notationes////OKTΩΒΡΙΟΣ 2013/////ΘΑΝΑΣΗΣ Κ. ΚΩΣΤΑΒΑΡΑΣ/////ΠΟΙΗΜΑΤΑ

                                                     

Υπάρχουν δύο όψεις της σιωπής
όπως υπάρχουν και δύο δρόμοι για να διασχίσουμε το μαύρο δάσος.
Ο ληστής δεν παραμονεύει πάντα στον σκοτεινότερο.
΄Ομως ο ποιητής πρεπει ν΄ανοίξει τον δικό του δρόμο.
Όχι για ν΄άποφύγει τον κίνδυνο.
Για να γνωρίσει στον κόσμο την άλλη
την απόκρυφη γοητεία του δάσους.


                                       ***


ΜΕ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ ΛΟΥΖΕΣΑΙ


Με το φεγγάρι λούζεσαι και βγαίνεις στον περίπατο
και με το χτένι του αγεριού χτενίζεις τα μαλλιά σου.

Κι άσπρα φοράς κι είσαι όμορφη.
Και σαν την γαρδένια ,ολόκληρη ευωδιάζεις.

Σάμπως ν΄ανθίζεις στ΄όνειρο.

Και με τ΄αηδόνια τραγουδάς στους κήπους τα μεσάνυχτα.
Ν ακούει το τραγούδι σου και να σωπαίνει ο κόσμος.

Να σε καλούν τα παλικάρια συντροφιά στον ύπνο τους.

Γιατί όλοι σε ονειρεύονται.
Και της καρδιάς σου τα εικονίσματα σε όλους τα μοιράζεις.

΄Ομως τ΄ανέγγιχτα φιλιά σου
σε μένα μόνο τα σκορπάς.
Εμένα μόνο,στην αγάπη σου ανεβάζεις.




                                       ***



ΣΟΥ ΜΙΛΩ ΜΕ ΣΗΜΑΙΕΣ


Σου μιλώ με σημαίες που πλαταγίζουν στον άνεμο.
Μέσα από στράτευμα νικηφόρο
με ταμπούρλα και σάλπιγγες σε κοιτάζω.

Λάμπω πάνω στο άρμα μου καθώς με τυλίγουν τα μάτια σου.
Τ΄άλογά μου τριποδίζουν χλιμιντρώντας μπροστά σου.

Έρχομαι στολισμένος με τραγούδια αγάπης
ν΄αποθέσω τα τρόπαιά μου στα πόδια σου.

Με ζητοκραυγάζουν τα πλήθη
Με σηκώνουν πάνω στους ώμους τους,με δοξάζουν.

Όμως εγώ δεν έχω άλλη έπαρση
έξω από κείνη που μου δίνει ο έρωτάς σου.

Πέρα απ΄αυτή που βρίσκει μέσα στην αγκαλιά σου ο πόθος μου
δε μ΄αγγίζει άλλη αποθέωση.

                                    
                                         ***




ΜΙΚΡΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΕ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΔΙΧΩΣ ΤΕΛΟΣ

Μόνο γιατί τόσες φορές σε φίλησα.
Γιατί τόσες φορές μου δόθηκε να γνωρίσω το σώμα σου.
Γιατί αξιώθηκα να κερδίσω αυτό
που μόνο η αγάπη σου μπορούσε να μου χαρίσει-

γι΄αυτό,μόνο γι΄αυτό
αν ήταν πάλι να σε συναντήσω ,θα άξιζε
να ξαναγεννηθώ.

Μόνο γι΄αυτό θα δεχόμουνα
ακόμα και βασανισμένος να ζήσω.



                                       ***   







ΠΩΣ ΝΑ ΣΕ ΤΡΑΓΟΥΔΗΣΩ
Η
ΤΟ ΒΙΟΛΕΤΙ ΦΛΑΟΥΤΟ ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΠΕΡΙΒΟΛΙΑ




Πώς να σε τραγουδήσω;
Μέσα στα μάτια μου απλώνεσαι
σαν ανθισμένο πέλαγος.
Κι από την σκέψη μου φυτρώνεις λουλούδι.

Κόκκινο ρόδο φυτρώνεις κι άσπρη καμέλια γίνεσαι.
Και κίτρινο χρυσάνθεμο λάμπεις
όπως ο ήλιος,ήλιε μου.

Και σε έχω κοντά μου όλες τις εποχές κι όλες τις ώρες.
Κι είσαι μέσα στην κάμαρά μου η θάλασσά μου κι ο κήπος μου.

Μα περισσότερο με μαγεύεις μέσα στην καταπράσινη ΄Ανοιξη.
Έτσι καθώς μου απλώνεις κάτω απ΄τα δέντρα τα χέρια σου
κι ευωδιάζει ο τόπος.

Όπως όταν το ίον το εύοσμον,ο μεθυστικός μενεξές
ξεδιπλώνει στο ανάλαφρο αεράκι τα φύλλα του.


(''Κήποι στον Παράδεισο'',Καστανιώτης 1999)