"Μια απέραντη ματιά" στην ποίηση της Ασημίνας Ξηρογιάννη

 

 

ΠΗΓΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗΣ : ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΒΑΚΧΙΚΟΝ

"Αυτό που σου αποκαλύπτεται μέσω της ποίησης είναι τόσο δραστικό, που συχνά έχει τη μοναδική δύναμη να καταργεί και τον ίδιο τον ανελέητο χρόνο ακόμα. Το ποίημα δρα και επιδρά και ερήμην του δημιουργού του". Η Ασημίνα Ξηρογιάννη επιστρέφει ποιητικά με τη νέα της συλλογή Μια απέραντη ματιά που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Βακχικόν και με αυτή την αφορμή παραχωρεί την συνέντευξη που ακολουθεί στο περιοδικό Vakxikon.gr.

 

«Μια απέραντη ματιά». Ματιά ποιητική. Η νέα σας ποιητική συλλογή που πρόσφατα κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Βακχικόν. Τι είδους ποίηση θα συναντήσουμε στις σελίδες της;

Το νέο μου  βιβλίο αποτελείται από τρία διακριτά μέρη. Στο πρώτο μέρος συνδιαλλέγομαι με ποιητικό τρόπο με θεατρικούς ήρωες και κείμενα, με τα οποία έχω ασχοληθεί κατά την πολύχρονη και ποικιλότροπη ενασχόλησή  μου με το θέατρο. Στο δεύτερο μέρος μοιράζομαι ποικίλες εμπειρίες με τον αναγνώστη με διάθεση άλλοτε παιγνιώδη άλλοτε σοβαρή. Στο τρίτο μέρος σε μια μικρή ποιητική σύνθεση επιχειρώ την αποτύπωση με λέξεις μιας εσωτερικής αντίληψης του σώματος, μιας ιδιάζουσας και βασανιστικής σωματικότητας.

Ποια θα λέγατε ότι είναι η δική σας ποιητική ματιά μετά από τόσα χρόνια ενασχόλησης με την ποίηση; Πώς "βλέπετε" την ποίηση, έχει διαφοροποιηθεί ο τρόπος;

Εξακολουθώ με την ίδια αγάπη να γράφω ποίηση. Είμαι ευγνώμων που υπηρετώ και αυτήν την τέχνη ακόμα. Και είμαι ευγνώμων που αυτή η τέχνη βρισκόταν πάντα σε γόνιμη αλληλεπίδραση  με την άλλη τέχνη που για χρόνια υπάρχει στη ζωή μου και είναι το θέατρο. Την ποίηση την βλέπω πάντα σαν βάλσαμο για την ψυχή, σαν έναν ευφάνταστο τρόπο να αντέχω την πραγματικότητα, που συχνά με υπερβαίνει. Είναι τρόπος ύπαρξης. Με φέρνει επίσης, κοντά με πλευρές του εαυτού μου συχνά άγνωστες και σε μένα την ίδια. Άλλωστε, όπως πολλές φορές έχω δηλώσει (κάθε φορά που με ρωτούν) πως χρόνια τώρα έχω επιλέξει και ζω λογοτεχνικά.

Το ποίημα μοιραίο, καταργεί τον χρόνο, λέτε;

Ναι, γιατί σε φέρνει έστω και για μια στιγμή, σε επαφή με την αιωνιότητα, ειδικά αν σου «μιλήσει» ολοκληρωτικά. Αυτό που σου αποκαλύπτεται μέσω της ποίησης είναι τόσο δραστικό, που συχνά έχει τη μοναδική δύναμη να καταργεί και τον ίδιο τον ανελέητο χρόνο ακόμα. Το ποίημα δρα και επιδρά και ερήμην του δημιουργού του. Με την έννοια ότι αν φτάσει ως τον αναγνώστη (σύγχρονο με τον συγγραφέα ή μελλοντικό) εκείνος μπορεί να το ερμηνεύσει ανάλογα με τις δικές του προσλαμβάνουσες, εμπειρίες, διαβάσματα (θεωρία της πρόσληψης).

Πότε γράφετε συνήθως; Σε ποια χρονική, τοπική ή συναισθηματική κατάσταση;

Δεν γράφω με ωράριο. Αυτό το'χα κάνει όταν έγραψα το θεατρικό μου και τη νουβέλα μου. Πρώτα πρώτα κουβαλώ πάντα μαζί μου σημειωματάρια, δεν μου αρκούν οι σημειώσεις στο κινητό. Σε αυτά τα σημειωματάρια σημειώνω οτιδήποτε μου κινεί το ενδιαφέρον, οτιδήποτε αποτελεί ερέθισμα για την γραφή. Είναι βασικό το αρχικό ερέθισμα. Μετά το επεξεργάζομαι ώστε να του δώσω την τελική μορφή. Έχω γράψει ποίηση όλες τις ώρες της μέρας, κάποιες φορές ακούω αγαπημένα μου κομμάτια καθώς γράφω -δεν  γράφω πάντα στη σιωπή.

Τι είναι η ποίηση για την Ασημίνα και τι πιστεύει η Ασημίνα ότι είναι η ποίηση για τον κόσμο;

Η ποίηση είναι γκρέμισμα και μετά χτίσιμο φωτός -μεταξύ άλλων- για μένα. Ο κάθε δημιουργός θα μπορούσε να δώσει τον δικό του ορισμό για την  ποίηση και να είναι αποδεκτός. Επίσης, η τέχνη αυτή μπορεί να σημαίνει διαφορετικά πράγματα για τον κάθε ένα που ασχολείται μαζί της. Γενικά η ποίηση έχει τη δύναμη να χαρίζει μεγάλες συγκινήσεις, να χαρίζει ομορφιά, αλλά και να προκαλεί μεγάλες ανατροπές, συναισθηματικές και διανοητικές.

Αν έπρεπε να κλείσουμε με ένα ποίημα, ένα απόσπασμα ή ένα στίχο από τη συγκεκριμένη συλλογή ποιο/ποιος θα ήταν αυτό/αυτός και γιατί;

Παραθέτω μια δέσμη μικρών ποιημάτων ποιητικής που θεωρώ ότι συνάδουν με όσα κουβεντιάσαμε παραπάνω και λειτουργούν συμπληρωματικά.

 

ΠΡΙΝ ΤΗ ΓΡΑΦΗ

Ξέρω ότι το ποίημα με περιμένει.
Φροντίζω να μην αργήσω.

CHAT

«Γιατί διαβάζεις ποίηση;»
«Για να ερμηνεύσω τη ζωή μου!»
«Γιατί γράφεις ποίηση;»
«Για να ημερέψω την ψυχή μου!»

ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΚΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ

Η ομορφιά κάνει τον χρόνο να μην υφίσταται
– ως έννοια, ως αίσθηση.
Πάντα έχει τον τρόπο να τον καταργεί.
Έτσι και το ποίημα. Είναι μοιραίο.
Το ποίημα καταργεί τον χρόνο.