ΠΟΛΥ ΜΑΜΑΚΑΚΗ / Σονέτο ελεύθερης κατάφασης

 

Aν μπορούσα να διακρίνω πίσω από το φράχτη κάθε απόστασης
Να σκορπίσω έξι χιλιάδες εξακόσια σαράντα οκτώ μίλια
Να ξυπνήσω την ώρα που θα έφτανες στην οθόνη μου χωρίς μετατροπή
Να δοκιμάσω εκείνον τον ελληνικό καφέ με γεύση μαστίχας
Να ματαιώσω πλάι σου την αναμονή για το τηλεφώνημα τις καθημερινές
Να περάσω από τη λάβα του κοσμικού χάρτη σε αληθινά απογεύματα
Να κεραστώ το όνομά μου στο μαξιλάρι σου με άγραφα λόγια 
Να απλώσω άσεμνα τη νύχτα το σώμα μου μέχρι τα άκρα σου
Να φιληθώ στα χείλη σου τον ισημερινό που θέλει η καταιγίδα
Να παραφράσω μέσα μου το πέπλο της αφής σε πλημμύρα
Να διυλίσω την πραγματικότητά μας από όλα γυμνή
Να εισβάλω μεταδοτικά εκεί που φτάνει το πιο βαθυκόκκινο αίμα
Να αφήσω τη γλώσσα μου να ιδρώνει για σπέρμα,
Θα έλεγα ναι.