Ένα ποίημα του Αντώνη Πυροβολάκη‏

Απόγευμα

Δεν μ' άρεσε το φως του απογεύματος

είχε κάτι από μια θλιμμένη μελωδία,

κάτι από την πυρκαγιά που αφήνει πίσω η κηδεία ενός νέου,

το χρώμα του μεστού λωτού, τα νύχια ενός αρπακτικού που περιμένει.

Δεν μ' άρεσε το φως του απογεύματος

θύμιζε τους αυτόχειρες που απαγχονίστηκαν στις ηλιαχτίδες ,

θύμιζε το χρυσάφι στον αστράγαλο μίας παλλακίδας από τα Γόμορρα ,

που χόρευε μπροστά στο βασιλιά ένα χορό θανάτου

ασθμαίνοντας πυρρά και θειάφι.

Δεν μ' άρεσε το φως του απογεύματος

το κοίταγμα του ουρανού έμοιαζε με εκείνο της οχιάς

η νύχτα με μία κουστωδία από σκοτάδια και ξυράφια

άφηνε πίσω της πληγές

κι εσύ μια μοιχαλίδα σύζυγος ενός συναγερμού,

με το Μορφέα σε μια βρώμικη αγκαλιά δοσμένη

στον ύπνο παραμίλαγες κάτι για φονικά φεγγάρια.

Δε μ' άρεσε το φως του απογεύματος

το καλοκαίρι κερνούσε λεμονάδα δροσερή μαζί με δηλητήριο.

Τα χελιδόνια είχαν φύγει ευτυχώς κι έτσι δεν είδαν

τα λυσσασμένα πρωτοβρόχια να σκυλεύουν το κουφάρι του Αυγούστου.

Δεν μ' άρεσε το φως του απογεύματος

θύμιζε αγάπη κουρσεμένη , καλλιγραφία στο έγγραφο μιας διαθήκης,

ένα όνειρο που αυτομόλησε στο πουθενά,

μια σιγαλιά που κλαίει μ' αναφιλητά μέσα στη κοσμοχαλασιά του δρόμου.

Δεν μ' άρεσε το φως του απογεύματος.