Όταν ήμουν στην εφηβεία,έλαβα ένα δώρο που μου άλλαξε τη ζωή.Ήταν το βιβλίο που έχει γράψει ο γνωστός ιταλός ψυχολόγος Λεό Μπουσκάλια και φέρει τον τίτλο<Λεωφορείο 9 για τον Παράδεισο>.Θυμάμαι ότι το είχα διαβάσει απνευστί μέσα σε λίγες ώρες ,και, εν συνεχεία ,φρόντισα και προμηθεύτηκα και άλλα βιβλία του εν λόγω κυρίου ,τα οποία εξακολουθούσα να διαβάζω για πολλά χρόνια.Γιατί είχα πάντα την ανάγκη <να ζω ,ν΄αγαπάω και να μαθαίνω >,να κάνω ενδοσκοπήσεις,να βελτιώνω τη ζωή μου,να νικώ την κατάθλιψη,να αναζητώ την ισορροπία μέσα μου.
Τις προάλλες που πήρα τον ηλεκτρικό για να κατέβω Ομόνοια έγινα μάρτυρας του εξής θλιβερού περιστατικού που έλαβε χώρα στα εκδοτήρια των εισιτηρίων στον σταθμό Ηράκλειο.Μια κουφάλαλη κοπέλα-όπως αποδείχτηκε κατόπιν ότι ήτο κουφάλαλη-προσπαθούσε να επικοινωνήσει με την υπάλληλο .Η κοπέλα εδειχνε με το χέρι της τα εισιτήρια με μάτια γεμάτα απορία,η υπάλληλος εκνευριζόταν γιατί δεν καταλάβαινε ακριβώς,ώσπου εξερράγη,εξαπολύοντας βρισιές ενάντια στο κορίτσι,του τύπου:<Μάθατε τώρα...όλοι το ίδιο κάνετε για να μην πληρώσετε...κάνετε πως δεν καταλαβαίνετε...το παίζετε αλλοδαποί...αλλά σας ξέρω εγώ εσάς...>.Και να αφρίζει το στόμα της ,και η κοπέλα με γουρλωμένα και θλιμμένα μάτια να προσπαθεί να εκφραστεί,να επικοινωνήσει και η άλλη να μη σταματά,να χτυπιέται με μίζερο μένος και να λέει ,να λέει,να λέει.Και γω πήρα το κορίτσι από το χερι ,το οδήγησα στο μηχάνημα -εκδοτήριο των εισιτηρίων σε μια απελπισμένη προσπάθεια να το προφυλάξω από την κακόβουλη,νευρωτική ανέραστη υπάλληλο με τα ξυνισμένα μούτρα.Μετά ξαναπήγα μπροστά της,στάθηκα και την κοίταξα με το πιο δολοφονικό βλέμμα που μπορούσα να διαθέσω και περίμενα-δεν ξέρω τι.Εκείνη κατάλαβε εν τέλει και χαμηλώνοντας αμήχανα τους τόνους είπε κάπως απολογητικά:<Νομίζουν ότι μπορούν να κοροιδεύουν.Αλλοδαπές!Το΄χουν κάνει σύστημα,ταχα δεν ακούνε>.<Θα΄πρεπε να ντρέπεστε >,της είπα με απαξίωση και έφυγα.Πάντοτε ήθελα να μάθω τη νοηματική και ακόμα δεν το μπόρεσα.Ίσως κάποτε.Ένας φίλος σκηνοθέτης που την έμαθε έκανε μια παράσταση για κωφάλαλους,στην οποία μάλιστα κάποιοι από τους ηθοποιούς ήταν κωφάλαλοι.Μια παράσταση πολύ επικοινωνιακή που ένωνε τους διαφορετικούς κόσμους και είχε ως κύριο συστατικό της την Αγάπη.
Μια φορά έθεσα στο status μου στο facebook την παρακάτω ερώτηση:<Ποιά είναι η αγαπημένη σας λέξη;>.Kαι μου απάντησαν οι φίλοι.΄Αλλος είπε<ελευθερία>,άλλος<λόγος>,'αλλος <φως>,άλλος<έρωτας>,άλλος <αγάπη>,άλλος <ταξίδι>,'αλλος <ποίηση>,άλλος <ποιότητα>,άλλος <αμφιβολία> και άλλες πολλές.΄Ολες ωραίες,γοητευτικές,είναι και δικές μου αγαπημένες λέξεις.Όμως κάποιος είπε το <όχι> ως αηαπημένη του λέξη.Και εδώ θα σταθώ .Σε αυτήν την άρνηση.Και θα παραθέσω ένα απόσπαμα από το <Να ζεις,ν΄αγαπάς και να μαθαίνεις> του προαναφερθέντος<Λεό Μπουσκάλια>.Γράφει λοιπόν κάπου:<Πρέπει ν΄απαλλαγούμε από τα ΟΧΙ.Τί αρνητική λέξη!Πρέπει να απαλλαγούμε από το ΑΔΥΝΑΤΟΝ.Τίποτε δεν είναι ΑΔΥΝΑΤΟΝ.Πρέπει να απαλλαγούμε από το ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ.Δεν υπάρχει τίποτα που να μην γίνεται.΄Ολες αυτές είναι λέξεις για χαζούς,όχι για έξυπνους ανθρώπους.Σβήστε τις από το λεξιλόγιό σας.Ποτέ μην ξαναπείτε ΠΟΤΕ!ΑΔΥΝΑΤΟΝ;Φυσικά και είναι ΔΥΝΑΤΟΝ!>.
Η αλήθεια είναι ότι οι λέξεις οι <απόλυτες>,όπως <πάντα> ,<ποτέ>,<κανένας><πουθενά>,<παντού> μου προκαλούσαν τρόμο και φαγητό.Μού δημιουργούσαν την αίσθηση του αποκλεισμού.Η μόνη απόλυτη αλήθεια είναι ο θάνατος.Τετριμμένο σίγουρα,αλλά τί να κάνουμε;; ΄Ετσι είναι. Ο Λεό Μπουσκάλια όλα αυτά τα χρόνια της ζωής μου που ανατρεχω σ΄αυτόν μου δίνει κουράγιο,εμπνέοντάς μου αισιοδοξία και αλήθεια.Είναι σοφός μέσα στην απλότητά του.Τον συστήνω και στους μαθητές μου,ιδιαίτερα σε αυτούς που θέλω να ενθαρρύνω πιο πολύ.Είναι όντως ένα <ανοιχτό πανεπιστήμιο > ζωής.Εξαιτίας του παραδέχτηκα πικρές αλήθειες για τον εαυτό μου,άντεξα τους φρικτούς μου πόνους,αναζήτησα την ομορφιά,την ποιότητα και την ουσία που είναι αόρατη στο μάτι.Είναι τόσο ισχυρά τα σημεία μέσα στα βιβλία του που αποτελούν τονωτικές ενέσεις πίστης,χαράς,πνευματικής ανάτασης.Και τα πιστεύω αυτά.Κι όταν η Αριάδνη μεγαλώσει λιγάκι και πάει σχολείο ,θα τη ρωτάω το ίδιο πράγμα που ρώταγε ο πατέρας του τον Μπουσκάλια κάθε βράδυ για πολλά χρόνια:<Τί καινούριο έμαθες σήμερα ,Αριάδνη μου;>
Μέσα στο <Να ζεις ,ν΄αγαπάς και να μαθαίνεις> υπάρχει ένα κεφάλαιο με τίτλο<Διάλεξε τη ζωή>.Από αυτό παραθέτω το εξήςσπουδαίο:
<΄Ανθρωποι που κρίθηκαν ετοιμοθάνατοι σηκώθηκαν πάνω και είπαν:<Στο διάβολο,εγώ δεν πρόκειται να πεθάνω>.Και δεν πέθαναν.[...]Διαβάστε την Ανατομία της Ασθένειας του Νόρμαν Κάζιν.Τον είχαν θεωρήσει εοιμοθάνατο και του είχαν δώσει μόνο δύο μήνες ζωής.Αντί για αυτό ο άνθρωπος γράφει τώρα άρθρα γιατην Saturday Review,κάνει διαλέξεις σε όλο τον κόσμο,έγραψε ένα βιβλίο,διδάσκει με πλήρες ωράριο.Είναι γεμάτος ενεργητικότητα!Θαυμάσιος!Αρνήθηκε να πεθάνει!~>.
Τα τελευταια οχτώ χρόνια κάνω θεατρικό παιχνίδι σε παιδιά.Είναι κάτι για το οποίο οποίο νιώθω περήφανη,αλλά άλλο θέλω τώρα να σχολιάσω.Είχα για τρια χρόνια μια υπέροχη μαθήτρια .Την γνώρισα όταν ήταν τεσσάρων.Πανέμορφη,τετραπέρατη,με μπλε μάτια,με τρελή φαντασία στους αυτοσχεδιασμούς,με ωριμότητα που προσπερνούσε την ηλικία της!΄Ενα πλάσμα ξεχωριστό,που όμως δεν βρίσκεται πια εν ζωή.Γιατί ξαφνικά την χτύπησε καρκίνος που -μέσα σε λίγο διάστημα- έκανε μετάσταση παντού και την εξόντωσε.
Γυρίστε πίσω εσείς,στην προηγούμενη παράγραφο,στο τέλος της.Αμέσως μετά το<Αρνήθηκε να πεθάνει> ,ο Μπουσκάλια συνεχίζει στο βιβλίο του και γράφει τα εξής:Πες <ναι> στον πόνο.Πες <ναι> σε αυτό που δεν καταλαβαίνεις.Δοκίμασε το <ναι>,δοκίμασε το <πάντα>.Δοκίμασε το < δυνατόν> .Δοκίμασε το <ελπίζω>.
Εντάξει,κ.Μπουκάλια.
Δεκτόν!
Ελπιδοφορο!
Ναι,πρέπει να έχουμε σημαία μας την ελπίδα και τη θετική σκέψη.
Ομως,ξέρετε κάτι Κ.Μπουσκάλια μου;
Εγώ στην περίπτωση της μικρής μου Αννίκας,δεν θέλω τίποτα να πω,τίποτε να ελπίσω,τίποτα να δοκιμάσω.ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΤΙΠΟΤΑ,ΟΜΩΣ.
Θέλω μόνο να κάτσω μόνη σε μια μεριά να κλάψω.Να κλάψω ατελείωτα.Να λιώσω στο κλάμα.,,,
Αναρωτιέμαι αν παραμυθιάζεται ο πόνος.
Παραμυθιάζεται ο πόνος;
Ο Χ Ι ,ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ,Ο ΠΟΝΟΣ ΔΕΝ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑΖΕΤΑΙ.
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.article&id=6487
Ασημίνα Ξηρογιάννη
