ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΒΟΡΒΗΣ /// ΠΟΙΗΜΑΤΑ

***

Ο ΗΡΩΑΣ ΤΟΥ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΥ

Ο χρόνος είχε σταματήσει

άνθρωποι αδιάφοροι

διέσχιζαν τα πεζοδρόμια

πετούσαν καμένα τσιγάρα

στον δρόμο ενοχικά

και βιαστικά επέστρεφαν

στην ατέρμονη πορεία τους.

Ξεχασμένοι

κάπου στο απρόσωπο φόντο

χαμένοι ναυαγοί της εποχής μας

μέσα στο αδίστακτο στροβίλισμα

απόκληροι των αστερισμών

ακίνητοι

να δίνουμε μορφή

και να κινούμαστε αυτοκτόνοι

προς την άβυσσο.

Σε ξέρω

ήρωα του φθινοπώρου

σε γνώρισα

προτού φύγεις

για τα απάτητα οροπέδια

ακολουθώντας το δειλινό.

Τώρα που σμίγει

το φως με το σκοτάδι

και η ζωή με τον θάνατο

άκουσε τη φωνή μου

για τελευταία φορά

ανάμεσα στα φύλλα

καθώς βραδιάζει

και στις τζαμαρίες

των μικρών καταστημάτων

παγώνει το χιονόνερο.

Μείνε λοιπόν αυτή τη νύχτα

στον θάνατο των άστρων

μόνοι και γύρω μας ο κόσμος

μέχρι να μας χτυπήσει το φως

και μετά χάσου

σε μια ορφανή μέρα του Σεπτέμβρη

χάσου

για να σε ξαναδώ μονάχα

αιχμάλωτο του πλήθους

στην επέτειο ενός πόνου

που αποκαθήλωσε τον ήλιο

όταν κάθε πίστη μου ξεψυχήσει

εκτεθειμένη δημόσια

στα βέβηλα βλέμματα των ανθρώπων.

***

ΑΠΟΨΕ

Απόψε

οι δρόμοι έχουν αδειάσει

τα σινεμά της Ομόνοιας

είναι κλειστά από νωρίς

και τα ταξί στις πιάτσες

περιμένουν καθηλωμένα

τους τελευταίους χαμένους

από τις παράνομες λέσχες.

Περπατώντας την

3ης Σεπτεμβρίου

όταν περάσεις νευρικά

από τα στέκια των ναρκομανών

και τα στενά των οίκων ανοχής

όταν πετάξεις το αποτσίγαρο

στην βρεγμένη άσφαλτο

όταν φύγεις στον παράδρομο

τίποτα δεν θα έχει αλλάξει.

Η πόλη εξαφανίζεται

πίσω τρέχουν μεθυσμένοι

το ατέλειωτο σκούρο

της παλαιάς Εθνικής

η άπλα των λωρίδων

κάποια μακρινά φώτα

σημαίνουν τον προορισμό.

Τα φρένα σκληρίζουν

και το μέταλλο καυτό

τα καθίσματα άδεια

ο συνοδηγός μακριά

μόνος απέναντι

στην αλήθεια.

Αυτό το βράδι θα περάσει

νύχτα, νύχτα του καιρού

τα παράθυρα κλειστά

ο νιπτήρας στάζει

λεπτές σταγόνες

τα σφυριά χτυπούν

στις άκρες των κροτάφων

η σιωπή

όταν παύουν οι φωνές·

με θλίψη και αξιοπρέπεια

θα περάσει

κι αυτό το βράδι.

***

ΣΙΔΗΡΟΔΡΟΜΙΚΑ

Μια νύχτα θα πετάξουμε, θα χαθούμε

κάπου στο επίπεδο αυτού του κάμπου

εδώ που περνούν οι ράγες των τραίνων

και στη διαδρομή οι άνθρωποι ξεχνούν

όσα τους θυμίζει επίμονα το παρελθόν.

Σε αυτόν τον σταθμό

δεν υπάρχει πια σταθμάρχης

είμαστε μόνοι, στεκόμαστε

ανάποδα στην φορά του συρμού

οι θέσεις δεν είναι για μας

κι ας έχουν ακόμα κενά

τα εισιτήριά μας δεν ισχύουν

από την αρχή λαθραίοι

μέχρι το τέλος του ταξιδιού

όταν κατεβούμε στην βροχή

και ίσως μας περιμένουν

όσοι σκοτώσαμε στη μνήμη μας.

Και τότε θα ξέρουμε

το νόημα αυτών των δακρύων

και το τραίνο δεν θα είναι

παρά μια κουκκίδα μακριά

μαύρο στίγμα στο μάτι μας

που σιγά-σιγά ματώνει.

***

ΕΠΙΓΝΩΣΗ

Το ξέρω πως σταθερά βαδίζουμε

οδεύουμε συλλογικά, αναπότρεπτα

προς το περίγραμμα του γκρεμού

άλλοι διστακτικά, άλλοι τρέχοντας

και άλλοι ελαύνοντας περήφανα

με την αλαζονεία που διακρίνει

τους αφελείς, τους πρόχειρους

στην σκέψη και τη δράση.

Αναπόφευκτα θα καταλήξουμε

στο ίδιο προδιαγραμμένο μονοπάτι

που όλοι πριν από μας διασχίσαν

σε χρόνια τόσο ξεχασμένα

κλείνοντας για πάντα

μια διαδρομή στο τίποτα.

****

*Η φωτογραφία είναι παρμένη από το pixabay.