ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ/TWEET STORIES/ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΣΕ 140 ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ

    

Η ανοικτή βιβλιοθήκη OPENBOOK (www.openbook.gr) προσκάλεσε συγγραφείς να συμμετέχουν σ’ ένα συλλογικό έργο εμπνευσμένο από τη μικρή φόρμα γραφής των κοινωνικών δικτύων.

Το ζητούμενο ήταν η συγγραφή ενός ολοκληρωμένου μικροδιηγήματος έκτασης μόλις 140 χαρακτήρων (όσο μια ανάρτηση στο Twitter). Οι συμμετοχές ξεπέρασαν τις 600 και η επιλογή ήταν μια εξαιρετικά δύσκολη διαδικασία.

Η διαδικασία ολοκληρώθηκε και τα καλύτερα μικροδιηγήματα θα κυκλοφορήσουν τις επόμενες μέρες σε ψηφιακό βιβλίο (e-book), που θα διατίθεται ελεύθερα στο διαδίκτυο με άδεια Creative Commons μέσω του δικτυακού τόπου www.openbook.gr. Ανάμεσα στους συμμετέχοντες και αρκετοί καταξιωμένοι συγγραφείς που βρήκαν ενδιαφέρουσα πρόκληση τη δημιουργία μιας ιστορίας σε ένα τόσο ασφυκτικό πλαίσιο. 

 

Η επιμέλεια της έκδοσης του ψηφιακού βιβλίου @Tweet_Stories έγινε από τον Γιάννη Φαρσάρη (www.open-sesame.me) και ο σχεδιασμός του εξωφύλλου από τον Στέλιο Καλογεράκη (www.kalogerakis.org).

Ο ΒΙΒΛΙΟΔΕΙΚΤΗΣ προδημοσιεύει σήμερα 15 μικροδιηγήματα από τη συλλογή (τα ονόματα των συγγραφέων τους θα τα ανακαλύψετε στο ψηφιακό βιβλίο):

Ένα κορίτσι κρατά ένα κομμένο χέρι και πάει. Βάφει το δρόμο το αίμα. Περνούν μαζί θάλασσες, μέρες. Σχεδόν βγαίνει το ρολόι απ' τον καρπό...

«Σας παρακαλώ κυρία, έχω τρεις μέρες να φάω». Δεν γύρισε να τον κοιτάξει. Δεν μπορούσε να κοιτάξει ξανά στα μάτια τον κύριο Προϊστάμενο.

 

Γούρνα με λιγδόνερα. Ξέβγαλμα. Τριχάκια ολόρθα και το μάτι καρφώνει πίσω απ’ τ’ αχνό τζάμι. Πρέπει να κατασκευάσω ελπίδα.

Γεια σου Παναγιώτη. Γεια σου Κοσμά. Μα δε με λένε Παναγιώτη. Ούτε κι μένα Κοσμά. Τα έχουμε ξαναπεί αυτά. Το ξέρω. Άντε γεια. Γεια.

Νουάρ: «Για σένα, αγ..». Πριν η σφαίρα τσακίσει το κρανίο του, ο Άντον θυμήθηκε πως της Άννας της άρεσαν τα κόκκινα, όχι τα ροζ τριαντάφυλλα.

Σου σφύριζαν στο δρόμο κι έβριζες ! Ένα κομμάτι κρέας βλέπουν, έλεγες. Μα τώρα σεργιανάς στο διαδίκτυο ... ένα κομμάτι φαντασίωση !

Ήταν συγγραφέας, αλλά έχει σταματήσει πια εντελώς να γράφει. Τον ρώτησα γιατί. “Γιατί περνάω καλά στο Twitter, καλύτερα απ' ότι στο Word”.

Μ' αγαπάς; σε ρώτησα. Σ' αγαπώ, απάντησες. Γύρισες την πλάτη κι έκλεισες τα μάτια. Γύρισα την πλάτη και τα άνοιξα.

 

Κλείνει τα μάτια. Κλαίει. Ο «θείος» κουνιέται πάνω της. Μετά από λίγο τα ανοίγει. Κοιτά πάνω. Χαμογελά. Η Μαίρη Πόππινς την καλεί να φύγουν.

-Τουίτ / -Τουίτ τουίτ τουίτ / Retweet / Follow / -Τουίτ τουίτ / -#ff@!%^^^%$**& / ΩΡΑ ΓΙΑ ΥΠΝΟ. ΑΡΚΕΤΑ ΓΑΜΗΣΑΜΕ ΑΠΟΨΕ!

-Δεν μπορώ να αυτοκτονήσω. Όχι ακόμα. -Τι το θες το όπλο λοιπόν; -Θα σκοτώσω εσένα. -Τι; -Χρειάζομαι τις τύψεις. Μετά θα μου είναι εύκολο. –Μπαμ

"Θεέ μου είμαι έγκυος" είπε στον εραστή της. "Πως θα το πω στον άντρα μου;". "Μ'ένα κουτί γλυκά αγαπημένη μου.Εγώ είμαι εκ γενετής στείρος!"

Ντύθηκε το ξύλο κι άγιο νερό τη ράντισε για κατευόδιο. Ήπιε αρμύρα διψώντας ταξίδια. Ναυάγησε στη γη που ρίζωνε κάποτε το σκαρί της.

Έχουν περάσει τρεις μέρες και έχω αρχίσει να το παίρνω απόφαση. Ο μοναδικός φανταστικός εχθρός μου σκότωσε το μοναδικό πραγματικό μου φίλο

 

Πάντα ήθελα να γράψω ένα μυθιστόρημα με εκατόν σαράντα χαρακτήρες. Πιστεύω ότι τα κατάφερα. Και περισσεύουν και καμιά δεκαριά ακόμα! 

 

πηγή:BIΒΛΙΟΔΕΙΚΤΗΣ

http://vivliodeiktis.blogspot.gr/2012/07/tweetstories-140_06.html