XAΡΗΣ ΒΛΑΒΙΑΝΟΣ -ΠΟΙΗΣΗ[Από το βιβλίο Διακοπές στην Πραγματικότητα]

                                       

XΑΡΤΟΚΟΠΤΗΣ

[<χαρισμένο> από τον Ρ.Β.]


Τόσα χρόνια κλειδωμένος στο συρτάρι του γραφείου
ανάμεσα σε συνδετήρες,
φακέλους,κουμπιά
κι ακόμα μυρίζει πορτοκάλι.

Δώρο δικό σου στη γιορτή μου.
Τί παράξενο.
Το μόνο που μας ενώνει πια
ένα αντικείμενο που σχεδιάστηκε
να κόβει.


******


ΙΣΟΒΙΑ


Το πένθος έληξε.
'Οχι άλλα δάκρυα.
Στο παλιό άλμπουμ κοιτάς το πρόσωπό του
καθώς ξεπροβάλλει πίσω από βράχια.
(Η φωτογραφία τραβήχτηκε
λίγες μέρες πριν από τον αιφνίδιο θάνατό του)
Τα μάτια σου είναι στεγνά.
Βάζεις το νερό στον βραστήρα.
Θα πιεις καφέ.
Θα φας ένα μήλο.
Θα ζήσεις.



******


ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ


Να μπορούσες να χαθείς,
έστω για λίγο ,
στα ερείπια του χρόνου,
(όπως χάνεται κανείς στους δρόμους μιας νέας Πομπηίας),
να ξεχάσεις το σημείο που στέκεσαι,
το σταθερό,αμετάβλητο,κέντρο σου,
να υψώσεις τα μάτια στον ουρανό
να δεις ένα αστέρι που πέφτει...

Να το!Κοίτα!
Ποιό ;Πού;



******


LIEBE

Ισως είναι ο τρόπος
που χαιδεύεις τα γράμματα
που κάνεις το <η>
ν΄ακούγεται σαν <ε>
και το <ρ> να καθυστερεί στη γλώσσα
σ΄αναναδύεται αργά μέσα
από ένα σονέτο του Ρίλκε.
΄Επλασες μια γλώσσα ιδιωτική,
δική μας,
που να μπορεί να περιέχει,
να κρύβει
τον έρωτά μας.
Όταν προφέρεις το όνομά μου
όλες οι νότες του κόσμου
γίνονται μία.



******



...ΕΠΕΙΔΗ ΣΗΜΕΡΑ ΧΙΟΝΙΖΕΙ ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ


Η αγάπη ενός πράγματος συνίσταται στην κατανόηση
της τελειότητάς του.
ΣΠΙΝΟΖΑ


Αφού είναι Μάιος
γιατί τα δέντρα γύρω μου είναι γυμνά;
Aφού δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς εμένα
γιατί δεν ξεφορτώνεσαι τον άλλο για αλλαγή;
Aφού φροντίζεις οι στίχοι σου να ομοιοκαταληκτούν
γιατί οι λέξεις σου ηχούν παράξενα στ΄αυτιά μου;
Aφού(όπως σωστά ισχυρίζεσαι) nothing is left of the Left
γιατί συνεχίζεις να φοράς το μονόκλ του διαφωτιστή
στο αριστερό σου μάτι;
Aφού είσαι τόσο ευφυής
γιατί εγώ δεν νιώθω πιο βλάκας;
Aφού η ιστορία έφτασε στο τέλος της
γιατί βουλιάζουμε σ΄αυτή την αποπνικτική ακινησία;




******



ΤO NEO ΠΟΙΗΜΑ 

δεν θα βουλιάζει με αυταπάρνηση στα βαλτόνερα της μνήμης,
δεν θ΄αρμενίζει ανέμελα ανάμεσα στην Πάρο και τη Νάξο,
δεν θ΄απαντάει μ΄ένα <ναι> ή ένα <όχι> στα εκβιαστικά διλήμματα
της Ιστορίας,
δεν θα κυνηγάει τρελούς λαγούς σε δάση χωρίς δέντρα,
δεν θα΄χει φωτογένεια,
δεν θα παίζει την αιωνιότητα στα γόνατά του,δεν θα γράφει στην εξώπορτα του σπιτιού του:<προσοχή,ποίημα!>,
δεν θ΄αμφισβητεί αυτό που έχει ήδη πεθάνει,
δεν θα βλέπει ιδιωτικά οράματα κάθε φορά που κατηφορίζει
τη Σόλωνος,
δεν θα διατυμπανίζει τ΄όνομα και την καταγωγή του,
και κυρίως
δεν θα κάνει όνειρα στα οποία να μπορείς να βασιστείς.



******


SOY LOCO POR TI

Ακούγοντας τον Ζιλμπέρτου Ζιλ παρέα με τον Τζον Στάμμερς


Τη στιγμή αυτή ίσως ονειρεύεσαι ένα εξοχικό στην Οία,
ένα αστραφτερό ντεφιλέ στη <Μεγάλη Βρετανία>,
τον επίδοξο εραστή σου ντυμένο στα λευκά
να πίνει αργά αργά ένα ποτήρι Sauvignon Blanc
προφέροντας με νόημα τ΄όνομά σου.

Εγώ,πληρώνοντας προφανώς παλιές αμαρτίες,
έζησα για χρόνια σε πάροδο της Αχαρνών,
είδα την Τόσκα να σωριάζεται νεκρή στο ετοιμόρροπο δάπεδο της Λυρικής,
έφαγα σούπα Knorr στο κρεβάτι
παρακολουθώντας στην οθόνη του υπολογιστή την Λολομπρίτζιντα
να ξελογιάζει τον φαλακρό Γιούλ Μπρύνερ/Σολομώντα μ΄έναν οργιαστικό χορό.

Μη μπορώντας,βλέπεις,να σε κάνω δική μου
(εγώ που τόσο σε πόθησα)
αρκέστηκα σε όσα εσύ,κρυφά αλλά μάταια,επιθυμούσες.

Εδώ δεν εκβάλλουν οι παραπόταμοι όλων των ονείρων;



******


NOM DE GUERRE

απαντώντας σε ποίημα του Σίμιτς

Θα ήθελα η ζωή μου να έχει μεγαλύτερη συνέπεια.
Περισσότερη διαύγεια.
Αλλά έχω χάσει την ικανότητα να φαντάζομαι ανθισμένες πασχαλιές.

΄Εφτασε η εποχή της πλήξης.
(Κουαρτέτα,Κάντος,Κίχλες στα σκουπίδια.)Καλωσόρισες
κατάθλιψη.
Καλωσόρισες εσύ που η φήμη σου
δεν θα ξεπεράσει τον αυτιστικό κύκλο των άσπονδων φίλων σου-

που μαζεμένοι τώρα γύρω από μια μπουκάλα Johnny
διαβάζουν με αναψοκοκκινισμένα πρόσωπα
το τελευταίο φλύαρο αριστούργημά σου,
του οποίου οι τελευταίες στροφές,
λυπάμαι που το λέω,
το εξακοντίζουν στη σφαίρα του γελοίου.

Αλλά εσύ επιμένεις
ότι το αρνί έχει ψηθεί.
Περίεργο!
Τόση ώρα στο τραπέζι
και το πιάτο μου είναι ακόμη άδειο.

Μπορώ τουλάχιστον ν΄αποχωρήσω διακριτικά;
Δεν νομίζω να λείψω σε κανέναν.



******


ΝΕΚΡΗ ΦΥΣΗ ΜΕ ΜΗΛΑ ΚΑΙ ΚΑΣΤΑΝΑ

μεταφράζοντας τον Αρέγκι

Τραγούδησέ μου ένα λίντ του Σούμπερτ,
το Tranenregen ή το lindenbaum,
γεμάτο στοιχειωμένα δάση και αιμοβόρα ξωτικά
που καταδιώκουν μέσα στη βροχερή νύχτα
τους επικηρυγμένους εραστές.

Ακούμπησε τα δάχτυλα απαλά πάνω στα πλήκτρα
και τραγούδησέ μου το πιο θλιμμένο λίντ.
Κάλεσε τον δύσμοιρο Φράντς
να κάτσει πλάι μας στη φωτιά.

Κι αν τύχει και πέσεις πάνω στη λέξη Ηerz
φρόντισε η φωνή σου να ραγίσει στη σωστή νότα:


φαντάσου ότι είμαστε δύο ρομαντικές ψυχές
που ζούνε γύρω στα χίλια οκτακόσια είκοσι επτά
κι ότι ένας από τους δυο μας πάσχει
από μια ανείπωτη,ανίατη ασθένεια.

Κανείς δεν θα μπορέσει να εκτιμήσει το σθένος μας.
Την απερίγραπτη ομορφιά μας.



******


LES PLUS BELLES PAGES


'Οπου αυτές οι λέξεις
υποκαθιστούν τώρα τη γυναίκα που αγαπάς
(που οφείλεις ν΄αγαπάς)
καθώς ο ήλιος δύει αργά
πίσω από το ανυπόμονο βλέμμα σου.

Σ΄ένα παρόν επιτέλους δικό σου,
παρόν υπαρκτό,
όχι επινοημένο
για τις ανάγκες άλλης μιας προβλέψιμης μεταφοράς,
τη βλέπεις να έρχεται
με σταθερό βήμα προς το μέρος σου.
Μπορείς πάλι να προφέρεις τ όνομά της,
ν΄απλώσεις το χέρι να την αγγίξεις,
να εγκαταλείψεις το ποιημα στην αυτάρεσκη σιωπή του-
ν΄αρχίσεις να ζεις.


*