....απόσπασμα,σελ:53-56[προδημοσίευση]
Mάιος 1987,Νύχτα.
Απαρνήθηκα τον έρωτα,ασφαλίστηκα στην αγάπη.Τώρα είμαι σχεδόν σίγουρος.Μού ήταν αδύνατο να απαρνηθώ την Τέχνη.Για χάρη της ξεπούλησα τη ζωή,τους μικρούς καθημερινούς πόνους,το πάλεμα με τις άλλες ανθρώπινες ψυχές και τα σώματα που τις ντύνουν...Αφέθηκα στην Έλσα μου,στα μάτια της διέκρινα,από την πρώτη στιγμή,μια μοναδική στωικότητα και τρυφερότητα που ξεπερνούσε αυτήν της μητέρας,αλλά την εμπεριείχε κιόλας.΄Ηταν ο άνθρωπός μου και τον κράτησα καλά,να μην μου φύγει...Τώρα που κάθε ανατολή με βρίσκει ξύπνιο να κάνω την ηλίθια και καθυστερημένη πια αυτοκριτική μου,μέσα στο διχασμένο μου μυαλό δεσπόζει η ίδια ερώτηση,απέραντα βασανιστική:γιατί να ζεις,αφού όλα τελειώνουν με τον θάνατο;Πάνω στην απόγνωσή μου λέω πως ακόμα κι η Τέχνη πεθαίνει.Αυτοστιγμεί το αναιρώ πάλι.Τελείωσα μαζί της οριστικά,γι΄αυτό είμαι απαρηγόρητος και πικραμένος.Κάθε ξημέρωμα ήρεμα ζυγίζω την παράξενη διαφορά που χωρίζει την Τέχνη από τη ζωή και συμπεραίνω ότι η Τέχνη είναι ένας σκληρός κυρίαρχος που απαιτεί τα πάντα,ενώ ο ερωτευμένος άνθρωπος παραιτείται από όλα στη ζωή.Όπως και να΄ναι ,βρίσκομαι εδώ χωρισμένος και ακινητοποιημένος,μακριά από την τέχνη μου και σκέφτομαι πως μόνο μορφίνη μού χρειάζεται για να με ανακουφίσει από τους πόνους της ψυχής,γιατί γρήγορα θα απλωθούν σε όλο το σώμα μου και θα με διαλύσουν.Νόμιζα πως, αν η τέχνη μου ήταν ένας σκληρός τύραννος,ήταν ωστόσο,εκατό φορές πιο ευχάριστος άπ΄τους ανθρώπους,γι΄αυτό και τον προτίμησα.Και τώρα που τον χάνω,είναι σαν να μην έζησα,σαν η θυσία μου να εξανεμίστηκε και στα σαράντα μου πρέπει ν΄αρχίσω από την αρχή.Απέφυγα τις ευθύνες που γεννούν οι στενές ανθρώπινες σχέσεις,επιδερμικά τις άγγιξα μόνο,και σήμερα,που η Τέχνη με παρατά,γιατί αποβάλλει τα γέρικα στοιχεία και κρατά μόνο τα νέα και υγιή,είναι σαν αν κάνω βουτιά στο κενό.΄Ισως το μέλλον να είναι ένας μακρύς δρόμος που φοβάμαι να περπατήσω ,γιατί δεν είμαι εξοικειωμένος.Πώς είναι η ζωή όταν δεν χορεύεις;Μια παράξενη κατάθλιψη με κυριεύει,ένα είδος απαίσιου προαισθήματος με ξυπνά τη νύχτα και αρχίζω να φοβάμαι.Δεν έχω πια τις ελπίδες του καλλιτέχνη,κι ας είναι σχεδόν πάντα αυτές όνειρα απραγματοποίητα.Ξέρω ότι δεν έχω πια τη δύναμη να δημιουργήσω ομορφιά,επειδή άσχημα ένστικτα με έχουν κυριεύσει.Η ζωή μου υπήρξε σκοτεινή,μελαγχολική,τραγική,αλλά έδωσε το φωε,το άσπρο μάρμαρο,απ΄όπου ξεπηδάνε οι υψηλόφρονες επιδιώξεις του ανθρώπου.Και τώρα;Ποιά ζωή θα έχω;Tί θα είμαι;Ένας απόμαχος καλλιτέχνης που θα καταλήξει να γίνει δάσκαλος,επειδή το σώμα του θα φθίνει μέχρι που κάποτε θα σαπίσει;Δεν παραγνωρίζω τη σπουδαιότηατ των δασκάλων ,αλλά εμένα αυτός ο ρόλος δεν μου ταιριάζει.Με απωθεί η ιδέα και μόνο.Δεν μπορώ να σχεδιάζω την τέχνη,αν δεν την περνλω εκστατικά μέσα από το σώμα μου,όσο εγωιστικό κι αν φαίνεται
αυτό.Τελικά,ποιό το λάθος που αδυνατώ να συλλάβω;Υποτίμησα τη ζωή ή υπερεκτίμησα την τέχνη;Και γιατί δεν μπορώ να βρω ησυχία;Ίσως δεν έχω τη δύναμη,τώρα που θα χάσω την τέχνη ,ν΄αντιμετωπίσω το χάος και την παραφωνία της ζωής.΄Ισως πάλι,ακριβώς αυτά να νοσταλγώ,επειδή δεν ξοδεύτηκα,δεν έγινα ένα με το πλήθος,δεν γεύτηκα κοριτσίστικα σώματα και γυναικεία χάδια.Γνώρισα πολλούς μεγάλους καλλιτέχνες,αλλά ούτε έναν που να μπορείς να τον πεις ευτυχισμένο,αν και μερικοί μπορεί να με εξαπάτησαν.Μπορεί και να μην υπάρχει ευτυχία.Στιγμές μόνο...Συνάντησα κι άλλους εραστές του ίδιου υψηλού ιδανικού,μεθύσαμε μαζί,μα χαθήκαμε μες στα οράματά μας.
Τα βράδυα έχω την τάση να βγαίνω έξω,να περπατώ στους δρόμους,να μπλέκομαι στην κίνηση,ν΄ακούω ξέφρενες μουσικές και ρυθμούς αλλόκοτους.Προσπαθώ να αισθανθώ λίγο άνθρωπος,βυθίζομαι στο ποτό και χαλαρώνω με τα θολά φώτα των μπαρ.Δεν είμαι για λίγο ο καλλιτέχνης που όσο αγωνιά,τόσο ψηλότερη έκσταση νοιώθει,που βυθίζεται στονπόνο ,για να πετάξει έπειτα ψηλότερα στη χαρά.Είμαι ο άνδρας που μαγεύεται άπ΄τα γυναικεία κορμιά που λικνίζονται.Και τα ανδρικά σώματα διεγείρουν την συγκίνησή μου.Ίσως κρύβω και γω τη θηλυπρέπεια που χαρακτηρίζει τους πιο πολλούς του είδους-σε μικρές δόσεις.Αλήθεια πάλι,τί μυστήριο η αίσθηση της ζωής του κορμιού μας σ΄αυτό το αλλόκοτο ταξίδι πάνω στη γη!Εγώ δεν το άφησα να με ταξιδέψει στον κόσμο του αισθησιασμού.Το περιχαράκωσα μέσα σε μια καθαρότητα,το θυσίασα στον βωμό της τέχνης που την τοποθέτησα πιο ψηλά και από τη ζωή.Η άλλη φωνή μέσα μου μουρμουράει ότι καλώς έπραξα.Αυτή η αμφιταλάντευση μόνο σε ένα τέρμα οδηγεί.
[Από το Ημερολόγιο του ΄Αγγελου]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου