ΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΕΓΙΝΕ ΣΚΙΑ-της Ασημίνας Ξηρογιάννη

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ,απόσπασμα ΣΕΛ:58-59
Απρίλιος 1987.Νύχτα.
Κάποιοι άνθρωποι έχουν αστέρι.Είναι στη μοίρα τους να ζουν αιώνια στις συνειδήσεις των ανθρώπων που έρχονται και φεύγουν,όπως τα φύλλα των δέντρων που κιτρινίζουν και πέφτουν και χάνονται.Είναι μακάριοι όσοι απέκτησαν δόξα παντοτινή,κι ας μην κυκλοφορούν η σάρκα και τα οστά τους πάνω στη γη για να την απολαύσουν.Ψηλαφίζω το κορμί μου,ακούω τους κραδασμούς του,έχω τη βεβαιότητα ότι ο χρόνος δεν θα το σεβαστεί κι αυτό με πληγώνει.Ειμαι γυμνός...Αφόρητα ευάλωτος απέναντι στον χρόνο.Φέρνω συχνά στο μυαλό μου τον Φάουστ.Μπαίνω στη διαδικασία να σκεφτώ τί θ΄απαντούσα σε μια πιθανή <ανήθικη > πρόταση κάποιου Μεφιστοφελή.Η νεότητα είναι ανυπέρβλητο θέλγητρο και ,στην κατάστασή μου,μπορεί και να υπέκυπτα.Κι όμως,τούτοι οι συλλογισμοί,αν και τολμηροί,με αθωώνουν.Είμαι μια ανίσχυρη ψυχή που τρέμει μη φθαρεί ολοσχερώς και τότε θα΄ναι σαν να μην υπήρξε ποτέ.Είμαι ένα τόσο δα συρρικνωμένο σωματάκι,που απεγνωσμένα αναζητεί την συνέχεια,την γαλήνια εκείνη ολοκλήρωση που υπερνικά την ασχήμια.Μέχρι τώρα τίποτα άλλο δεν γνώριζα ,μόνο ν΄αγωνίζομαι για την ομορφιά και την αρμονία.Μα σε λίγο αποδεικνύομαι μικρός και ασήμαντος για έναν τέτοιο αγώνα.Κι αυτό με πικραίνει,γιατί θα σημάνει την ακινησία,τον θανάσιμο εχθρό μου για τη ζωή.Αποκτώ ικανή υπόσταση μονο όταν χορεύω πάνω στη σκηνή.Αλλιώς,μοιάζω με ψάρι έξω από το νερό.
Ένας εφιάλτης με ξυπνά βίαια τα βράδυα:κατά τη διάρκεια μιας παράστασης φορώ κόκκινο ένδυμα και οι διαστάσεις μου αλλάζουν ραγδαία και αλλόκοτα όπως σε παραμορφωτικό καθρέπτη.Ξαφνικά τα ούλα μου ματώνουν,τα δόντια μου αρχίζουν ανα πέφτουν το ένα μετά το άλλο κι εγώ σκύβω μέσα σε μια λεκάνη,σαν να κάνω εμετό.Είμαι ολόκληρος ένα πύρινο αίμα,μια μάζα από ούλα και δόντια κόκκινα,και γίνομαι φωτιά,ενώ μάτια ξεφυτρώνουν από παντού και με παρακολουθούν με αγωνία,μου ψιθυρίζουν,μου φωνάζουν μανιασμένα,με εκλιπαρούν και μ΄αποστρέφονται.Και γω θέλω πολύ να πιάσω το κεφάλι μου που στριφογυρίζει,αλλά δεν έχω χέρια,μόνο ένα κόκκινο τεράστιο στόμα,μια πληγή.Πετάγομαι λουσμένος στον ιδρώτα.Περνά λίγη ώρα μέχρι να ξαναβρώ τις αισθήσεις μου.Η γλυκιά ΄Ελσα πάντα δίπλα μου...
-Πάει πέρασε πια..πάει ..μου ψιθυρίζει.
Εκείνες τις ώρες η φωνή της είναι το γιατρικό μου...
-Πάει...πέρασε...πάει...