Θεατρική κριτική-Η ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΧΑΑΡΜΑΝ 2007

Δεκέμβριος 2007
Αρ.60
Η ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΧΑΑΡΜΑΝ


<<Εμένα μπορείτε να μου κόψετε το κεφάλι,εγώ τους σκότωσα(λυπημένα).Οποτε γινόταν κάτι τέτοιο,μ΄έπαιρνε ο Χανς στην αγκαλιά του,με φίλαγε και μου έλεγε:΄΄Εσύ σαι ο καλός μου¨¨(αναφιλητό).΄΄Εμείς οι δύο πρέπει να μείνουμε πιστοί ο ένας στον άλλ﨨>>.Τα παραπάνω λόγια που συνταιριάζουν τον κυνισμό με την τρυφερότητα συνιστούν ομολογία του κατά συρροήν δολοφόνου του Μεσοπολέμου Φριτζ Χάαρμαν,ενός ανθρώπου που είναι δεδομένο ότι πάσχει από σοβαρή ψυχική διαταραχή.
Το έργο που παρουσιάζεται στο Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας είναι ένα ψυχολογικό δράμα,μια <<ψυχαναλυτική>> ανάκριση του μικρέμπορου που σκότωσε και κομμάτιασε είκοσι τέσσερις νεαρούς,πετώντας ύστερα τα μέλη τους στον ποταμό της πόλης.Ο Δρ.Ερνστ Σούλτσε είναι ο ψυχίατρος στον οποίο ανατίθεται να αποφανθεί αν ο Χάαρμαν είναι υπεύθυνος για τις αποτρόπαιες πράξεις του ή όχι.Τον Αύγουστο του 1924 ξεκινούν για έξι βδομάδες συνεδρίες στο Επαρχιακό Ψυχιατρικό Ασυλο του Γκαίτινγκεν.Τα πρακτικά αυτών χρησιμοποιούνται σχεδόν αυτούσια μέσα στο έργο του Ρόμουαλντ Κάρμακαρ και αναδεικνύουν την προσωπικότητα του Χάαρμαν.Μέσα από τις αφηγήσεις του ξεπροβάλλει ,παραδόξως,ένα πρόσωπο συμπαθητικό,που συχνά προκαλεί τον οίκτο στο θεατή και που διαθέτει χιούμορ,αφέλεια και αφοπλιστική ειλικρίνεια.Εχοντας ταυτισει ολοκληρωτικά την <<υποκειμενική του γνώμη>> με τ ην πραγματικότητα,έχει έναν προσωπικό τρόπο σκέψης και μια δική του ηθική και αισθητική που σχεδόν σοκάρουν.Για παράδειγμα,ΠΡΕΠΕΙ να διαμελίσει τα πτώματα για να μην μυρίσουν,ΠΡΕΠΕΙ τα θύματά του να είναι όμορφα,με ωραία μάτια!
Ολα τα παραπάνω στοιχεία αποδίδει με καθαρότητα και αλήθεια ο Χρήστος Στέργιογλου που υποδύεται τον Χάαρμαν σε μια παράσταση που καθηλώνει τον θεατή και που σοφά έχει σκηνοθετήσει η Μπέττυ Αρβανίτη.Η δράση του έργου περιορίζεται στον στενό χώρο του γραφείου του ψυχιάτρου,τον οποίο υποδύεται με μέτρο και ουσία ο Γιάννης Ροζάκης.
Δύο πρόσωπα face to face,ένας βουβός στενογράφος-που ,όμως,λέει πολλά μέσα στη σιωπή του-,υποβλητική ατμόσφαιρα,λιτή σκηνογραφία,εξαιρετικές ερμηνείες.Αυτό που κάνει την παράσταση ξεχωριστή είναι η αμεσότητα των ηθοποιών.Είναι ευλογία για το θεατή να αισθάνεται ότι οι ηθοποιοί ακούν ο ένας τον άλλο και επικοινωνούν πάνω στη σκηνή.Και είχα καιρό να νιώσω ...ευλογημένη !