ΕΛΕΝΗ Α. ΣΑΚΚΑ /// ΤΡΙΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Σαν πρόλογος ΙΙ

Πονάνε οι λέξεις των ποιημάτων

σαν να ξυπνάνε οι συνειδήσεις

παράνομων εραστών

που ερωτεύονται παράφορα

το ιδανικό πρόσκαιρο

και εκστασιάζονται υποφέροντας

από ανείπωτη αγάπη.

Σχέση υπαρκτική με το αιώνιο

το τέλος κάθε ποιήματος

ξεκινά αναπόφευκτα

και ανατρέπει τη ζωή…

****

Αχνές γραμμές

Ζωγράφισε πάνω στα έγγραφα

ένα σπίτι με κήπο

και σμήνος χελιδονιών να πετούν,

με αχνές γραμμές για να μην είναι ορατό.

Απογοητευμένος γύρισε νύχτα στο σπίτι του,

από το δρόμο με τα καφενεία,

παρατηρώντας ένα μεθυσμένο κορίτσι

κι ένα εξαρτημένο νεαρό σκυμμένο.

Κοίταξε τον καθρέφτη,

αναγνώρισε τα πρόσωπά τους,

κι ας μην έπινε, κι ας μην κάπνιζε.

Αισθάνθηκε θύμα και θύτης μαζί.

****

Ενθύμιο

Διάβρωση της βάσης

του πέτρινου τοίχου

από την υγρασία

και τους κρύους χειμώνες.

Έντονο το τρίξιμο της πόρτας

από τους κραδασμούς της κίνησής σου.

Γρήγορη η φυγή σου, γυναίκα,

πληγές στους αγκώνες

και στα γόνατα.

Ένα παπούτσι ενθύμιο της φυλακής σου!

****

Χρώματα Ελλιπή, Το σκαθάρι 2022