει Το υλικό μου αντανακλάται στα μάτια του μια ανώμαλη σύνθεση. :o πίνακας αυτός είναι θλιμμένος. ****** Το φεγγάρι των τρελών Η Λευκή Κυρία είναι λυπημένη. Η αυγή σφραγίζει τα νεύρα των δακτύλων της μ'έναν αδυσώπητο ήλιο. Τα μάτια της κραυγάζουν σιωπηλά χτυπώντας στον απέναντι τοίχο. Κανείς δεν ήρθε.Κανείς δεν θα' ρθει. Κι ας πλανάται μακριά η σκέψη της στις κοκάλινες ράχες των άστρων. Η Λευκή Κυρία βγαίνει γυμνή από το μπάνιο το σώμα της υγρό,κλαίει μπροστά στον καθρέφτη ****** 'Ενα φάντασμα στην είσοδο Πέθανα χθες λίγο πριν τα μεσάνυχτα. Εύκολα και ανώδυνα Όπως μια φευγαλέα σκέψη. Με βρήκε το πρωί ο θυρωρός Στεκόμουν όρθια, Με το πανωφόρι μου Τα χέρια στις τσέπες και τον κοιτούσα τον κοιτούσα. Κάλεσε ασθενοφόρο Πολύ παγωνιά έξω Ο κόσμος μετέωρος Ο κόσμος λάθος Η βροχή έπεφτε Τα μωρά κλαίγανε Η καρδιά μου χτύπαγε Η νεκρή καρδιά μου Δεν έλεγε να σταματήσει.
****** Μεγάλες προσδοκίες Μια νύχτα, ερωτεύτηκα το είδωλό μου. Ήταν διάφανο εύθραυστο -απόλυτα πιστευτό. Το τοποθέτησα σ' ένα βάθρο και περίμενα να εξυψωθεί. Μα αυτό έστεκε μάλλον φοβισμένο και γυρνούσε τα μάτια προς τον Ουρανό.
Βαρέθηκα τους ποιητές
που φλυαρούν,
αδέξια περπατούν
και πιθηκίζουν.
Τους βαρέθηκα αυτούς,
τους χλιαρούς,
που αρνούνται να παραδεχτούν
πως την ποίηση δεν ορίζουν.
