ΣΩΤΗΡΗΣ ΝΟΥΣΙΑΣ /// ΤΡΙΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

 

Τριάντα δυο καταιγίδες

Τριάντα δύο χαρμολυπικές καταιγίδες  
ένας ήλιος επαίτης και ρακένδυτος
ριψοκινδυνεύουν την διαμονή τους. 

Όταν ανοίγουν οι πόρτες και τα παράθυρα έρχεται ένα σύννεφο αναμονής

ανάπηρης νοσταλγίας.

Το κουτί με τον καφέ, η ζάχαρη και τα άλλα τρόφιμα αδειάζουν εικονικά με μηχανικές κινήσεις
Το σπίτι φιλοξενεί σε κάθε γωνιά τους σκιώδεις ανθρώπους που πέρασαν
κάποιες επισκέψεις φίλων
γυρνάω πίσω με τις πατερίτσες του παρελθόντος
βγαλμένος απ΄το γύψινο παρόν
Δεν ξέρω που κρύβεται το μέλλον
'Όταν σου άνοιξα και μπήκες δεν ονειρεύτηκα τίποτα
'Όλα κρυμμένα στις γραμμές του σώματος

που υποτάσσει τον εγκέφαλο.
Αφήγηση δευτερολέπτων που προσδοκά να ζει για μέρες.
Oι μπόρες κι ένας ήλιος
στέκουν έξω από μένα
Σκούζουν την νύχτα  και την μέρα φωτίζουν ό,τι ψάχνω.

 

2021 Αύγουστος

***

Το ποίημα του φόβου

Φόβος να λείπεις.
Να μην σ’ αγγίζω.
Να λείπω, να διστάζω,
Nα μην υπάρχεις δίπλα μου.
Να ανοίγει η πόρτα απ’τον αέρα.
Όταν νυχτώνει
Να με συντροφεύει ο βοριάς  
αυτή η αυταπάτη της γιορτής.
Oι αισθήσεις μου επαναστατημένες
λιώνουν τον φόβο
Τον δήμιο της λύπησης και του οίκτου.

Τον νταβατζή της χαράς

***

  Xωρίς πρόσκληση                              
 
    
Μπροστά στην αδυναμία του λευκού χαρτιού
να πάρει ζωή αυθύπαρκτα
Αναρωτιέσαι
Τι ληστεύει τις πιο εύθραυστες νύχτες;
Πώς ανοίγει το πιο κλειστό ανθρώπινο όστρακο;
Προχωράμε
Γυρνώντας  γύρω από τον εαυτό μας
Γήϊνοι αυτιστικοί μάνας που μας αποκλήρωσε
Γιατί καθόμουν στη γωνία και σε κοίταγα να κλαίς;
Γιατί δεν γύρισα να σου πω πως σ'αγαπάω;
Εκείνο το ελεεινό απόγευμα
Πιάστηκα από την ανημπόρια σου                     .
Πως είναι δυνατόν να έφυγα; Ηλίθια τραγικότητα
Ηλίθιας ανάγκης για προφύλαξη
Από τι να προφυλαχθώ…
Tόσο που πετροβόλησα το δένδρο

***

Η φωτογραφία είναι παρμένη από το pixabay.